Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
18:14
Καθόλου υποθέτω.Εάν σου έλεγα πως έχεις μια βδομάδα ακόμη ζωής και μετά καπούτ πόσο θα σε ένοιαζαν πιστεύεις τα σπυράκια σου?
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
18:08
ίσως επιβεβαίωση;True. Και γιατί βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων? Ίσως επειδή θες κάτι από αυτούς. Τι θες?
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
17:58
Ίσως επειδή εγώ η ίδια δε βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι αλλά όπως τον βλέπουν οι άλλοι;
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
17:52
Την αλήθεια την γνωρίζω πίστευω,ναι.Έχω κόμπλεξ με το τι θα πουν οι άλλοι όταν με βλέπουν όπως με βλέπουν τέλος πάντων.Αλλά σίγουρα και εγώ η ίδια δε μπορώ να το διαχειριστώ καθόλου.Κάθε πρόβλημα έχει μια αλήθεια. Η "αλήθεια" αυτή είναι η μοναδική πηγή από την οποία πηγάζει το πρόβλημα αυτό και όταν την ανακαλύψεις και την κατανοήσεις το πρόβλημα θα λυθεί από μόνο του, χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα.
Αυτό που σου λένε όλοι συμπεριλαμβανομένων και των γιατρών "να ξεχαστείς"¨είναι μια μπούρδα και όπως βλέπεις και η ίδια δεν δουλεύει για κανένα λόγο.
Η αλήθεια αυτή είναι μέσα σου και κατά βάσιν την γνωρίζεις, απλά δεν θέλεις να την δεις γιατί είναι κρυμμένη πίσω από πράγματα που έχεις βάλει κάτω από το χαλί και δεν θέλεις να τα κοιτάξεις.
Το πρόβλημα σου θα λυθεί οριστικά όταν κοιτάξεις μέσα σου αποφασισμένη να βρεις αυτήν την αλήθεια. Είναι τόσο απλό.
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
16:44
Πολύ πιθανόν.Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι παλιότερα κανείς δεν έδινε τόση βάση σε όλα αυτά.Να έφταιγε το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχαν social media?Πολύ πιθανόν.Συγγενής μου που τώρα κοντεύει τα 60 είχε περάσει σοβαρή κυστική ακμή στην εφηβεία.Εντάξει μερικά πειράγματα είχε,αλλά το έβλεπε πολύ φυσιολογικά και δεν ένιωθε γενικά πολύ άσχημα.Και ήταν και γυναίκα.Η ακμή εν τέλει έφυγε από μόνη της σε εκείνη.Αν βρισκόμασταν στο 2021 όμως ίσως και εκείνη να ένιωθε το ίδιο με εμένα.Γιατί τώρα όλα πρέπει να είναι αψεγάδιαστα.Όχι γιατί το επιτάσσει κανείς,αλλά επειδή έτσι νιώθεις μέσα σου.Δεν είσαι αχάριστη @Giota2000, αλλά ζεις σε μια κοινωνία που κρίνει πράγματα βάσει της εμφάνισης και μάλλον έχεις προγραμματιστεί να νιώθεις άσχημα όταν βλέπεις κάτι που δε σου αρέσει πάνω σου.
Κάτι άσχετο αλλά σχετικό και το παρατηρώ καιρό,και θέλω να ρωτήσω.
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,881 μηνύματα.
07-03-21
02:55
Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.