rafaela11
Διάσημο μέλος
Η Ραφαηλία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 2,177 μηνύματα.
07-10-20
13:16
Δεν είμαι ο Γιάννης, αλλά την κουβεντα μου θα την πω κι ας πέσει κάτω, κι ας καταλάβετε ότι καταλάβετε από αυτό που θα πω.
Πολλοί την θέλουν την αφοσίωση, λίγοι την αντέχουν.
Σαν την εξυπνάδα. Όλοι θέλουν έναν έξυπνο άνθρωπο δίπλα τους. Μέχρι να ανοίξει το στόμα του/της και να τους κάνει να νιώσουν λίγοι και να ρθουν όλες οι ανασφάλειες με τη μια στην επιφάνεια.
Έτσι και η αφοσίωση και η αποκλειστικότητα. Καλό είναι να τον έχεις τον άλλο δικό σου, κολακεύει το εγω μας. Μέχρι να σου πουν ότι πρέπει να θυσιάσεις κι εσυ εκείνο, να κάνεις κι εσυ το άλλο κλπ κλπ.
Συνηθιζα να λέω στον εαυτό μου παλιά, όχι τώρα, ότι και τι θα κάνω αν εχω αποκλειστική δέσμευση, δε θα παω ποτέ με άλλη και τι κακό που μας βρήκε που δε θα δουμε άλλα βυζιά για να το πω εντελώς λαικά και χύμα.
Και ξέρεις τι κατάλαβα κοπέλα μου;
Οι ξεπέτες και οι απάτες και όλες αυτές οι μπούρδες που κάνουμε όταν αισθανόμαστε άτρωτοι και υπερόπτες, είναι αυτο ακριβώς. ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Η ζωή περνάει πολύ γρήγορα.
Όταν πρωτοέγραψα στο στέκι ήμουν 21 ετών και δεν ήξερα από που να φυσήξω τη μύξα μου. Καλό παιδάκι και τότε, έντιμο. Αλλά μαλακισμένο (όχι ότι άλλαξα και πολύ για να ειμαι ειλικρινής σ αυτό το θέμα)
Και τώρα, είμαι ακριβώς στο ίδιο μέρος, τόσα χρόνια μετά, προσπαθώντας με έναν απίστευτο κόμπο στο στομάχι και ένα ουρλιαχτό που δεν έχω βγάλει από μέσα μου (και θα με σκοτώσει σε κάποια χρόνια να το θυμάστε αυτό γιατι θα με φάει από μέσα μου), να πείσω τον κόσμο για το καλό της αφοσίωσης και της αποκλειστικότητας.
Είναι τόσο σπάνιο. Αμα το βρείτε και το χάσετε.... δεν μπορω να συνεχίσω καν τη φράση μου με συγχωρείτε...
Δεν ξέρω τι κατάλαβες από το σχόλιο μου, αλλά συμφωνώ με όλα αυτά που λες. Το οτι δεν υπάρχουν όλα αυτά στις δικές μας γενιές, με λυπεί, κι ούτε το υποστηρίζω!
Προφανώς κι είναι μπούρδες, είναι παροδική ευχαρίστηση, βόλεμα, όπως θα το έλεγα εγώ, αν θέλεις.
Με συγχωρείτε αν πέρασα λάθος μήνυμα, απλά το να ακούω ότι η δική μας γενιά δεν είναι έτσι και υπάρχει αφοσίωση, ουσία κτλ, με κάνει και γελάω. Μακάρι να μην γελούσα, κι να ίσχυε όντως... Δεν ξέρω τι φταίει για όλα αυτά, έχω σκεφτεί πολλούς λόγους, ίσως είναι μια μίξη όλων αυτών.
Δεν χάνω όμως τελείως την ελπίδα μου, γιατί δεν βάζω ποτέ τους πάντες σε ένα σακί, πάντα υπάρχει κι η άλλη μεριά κι δυστυχώς μάλλον δεν βγαίνει στη φόρα τόσο..
Είναι μεγάλη συζήτηση πάντως, και από εδώ δεν νιώθω ότι θα τα πω όπως θα ήθελα, οπότε σταματώ εδώ.
Να'σαι καλά!