DumeNuke
Τιμώμενο Μέλος
Ο DumeNuke αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,125 μηνύματα.
09-10-22
22:15
Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις.Και γιατι υποθετεις οτι αν ηταν μια εναια χωρα, θα κοιτουσαν ολοι το καλο του συνολου και οχι την παρτη τους? Ή γιατι να μην κοιταξουν τον εαυτο τους πρωτα, φταινε για τις επιλογες των αλλων?
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κάθε μορφή ένωσης/συμμαχίας κτλπ δημιουργείται με ένα βασικό σκοπό: να βοηθήσει όταν υπάρχει πρόβλημα, ώστε το πρόβλημα να λύνεται συλλογικά και όχι ατομικά. Εάν δεν υπάρχει πρόβλημα τότε η έννοια της ένωσης δεν έχει νόημα. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο.
Στην περίπτωση της ΕΕ τώρα, η δομή της και ο τρόπος που λειτουργεί έρχεται σε αντίθεση με το λόγο που συστάθηκε: Ενώ θα έπρεπε όταν μια χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα, όλες να συνδράμουν και το βάρος να επιμερίζεται, κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Δεν έγινε στην κρίση χρέους το 2009, δεν γίνεται στην ενεργειακή κρίση τώρα. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να κρίνω εάν είναι σωστή η στάση της Ισπανίας και της Ελλάδας σήμερα, ως προς την στάση της Γερμανίας τότε. Αυτό είναι το δέντρο. Το δάσος είναι ότι η ΕΕ αποτυγχάνει να εκπληρώσει το βασικό της στόχο.
Και ο λόγος βρίσκεται στη μορφή διακυβέρνησής της. Εάν στα συμβούλια Οικονομίας ή Ενέργειας οι αντίστοιχοι Υπουργοί πήγαιναν να λύσουν το πρόβλημα προς όφελος της ΕΕ, βραχυπρόθεσμα κάποιες χώρες θα ζημιώνονταν, μακροχρόνια όλες θα κέρδιζαν. Επειδή, όμως, ο εκάστοτε Υπουργός δεν λογοδοτεί στο λαό της ΕΕ, αλλά στο λαό της χώρας του, οι βραχυπρόθεσμες ζημιές "του κοστίζουν" περισσότερο από ότι "τον ωφελούν" τα μακροχρόνια οφέλη.
Άρα, ενώ ο λόγος ύπαρξης της ΕΕ είναι να λύνει συνολικά τα προβλήματα και σε μικρά προβλήματα το πετυχαίνει, στις μεγάλες κρίσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη βλέπουμε κάθε κράτος να κοιτάει την πάρτυ του.
Δεν λέει κάνείς ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι παράλογος, το αντίθετο, είναι απόλυτα λογικός. Ωστόσο είναι λάθος, σε μακροπρόθεσμη βάση, και αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα της ΕΕ. Ότι έχει δομηθεί σε ένα μοντέλο το οποίο δεν της επιτρέπει να λύνει μεγάλες κρίσης, γιατί τα όργανα διοίκησης της ΕΕ είναι "δεμένα" στις επιμέρους χώρες.
Το πλαφόν στο φυσικό αέριο είναι ηλίθιο. Είναι στη λογική του Αλ6ς, "θα βαράμε το ντέφι και οι αγορές θα χορεύουν". Όχι. Πλαφόν στο φυσικό αέριο σημαίνει ότι η ΕΕ δεν θα αγοράζει πάνω από μία τιμή. Και τι θα γίνεται με τις ποσότητες που χρειάζεται αλλά πωλούνται πιο ακριβά; Δεν θα τις αγοράζει... Άρα θα έχει έλλειμμα. Για αυτό, άμα δεις, όσοι μιλάνε και αναλύουν το πλαφόν στο φυσικό αέριο (Μυτηλιναίος πιο πρόσφατα, δες liberal), περιγράφουν μια "χρυσή τιμή", όχι πολύ χαμηλή, γιατί θα έχουμε ελλείψεις, ούτε πολύ υψηλή, γιατί δεν θα λυθεί το πρόβλημα. Πώς λύνεται το πρόβλημα; Θέτοντας πλαφόν στην "τιμή ισορροπίας". Ποια είναι η τιμή ισορροπίας; Αυτή που πωλείται κάθε μέρα το φα στο TTF στην Ολλανδία. Άρα; Μια τρύπα στο νέρο.Η Γερμανία λοιπόν μετά από τις εκκλήσεις για "συμπαράσταση" πριν λίγους μήνες απο τους 27 για το ενεργειακό, τώρα θέλει πάλι της "δυνάμεις της αγοράς" και ΔΕΝ θέλει πολιτικές λύσεις για κοινή αναδιανομή του φυσικού αερίου. Γιατί; Γιατί ξανάρχισαν τα εργοστάσια άνθρακα να καίνε νυχθημερόν.(τσεκαρε πιο πανω)
Σε 6 μήνες βέβαια θα θέλει σε κάτι άλλο "πολιτική λύση" και μετά οι Γάλλοι θα θέλουν "δυνάμεις της αγοράς" αλλά η Ισπανία πολιτική λύση και η Βρετανία ήθελε μόνο "δυνάμεις της αγοράς" αλλά με τις πλάτες της υπερδύναμης-φίλης της και γενικά αυτά οι δόλιες δυνάμεις της αγοράς που εναλλάσσονται με την πολιτική λύση, έχουν γίνει λίγο σουρωτήρι και ο κόσμος έχει σαλτάρει και διαφημίζουμε την Ευρώπη ως το λίκνο του πολιτισμού και την δυνατότητα συνεννόησης - τουλάχιστον μεταξύ αυτών που είναι στην ίδια πλευρά της ιστορίας.
Επί του πρακτέου, η Γερμανία δεν ήθελε πλαφόν για δύο λόγους: Πρώτον, έχει την μεγαλύτερη εξάρτηση σε φυσικό αέριο και είναι η πλέον ευάλωτη χώρα σε ελλείψεις. Δεύτερον, έχει τα λεφτά να το αγοράσει όσο-όσο. Όλο τον Αύγουστο αγόραζε όσο-όσο, δημιουργώντας τεράστια ζήτηση και στέλνοντας το TTF στο θεό (350 €/MWh). Σεπτέμβρη που γέμισε τις αποθήκες το TTF άρχισε να υποχωρεί. Σήμερα το TTF βρίσκεται οριακά πάνω από το 150.
Πάντως, από αυτά φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης γίνεται σε επίπεδο χώρας. Η Γερμανία έχει λεφτά και αγοράζει όσο-όσο. Η Ελλάδα, σταθερή στις παραδόσεις, φροντίζει το κράτος να αναλαμβάνει το κόστος και "θα τα βρούμε μετά τι ξοδέψαμε". Οι προτάσεις που γίνονται είναι καθαρά για εσωτερική κατανάλωση.