ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,351 μηνύματα.
25-05-23
23:12
Τα εύσημα στη Λένω, αυτή έφερε στην κουβέντα τον όροΜου θύμησες έναν γνωστό μου με το "τοξική αισιοδοξία" .
ilias90
Διάσημο μέλος
Ο White Privilege αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών. Έχει γράψει 2,351 μηνύματα.
25-05-23
22:23
Το «τοξική απαισιοδοξία» είναι και λίγο πλεονασμός. Η απαισιοδοξία είναι εξ ορισμού τοξική, κυρίως για τον απαισιόδοξο και δευτερευόντως για τους γύρω του, που πρέπει να ανεχτούν τη μίρλα του. Όσον αφορά στην «τοξική αισιοδοξία», μπορεί να σου φαίνεται κάπως αντιφατικό, αλλά αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι.Αυτό που περιγράφεις ως " Τοξική αισιοδοξία " μοιάζει με τοξική αναισθησία. Ο αναίσθητος φαντάζει αδύναμος να αντιληφθεί το συλλογικό πόνο.. Από την άλλη μπορείς να είσαι αισιόδοξος ακόμη και μέσα στην απόλυτη αρνητιλα, να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν συν αισθάνεσαι και δε συμπονεις τους άλλους
Στο συγκεκριμένο, δεν μιλάμε (τουλάχιστον εγώ) για τον ίδιο τον αισιόδοξο αλλά για το συγκεκριμένο είδος της σκέψης που προωθείται με εκλαϊκευμένο τρόπο μέσω συνθηματολογίας από ΜΜΕ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης κ.λπ. και αναπαράγεται αλόγιστα από καθημερινούς ανθρώπους. Πηγάζουν από κλάδους της ψυχολογίας όπως η θετική ψυχολογία. «Όλα θα πάνε καλά», «δες τη ζωή θετικά», «μην στεναχωριέσαι» είναι μόνο μερικές τέτοιες φράσεις που χρησιμοποιούμε (τις περισσότερες φορές) ασυνείδητα, όταν ακούμε τον πόνο και τους προβληματισμούς των άλλων.
Στη πραγματικότητα, δεν μπορούμε να ξέρουμε ότι όλα θα πάνε καλά, οπότε δεν μπορούμε να το «εγγυηθούμε» στον άλλον. Ούτε είναι σωστό να λέμε στον άλλον πως να νιώθει ή να μην νιώθει. Η στεναχώρια, η θλίψη και η απογοήτευση είναι φυσιολογικότατα συναισθήματα που όλοι βιώνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Η καλύτερη αντιμετώπιση δε, είναι να μην τα φοβόμαστε, να ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους και να τα βιώνουμε. Ευκολότερα και γρηγορότερα θα περάσουν με αυτόν τον τρόπο.
Με τα παραπάνω, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τα ευεργετήματα της θετικής στάσης απέναντι στη ζωή. Κι όταν λέμε θετική, δεν εννοούμε να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη, παρανοϊκή χαρά, αλλά να καλλιεργούμε μια προσωπικότητα που παλεύει για αυτά που θέλει, που έχει επιμονή και πίστη, που συνεχίζει και δεν το βάζει κάτω με την πρώτη δυσκολία και -ίσως το κυριότερο- βρίσκεται σε μια δια βίου προσπάθεια για αυτογνωσία και αυτοβελτίωση (το τελευταίο όχι με βιβλία και βιντεάκια από personal coaches, μακριά από εμάς αυτά.) Η δουλειά με τον εαυτό είναι -πρωτίστως- προσωπική υπόθεση.