Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
11-05-22
15:26
Και για να απαντήσω στο θέμα της Αγάπης, ίσως η φίλη σου θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά οτι ένας άνθρωπος που έχει τόσα θέματα και δε διατίθεται να μπει στη διαδικασία όχι μόνο να τα λύσει, ούτε να τα συζητήσει, δε θεωρώ οτι θα είναι ένας σωστός μακροπρόθεσμα σύντροφος. Αύριο που θα έχουν ένα παιδί και μπορεί να έχει θέματα δε θα θέλει να πάει σε ένα παιδοψυχολόγο ας πούμε. Δεν παίζουμε με αυτά. Το θέτεις μία, άντε δύο φορές, μετά απλά φεύγεις.
Αυτό σίγουρα, και συμφωνώ απολύτως μαζί σου, όμως το θέμα είναι ότι όταν έχεις ήδη δεθεί μ' ένα τέτοιο άτομο και ξέρεις ότι είναι ικανό να κάνει κακό στον εαυτό του, τότε άσχετα με τη μεταξύ σας σχέση σου τρώει την ψυχή να το βλέπεις έτσι. Δηλαδή ακόμη κι αν χώριζαν αύριο, πάλι θα ήθελε να του σταθεί και να τον βοηθήσει πιστεύω.
Απ' όσο ξέρω συζητάνε μεταξύ τους, της ανοίγεται, της λέει ότι δεν είναι καλά κ.λπ. όμως κάποια πράγματα που κάνει (π.χ. Τη μία να θέλει πάρα πολλή προσοχή και την άλλη πάρα πολύ χώρο, αλλαγές στο μοτίβο ύπνου και διατροφής, mood swings) δεν καταλαβαίνει ότι μπορεί να σχετίζονται μεταξύ τους και να είναι συμπτώματα κάποιας διαταραχής.
Και για να απαντήσω επί τη ευκαιρία και στα κορίτσια πιο πάνω, δε μιλάμε για ένα παιδί που δεχόταν bullying ή ενδοοικογενειακή βία, μιλάμε για ένα παιδί με καλούς οικογενειακούς δεσμούς, καλή εμφάνιση, καλές σπουδές, με δουλειά, χρήματα, ταξίδια, φίλους, τα πάντα. Είναι αγαπητός στον κόσμο όμως είναι αυτοκαταστροφικός και ασταθής, και γι' αυτό χρειάζεται βοήθεια άμεσα. Δεν έχει απλώς μια κακή ποιότητα ζωής που προσπαθεί να βελτιώσει, μερικές μέρες απλώς δε ζει. Είναι πολύ πιθανό δηλαδή να οφείλεται και σε γενετικούς παράγοντες η περίπτωσή του, πέρα από τραύματα του παρελθόντος (αν έχει, δε γνωρίζω).
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
11-05-22
08:44
Δεν το θεωρώ καθόλου κακό να προτείνει κανείς στον φίλο/σύντροφό του να πάει σε ψυχολόγο. Υπάρχουν πράγματα στα οποία εμείς δεν μπορούμε να βοηθήσουμε και είναι καλύτερο να το αποδεχθούμε από το να προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε το emotional support system του άλλου. Μερικά θέματα χρήζουν επαγγελματικής βοήθειας.
Το πώς θα το πάρει τώρα, είναι ανάλογα τον άνθρωπο θεωρώ. Εμένα, μου το έχει πει μια φίλη μου, πολύ κοντινή, στο παρελθόν, επειδή είχα την τάση να της κάνω venting για οτιδήποτε ένιωθα, χωρίς να σκέφτομαι ότι αυτό πολλές φορές είναι κουραστικό για τον άλλον, κυρίως επειδή δεν μπορεί να μου προσφέρει ουσιαστική βοήθεια. Οπότε μου είπε στα ίσα "Ιωάννα μου, σε συμβουλεύω να πας να δεις έναν ψυχολόγο, ίσως σε βοηθήσει αυτό, με αυτά που νιώθεις μέσα σου". Μου είχε κακοφανεί την πρώτη φορά, όχι γιατί είχα την λογική του "Με θεωρεί τρελή". Τουναντίον, από μικρή πήγαινα σε ψυχολόγους, αλλά ένιωσα εκείνη την στιγμή ότι την ενοχλούσα τόσο καιρό με αυτά και με εκείνα. Γιατί εγώ απλώς ήθελα να με ακούσει. Όχι κάτι παραπάνω.
Το έχω πει και εγώ σε φίλη, αλλά ήταν από pure ενδιαφέρον για την ψυχική της υγεία. Δεν είναι εύκολο σε μια σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική, να κάθεσαι να σταυρωμένα χέρια, όταν ο άλλος "βασανίζεται". Αργά ή γρήγορα θα την επηρεάσει. Να συζητήσουμε για ένα περιστατικό που σε στεναχώρησε; Βεβαίως, εδώ είμαι να σε ακούσω. Όμως δεν μπορώ να κάνω πολλά πέρα από αυτό, όταν μπαίνουν και άλλα στην μέση, μη ελεγχόμενα από τον ίδιο, πόσο μάλλον εμένα.
Ίσως, πολλοί έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο να πάνε σε ειδικό ψυχικής υγείας αλλά δεν το σηκώνει το πορτοφόλι τους, οπότε θα το πάρουν στραβά και θα πουν "Ναι λες και δεν το είχα ήδη σκεφτεί" όταν τους το αναφέρεις. Αν από την άλλη πραγματικά ΔΕΝ θέλει, τότε του λες "Εγώ δεν μπορώ να ανησυχώ για εσένα πλέον, και αυτό επηρεάζει το μεταξύ μας". Και το κλείνεις εκεί. Έχεις κάθε δικαίωμα να μην θέλεις επαφές με κάποιον επειδή έχεις κουραστεί με αυτή την ιστορία.
Ναι, μόνο που εδώ υπάρχουν 2 διαφορές:
1. Εσύ δεν ήσουν αρνητικά προκατειλημμενη απέναντι στους ψυχολόγους και
2. Εδώ μιλάμε για περίπτωση που κατά 99% θα παραπεμφθεί σε ψυχίατρο και αυτό ενδέχεται να το φοβάται και ο ίδιος και να είναι άλλος ένας λόγος που δεν πηγαίνει.
Η φίλη μου δεν του έχει πει κάτι αλλά επειδή είναι μικρή η κοινωνία εδώ που μένω, ξέρουμε ότι του το είχαν πει στο παρελθόν άλλα άτομα και αντιδρούσε έντονα. Το θέμα είναι με τι το τρόπο το λες σε κάποιον ούτως ώστε να υπάρχει μια ελπίδα να το ξανασκεφτεί και να μην επαναληφθεί η ίδια ιστορία.
Agaphbou
Περιβόητο μέλος
Η Αγάπη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 26 ετών. Έχει γράψει 5,328 μηνύματα.
10-05-22
23:59
Πώς παροτρύνουμε κάποιον να πάει να δει έναν ειδικό ψυχικής υγείας; Ειδικά όταν δε μιλάμε για απλά κακή διάθεση ή σκόρπια ψυχολογικά προβλήματα, αλλά για πολλά συμπτώματα ψυχικής νόσου που χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή. Πάντα το είχα απορία.
Θυμάμαι στο λύκειο που τα είχα μ' ένα παιδί με πολλά ψυχολογικά θέματα. Τότε δεν είχα και τις γνώσεις που έχω τώρα, αλλά θυμάμαι ότι είχε φόβο εγκατάλειψης, καταθλιπτικά επεισόδια, καταχρήσεις (ειδικά κάπνισμα), τρελή ζήλια, τρελή προσκόλληση κ.ό.κ. Μια μέρα λοιπόν μου έλεγε ότι του δείχνω πολύ μεγάλη κατανόηση, και για να το τονίσει, βάζει στον αντίποδα την πρώην του, η οποία του είχε πει να πάει να δει ψυχολόγο. "Ψυχολόγο, μου είπε ότι είμαι τρελός!", έτσι το είχε εκλάβει. Εντωμεταξύ πάρα πολύ πιστός στον Θεό, έψαχνε πάντα όλες τις απαντήσεις στα προβλήματά του εκεί, που δεν το περιφρονώ αλλά δεν το θεωρώ αρκετό. Τον ρώτησα γιατί θίχτηκε με αυτό και έγινε έξαλλος. Δεν τόλμησα ποτέ να του πω ότι η πρώην του είχε δίκιο, το μόνο που ήξερα ήταν να του γράφω γράμματα για να τ ανοίγει όταν δεν είναι καλά.
Μία φίλη μου τώρα τα ίδια. Άλλα συμπτώματα βέβαια, διαφορετικά προβλήματα, αλλά η σχέση της με το αγόρι της γίνεται συχνά δυσλειτουργική λόγω της ψυχικής του κατάστασης. Πάλι όμως αυτός περιφρονεί τους ψυχολόγους και έχει προσπαθήσει τα πάντα εκτός από αυτό. Αναρωτιέμαι τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εσείς είχατε ποτέ στον κύκλο σας άτομο που χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης ή έστω επίσκεψης σε ψυχολόγο αλλά δεν πήγαινε από μόνο του; Αν ναι, πώς το ενθαρρυνατε; Έχετε βρεθεί ποτέ στη θέση του θεραπευομενου;
Θυμάμαι στο λύκειο που τα είχα μ' ένα παιδί με πολλά ψυχολογικά θέματα. Τότε δεν είχα και τις γνώσεις που έχω τώρα, αλλά θυμάμαι ότι είχε φόβο εγκατάλειψης, καταθλιπτικά επεισόδια, καταχρήσεις (ειδικά κάπνισμα), τρελή ζήλια, τρελή προσκόλληση κ.ό.κ. Μια μέρα λοιπόν μου έλεγε ότι του δείχνω πολύ μεγάλη κατανόηση, και για να το τονίσει, βάζει στον αντίποδα την πρώην του, η οποία του είχε πει να πάει να δει ψυχολόγο. "Ψυχολόγο, μου είπε ότι είμαι τρελός!", έτσι το είχε εκλάβει. Εντωμεταξύ πάρα πολύ πιστός στον Θεό, έψαχνε πάντα όλες τις απαντήσεις στα προβλήματά του εκεί, που δεν το περιφρονώ αλλά δεν το θεωρώ αρκετό. Τον ρώτησα γιατί θίχτηκε με αυτό και έγινε έξαλλος. Δεν τόλμησα ποτέ να του πω ότι η πρώην του είχε δίκιο, το μόνο που ήξερα ήταν να του γράφω γράμματα για να τ ανοίγει όταν δεν είναι καλά.
Μία φίλη μου τώρα τα ίδια. Άλλα συμπτώματα βέβαια, διαφορετικά προβλήματα, αλλά η σχέση της με το αγόρι της γίνεται συχνά δυσλειτουργική λόγω της ψυχικής του κατάστασης. Πάλι όμως αυτός περιφρονεί τους ψυχολόγους και έχει προσπαθήσει τα πάντα εκτός από αυτό. Αναρωτιέμαι τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εσείς είχατε ποτέ στον κύκλο σας άτομο που χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης ή έστω επίσκεψης σε ψυχολόγο αλλά δεν πήγαινε από μόνο του; Αν ναι, πώς το ενθαρρυνατε; Έχετε βρεθεί ποτέ στη θέση του θεραπευομενου;