jj!
Τιμώμενο Μέλος
Ο jj! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 13,487 μηνύματα.
05-04-22
22:33
Για αυτό μίλησα γενικά για φανατισμένους. Από την έως τώρα εμπειρία μου σε σχολικές, φοιτητικές παρέες, οι πιο φανατισμένοι είναι οι wannabe "άθεοι" που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι δεν υπάρχει Θεός.Ισχύει. Και για να μην τα ρίχνουμε μόνο στους φανατικούς πιστούς κάθε θρησκείας, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, οι φανατικοί κατά των θρησκειών.
Η θέση της γυναίκας ήταν πολύ περιορισμένη στην αρχαιότητα και το Βυζάντιο, και βλέποντας ιστορικά τα γεγονότα διαπιστώνω ότι όσο περνούσαν τα χρόνια χειροτέρευαν τα πράγματα. Αποκορύφωμα ήταν βέβαια το κυνήγι μαγισσών μαζί με την ιερά εξέταση τον μεσαίωνα, που όμως χάρισε στην θρησκευτική πίστη πνοή ζωής, λόγω της μεταρρύθμισης του Λουθήρου και της αντιμεταρρύθμισης της καθολικής εκκλησίας. Αυτό το κλίμα, μαζί με την περίοδο της Αναγέννησης που ακολούθησε, έφερε την πρόοδο στη δυτική κοινωνία.Την έχω ξανακούσει αυτή την εκδοχή για το «φοβήται.» Έχει, όμως, κάποια σημασία στην τελική το πως εννοείτο ο φόβος στην Καινή Διαθήκη; Το θέμα είναι ότι η θέση της γυναίκας στον Ελλαδικό χώρο ήταν πάντα -κατά πολύ- υποδεέστερη του άντρα και αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η Εκκλησία. Πρόσεξε, δεν σου λέω ο λόγος του Ιησού, σου λέω η Εκκλησία, με τις Οικουμενικές συνόδους τους Κανόνες της, τον κλήρο (που διαχρονικά διακρίνεται από έναν μισογυνισμό), τον παραλληλισμό (έστω και ασυνείδητα) της κυρίαρχης, αρσενικής οντότητας Θεός τόσο με τον αυτοκράτορα στον μακρόκοσμο, όσο και με τον πατέρα κάθε οικογένειας στον μικρόκοσμο κάθε σπιτιού και πολλά άλλα.
Πιο πολύ το είπα χάριν αστεϊσμού, αλλά μιας και πήρες αυτόν τον δρόμο...Αυτό ρε jj, τι το ήθελες τώρα; Είμαι και φουλ Πλατωνικός να πούμε. Παρόλα αυτά, υπάρχει όντως σύνδεση, καθώς η ιουδαϊκή θρησκεία και ο Χριστιανισμός που έφερε ο Παύλος στην Ελλάδα υπέστησαν ζυμώσεις για να γίνουν αποδεκτές εδώ. Και υπήρξε μεγάλη επιρροή από τους Νεοπλατωνικούς, κάτι πχ που φαίνεται κιόλας, ειδικά στο κατά Ιωάννην, που είναι το πιο καλογραμμένο και πιο φιλοσοφημένο ευαγγέλιο. Αυτή την εκδοχή την έχω ακούσει αρκετές φορές, δεν ξέρω κιόλας, δεν επιμένω.
Πάντως, για να το ελαφρύνουμε λίγο, υπάρχουν αναλογίες και ομοιότητες σε Πλάτωνα-Παύλο. Αμφότεροι έπαθαν σοκ όταν συνάντησαν για πρώτη φορά το αντικείμενο λατρείας τους -για τον Πλάτωνα ο Σωκράτης και για τον Παύλο ο Ιησούς- αμφότεροι μεταμορφώθηκαν από αυτή την γνωριμία. Ο Πλάτωνας έκαψε ό,τι έργο τέχνης είχε γράψει και έγινε φιλόσοφος, ο Παυλάρας, από την άλλη, δεν συνάντησε αυτόν καθαυτόν τον Ιησού (μιας και είχε πεθάνει) αλλά αλλαξοπίστησε, σταμάτησε να κυνηγάει Χριστιανούς και άλλαξε και όνομα (από Σαούλ, που τον έλεγαν πριν).
Ο Πλάτωνας ήταν ένας από τους πολλούς που μίλησε για τη δημιουργία του κόσμου, την πίστη των ανθρώπων, την αγάπη, αλλά και την γνώση. Για αυτό μιλάμε για φιλοσοφία, γιατί τέτοιου είδους κείμενα γράφτηκαν από ανθρώπους που έκαναν πνευματικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις, ερμηνεύοντας τον κόσμο γύρω τους (και χρησιμοποιώντας την θέση ισχύος τους, περνούσαν τα δικά τους μηνύματα και επιρροές στη μάζα).
Ο Απόστολος Παύλος έχει γράψει επίσης πολλά αξιόλογα κείμενα και πολλές φράσεις του έχουν μείνει (πχ "η δε γυνή..." είναι στην επιστολή του "Προς Εφεσίους" ). Προφανώς δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι φιλόσοφος, καθώς δεν αναζήτησε την γέννηση και την ουσία του ανθρώπου, αλλά συνέβαλλε σίγουρα στην ηθική διαπαιδαγώγηση των μετέπειτα χριστιανών, απευθυνόμενος όμως γενικά στην κοινωνία. Κι όχι απαραίτητα αποκλειστικά στους χριστιανούς, όπως έκαναν οι πατέρες της εκκλησίας αργότερα μετά την εδραίωση του χριστιανισμού.
Λιάκο, τώρα σε έχω αγαπήσει (pun intended) ακόμη περισσότερο.Αλλά για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, έχει γράψει και αυτό το έπος για την αγάπη στην προς Κορινθίους:
Ο Ύμνος της Αγάπης είναι το ομορφότερο και πιο άρτιο αρχαίο κείμενο που έχω διαβάσει. Ευτυχώς είμαι τυχερός που μπορώ να το διαβάσω από το πρωτότυπο, γιατί χάνει λίγο η μετάφραση
Και εξιταρομαι τόσο πολύ, γιατί σε εμένα προσωπικά διαμορφώθηκε η αντίληψη που έχω για την αγάπη από αυτό το κείμενο. Επειδή προέρχομαι από μία οικογένεια που μάθαμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα, γιατί (well) ο κόσμος δεν σκέφτεται έτσι, μπόρεσα κατά κάποιον τρόπο να ορίσω την αγάπη.
Πράγματι, αν όλα καταστραφούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη. Νομίζω ότι είναι μία πανανθρώπινη αξία, που δυστυχώς έχει διακορευτεί πάρα πολύ στην εποχή μας...
Απλώς σκεφτείτε τι γίνεται σε έναν πόλεμο/μία κρίση... Καταρρέουν όλα σε μία στιγμή, χάνεται η εμπιστοσύνη, χάνεται η πίστη ότι θα έρθουν καλύτερα χρόνια, χάνεται η ελπίδα ότι θα αλλάξει κάτι και ότι θα γίνουν όλα όπως πρώτα... Τι μένει όμως; Η αγάπη: η αγκαλιά της μάνας που θα υποδεχθεί τον γιο της που γύρισε από το μέτωπο, η επιθυμία μίας οικογένειας να μείνει ενωμένη παρά τις αντίξοες συνθήκες, η αξία των αναμνήσεων από τα αγαπημένα πρόσωπα. Άρα, η κινητήριος δύναμη για καλύτερα χρόνια, για θετικότερη διάθεση είναι η άνευ όρων αγάπη, που δημιουργεί κίνητρα.
Για να ελαφρύνει το κλίμα, η πρώτη μου επαφή με το κείμενο του αποστόλου Παύλου ήταν αυτή (Trois Couleurs: Bleu, ταινία του 1993)
Ένα κείμενο δεν το βλέπουμε με τα σημερινά κοινωνικά πρότυπα.Για να τελειωνουν αυτες οι σοφιστειες περι φοβου και σεβασμου.
Προφανως ο χριστιανισμος ΕΠΡΕΠΕ να δειχνει ενα πιο συγχρονο προσωπο.
Ετσι βρηκαν την εξης μαλακια.
Λενε..οταν λεμε για φοβηται εννουμε να σεβεται.Ο ανδρας δε,θα αγαπα την γυναικα.
Ωραια..δηλαδη η γυναικα οφειλει να φοβαται/ σεβεται τον ανδρα και ο ανδρας θα αγαπα την γυναικα του.
Τέλεια.
Πουθενα δε,και ο ανδρας να φοβηται/σεβεται τηην γυναικα,.
Ομως αλλο η αγαπη,αλλο ο σεβασμος,που ειναι φοβος..αλλα ας το βαφτισουμε σεβασμο.
ΝΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΜΕ ΣΕΒΕΣΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΘΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ
Και εγω αγαπω..τι αγαπω;ΛΑΤΡΕΥΩ την γατα μου! Και το εννοω .
Ομως δεν αποφασιζει αυτη για μενα,ουτε καν για τον εαυτο της.
Εγω αποφασιζω για μενα και ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ.ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ!
ΚΑΜΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑ.
Εντ οφ στορυ.
Εκείνη την εποχή οι γυναίκες ήταν στην ουσία αντικείμενο εμπορικής συναλλαγής, αφού το κοινωνικό πρότυπο όριζε ότι ο άνδρας θα επιλέξει την σύζυγό του. Ο πατέρας της γυναίκας μετέφερε την "κυριότητα" μαζί με την προίκα στον μέλλοντα σύζυγο, ολοκληρώνοντας την συναλλαγή με την ένωση των δύο οικογενειών. Αυτά όχι μόνο γίνονταν το 40 μ. Χ., αλλά γίνονταν ακόμη και το 1960 στην δική μας ελληνική κοινωνία...
Έτσι, η κοινωνική ιεραρχία διέφερε σε σχέση με τώρα. Στην πολιτική ζωή κυρίαρχος ήταν ο αυτοκράτορας, πολίτης του κράτους θεωρούνταν μόνο ο άνδρας. Στον αυτοκράτορα έπεφτε το βάρος της προστασίας της ακεραιότητας του κράτους, στον άνδρα έπεφτε το βάρος προστασίας της ακεραιότητας και της τιμής της οικογένειάς του. Δεν είχε τότε κοινωνικές υπηρεσίες και κοινωνικούς λειτουργούς, να υπερασπίζονται τις κακοποιημένες γυναίκες
Υπό αυτό το πρίσμα ο χριστιανισμός ήταν ρηξικέλευθη θρησκεία για την εποχή, γιατί μίλησε πρώτος για την ισοτιμία (και όχι ισότητα) της γυναίκας.
Στη δική μας εποχή, δεν νομίζω να ακολουθεί ούτε ο πιο φουλ θρήσκος ΟΛΕΣ τις "εντολές" της Διαθήκης και της εκκλησίας. Εδώ μία νηστεία δεν τηρείται, θα τηρούνται τα υπόλοιπα;
jj!
Τιμώμενο Μέλος
Ο jj! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 13,487 μηνύματα.
05-04-22
00:32
Κι εμένα guilty pleasure είναι, αλλά δυστυχώς πολλοί είναι φανατισμένοι και δεν θέλουν να κάνουν διάλογο.Οι συζητήσεις για θρησκείες είναι ένα από τα guilty pleasures μου
Ναι, ισχύει. Η ουράνια βασιλεία είναι όμοια με την επίγεια, προφανώς για να γίνεται ευκολότερη η σύνδεση των πηγών της εξουσίας στον απλό κόσμο.Στο άλλο με τον αυτοκράτορα θα συμφωνήσω, μάλιστα έχω διαβάσει ότι ο Θεοδόσιος έκανε τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους γιατί μπορούσε να γίνει σύνδεση του επουράνιου Θεού με τον αυτοκράτορα (τον επίγειο Θεό). Στον χριστιανισμό έχουμε ένα απόλυτο ον, τον Θεό, που έχει όλες τις εξουσίες, σε αντίθεση με τον δωδεκαθεϊσμό, τους νεοπλατωνικούς και άλλες παγανιστικές θρησκείες που υπήρχαν στην τότε εποχή, οπότε έδινε καλύτερο πάτημα για τη θεοποίηση του αυτοκράτορα. Και μιας κι έχεις πολύ περισσότερες γνώσεις από εμένα στα ιστορικά, θα ήθελα να μου πεις αν ισχύει το παραπάνω.
Βασιλιάς --> Θεός, Χριστός
Βασίλισσα --> Παναγία
Στρατός --> Άγγελοι (για αυτό οι αρχάγγελοι φέρουν στρατιωτική ενδυμασία)
Αυλικοί --> Απόστολοι, Προφήτες
Σε όποιον ναό και να μπεις (αν είναι βυζαντινό μνημείο ακόμη καλύτερα), συνήθως η εικονογραφία ακολουθεί την ίδια ιεραρχία με την εκάστοτε ελίτ της κοινωνίας. Σχεδόν πάντα στον τρούλο ο Χριστός, πιο κάτω οι Απόστολοι/4 Ευαγγελιστές, οι ανώτερες τάξεις των αγγέλων (Σεραφείμ/Χερουβείμ) και μετά στους τοίχους του ναού μπορεί να μπει ξοφαλτσα κανένας ευεργέτης (αυτός που τον έχτισε). Από την μεριά του ιερού προεξέχουσα θέση έχει η Παναγία, πλατύτερα των ουρανών, για αυτό και φαντάζομαι ότι το ιερό δεν επιτρέπει την είσοδο στις γυναίκες.
____________
Σκόρπια σχόλια:
"Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα": Η σημασία του φόβου στην Καινή Διαθήκη έχει άλλη σημασία από την αρχαία ελληνική και την τωρινή. Η ποιμαντική ερμηνεία αυτού του χωρίου αφορά τον σεβασμό που οφείλει να αποδίδει στον σύζυγό της η γυναίκα, καθώς εκείνος οφείλει να την αγαπάει, αφού οι δύο τους έγιναν ένα σώμα, μέσω του μυστηρίου του γάμου. Για την εποχή μας ακούγεται αρκετά εξουσιαστικό επί των γυναικών, αλλά εκείνη την εποχή έφερνε την γυναίκα σε μία ισότιμη θέση με τον άνδρα, αφού το ζευγάρι ενώθηκε σε ένα σώμα έχοντας αγάπη και αλληλοσεβασμό μεταξύ τους, αλλά ισότιμη θέση απέναντι στον θεο που ευλογεί μέσω του μυστηρίου τον γάμο.
Άλλες φράσεις που χρησιμοποιούν τον φόβο και χρησιμοποιούνται στο μυστήριο της θείας λειτουργίας είναι το "μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε" και το "στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου".
Η δική μου ερμηνεία είναι ότι εκείνη την εποχή, για να παραμένει η κοινωνική συνοχή, υπήρχε ένας πυλώνας εξουσίας (πχ ο αυτοκράτορας), που όμως δεχόταν ή ασκούσε επιρροή από/στη θρησκευτική εξουσία (όποιος θέλει έχω παραδείγματα). Κατά αντίστοιχο τρόπο λειτουργούσε και ο γάμος, ο άνδρας και η γυναίκα δρούσαν από κοινού, αλλά μόνο ο ένας φαινόταν, λόγω των κοινωνικών προτύπων.
"Πνευματικός": Ο ρόλος του πνευματικού υποτίθεται ότι είναι για να σε βοηθήσει να ερμηνεύσεις και να κατανοήσεις την πίστη σου. Αν κάποιος αποτρέπει τον πιστό να διαβάσει, να αναζητήσει και να σκεφτεί, τότε δημιουργεί ένα άβουλο ον, χωρίς καμία "πνευματικότητα".
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί στην ορθοδοξία όλοι είναι τόσο κολλημένοι και τόσο συντηρητικοί ως προς τη νουθεσία των πιστών. Τα δυτικά δόγματα νομίζω ότι είναι πιο χαλαρά και αφήνουν μεγαλύτερα περιθώρια προσωπικής ανάπτυξης.
Τέλος, προτού μιλήσετε (-ουμε) για την θρησκεία και την πίστη, καλό είναι να γίνουν πρώτα οι απαραίτητες εσωτερικές αναζητήσεις. Ο σκεπτικισμός απέναντι στα ιερά και πατερικά κείμενα δεν είναι απαραίτητα κακος, ιδίως όταν εκφράζονται σε αυτά σαφείς αντιφάσεις. Παρόλα αυτά, επειδή οι θρησκείες διαμόρφωσαν εν πολλοίς τους ηθικούς κώδικες της ανθρωπότητας, καλό είναι να λαμβάνουμε υπόψιν τα καλά χωρία και να προσπαθούμε να σκεφτούμε σε ένα πιο φιλοσοφικό επίπεδο την σημασία των λόγων. I mean, τι Πλάτωνας, τι Απόστολος Παύλος
jj!
Τιμώμενο Μέλος
Ο jj! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 13,487 μηνύματα.
03-04-22
12:49
Γιατί ο χριστιανισμός είναι η επικρατούσα θρησκεία, συνεπώς γίνεται δέκτης του μεγαλύτερου μέρους της κριτικής.Οπότε ποιος ο λόγος αναφοράς και σύγκρισης ΜΟΝΟ με τον Χριστιανισμό?
Αυτόματα δεν βγάζει κάτι εμμονικο και προσωπικό όταν γίνεται επανηλλημενα από συγκεκριμένες τάξεις ανθρώπων?
Δεν σου βγάζει εμμονη προς το πρόσωπο των συγκεκριμένων ανθρώπων και όχι στη κάθε αυτου θρησκεία ειδικά όταν βλέπουμε να υποστηρίζονται ένθερμα άλλες θρησκείες , που πραγματικά η γυναίκα υποφέρει μέσα σε αυτή?
Το ότι στρεφόμαστε απέναντι στους εγκώσμιους πρεσβευτές αυτής δεν παει να πει οτι καταρριπτερται η πραγματική ουσία αυτής!
Εκεί ειναι η μεγάλη διαφορά αυτής της διαμάχης...
Το ότι αναγνωρίζουμε κάποια καλά στοιχεία μίας θρησκείας, δεν σημαίνει αυτόματα ότι την αποδεχόμαστε εξ ολοκλήρου.
Όσο για το ισλάμ, δεν υποστηρίζεται η θρησκεία αυτή καθ'αυτή, αλλά ο ισλαμικός πληθυσμός που για διάφορους λόγους έζησε τις κακουχίες των πολέμων και των συρράξεων που υποκινηθηκαν από το Ισλαμικό Κράτος (ISIS), αλλά και άλλους φορείς/κράτη, που προασπιζαν τα συμφέροντά τους στον ισλαμικό κόσμο. Η στήριξη είναι στους ανθρώπους και όχι στη θρησκεία.
Η εποχή μας θεωρώ ότι έχει απαγκιστρωθεί από την ανάγκη νοηματοδότησης του κόσμου μέσα από την θρησκεία/το θείο. Πλέον βλέπουμε τις θρησκείες περισσότερο μέσα από μία κοινωνιολογική/θεολογική/φιλοσοφική προσέγγιση. Άλλωστε την πίστη δεν μπορείς να την επιβάλλεις στον άλλον.
jj!
Τιμώμενο Μέλος
Ο jj! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 13,487 μηνύματα.
02-04-22
00:11
Αν και δεν πηγαίνω εκκλησία και δεν πιστεύω, εν τούτοις αναγνωρίζω την θεολογική και φιλοσοφική αξία των χαιρετισμών και των τιμών που αποδίδονται προς την Παναγία.
Αν το καλοσκεφτούμε, το πρόσωπο της Παναγίας εξέφραζε την χάρη και την δυναμικότητα των γυναικών μίας άλλης εποχής, όπου το πρότυπο κοινωνίας ήταν εξολοκλήρου πατριαρχικό. Παρόλα αυτά, πολλές γιορτές είναι αφιερωμένες στη Θεοτόκο (οι λεγόμενες "θεομητορικές"), έχουν γραφτεί πολλές εκκλησιαστικές ψαλμωδίες προς τιμήν της και η θέση της στην ουράνια βασιλεία (κατ' αντιστοιχία της επίγειας) είναι εκ δεξιών του Θεού-Πατέρα.
Επιπλέον, γίνεται η σύνδεση με την στρατιωτική ζωή, καθώς ο πόλεμος ήταν συνήθης πρακτική μεταξύ των λαών όταν δεν ικανοποιούνταν τα συμφέροντά τους. Έτσι, η Παναγία λαμβάνει το προσωνύμιο της "Υπέρμαχου Στρατηγού", για τον επίγειο στρατό, και της "Κυρίας των Αγγέλων" για τον επουράνιο "στρατό". Για αυτό ακόμη και σήμερα θεωρείται προστάτιδα των ενόπλων δυνάμεων και είναι συνδεδεμένη η ελληνική επανάσταση με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Όλα αυτά τα λέω γιατί μού έκανε τρομερή εντύπωση πώς σε μία πατριαρχική κοινωνία (βυζαντινή) και μία πατριαρχική θρησκεία (χριστιανική) υπήρχε τόσο μεγάλος σεβασμός και χώρος για ηθική αναγνώριση για μία γυναίκα.
Μετά σκέφτομαι ότι στο σύνολό της η ανθρώπινη ιστορία έδειχνε τον σεβασμό και την ευχαριστία προς την γυναίκα-Μεγάλη Μητέρα. Από τα γυναικεία γονιμικά ειδώλια της προϊστορικής εποχής, στην Αθηνά, την Δήμητρα, την Εστία κλπ της Αρχαίας Ελλάδας και στην Παναγία της χριστιανοσύνης.
Νιώθω ότι υπάρχουν άλλες πτυχές της ιστορίας που παραλείπουμε, γιατί οι παλαιότερες κοινωνίες μελετήθηκαν εν μέσω τρομερού συντηρητισμού τον 19ο και 20ο αι. (που έφερε τη δημιουργία των εθνικών κρατών). Η γνώμη μου είναι ότι οι κοινωνίες έχουν υπάρξει και πιο ανοιχτές στη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα.
Αν το καλοσκεφτούμε, το πρόσωπο της Παναγίας εξέφραζε την χάρη και την δυναμικότητα των γυναικών μίας άλλης εποχής, όπου το πρότυπο κοινωνίας ήταν εξολοκλήρου πατριαρχικό. Παρόλα αυτά, πολλές γιορτές είναι αφιερωμένες στη Θεοτόκο (οι λεγόμενες "θεομητορικές"), έχουν γραφτεί πολλές εκκλησιαστικές ψαλμωδίες προς τιμήν της και η θέση της στην ουράνια βασιλεία (κατ' αντιστοιχία της επίγειας) είναι εκ δεξιών του Θεού-Πατέρα.
Επιπλέον, γίνεται η σύνδεση με την στρατιωτική ζωή, καθώς ο πόλεμος ήταν συνήθης πρακτική μεταξύ των λαών όταν δεν ικανοποιούνταν τα συμφέροντά τους. Έτσι, η Παναγία λαμβάνει το προσωνύμιο της "Υπέρμαχου Στρατηγού", για τον επίγειο στρατό, και της "Κυρίας των Αγγέλων" για τον επουράνιο "στρατό". Για αυτό ακόμη και σήμερα θεωρείται προστάτιδα των ενόπλων δυνάμεων και είναι συνδεδεμένη η ελληνική επανάσταση με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Όλα αυτά τα λέω γιατί μού έκανε τρομερή εντύπωση πώς σε μία πατριαρχική κοινωνία (βυζαντινή) και μία πατριαρχική θρησκεία (χριστιανική) υπήρχε τόσο μεγάλος σεβασμός και χώρος για ηθική αναγνώριση για μία γυναίκα.
Μετά σκέφτομαι ότι στο σύνολό της η ανθρώπινη ιστορία έδειχνε τον σεβασμό και την ευχαριστία προς την γυναίκα-Μεγάλη Μητέρα. Από τα γυναικεία γονιμικά ειδώλια της προϊστορικής εποχής, στην Αθηνά, την Δήμητρα, την Εστία κλπ της Αρχαίας Ελλάδας και στην Παναγία της χριστιανοσύνης.
Νιώθω ότι υπάρχουν άλλες πτυχές της ιστορίας που παραλείπουμε, γιατί οι παλαιότερες κοινωνίες μελετήθηκαν εν μέσω τρομερού συντηρητισμού τον 19ο και 20ο αι. (που έφερε τη δημιουργία των εθνικών κρατών). Η γνώμη μου είναι ότι οι κοινωνίες έχουν υπάρξει και πιο ανοιχτές στη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα.