EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
23-05-21
04:23
Και θα πω γιατι, γιατι απο τις μερικοτερες πραξεις και συμπεριφορες βλεπεις τον καταλληλοτερο γονεα ειτε ειναι η μανα ειτε ο πατερας και επισης αν το συνολο πραξεων και συμπεριφορων αποβλεπει στο συμφερον του παιδιου, στην υγιη αναπτυξη του και την ψυχολογικη βεβαιως ωριμανση του. Ολα αυτα προσμετρωνται. Και αν καποιος εχει περισσοτερα θετικα ολων οσων ειπαμε (γιατι παιζουν πολλα πραγματα ρολο) τοτε και ο πατερας να ειναι, εγω θα δεχομουν να αναλαβει την επιμελεια αν η μανα ηταν ακαταλληλη εκ των πραγματων ή ανεπαρκης.
Βεβαια τα παιδια χρειαζονται και τους δυο γονεις εξισου και αυτο ειναι που καλειται να ρυθμισει η συνεπιμελεια.Και δυστυχως σε καποιες περιπτωσεις που βλεπουμε γυρω μας τα θύματα είναι τα παιδιά που γινονται μπαλάκι στις όποιες διαφορές των πρώην συζύγων.Όλα τα θέματα επικοινωνίας, διατροφής, με περιουσιακά λυμένα ρυθμιζονται με ενα ωραιότατο συναινετικο. Ομως καποιοι πατεραδες βρηκαν τώρα πάτημα που δεν ειχαν ασχοληθει ποτέ τους με παιδια, με την συνεπιμελεια, να συμψηφισουν την υποχρέωση διατροφής και καποιες μαναδες συνεχιζουν να χρησιμοποιούν το παιδί για όπλο και μέσο πίεσης μετά το διαζυγιο.
Και το λεω γενικα αν είστε ανώριμοι εγωιστές, μην κάνετε παιδιά ή αν κάνετε, μην μετατρέπετε τη ζωή τους σε κολαση.
Βεβαια τα παιδια χρειαζονται και τους δυο γονεις εξισου και αυτο ειναι που καλειται να ρυθμισει η συνεπιμελεια.Και δυστυχως σε καποιες περιπτωσεις που βλεπουμε γυρω μας τα θύματα είναι τα παιδιά που γινονται μπαλάκι στις όποιες διαφορές των πρώην συζύγων.Όλα τα θέματα επικοινωνίας, διατροφής, με περιουσιακά λυμένα ρυθμιζονται με ενα ωραιότατο συναινετικο. Ομως καποιοι πατεραδες βρηκαν τώρα πάτημα που δεν ειχαν ασχοληθει ποτέ τους με παιδια, με την συνεπιμελεια, να συμψηφισουν την υποχρέωση διατροφής και καποιες μαναδες συνεχιζουν να χρησιμοποιούν το παιδί για όπλο και μέσο πίεσης μετά το διαζυγιο.
Και το λεω γενικα αν είστε ανώριμοι εγωιστές, μην κάνετε παιδιά ή αν κάνετε, μην μετατρέπετε τη ζωή τους σε κολαση.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
22-05-21
21:49
Ναι ο πιο σωστος σε ολα και ας ηταν ο αντρας.Ε ναι για αυτό είπα κάποιος γονιός και δεν είπα άντρας...
Ιδανικά θα θέλατε συνεπιμέλεια ή να το παίρνει ο πιο σωστός ( και άντρας δηλαδή όχι μόνο γυναίκα ) ;
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
22-05-21
21:03
Δεν ειπα κατι,απλα τα εχω διαβασει τα συγκεκριμενα ποστ και οταν ειδα το θεμα που δημιουργησε η αυρα τα θυμηθηκα να τα αναφερω γιατι λενε αληθειες.off topic:
Με συγχωρείς, αλλά δεν διαβάζω συχνά τα πόστς σου γιατί είτε είναι αρκετά μεγάλα και άβολα για ανάγνωση, είτε αντιγραφή κειμένων από άλλα μέρη του διαδικτύου.
Μου αρέσουν περισσότερο τα αυθεντικά πόστς ιδεών.
Εσυ πχ δεν εχεις παιδια ουτε εγω για να τα γραψεις ετσι οπως τα γραφει ο Ξενακης για παραδειγμα,εννοω την καταθεση ψυχης οσον αφορα το συγκεκριμενο κομματι της συνεπιμελειας.
Γιαυτο τα παρεθεσα και ειναι στην διακριτικη ευχερεια του καθενος να τα διαβασει ή να τα απορριψει ενδεχομενως.Εγω δεν τα εβαλα για να τεσταρω οσους τα διαβασαν.
Τα ειχα διαβασει και αναφορικα με το θεμα θεωρησα ωραιο να τα μοιραστω γιατι λενε αληθειες,και αυτος ηταν και ο αρχικος σκοπος μου.
Μην απολογεισαι δεν εγινε και κατι
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 29 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
22-05-21
20:38
Σωστα αρα και δεν εχει θεση αν θες,ειναι και τι αποφασιζει το δικαστηριο σε αυτες τις περιπτωσεις,η συνεπιμελεια εγινε γιατι συνηθως αυτοι που τα επαιρναν οι μαναδες ή οι πατεραδες τα παιδια ,οι οποιοι σε καποιες περιπτωσεις ηταν οντως στραβοξυλα ως χαρακτηρες.Κι εκει παρα την αποφαση δεν μπορουσε κανεις να κανει τιποτα.Το θέμα είναι ότι όποιοι αξίζουν την συνεπιμέλεια την έχουν έτσι και αλλιώς δεν περιμένουν τους νόμους, συνεννοούνται οι χωρισμένοι γονείς . Για να καταλήξεις εκεί σημαίνει ότι κάποιος γονιός είναι στραβόξυλο, βίαιος.. άρα τι δουλειά έχει με το παιδί .
Δες ενα παραδειγμα γονιου
επισης δες για τη συνεπιμελεια
"
Μια εξαιρετική τοποθέτηση για την Συνεπιμέλεια από το περιοδικό Κ της Καθημερινής της Κυριακής.
«Η συνεπιμέλεια είναι ζήτημα ισότητας»
Η εμπειρία της συνεπιμέλειας από τη νευροεπιστήμονα Χριστίνα Δάλλα, μέλος της νεοσύστατης Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΕΚΠΑ
Η Χριστίνα Δάλλα είναι νευροεπιστήμονας, αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή και μέλος της νεοσύστατης Επιτροπής Ισότητας των Φύλων του ΕΚΠΑ. Πρόσφατα η κ. Δάλλα συνυπέγραψε από κοινού με 56 ακόμα γυναίκες ακαδημαϊκούς μια δημόσια επιστολή υπέρ της συνεπιμέλειας. «Θεωρούμε πως ο νέος νόμος προάγει την ισότητα των δύο φύλων, το πρωταρχικό φεμινιστικό πρόταγμα δηλαδή», λέει η ίδια. «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η αποκλειστική φροντίδα και ευθύνη του παιδιού βοηθά μια γυναίκα στην επαγγελματική ή προσωπική της ζωή». Η κ. Δάλλα χώρισε με τον πρώην σύζυγό της όταν η κόρη τους ήταν πέντε ετών. «Τυπικά, εγώ έχω την επιμέλεια. Το διαζύγιο ήταν συναινετικό και οι δικηγόροι δεν μας είχαν ενημερώσει για τη δυνατότητα συνεπιμέλειας».
Στη δική σας περίπτωση, όμως, η αποκλειστική επιμέλεια ουσιαστικά λειτουργεί ως συνεπιμέλεια.
Θα προτιμούσα η συνεπιμέλεια να ήταν και γραπτώς διατυπωμένη. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα ήθελε και ο μπαμπάς του παιδιού, απλώς δεν χρειάστηκε ποτέ να το αλλάξουμε.
Πριν από το διαζύγιο αφιερώνατε και οι δύο τον ίδιο χρόνο στην κόρη σας;
Ναι. Και ως παντρεμένοι ασχολούμασταν με το παιδί 50-50, είχαμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Δεν είχα ποτέ τη νοοτροπία ότι είμαι κάτι παραπάνω επειδή είμαι η μαμά. Ακόμα και όταν τη θήλαζα ίσχυε αυτό, γιατί ο μπαμπάς της με βοηθούσε πάρα πολύ. Αν δεν είχα την υποστήριξή του, δεν θα είχα κάνει ακαδημαϊκή καριέρα· είχα πάντα πολλή δουλειά, ταξίδια για συνέδρια. Ήξερα ότι το παιδί θα μείνει με τον μπαμπά του και ότι θα είναι και οι δυο τους μια χαρά.
Η κόρη σας σήμερα μοιράζει τον χρόνο της ισόποσα ανάμεσα σε εσάς και τον μπαμπά της;
Εναλλάξ. Ζει με τον καθένα μας μέρα παρά μέρα. Η ίδια μας το ζήτησε, ήθελε να μας βλέπει κάθε μέρα. Κάθε μήνα λοιπόν φτιάχνουμε ένα πρόγραμμα/εβδομάδα, που το δίνουμε και στο σχολείο. Με τον μπαμπά της μιλάμε και βρισκόμαστε, ενώ επικοινωνούμε και με μια εφαρμογή για γονείς (parenting application) που έχουμε στα κινητά μας.
Η εναλλασσόμενη κατοικία δυσκολεύει τα παιδιά;
Τα παιδιά θέλουν ένα προβλέψιμο πρόγραμμα, αλλά η μονότονη σταθερότητα συχνά τα κάνει να βαριούνται. Θέλουν να ξέρουν με ποιον θα είναι το Σαββατοκύριακο, ας είναι με τον άλλο γονιό το επόμενο, αν περνάνε καλά και στο δικό του περιβάλλον.
Ως νευροεπιστήμονας θεωρώ ότι αυτή η εναλλαγή μπορεί να επηρεάσει θετικά τον εγκέφαλο. Όσα περισσότερα ερεθίσματα έχουν τα παιδιά από το περιβάλλον τους, τόσο αυξάνεται η νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου τους. Και μεγαλώνοντας η γνωστική τους ευελιξία αυξάνεται και αναπτύσσουν περισσότερες δεξιότητες. Τελικά γίνονται πιο ευπροσάρμοστα στις διάφορες καταστάσεις.
Και όσον αφορά τους γονείς, υπάρχουν πολλές μελέτες που δείχνουν ότι και ο δικός τους εγκέφαλος αλλάζει και προσαρμόζεται, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στον νέο ρόλο. Αλλά για να το καταφέρουν αυτό, χρειάζονται κοινό χρόνο, επαφή με τα παιδιά τους. Τι σχέση μπορείς να έχεις με το παιδί σου αν δεν το κοιμίζεις ποτέ, αν δεν το ταΐσεις, δεν το βοηθήσεις στα μαθήματα;
Πόσο βοήθησε την κόρη σας η συνεπιμέλεια ώστε να απορροφήσει πιο ήπια τους αναπόφευκτους κραδασμούς ενός διαζυγίου;
Νομίζω την καθησύχασε πολύ. Το άγχος των παιδιών είναι να μη χάσουν τους γονείς τους. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα, προσαρμόστηκε εύκολα. Ακούω κάποιους να μιλάνε για παιδιά-βαλιτσάκια που πηγαινοέρχονται μεταξύ των γονέων και γίνομαι έξαλλη. Η κόρη μου, 12 ετών πλέον, είναι ένα χαρούμενο, έξυπνο και δημιουργικό παιδί. Τον Δεκέμβριο, με αφορμή τη συζήτηση για τη συνεπιμέλεια, έφτιαξε ένα βιντεάκι που το ανέβασε και στο YouTube. Και μιλάει για την εμπειρία της, ότι είναι ωραίο να έχεις δύο σπίτια. Γιατί έχεις και δύο δωμάτια, διαφορετικού κιόλας στιλ (γελάει).
Ποια θεωρείτε ως σημαντικότερη αλλαγή που θα επιφέρει ο νέος νόμος;
Κανένα από τα δύο μέρη δεν θα αισθάνεται ανώτερο, πιο δυνατό. Αν ήξεραν όλοι, πριν ακόμα γίνουν γονείς, ότι μαμάδες και μπαμπάδες έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, η γονεϊκή νοοτροπία θα ήταν πολύ υγιέστερη.
Ο Αριστοτέλης είχε πει ότι ο νόμος καλείται να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους σε νέα πράγματα. Η νομική κατοχύρωση της συνεπιμέλειας θα βοηθήσει τους γονείς να μην αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας ως δικές μας προεκτάσεις ή ιδιοκτησίες. Ότι εμείς ανήκουμε στα παιδιά μας και όχι τα παιδιά σε εμάς· αυτό πρέπει να καταλάβουμε."
Stefanos Xenakis
"ΓΟΝΕΪΚΗ ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ
Σήμερα είμαι να σκάσω. Πέμπτη χθες, μία από τις δύο μέρες που δικαιούμαι να βλέπω τα παιδιά μου. «Επικοινωνία» ονομάζεται νομικά. Τι δύο μέρες? Τρεις ώρες βασικά είναι κάθε φορά. 3+3=6 ώρες «δικαιούσαι» να βλέπεις τα παιδιά σου στην καλύτερη αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα. (Αν είσαι «καλό παιδί» θα έχεις και δύο ΣΚ το μήνα) Κάποιοι δάσκαλοι των παιδιών σου έχουν περισσότερες από 6 διδακτικές ώρες τη βδομάδα μαζί τους.
Επίσης, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, μάλλον δεν θα έχεις ποτέ την τύχη τα παιδιά σου να κάνουν σχολείο από το σπίτι σου, γιατί η «επικοινωνία σου» αφορά στα απογεύματα κι όχι στα πρωινά (αν η άλλη πλευρά ΔΕΝ θέλει να συνεργαστεί) Εμένα, από τον Μάρτιο που ξέσπασε η πανδημία μέχρι και σήμερα, τα παιδιά μου έχουν κάνει 2 μετρημένες μέρες σχολείο από το σπίτι μου και νομίζω ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου, νομίζω και της δικής τους.
Προσωπικά δεν έχω χορτάσει ποτέ τα παιδιά μου από τότε που χώρισα. Μάλλον ούτε κι εσύ, αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς. (ξαναλέω αν η άλλη πλευρά ΔΕΝ θέλει να συνεργαστεί) Θα τρέχεις κι εσύ σαν κι εμένα πίσω από ένα ρολόι που τρέχει βιαστικά κι ένα τηλέφωνο που χτυπάει θυμωμένα: «Ξεκινήσατε?» «Πού είστε?» «Γιατί δεν διάβασαν τα παιδιά?»
Το χειρότερο αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα είναι ότι δεν σου φτάνουν με ΤΙΠΟΤΑ οι 6 ώρες (μέσα κι οι μετακινήσεις) για να συνδεθείς με τα παιδιά σου. Το ρολόι που τρέχει και το τηλέφωνο που χτυπάει θα φέρνουν μόνο εκνευρισμό. Και τελικά θα καταλήξεις κι εσύ να είσαι μπαμπάς του Σαββατοκύριακου και του λούνα παρκ. (όταν με το καλό ανοίξουν κι αυτά) Άσε που το ΣΚ έχουν διάβασμα, δραστηριότητες και θέλουν να δουν και τις φίλες τους. Όταν είναι και κορίτσια χρειάζονται κι η καθεμία ξεχωριστό χρόνο μαζί σου για να πουν τα «δικά τους», να συνδεθούν μαζί σου. Όταν δεν υπάρχει κοινός χρόνος που να βρεθεί ο ξεχωριστός…
Τις προάλλες είχα πάει στο σχολείο να πάρω τα παιδιά μου (ήταν η μέρα μου) κι ήταν ένας μπαμπάς (όχι χωρισμένος) που είχε πάει να κάνει έκπληξη στο παιδί του. Τον ζήλεψα αφάνταστα. Το αγοράκι χύμηξε κυριολεκτικά στην αγκαλιά του μπαμπά του από χαρά. Αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, δεν χωράνε εκπλήξεις με τα παιδιά σου. Ο χρόνος σου είναι μετρημένος. Θα έχεις και 4 διανυκτερεύσεις (στην καλύτερη) με τα παιδιά σου όπως είπαμε, σε σύνολο 30 που έχει ο μήνας. That’s it. Να λες κι ευχαριστώ.
Ναι αλλά εγώ χώρισα με τη μάνα τους ρε παιδιά, όχι με τα παιδιά μου.
(Σκάσε)
Το χειρότερο όμως όλων όταν είσαι ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου είναι ότι όσο και να προσπαθείς να είσαι κοντά στα παιδιά σου αυτό δεν γίνεται. Όσο κι αν προσπαθείς, θα είσαι η γαρνιτούρα, μια και ποτέ όταν ξημερώνει καθημερινή δεν θα έχεις προετοιμάσει τα παιδιά σου για το σχολείο, ούτε θα έχεις φάει τα σκατά του πρωινού ξυπνήματος και της προετοιμασίας. Είναι λογικό να δένονται και να χρειάζονται περισσότερο τη μαμά τους.
Όταν είναι Τρίτη και Πέμπτη κι έχεις τα παιδιά σου, ανοίγεις φαντάζομαι κι εσύ τα ρολά στα δωμάτιά τους για να μπει φως. Τις υπόλοιπες μέρες είναι θεοσκότεινα κι ούτε καν περνάς απ’ έξω από τη θλίψη σου. Χθες που ήταν Πέμπτη η μεγάλη μου ανακοίνωσε ότι είχε διαγώνισμα την επόμενη μέρα και θα καθόταν να διαβάσει με τη μαμά της. (λογικό να νιώθει πιο άνετα). Όταν είσαι λοιπόν χωρισμένος γονιός στην Ελλάδα και ρωτήσεις (πάντα σε ανοιχτή ακρόαση) πότε θα αναπληρώσουμε αυτό το απόγευμα, μάλλον κι εσύ θα ακούσεις μια θυμωμένη φωνή από μέσα να φωνάζει «Ήμαρτον» και φυσικά θα πρέπει κι εσύ να πεις στο παιδί σου «δεν πειράζει αγάπη μου» (μείον ένα απόγευμα)
Πήρα λοιπόν μόνο τη μικρή χθες. Ήθελε να περάσουμε λίγο από τη γιαγιά. Λίγο μετά να διαβάσουμε ένα βιβλίο, λίγο να παίξει tablet, ήρθε η ώρα να την επιστρέψω στη μαμά της.
Περίμενα πως και πως τη σημερινή μέρα να την πάω σχολείο. (είμαι από τους τυχερούς που τις Παρασκευές πάω τα παιδιά μου σχολείο αφού φυσικά τις έχω επιστρέψει Πέμπτη βράδυ στη μαμά τους κι ας είναι το σχολείο πιο κοντά στο σπίτι μου. Βλέπεις καθημερινές δεν κάνει να μένουν τα παιδιά στον μπαμπά τους)
«Μπαμπά, αύριο δεν θέλω να με πας σχολείο. Θα πάω με το σχολικό»
Εκεί τελείωσα. Μου κόπηκαν τα πόδια.
Κι αν είσαι κι εσύ σωστός γονιός θα το καταπιείς κι αυτό, για να μην επιβαρύνεις το παιδί σου με την δική σου ανάγκη να το βλέπεις.
Αν είσαι χωρισμένος γονιός στην Ελλάδα και πας δικαστήριο για να διεκδικήσεις το δικαίωμα (υποχρέωση είναι για μένα) να βλέπεις τα παιδιά σου πάνω από δύο απογεύματα τη βδομάδα, μάλλον θα στο απορρίψουν κι εσένα, (άγνωστη λέξη για την ώρα η συνεπιμέλεια) γιατί βλέπεις εδώ είναι Ελλάδα και τα χωρισμένα παιδιά έχουν ένα «κηδεμόνα» (λες κι εσύ έχεις πεθάνει). Και σου έχω μια ερώτηση φίλε μου: Εντάξει, εσύ διεκδικείς νομικά το δικαίωμά σου να βλέπεις τα παιδιά σου πάνω από 6 ώρες τη βδομάδα. Η άλλη πλευρά τι στο καλό διεκδικεί? Το να ΜΗΝ τα βλέπεις πάνω από 6 ώρες τη βδομάδα. Αν αλλάξεις πρόσωπο:το να MHN βλέπουν τα παιδιά τον άλλο τους γονιό (δεν είναι πάντα ο μπαμπάς) πάνω από 6 ώρες τη βδομάδα.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ευτυχώς δεν είναι όλες οι περιπτώσεις έτσι. Ξέρω πολλούς γονείς που έχουν χωρίσει κι έχουν επιλέξει να μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους, χωρίς να τα χρησιμοποιούν για να πατσίσουν με αυτά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του γάμου, ή να μετράνε τα λεπτά που τα παιδιά τους είναι με τον άλλο γονιό σαν ταξίμετρο.
Πρόσφατα έχασα έναν αδερφικό φίλο. Εξαιρετικό σύζυγο και μπαμπά. Άφησε πίσω του δύο παλικάρια 17 και 15 ετών. Είναι τραγικό να χάνεις τον μπαμπά σου. Πιο τραγικό όμως είναι να μην τον έχεις ζήσει.
Αν εμένα και τον κάθε εμένα αύριο δεν μου ξημερώσει, τα παιδιά μου θα θυμούνται έναν καλό μπαμπά, που έγραφε κάτι ιστορίες και κάτι βιβλία, που τα αγάπησε, αλλά ποτέ δεν πρόλαβε να τα ζήσει.
Εγώ όταν έχασα τον δικό μου μπαμπά είχα 1000 ιστορίες να γράψω για κείνον γιατί τον είχα χορτάσει.
Αν είσαι χωρισμένος μπαμπάς στην Ελλάδα, όταν φύγεις, το παιδί σου και να θέλει να γράψει κάτι για σένα, δεν θα μπορεί, γιατί δεν θα έχει υλικό."
Ενεργοί Μπαμπάδες - Για τα δικαιώματα του παιδιού