EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
07-03-21
04:33
Καταλαβαινω. Το να τα ξεχασεις τερμα δεν παιζει καθολου? Σαν να ειναι βρε παιδι μου κατι απλο που απλα θα κάνει τον κυκλο του θα επουλωθει και θα φυγει. Σε καταλαβαινω τα εχω ζησει στην εφηβεια μου αυτα τοτε ημουν οπως εσυ, αλλα απο ενα σημειο κι επειτα το παίρνεις απόφαση, λες ενα δεν γαμ... ται εγω θα συνεχισω να ζω.Το πόσο αγχώδης είμαι σίγουρα δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Μπορώ να αγχωθώ και να στρεσαριστώ κυριολεκτικά για τα πιο ασήμαντα πράγματα,για τα πιο ευτελή.Παλιότερα ήμουν χειρότερα,πλέον κάπως το ελέγχω αν και...τον τελευταίο καιρό,ίσως και λόγω καραντίνας νιώθω λίγο κάπως.Εδώ και 4 μήνες έχω κάνει ακμή.Θα μου πεις ε και;τι έγινε;η πρώτη είσαι ή η τελευταία;
Θα σας πω πως έχετε δίκιο.Δε μπορώ να με βλέπω στο καθρέφτη όμως.Κάνω θεραπεία αλλά δε νομίζω να με βοηθήσει.Κάθε φορά που βλέπω νέο σπυράκι,πανικοβάλλομαι,δε μπορώ να ηρεμήσω,με πιάνει τρομερό άγχος ότι θα γεμίσω εντελώς με σπυράκια παντού.Δεν ξέρω καν αν αυτό πιάνεται σαν άγχος ή σαν φοβία.Έχω γυρίσει σε πολλούς γιατρούς,από ενδοκρινολόγους για εξετάσεις εξειδικευμένες-μέχρι δερματολόγους,οι οποίοι μου λένε,προσπάθησε να ξεαγχωθείς και ακολούθα τη θεραπεία.Εμένα όμως με κατακλύζει αυτή η αρνητική ενέργεια κάθε μέρα.
Σκέφτομαι τη χειρότερη περίπτωση,τι θα γίνει αν γεμίσω με σπυριά;Θα μου απαντήσετε "ε τίποτα,απλά θα γεμίσεις με σπυριά".Για εμένα όμως δεν είναι τίποτα.Είναι επώδυνο πολύ,θα ντρέπομαι για τον εαυτό μου,για την εμφάνιση μου,για το πρόσωπο μου.Θα μου πεις "ποιος σε βλέπει τώρα,κλεισμένοι μέσα είμαστε".Δεν είναι μόνο το πως με βλέπουν οι άλλοι,αλλά το πως βλέπω κι εγώ εμένα.Κι εγώ νιώθω πάρα πολύ άσχημα.Είναι λίγο αστείο που κάθομαι και αναλώνομαι σε αυτό,το γνωρίζω.Αλλά εμένα μου τρώει πολύ χρόνο από την καθημερινότητα μου δυστυχώς.Πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο που ή θα είμαι όλη μέρα μπροστά από τον καθρέφτη και θα ψάχνω την παραμικρή ατέλεια,ή θα αποφεύγω σαν το διάολο τον καθρέφτη ή θα ξυπνάω με άγχος το πρωί μη τυχόν θα έχω πετάξει κανένα καινούριο ή θα βλέπω σε όνειρα μου οτι έχω γεμίσει σπυράκια με πύον παντού που με πονάνε και με ενοχλούν.
Δυστυχώς η όλη φάση με τη καραντίνα δε με βοηθάει να ξεχαστώ.Και οι εναλλαγές διάθεσης πάνε και έρχονται.Τη μια σκέφτομαι εντάξει δε πειράζει,όλα καλά θα πάνε.Την επόμενη όμως πάλι τα ίδια.Κλάμματα,άγχος,στεναχώρια,ανορεξία.Το μόνο που θα φτιάξει το κέφι είναι να ξαναδώ το πρόσωπο μου όπως πριν.Αυτό όμως δε γίνεται δυστυχώς και ίσως σε εμένα να μη γίνει και ποτέ,αφού από τότε που άρχισε,δε βλέπω να καλυτερεύει καθόλου.
Δεν ξέρω καν γιατί τα γράφω όλα αυτά τέτοια ώρα.Έχω άτομα να μιλήσω,για αυτό παράπονο δεν έχω.Ο καθένας προσπαθεί να με βοηθήσει,να μου δώσει ελπίδα,να με κάνει να ξεχαστώ,αλλά σοβαρά ότι και να κάνω,αυτό νιώθω ότι με κυνηγάει.Είτε διαβάσω,είτε δω ταινία,είτε μιλήσω,είτε γελάσω με κάτι άλλο.Είναι πάντα εκεί,δε φεύγει.Δε ξέρω αν καλυτερεύσει ή όχι.Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω και τον ψυχολογικό αντίκτυπο αυτής της κατάστασης.
Και αυτο να κανεις.
Πιστευω οτι οσο εστιαζεις εκει δεν πρόκειται να φυγει γρηγορα θα αργησει και ειναι κατι που στο ειπαν και οι δερματολογοι.
Απλα δες το οπως κανουμε συντηρηση σε ενα αμαξι για να γινει αποδοτικοτερο. Κανε τη θεραπεια σου.
Κανε και λιγο αυτοσαρκασμο βρε κοριτσι μου βοηθαει πολυ.
Σε βγαζει απο ολη αυτη την αγχωτική κατασταση που περιγραφεις το να αυτοσαρκαζεσαι.
Δοκιμασε το και αρχισε να γελας με την καρδια σου.
Θα δεις αυτοματα ποσο θα σου φτιαξει και η διαθεση και η οπτικη και ολα.
Σιγουρα ειμαστε εξω απο το προβλημα του καθενος. Απλες γνωμες γράφουμε.
Σιγουρα δεν βιωνουμε οπως εσύ.
Ομως τα περασαμε και ειδαμε οτι δεν βγαινει κατι στην τελικη ουτε με το πολυ αγχος ουτε με την πολυ στεναχωρια. Αυτοκαταστρεφεσαι αργα. Αυτο γινεται και αμα αγχωνεσαι και αμα στεναχωριεσαι υπερβολικα.
Οποτε τι μένει?
Να εισαι καλα να περνας οπως θες και σου αρεσει στην καθημερινοτητα σου και ολα θα φτιαξουν. Και τα σπυριά θα φύγουν.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
05-03-21
21:26
Λοιπον θα σου πω την εμπειρια μου. Πολυ αγχος ειχα στα χρονια τα σχολικα με αποκορυφωμα τις πανελληνιες.Είναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.
Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.
Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...
Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς
Εκει εδωσα το 1000% αν θες των δυνατοτητων μου και εκει θα ελεγα ηταν το μεγαλο μπαμ με ποια εννοια.Περνωντας στη σχολη μου,μετα δεν ειχα το ιδιο αγχος αν θες εκεινο του σχολειου,απλα ειχα ενα νορμαλ αγχος και αγωνια την περιοδο της εξεταστικης για παραδειγμα και τιποτα αλλο.
Μετα καταλαβα οτι δεν πρεπει να δινω σημασια σε ολα αυτα τα μεμονωμενα πως αντιδραει ο ενας πως αντιδραει ο αλλος,πως θα το παρει ο ενας πως θα το παρει ο αλλος,θα στο πω οπως μου το ειχε πει μια φιλη τοτε,ολοι αυτοι που καθεσαι και σκεφτεσαι πως θα αντιδρασουν και πως θα το παρουν και αγχωνεσαι,ολοι μα ολοι ανεξαιρετως τις ιδιες κ.....ες κανουν με σενα και με τον καθενα μας,οποτε δεν ειναι λογος αυτος να θεωρεις καποιον παραπανω απο σενα ή να αγχωνεσαι για το πως θα το παρει,ας το παρει οπως θελει,σκασιλα μας κιολας και σε οποιον αρεσουμε.
Εσυ να εισαι αυτη που εισαι και ο εαυτος σου.
Ενταξει ενα αγχος στο θεμα εξετασεων εξεταστικης το ειχα αλλα μεσα σε λογικα πλαισια δεν φρικαρα και δεν με αποδιοργανωνε.
Απλα εστιασε σε αυτο που ειναι σημαντικο για σενα,αφησε απεξω ολα τα μη ουσιωδη επικεντρωσου εκει που θες και δωσε τον καλυτερο σου εαυτο!και οτι γινει βρε κοπελα μου!
Εσυ να σαι καλα.Και να προσπαθεις.
Ειναι και λιγο θεμα οπτικης με την εννοια στο που εχεις τοποθετησει ολα αυτα που σε επηρεαζουν και σε αγχωνουν.
@miss marple επισης επειδη το ειδα τωρα μολις και τα λεει ωραια,απλα δες το πως απο καποιο σημειο και μετα απλα τα γραφεις ολα και δε σε νοιαζει,παρε μια ιδεαΕίναι τόοοοση η απελπισία μου που ξέθαψα το θέμα.
Θα ήθελα κάποια προσωπικά σας τιπς στη διαχείριση άγχους. Πάντα ήμουν αγχώδης, βασικά από τα 18, από το πανεπιστήμιο, στις πανελλήνιες ήμουν τέρας ψυχραιμίας, αλλά φέτος το κακό έχει παραγίνει. Ήδη από τον Αύγουστο, μετά από μια μέιτζορ αλλαγή στη ζωή μου και με πικ στην εξεταστική του μεταπτυχιακού, όπου το άγχος στην ξεπέρασε επίπεδο τελευταίας εξεταστικής για πτυχίο στο προπτυχιακό. Το θέμα είναι ότι πια έχω μόνιμο άγχος. Για την εξεταστική του μεταπτυχιακού (από τώρα, για το Μάη ), για κάτι που είπα στους φίλους μου και πώς θα το πάρουν, για το αν έκανα κάποιο λάθος στη δουλειά, για το αν θα μου φουσκώσει το κέικ (ξανά ). Με πιάνουν κλάματα αδικαιολόγητα σε άκυρες στιγμές και έχω μόνιμα έναν κόμπο στο λαιμό. Σίγουρα και η όλη κατάσταση δε βοηθάει με την καραντίνα.
Με τη λογική, καταλαβαίνω τον παραλογισμό μου, προσπαθώ να εκλογικεύσω, να με ηρεμήσω, μπλα, μπλα, μπλα... ε, εις μάτην, με τη λογική το καταλαβαίνω αλλά στην πράξη....δεν αλλάζει τίποτα. Επίσης, αν και τα τελευταία δύο χρόνια που ξεπέρασα αρκετά την κακή πλευρά της ιντροβερτοσύνης μου, είναι δύο φίλοι μου που βοηθούσαν πολύ σε τέτοιες φάσεις, για πρώτη φορά, δενεεεν...
Αλήθεια θέλω να ακούσω τιπς
Για τα χρόνια που έζησε στο χωριό μίλησε η Μαρία Διακοπαναγιώτου στην εκπομπή Dot του ΣΚΑΙ.
«Εγώ έχω μεγαλώσει σε χωριό. Δεν μπορούσα να τους βρω πουθενά. Όταν έκανα παρέα με άντρες ήμουν εξώλης και προώλης, όταν έκανα παρέα με γυναίκες ήμουν λεσβία, όταν ντυνόμουν έτσι δεν τους άρεσα, όταν ντυνόμουν όπως ήθελαν να ντυθώ πάλι δεν τους άρεσα. Δεν μπορούσα να τους βρω πουθενά», εξήγησε η ηθοποιός.
Και συνέχισε: «Βρήκα την ελευθερία μου όταν τους έγραψα όλους και άρχισα να διεκδικώ μέρα με τη μέρα αυτό που πραγματικά θέλω εγώ για να αισθάνομαι δυνατή και πώς υπάρχω μέσα σε ένα χώρο, με σεβασμό βέβαια πάνω απ’ όλα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους».