Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
18:14
Καθόλου υποθέτω.Εάν σου έλεγα πως έχεις μια βδομάδα ακόμη ζωής και μετά καπούτ πόσο θα σε ένοιαζαν πιστεύεις τα σπυράκια σου?
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
18:08
ίσως επιβεβαίωση;True. Και γιατί βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια των άλλων? Ίσως επειδή θες κάτι από αυτούς. Τι θες?
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
17:58
Ίσως επειδή εγώ η ίδια δε βλέπω τον εαυτό μου όπως είναι αλλά όπως τον βλέπουν οι άλλοι;
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
16:44
Πολύ πιθανόν.Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι παλιότερα κανείς δεν έδινε τόση βάση σε όλα αυτά.Να έφταιγε το γεγονός ότι τότε δεν υπήρχαν social media?Πολύ πιθανόν.Συγγενής μου που τώρα κοντεύει τα 60 είχε περάσει σοβαρή κυστική ακμή στην εφηβεία.Εντάξει μερικά πειράγματα είχε,αλλά το έβλεπε πολύ φυσιολογικά και δεν ένιωθε γενικά πολύ άσχημα.Και ήταν και γυναίκα.Η ακμή εν τέλει έφυγε από μόνη της σε εκείνη.Αν βρισκόμασταν στο 2021 όμως ίσως και εκείνη να ένιωθε το ίδιο με εμένα.Γιατί τώρα όλα πρέπει να είναι αψεγάδιαστα.Όχι γιατί το επιτάσσει κανείς,αλλά επειδή έτσι νιώθεις μέσα σου.Δεν είσαι αχάριστη @Giota2000, αλλά ζεις σε μια κοινωνία που κρίνει πράγματα βάσει της εμφάνισης και μάλλον έχεις προγραμματιστεί να νιώθεις άσχημα όταν βλέπεις κάτι που δε σου αρέσει πάνω σου.
Κάτι άσχετο αλλά σχετικό και το παρατηρώ καιρό,και θέλω να ρωτήσω.
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
16:26
Προσπαθώ να το ξεχάσω όσο μπορώ.Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα βέβαια.Γνωρίζω οτι δεν είναι καν τόσο σοβαρό.Απλά όταν ποτέ δεν είχες πρόβλημα με σπυράκια,δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί.Και όλο αυτό σε αγχώνει παραπάνω.Προσπαθώ γενικά να διαβάσω για τη σχολή,να δω καμιά ταινία να ησυχάσω,καμιά σειρά.Κάνω και γυμναστική πού και πού.Αλλά αυτό το αίσθημα όταν κοιτάς το πρόσωπο σου στο καθρέφτη και τα βλέπεις,είναι τόοοοσο ψυχοφθόρο.Θα μου πεις "καλά σιγά,τι να πει και η κοπέλα που της έριξαν οξύ στο πρόσωπο,εκείνης δε θα διορθωθεί ποτέ το πρόβλημα".Έχεις δίκιο θα σου πω.Είμαι αχάριστη.Θα έπρεπε να βλέπω και τη χειρότερη εκδοχή και όχι πάντα τη καλύτερη,που είναι να έχω αψεγάδιαστο δέρμα.Καταλαβαινω. Το να τα ξεχασεις τερμα δεν παιζει καθολου? Σαν να ειναι βρε παιδι μου κατι απλο που απλα θα κάνει τον κυκλο του θα επουλωθει και θα φυγει. Σε καταλαβαινω τα εχω ζησει στην εφηβεια μου αυτα τοτε ημουν οπως εσυ, αλλα απο ενα σημειο κι επειτα το παίρνεις απόφαση, λες ενα δεν γαμ... ται εγω θα συνεχισω να ζω.
Και αυτο να κανεις.
Πιστευω οτι οσο εστιαζεις εκει δεν πρόκειται να φυγει γρηγορα θα αργησει και ειναι κατι που στο ειπαν και οι δερματολογοι.
Απλα δες το οπως κανουμε συντηρηση σε ενα αμαξι για να γινει αποδοτικοτερο. Κανε τη θεραπεια σου.
Κανε και λιγο αυτοσαρκασμο βρε κοριτσι μου βοηθαει πολυ.
Σε βγαζει απο ολη αυτη την αγχωτική κατασταση που περιγραφεις το να αυτοσαρκαζεσαι.
Δοκιμασε το και αρχισε να γελας με την καρδια σου.
Θα δεις αυτοματα ποσο θα σου φτιαξει και η διαθεση και η οπτικη και ολα.
Σιγουρα ειμαστε εξω απο το προβλημα του καθενος. Απλες γνωμες γράφουμε.
Σιγουρα δεν βιωνουμε οπως εσύ.
Ομως τα περασαμε και ειδαμε οτι δεν βγαινει κατι στην τελικη ουτε με το πολυ αγχος ουτε με την πολυ στεναχωρια. Αυτοκαταστρεφεσαι αργα. Αυτο γινεται και αμα αγχωνεσαι και αμα στεναχωριεσαι υπερβολικα.
Οποτε τι μένει?
Να εισαι καλα να περνας οπως θες και σου αρεσει στην καθημερινοτητα σου και ολα θα φτιαξουν. Και τα σπυριά θα φύγουν.
Τώρα σχετικά με τον αυτοσαρκασμό,αυτό προσπαθώ να κάνω.Το παίρνω λίγο στη πλάκα,λέω "χα έβγαλα κι άλλο σπυράκι".Οι δικοί μου άνθρωποι ξέρουν πόσο με ενοχλεί αλλά πλέον προσπαθώ να μη δείχνω οτι με πειράζει τόσο,ανεξάρτητα που όντως όταν βλέπω σπυράκι,νιώθω απογοήτευση.Τους έχω κουράσει και αυτούυυυυυυυυυς πάρα πολύ,ασυζητητί.Όλες μου οι φίλες εντωμεταξύ έχουν γυρίσει πίσω στη φοιτητούπολή,εγώ όμως το καθυστερώ όσο δε πάει,γιατί ενδόμυχα δε θέλω να με δουν έτσι.Κανείς βασικά-μήδε αυτές-μήδε οποιοσδήποτε άλλος εκεί πέρα.Η μία γνωρίζει το λόγο που συνέχεια αναβάλλω τον ερχομό μου ακόμα και αν δε το λέει ευθέως,το καταλαβαίνει.Είναι γενικά πολύ περίεργη κατάσταση.
Το ξέρω οτι αυτοκαταστρέφομαι.Και απομακρύνω άτομα από δίπλα μου.Αλλά με έχει καταβάλει τόσο πολύ η όλη φάση που και πίσω να γυρίσω(βλ.στη φοιτητούπολη) δε νομίζω οτι θα μου φτιάξει το κέφι.Πολύ απλά γιατί νιώθω ότι θα με βλέπουν σε αυτό το χάλι και θα με σχολιάζουν.Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω έτσι για τον εαυτό μου,πάντα είχα μικροανασφάλειες αλλά πλέον έχει καταντήσει κουραστικό.Στο μόνο που ελπίζω είναι όντως σταδιακά να δω βελτίωση.
Έχεις δίκιο.Υπάρχουν πολύ πιο σκληρά πράγματα από αυτό.Θανάτοι,οικονομικές δυσκολίες.Προσπαθώ να δω το λογικό της υπόθεσης,ότι όντως είναι κάτι το οποίο λογικά θα φύγει,και λύνεται.Αλλά ζω μέσα στην αβεβαιότητα,κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι θα φύγουν.Ξέρω ότι οι γιατροί θεοί δεν είναι.Ίσως και αυτό να με προβληματίζει πιο πολύ.Πιο επώδυνο είναι αυτό το άγχος παρά η συγκεκριμένη συμφορά που θα σε βρει . Αν σκεφτείς μια τραγωδία που θα μπορούσε να σε βρει και αυτό, αυτό θα πάει πολύ πιο κάτω στη λίστα και όντως θα δεις ότι είναι ένα τίποτα για σένα. Δηλαδή μπορεί να μη το έχεις εκλογικεύσει και τόσο καλά, εξακολουθείς με τη λογική σου να λες ότι είναι κάτι σημαντικό που ίσως να ήταν και το πρώτο βήμα να λύσουμε κάτι. Είναι περισσότερο δηλαδή να σε απασχολεί η ακμή , παρά το άγχος αυτό που ντάξει για την ακμή ή την αποτυχία στις εξετάσεις ή οτιδήποτε αν κάνουμε αυτό που πρέπει πρακτικά, από εκεί και έπειτα τι άλλο να κάνουμε.
Ναι το ίδιο το άγχος είναι πιο επώδυνο από τα ίδια τα σπυράκια.Τα σπυράκια πονάνε σε ένα σημείο.Αλλά το άγχος και η στεναχώρια σε κάνουν εν μέρη να πονάς παντού.Απλά ίσως η όλη φάση με τα σπυράκια μαζί με την καραντίνα,μου δημιουργούν ένα αίσθημα ότι δεν αντέχω άλλο.Αυτό που σκέφτομαι είναι πως ίσως η ακμή είναι η αφορμή για το άγχος και η στεναχώρια αλλά δυστυχώς όχι η αιτία αυτού.Ίσως χρειάζεται ενδοσκόπηση.
Chem2000
Διάσημο μέλος
Η Chem2000 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 23 ετών, επαγγέλεται Μεταπτυχιακός Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Νίκαια (Αττική). Έχει γράψει 2,880 μηνύματα.
07-03-21
02:55
Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.