meetmeinmontauk
Τιμώμενο Μέλος
Η meetmeinmontauk αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών. Έχει γράψει 11,793 μηνύματα.
20-07-20
09:05
Θα ήθελα να υπήρχε μια αγκαλιά για αντίδραση αλλά μιας και δεν υπάρχει ορίστεΑ τι ωραίο θέμα, ας γράψω 3 σελίδες για τα ψυχολογικά μου
Έχω χρόνια θέμα με το άγχος. Στην προετοιμασία για τις πανελλήνιες για παράδειγμα, ανέπτυξα λόγω άγχους ένα ocd, την τριχοτιλλομανία. Τουτέστιν, έπαιζα με τα μαλλιά μου από το μπροστινό μέρος της κεφαλής, τα στριφογυρνούσα γύρω από τα δάχτυλα με μανία, τα τραβούσα και τα έκοβα. Δεν μπορούσα να σταματήσω, μέχρι που στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου φαινόταν πλέον ένα μικρό κενό που παρατήρησε πρώτη η μάνα μου. (Αφήστε το τι τράβηξα για να τα μακρύνω ξανά εκείνα τα μαλλάκια, πετούσαν σα καρφάκια πάνω για πολύ καιρό.)
Μετά ήρθαν τα μεγαλεία του πανεπιστημίου. Τον πρώτο ενάμιση χρόνο σπουδών μου δεν μπορώ να τον περιγράψω αλλιώς, παρά μόνο ως self sabotage. Με επηρέασε πάρα πολύ το ότι πρώτη φορά έμεινα μόνη μου, σε άλλη πόλη, ήμουν εν μέρει υπεύθυνη για τον εαυτό μου. Ο χρόνος και το "πρέπει" έγιναν ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Ήμουνα πάντα λιγάκι ασυνεπής, αλλά μετά, το άγχος μου ότι θα αργήσω έγινε εμμονή και εν τέλει αργούσα επειδή πίστευα ότι δε θα καταφέρω να είμαι στην ώρα μου (;;; αν σας βγάζει αυτό νόημα). Έτσι ας πούμε το πρώτο εξάμηνο δεν πάτησα ποτέ στη σχολή. Ένιωθα συνέχεια λες και δεν έχω χρόνο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήξερα και πώς να αξιοποιήσω αυτόν που έχω. Γενικά ήταν μια συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να λειτουργήσω χωρίς ρουτίνα και πως είχα ξεχάσει να αναπνέω. (Σοβαρά τώρα, είχα μόνιμη αρρυθμία στην αναπνοή μου) Πήγα σε ψυχολόγο για λίγο καιρό και με βοήθησε πάρα πολύ στο να κάνω την καθημερινότητά μου υποφερτή (γιατί δεν ήταν). Και κυρίως, έστησα μία ρουτίνα για τον εαυτό μου, ώστε να μη χάνομαι. Το θέμα είναι βέβαια, πως ενώ τα βήματά μου από τότε μέχρι τώρα είναι τεράστια, ωστόσο μόλις διακοπεί η ρουτίνα μου, πολύ συχνά το άγχος επιστρέφει. Σε μικρότερο βαθμό, αλλά επιστρέφει. Καλά, για speech anxiety δεν αρχίζω.
Επίσης, ένα ακόμη σύμπτωμα της αγχώδους διαταραχής μου, ήταν πως ένιωθα πολύ μεγάλη ανασφάλεια "μακριά από το σπίτι μου". Κι ακόμα, στα ταξίδια που δεν έχω ξανακάνει το νιώθω ένα τσιμπηματάκι δηλαδή. Το αποκορύφωμα ήταν πριν από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό μόνη μου, θα έμενα 18 μέρες στο εξωτερικό χωρίς κάποιον γνωστό. Για μέρες πριν το ταξίδι ο απόλυτος πανικός. (Plot twist, τις περισσότερες μέρες του ταξιδιού ένιωθα λιγότερο αγχωμένη από ποτέ.)
Για το μόνο που είμαι ευγνώμων για το ταλαίπωρο αυτό μυαλό μου, είναι που δεν παθαίνω κρίσεις πανικού. Όσο σκατά και να μαι, θυμάμαι να παίρνω τις ανάσες μου, ρίχνω κι ένα ιαματικό κλάμα και μετά από λίγο είμαι κομπλέ. Τώρα, καταλαβαίνω ότι έχω άγχος όταν αρχίζω να δαγκώνω έντονα τα χείλη μου και τα ούλα μου. Αλλά είναι λίγο σαν εκείνη τη γυάλινη μπάλα του Νέβιλ Λονγκμπότομ που γίνεται κόκκινη όταν ξεχνάει κάτι : ξέρει ότι κάτι έχει ξεχάσει, αλλά δεν ξέρει τι. Έτσι κι εγώ ξέρω εκείνη τη στιγμή ότι έχω άγχος, αλλά δεν ξέρω γιατί!
Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια, είναι ότι όποιος δε με ξέρει αρκετά καλά πιστεύει πως είμαι ο πιο χαλαρός και τσιλλ άνθρωπος, γιατί αυτό βγάζω.
(μόλις είδα ότι το μήνυμα είναι από τον Μάιο )