EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-03-21
19:03
Μηπως να μην το σκεφτεσαι τοσο και οτι γινει τελικα βρε κοριτσι μου?Δηλαδη να γυρισεις στη φοιτητουπολη οταν εσυ το θελεις? Θα σου πω στην εφηβεια ειχα ενα θεμα ακμης αλλα μετα με την θεραπεια μου περασε,και απο τοτε ειχα καποια σποραδικα,οχι σαν τοτε.Οταν ημουν φοιτητρια θυμαμαι,και στο γραφω γιαυτο ακριβως να καταλαβεις μηπως πρεπει να σταματησεις να σκεφτεσαι τι θα πουν οι αλλοι τελικα,λοιπον οπως τηγανιζα πεταχτηκε λαδι στο προσωπο και μου εκανε ενα κυκλακι καψιματος στο μαγουλο,προσεξε ομως τοτε ηταν κοκκινο και ειχα φρικαρει σε φαση οτι αυτο θα μεινει για παντα εκει ας πουμε.Η δερματολογος που ειχα παει μου ειχε δωσει μια αλοιφη και μου ειχε πει θα περασει,θα επουλωθει θα φυγει δε θα φαινεται μετα,ηταν επιφανειακο.Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.
Εγω τοτε αισθανομουν ασχημα που επρεπε ας πουμε να βγω για καφε να παω στη σχολη,τις πρωτες μερες και ημουν καπως.Με το αν θα περνουσε τελικα.Στεναχωρημενη.Ομως ενταξει την πρωτη μερα με κοιταξανε οπως ειπες κι εσυ οι κολλητες ε τους ειπα καηκα μετα δεν ξανασχοληθηκε κανεις.Μα κανεις μιλαμε.Και αυτο εκανε τον κυκλο του εφυγε,τωρα ειναι σαν να μην υπηρξε ποτέ.Μηπως να δεις πιο ρεαλιστικα την πραγματικοτητα?
Δηλ να πας στη φοιτητουπολη να βρεθεις με τις κολλητες ε κι αμα σε ρωτησουν θα πεις επαθα μια εξαρση ακμης και τιποτα αλλο καλη μου.Και πιστεψε με κανεις δεν θα ασχοληθει.
Μηπως κι εσυ μεσα σου το μεγενθυνεις?
Απλα χαλαρωσε και δες πως εχουν τα πραγματα.Εσυ εισαι μια χαρα ας πουμε στο γενικο σου απλα τα σπυρια σε ταλαιπωρουν,τα οποια κι αυτα θα κανουν καποια στιγμη τον κυκλο τους και θα φυγουν.
Ξεκινα να ζεις κανονικα για σενα και οχι για το τι θα πουν οι αλλοι ή πως θα σε δουν.
Απλα απεβαλλε τα ολα αυτα και κανε αυτο που θες.
ΔΙΧΩΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΕΝΟΧΕΣ καλη μου.Αλιμονο και τα σουπερ μοντελς σπυρια βγαζουν ακμης αμα τα δεις στα καθημερινα τους ξυπνηματα.
Χαλαρωσε και παρε τη ζωη στο χαλαρο της και περνα εσυ καλα και μη σε νοιαζει τιποτα,κυριως να μη σε νοιαζει η γνωμη του κοσμου.
Να εισαι καλα και να περνας καλα!
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-03-21
04:33
Καταλαβαινω. Το να τα ξεχασεις τερμα δεν παιζει καθολου? Σαν να ειναι βρε παιδι μου κατι απλο που απλα θα κάνει τον κυκλο του θα επουλωθει και θα φυγει. Σε καταλαβαινω τα εχω ζησει στην εφηβεια μου αυτα τοτε ημουν οπως εσυ, αλλα απο ενα σημειο κι επειτα το παίρνεις απόφαση, λες ενα δεν γαμ... ται εγω θα συνεχισω να ζω.Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.
Και αυτο να κανεις.
Πιστευω οτι οσο εστιαζεις εκει δεν πρόκειται να φυγει γρηγορα θα αργησει και ειναι κατι που στο ειπαν και οι δερματολογοι.
Απλα δες το οπως κανουμε συντηρηση σε ενα αμαξι για να γινει αποδοτικοτερο. Κανε τη θεραπεια σου.
Κανε και λιγο αυτοσαρκασμο βρε κοριτσι μου βοηθαει πολυ.
Σε βγαζει απο ολη αυτη την αγχωτική κατασταση που περιγραφεις το να αυτοσαρκαζεσαι.
Δοκιμασε το και αρχισε να γελας με την καρδια σου.
Θα δεις αυτοματα ποσο θα σου φτιαξει και η διαθεση και η οπτικη και ολα.
Σιγουρα ειμαστε εξω απο το προβλημα του καθενος. Απλες γνωμες γράφουμε.
Σιγουρα δεν βιωνουμε οπως εσύ.
Ομως τα περασαμε και ειδαμε οτι δεν βγαινει κατι στην τελικη ουτε με το πολυ αγχος ουτε με την πολυ στεναχωρια. Αυτοκαταστρεφεσαι αργα. Αυτο γινεται και αμα αγχωνεσαι και αμα στεναχωριεσαι υπερβολικα.
Οποτε τι μένει?
Να εισαι καλα να περνας οπως θες και σου αρεσει στην καθημερινοτητα σου και ολα θα φτιαξουν. Και τα σπυριά θα φύγουν.