yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
07-07-23
14:18
Αχαχαχα όντως!Αυτό, αν υπολογίζω σωστά, θα πρέπει να προβαλλόταν γύρω στο 1998 οπότε τότε εγώ ήμουν 6 χρονών.
Απ΄αυτό σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε;
΄Οτι εσύ θα το έβλεπες σε επανάληψη, μικρούλα μου.
Παιζόταν σε επαναλήψεις για πολλά χρόνια έπειτα. Μαλλον γι αυτό πήγε και μεσημέρι μετά.
Μαζί με ένα kinder αυγό το παρακολουθούσα όλο προσοχή.
έτσι είναι, σαν φαύλος κύκλος.Μπορεί η συντριπτική πλειονότητα των φορών να μας απογοητεύει αλλά εμείς ψάχνουμε την μία φορά που δεν θα μας απογοητεύσει. ΄Ετσι δεν είναι;;;
Αλλά ο ιδεαλισμός, όταν είναι έμφυτος, στο τέλος θα βγει πάλι στην επιφανεια
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
07-07-23
13:43
Καλαααα, τι μου θύμισες βρε Λένω μουΓια πάμε όλοι μαζί.
Εσύ φταις ατιμότατε @ilias90.
Το είχα μάθει απέξω και το τραγουδούσα με πάθος.
Και θυμάμαι, καθόμουν σε μια πολυθρόνα και τα πόδια μου δεν έφταναν μέχρι το πάτωμα.
Πωπω ήμουν κάπου στα 4-5 που το έβλεπα , θυμαμαι μεσημέρι έπαιζε τότε. Μια μέρα που λέτε με είχε πάρει μεσημεριανός ύπνος και ξύπνησα με κλάμματα που είχα χάσει το επεισόδιο.
Νομιζω ήταν η μόνη μεξικάνικη σειρά που έχω δει ποτέ, αλλά προφανώς ήμουν φανατική θαυμάστρια.
Κουκλάρα η πρωταγωνίστρια, πολύ ιδεαλιστικό το μεγαλείο ψυχής της Παολίνα, αρκετό δράμα κι ένας έρωτας που στο τέλος νικά.
Νομίζω αυτό το τελευταίο, η νίκη, είναι που δεν συναντάμε στην εκτός σαπουνόπερας ζωή!
Κατά τα άλλα και η «καθημερινή ζωή» μια τρέλα είναι. Τουλάχιστον είμαστε κατιτίς πιο προϊδεασμένοι