parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,974 μηνύματα.
09-02-11
11:46
"Ότι αρχίζει τελειώνει, το ζήτημα είναι Πότε και Πως" 8)
Αυτός είναι ο βασικός νόμος της διαλεκτικής, όπως τουλάχιστον διατυπώθηκε μέσα στην υλιστική θεωρία. Ενώ φαινομενικά ισχύει, αδυνατεί να καλύψει βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες. Εγώ συνήθιζα να λέω για πλάκα… ʽότι αρχίζει τελειώνει, εμείς θα τελειώσουμε με το Τέλος του Κόσμου!ʼ
Η Ίσι νομίζω είχε γράψει για τις 6 βασικές ψυχολογικές ανάγκες: Βεβαιότητα / Σιγουριά, Ποικιλία, Σημαντικότητα, Αγάπη / Σύνδεση, Ανάπτυξη / Εξέλιξη, Συνεισφορά / Συμμετοχή. Μέχρι μια ηλικία ζητάμε να καλύψουμε ανάγκες όπως η Ποικιλία (να ʽπιούμεʼ τη ζωή μαζεύοντας εμπειρίες), τη Σημαντικότητα (να σπουδάσουμε, να βάλουμε τις βάσεις για εξέλιξη), στην πορεία θέλουμε περισσότερο την Αγάπη / Σύνδεση με τους συνανθρώπους μας και καταλήγουμε στην Βεβαιότητα / Σιγουριά και στην Συνεισφορά με την οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών.
Το λάθος είναι ότι αποκόβουμε τον εαυτό μας από κάποιες ανάγκες, υπερτονίζοντας κάποιες άλλες. Αυτό προκαλεί νευρώσεις, υστερίες, στην καλύτερη περίπτωση μας κάνει να νιώθουμε ότι «αλλάζουμε» και τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Αυτό όμως είναι μια ψευδαίσθηση, μια άλλη εγκεφαλική ερμηνεία της πραγματικότητας που δυστυχώς είναι μεταδοτική μεταξύ των ανθρώπων και μας οδηγεί τελικά σε μια νέα "μορφή" πραγματικότητας.
Η λύση της επαναδιαπραγμάτευσης των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από καινούργια μοτίβα που προτείνει ο passenger δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και επιτρέψτε μου μια προσωπική εκτίμηση, την συναντάς σπάνια στη γυναικεία ψυχολογία – τουλάχιστον με υγιή τρόπο. Η επαναδιαπραγμάτευση απαιτεί μεθοδολογία, απαιτεί αναλυτική προσέγγιση κάτι που η γυναίκα μπορεί να το κάνει όταν εργάζεται αλλά δεν το γουστάρει όταν το ζει. Της είναι πολύ πιο εύκολο να πετάξει κάτι στο καλάθι των αχρήστων και να εξαφανιστεί παρά να επαναπροσδιορίσει. Αν προσπαθήσει να το κάνει θα είναι κυρίως από ανασφάλεια (μη χάσει το χρηματοδότη ή μείνει στα αζήτητα) και πολύ λιγότερο από προσωπική διάθεση για βελτίωση. Για πείτε κορίτσια…πιο εύκολο δεν είναι να αγοράσεις καινούργια φορεματάκια, μπλούζες και παπούτσια από το να συνδυάσεις τα ήδη υπάρχοντα;
Ούτε οι άνδρες βέβαια ξεφεύγουν από την θηλιά της καθημερινότητας. Δεν εγκαταλείπουν συνήθειες ούτε με απειλή πυρηνικής βόμβας! Θα ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά, θα φοράνε τα ίδια φθαρμένα παντελόνια, κάθε ΣΚ θα υμνούν τη θεά μπάλα, θα μπεκρουλιάζουν με την παρέα και φυσικά το καθημερινό, εκτονωτικό σεξάκι θεωρείται δεδομένο.
Στην τελική όμως τι σημαίνει «αλλάξαμε» γιʼ αυτό χαθήκαμε και πάμε για άλλα; Τι θα είναι δηλαδή αυτά τα άλλα; Όσο περνάνε τα χρόνια το να ταιριάξεις και να καλυφθείς συναισθηματικά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, καταντάει να είναι θέμα τύχης. Ενώ θα μπορούσε π.χ. οι σχέσεις να μην διαλύονται αλλά να αλλάζουν μορφές. Εραστές φίλοι, ξανά εραστές. Οι παρέες να μην χάνονται αλλά να σμίγουν ξανά και να μοιράζονται καινούργιες εμπειρίες ζωής.
Η ίδια η ψευδαίσθηση αλλαγής μέσα μας μπορεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη επαναδιαπραγμάτευσης!
Αυτός είναι ο βασικός νόμος της διαλεκτικής, όπως τουλάχιστον διατυπώθηκε μέσα στην υλιστική θεωρία. Ενώ φαινομενικά ισχύει, αδυνατεί να καλύψει βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες. Εγώ συνήθιζα να λέω για πλάκα… ʽότι αρχίζει τελειώνει, εμείς θα τελειώσουμε με το Τέλος του Κόσμου!ʼ
Η Ίσι νομίζω είχε γράψει για τις 6 βασικές ψυχολογικές ανάγκες: Βεβαιότητα / Σιγουριά, Ποικιλία, Σημαντικότητα, Αγάπη / Σύνδεση, Ανάπτυξη / Εξέλιξη, Συνεισφορά / Συμμετοχή. Μέχρι μια ηλικία ζητάμε να καλύψουμε ανάγκες όπως η Ποικιλία (να ʽπιούμεʼ τη ζωή μαζεύοντας εμπειρίες), τη Σημαντικότητα (να σπουδάσουμε, να βάλουμε τις βάσεις για εξέλιξη), στην πορεία θέλουμε περισσότερο την Αγάπη / Σύνδεση με τους συνανθρώπους μας και καταλήγουμε στην Βεβαιότητα / Σιγουριά και στην Συνεισφορά με την οικογένεια και την ανατροφή των παιδιών.
Το λάθος είναι ότι αποκόβουμε τον εαυτό μας από κάποιες ανάγκες, υπερτονίζοντας κάποιες άλλες. Αυτό προκαλεί νευρώσεις, υστερίες, στην καλύτερη περίπτωση μας κάνει να νιώθουμε ότι «αλλάζουμε» και τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Αυτό όμως είναι μια ψευδαίσθηση, μια άλλη εγκεφαλική ερμηνεία της πραγματικότητας που δυστυχώς είναι μεταδοτική μεταξύ των ανθρώπων και μας οδηγεί τελικά σε μια νέα "μορφή" πραγματικότητας.
Η λύση της επαναδιαπραγμάτευσης των ανθρωπίνων σχέσεων μέσα από καινούργια μοτίβα που προτείνει ο passenger δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και επιτρέψτε μου μια προσωπική εκτίμηση, την συναντάς σπάνια στη γυναικεία ψυχολογία – τουλάχιστον με υγιή τρόπο. Η επαναδιαπραγμάτευση απαιτεί μεθοδολογία, απαιτεί αναλυτική προσέγγιση κάτι που η γυναίκα μπορεί να το κάνει όταν εργάζεται αλλά δεν το γουστάρει όταν το ζει. Της είναι πολύ πιο εύκολο να πετάξει κάτι στο καλάθι των αχρήστων και να εξαφανιστεί παρά να επαναπροσδιορίσει. Αν προσπαθήσει να το κάνει θα είναι κυρίως από ανασφάλεια (μη χάσει το χρηματοδότη ή μείνει στα αζήτητα) και πολύ λιγότερο από προσωπική διάθεση για βελτίωση. Για πείτε κορίτσια…πιο εύκολο δεν είναι να αγοράσεις καινούργια φορεματάκια, μπλούζες και παπούτσια από το να συνδυάσεις τα ήδη υπάρχοντα;
Ούτε οι άνδρες βέβαια ξεφεύγουν από την θηλιά της καθημερινότητας. Δεν εγκαταλείπουν συνήθειες ούτε με απειλή πυρηνικής βόμβας! Θα ξημεροβραδιάζονται στη δουλειά, θα φοράνε τα ίδια φθαρμένα παντελόνια, κάθε ΣΚ θα υμνούν τη θεά μπάλα, θα μπεκρουλιάζουν με την παρέα και φυσικά το καθημερινό, εκτονωτικό σεξάκι θεωρείται δεδομένο.
Στην τελική όμως τι σημαίνει «αλλάξαμε» γιʼ αυτό χαθήκαμε και πάμε για άλλα; Τι θα είναι δηλαδή αυτά τα άλλα; Όσο περνάνε τα χρόνια το να ταιριάξεις και να καλυφθείς συναισθηματικά γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, καταντάει να είναι θέμα τύχης. Ενώ θα μπορούσε π.χ. οι σχέσεις να μην διαλύονται αλλά να αλλάζουν μορφές. Εραστές φίλοι, ξανά εραστές. Οι παρέες να μην χάνονται αλλά να σμίγουν ξανά και να μοιράζονται καινούργιες εμπειρίες ζωής.
Η ίδια η ψευδαίσθηση αλλαγής μέσα μας μπορεί να γίνει η ισχυρότερη δύναμη επαναδιαπραγμάτευσης!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.