touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
11-07-23
18:43
Ακριβώς το ίδιο έκανα!Αυτό μου το είχε πει ένας παιδίατρος... "Θα επεμβαίνεις μόνο, όταν κινδυνεύει σοβαρά η σωματική τους ακεραιότητα... Πρέπει να μάθουν μόνα τους να διαχειρίζονται καταστάσεις και τα συναισθήματά τους να εκτονωνονται ".Πάντως στα δικά μου παιδιά το ακολούθησα, στο σπίτι γινόταν χαμός και εγώ σε φάση " Ζεν" παρατηρητής που σχολίαζε εκ των υστέρων και έδινε συμβουλές
Εγώ συνήθως ούτε συμβουλές έδινα, εκτός αν ήταν κάτι σοβαρό.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
11-07-23
13:51
σε κάποια ηλικία όμως πρεπει να γίνει και αυτόΌχι, όταν το παιδί αφεθεί στον κόσμο χωρίς την εξάρτηση των γονέων, θα έρθει σε επαφή με χίλιους δυο ανθρώπους και καταστάσεις που θα επηρεάσουν την συμπεριφορά του.
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
ναι στο τουλούμι, επεμβαίνεις.Με συγχωρείς, μα...τουλούμι και καβγάς ανώδυνος δε γίνεται...
Το τουλούμι (απ΄ το τουρκ. tulum) σημαίνει, μέσες άκρες, το ξύλο...να πέφτει βροχή...
Στον ανώδυνο καβγά, δεν επεμβαίνεις
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
10-07-23
09:44
αχ, dum dum boy! Πάντα σε τετοιες περιπτώσεις, φτάνεις σε αδιέξοδα και δεν έχεις πού να απευθυνθείς.οι γονείς χάνουν το παιχνίδι, φταίνε, αν χάσουν την καλή και ειλικρινή επικοινωνία με τα παιδιά τους. το λέω ως παθών, ως ένα παιδί που μεγάλωσα στην τύχη, και όταν χρειάστηκα βοήθεια δεν είχα που να απευθυνθώ.
σήμερα πιστεύω οι γονείς είναι πιο κοντά στα παιδιά. τα αφουγκράζονται καλύτερα και τους δίνουν λύσεις και εφόδια.
Γιαυτό και έχουμε αυτά τα φορουμς, για να αλληλοπαρηγοριόμαστε, γιατί κανείς δεν ξέρει, τι να μας πει.
Τι παρατηρώ: Ναι, είναι οι γονείς πιο κοντά στα παιδιά, αλλά τόσο κοντά, που δεν μπορούν τα παιδιά μόνα τους, ούτε ένα παιχνίδι να οργανώσουν. Οι γονείς έχουν γίνει πιο παιδιά, απ τα παιδιά. Είναι κι αυτό καλό; Θα μας πει η γενιά Ζ σε μερικά χρόνια, που θα λένε κι αυτοί πως φταίνε οι γονείς τους, πως ανακατεύονταν στα παιχνίδια τους. Τα βλέπω στη γειτονιά, παίζουν και οι γονείς στην άκρη, κάνουν τους διαιτητές! Εγώ αυτό δεν το βρίσκω σωστό. Άστους λίγο, να οργανωθούν και να τσακωθούν βρε αδερφέ! Παιδάκια είναι! Και ξύλο να πέσει, δε χάθηκε ο κόσμος! Τα έχουμε παρακάνει ....ψωριάρικα! Δηλ αν αυτά καθώς παίζουν, κάνουν δυο γκρουπ, ένα 6 παιδιά και ένα 2 παιδιά, θα είναι μπούλιν εναντίον των 2; Αύριο θα είναι διαφορετικά.
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
09-07-23
21:21
Σ ευχαριστώ. Ένιωσα ειλικρινά πολύ καλύτερα!Η τελική απόφαση για να εισαχθεί στη σχολή ήταν δίκη του και για αυτό ευθύνεται μόνο το άτομο. Τα ψυχολογικά προβλήματα επέρχονται λογω του τρόπου σκέψη του, οχι λόγω των γονέων του.( για να το θέσω πιο σωστά, ο τρόπος σκέψης διαμορφώνεται από τους γονείς αλλά με προσωπική προσπάθεια αλλάζει). Θα έπρεπε να θέσει ορια στους δικού του από τη στιγμή που συνειδητοποίησε τι ακριβώς ήθελε, τι τον καταπίεζε, και τι τον έκανε χαρούμενο.
(Εύκολο στα λόγια πολύ δύσκολο στη πράξη)
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Ακόμη και τώρα στα 27 δεν έχει λάβει μερίδιο ευθύνης.
Φυσικά η πίεση ήταν μεγάλη και λογικό είναι σε μια ευάλωτη και νεαρή ηλικία να λαμβάνουμε αποφάσεις που δεν συνάδουν με αυτό που επιθυμούμε. Ωστόσο, τώρα πλέον θα έπρεπε να λάβει την ευθύνη των πράξεων του, και της πορείας του. Να προβεί σε μια ενδελεχή ενδοσκόπηση, και να προσπαθήσει να αποβάλλει αντιλήψεις και πιστεύω που δεν ταιριάζουν με τον τρόπο ζωής που επιθυμεί.
Ναι, θα έπρεπε να θέσει όρια. Απλά πρέπει να νοιώθεις μια σιγουριά για τον εαυτο σου για να το κάνεις.
Μπράβο κοπέλα μου! νά σαι καλά
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
09-07-23
18:57
Τι ωραία που τα λες! Και είσαι μόνο 19!Καλησπέρα,
έχω αναρωτηθεί για το εν λόγω ζήτημα από πολύ μικρή. Ως ενηλικη πλέον έχω συνειδητοποιήσει πως όλες μου οι επιλογές ήταν εξ ολοκλήρου δικές μου. Οι γονείς μου δεν με πίεσαν σε τιποτε. Θεωρω πως οι γονείς δεν ευθύνονται άμεσα για τις επιλογές των παιδιών τους, ακόμη και όταν εκείνοι τους πιέζουν και τους επιβάλλουν την άποψη τους. Αλλά ευθύνονται για τον τρόπο σκέψης και αντιλήψης των συνθηκών που έχει διαμορφώσει το ίδιο το άτομο από τα πρώτα χρόνια της ζωής του.Φυσικά, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η παιδεία του,ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα του η συναισθηματική νοημοσύνη, και το αξιακό του σύστημα.
Ωστόσο έχω παρατηρήσει ότι οι αποφάσεις και οι επιλογές του λαμβάνονται με γνώμονα τις εκάστοτε αντιλήψεις που έχει αποκομίσει. Όποτε εν μέρει το κοινωνικό του περιβάλλον συμπεριλαμβανομένων και των γονέων σχετίζεται με τις επιλογές του. Επομένως, ναι ευθύνονται σε κάποιο βαθμό.
Χαρακτήρας/Προσωπικότητα / συναισθηματική νοημοσύνη / αξιακό σύστημα, έχουν σχέση με τη διαπαιδαγώγηση απ τους γονείς νομίζω.
Ναι συμφωνώ σε όλα. Έμεσα ευθύνονται. Και λογικό είναι, σα γονείς να φροντίσουν να τα δημιουργήσουν όλα αυτά. Χάραξαν μια γραμμή. Από κει και πέρα, καθένας θα συνεχίσει το δρόμο μόνος του.
Shine, θα ήθελες να διαβάσεις λίγο το 3ο παραδειγμα που σου λέω και να μου πεις άποψη γιαυτόν το νεαρό;
touvlo
Πολύ δραστήριο μέλος
Η touvlo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 1,080 μηνύματα.
09-07-23
09:43
Υπέροχο θέμα!
Ακριβώς αυτό που ήθελα να ξεκινησω!
Φορτίζω τη μπαταρία του υπολογιστή και επανερχομαι.
Λοιπόν, αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και θα σας πω πού έχω καταλήξει:
Οι γονείς φταίνε ελάχιστα ως καθόλου, για τις αποφάσεις και την πορεία ζωής των παιδιών τους.
Θα σας πω τρεις περιπτώσεις, ανθρωπων που με οδήγησαν σ΄αυτό.
Σημ: Είμαι 57 ετών, έχω δουλέψει με εφήβους πολλών χωρών και έχω φτασει σ αυτά τα συμπεράσματα, αλλά ίσως κάνω λάθος
1η περίπτωση: Εγώ! Το πιο στραβό και ανάποδο κεφάλι! Ποτέ δεν έκανα αυτό που έλεγαν οι γονείς μου. Όλες τις αποφάσεις μου, τα λάθη μου, ήταν δικά μου. Οι γονείς μου άδικα ξόδευαν τα λόγια τους. Δεν τους καταλογίζω καμια ευθυνη. Σίγουρα η ανατροφή που μου έδωσαν όταν ήμουν παιδί, ήταν σημαντικότατη. Αλλά από μια ηλικία και έπειτα, γύρω στα 15, τους σεβόμουν, αλλά τα λόγια τους απ το ένα αυτί έμπαιναν, απ το άλλο έβγαιναν
2η περίπτωση : συγγενής μου, άντρας. Αυτός ήταν φρόνιμο, έξυπνο και υπάκουο παιδί. Αυτός πήρε το δρόμο του, αριστούχος στο πανεπιστημιο, δουλειά καλή κλπ, ζούσε στο χοτελ μαμα. Στα 42 του παντρεύτηκε με την κοπέλα που είχε σχέση, έκαναν δυο παιδιά και πρόσφατα έμαθα πως ποτέ δεν την αγάπησε και παντρεύτηκαν, επειδή έτσι τον έπεισε η μαμά του. Παιδιά, του δίνω 100% άδικο. Ήταν 42 χρονών! Τώρα της ρίχνει ευθυνη για τον αποτυχημενο γάμο του
3η περίπτωση : άντρας 27 ετών: Όταν τελείωσε το σχολείο, αποφάσισε να σπουδάσει σε μια δύσκολη σχολή. Δεν τα καταφερε. Σε 3 χρόνια, διέκοψε τις σπουδές και μπήκε σε μια πιο ευκολη. Εκεί κόλλησε σε περίεργες φοιτητικές παρέες, δεν ταίριασε. Έκανε 6 χρόνια να τελειώσει τις σπουδές, με πολύ κόπο. Γέμισε ψυχολογικά προβλήματα, λόγω καταναγκασμών, άσχημη αντιμετώπιση και άλλα που δεν γνωρίζω. Τώρα, στα 27 του, λέει πως για όλα φταίνε οι γονείς του, γιατί; Διότι: 1ο: όταν σκεφτόταν σε ποια πόλη να σπουδάσει, ο πατερας του τον συμβούλεψε, να σπουδάσει στην πόλη που έμενε η οικογένεια. 2ο: η μητέρα του σε κάθε αποτυχία του, αγχωνόταν πολύ. 3ο: είχε την εντύπωση, πως ο πατέρας του τον κρίνει μόνο απ την επίδοσή του, διότι πράγματι ο πατερας ήταν καθηγητής πανεπιστημίου, με διεθνή καρριέρα και η επίδοση ήταν κάτι σημαντικό στη ζωή του. 4ο: Δεν τον είχαν βοηθήσει, να βρει καλύτερο κλάδο σπουδών, ή να καθησει ένα χρόνο, για να βρει, τι του ταιριάζει, παρά τον είχαν μεγαλώσει με την πεποίθηση, πως μετά το σχολείο έρχεται το πανεπιστήμιο 5ο:Δεν του έδειξαν άλλες δυνατότητες, πέρα απ τα πανεπιστήμια
Τι γνώμη έχετε εσείς;
Ρωτώ κυρίως για την 3η περίπτωση.
Αλλά και γενικότερα, πόσο επιτελους φταίνε οι έρμοι οι γονείς;
Ακριβώς αυτό που ήθελα να ξεκινησω!
Φορτίζω τη μπαταρία του υπολογιστή και επανερχομαι.
Λοιπόν, αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και θα σας πω πού έχω καταλήξει:
Οι γονείς φταίνε ελάχιστα ως καθόλου, για τις αποφάσεις και την πορεία ζωής των παιδιών τους.
Θα σας πω τρεις περιπτώσεις, ανθρωπων που με οδήγησαν σ΄αυτό.
Σημ: Είμαι 57 ετών, έχω δουλέψει με εφήβους πολλών χωρών και έχω φτασει σ αυτά τα συμπεράσματα, αλλά ίσως κάνω λάθος
1η περίπτωση: Εγώ! Το πιο στραβό και ανάποδο κεφάλι! Ποτέ δεν έκανα αυτό που έλεγαν οι γονείς μου. Όλες τις αποφάσεις μου, τα λάθη μου, ήταν δικά μου. Οι γονείς μου άδικα ξόδευαν τα λόγια τους. Δεν τους καταλογίζω καμια ευθυνη. Σίγουρα η ανατροφή που μου έδωσαν όταν ήμουν παιδί, ήταν σημαντικότατη. Αλλά από μια ηλικία και έπειτα, γύρω στα 15, τους σεβόμουν, αλλά τα λόγια τους απ το ένα αυτί έμπαιναν, απ το άλλο έβγαιναν
2η περίπτωση : συγγενής μου, άντρας. Αυτός ήταν φρόνιμο, έξυπνο και υπάκουο παιδί. Αυτός πήρε το δρόμο του, αριστούχος στο πανεπιστημιο, δουλειά καλή κλπ, ζούσε στο χοτελ μαμα. Στα 42 του παντρεύτηκε με την κοπέλα που είχε σχέση, έκαναν δυο παιδιά και πρόσφατα έμαθα πως ποτέ δεν την αγάπησε και παντρεύτηκαν, επειδή έτσι τον έπεισε η μαμά του. Παιδιά, του δίνω 100% άδικο. Ήταν 42 χρονών! Τώρα της ρίχνει ευθυνη για τον αποτυχημενο γάμο του
3η περίπτωση : άντρας 27 ετών: Όταν τελείωσε το σχολείο, αποφάσισε να σπουδάσει σε μια δύσκολη σχολή. Δεν τα καταφερε. Σε 3 χρόνια, διέκοψε τις σπουδές και μπήκε σε μια πιο ευκολη. Εκεί κόλλησε σε περίεργες φοιτητικές παρέες, δεν ταίριασε. Έκανε 6 χρόνια να τελειώσει τις σπουδές, με πολύ κόπο. Γέμισε ψυχολογικά προβλήματα, λόγω καταναγκασμών, άσχημη αντιμετώπιση και άλλα που δεν γνωρίζω. Τώρα, στα 27 του, λέει πως για όλα φταίνε οι γονείς του, γιατί; Διότι: 1ο: όταν σκεφτόταν σε ποια πόλη να σπουδάσει, ο πατερας του τον συμβούλεψε, να σπουδάσει στην πόλη που έμενε η οικογένεια. 2ο: η μητέρα του σε κάθε αποτυχία του, αγχωνόταν πολύ. 3ο: είχε την εντύπωση, πως ο πατέρας του τον κρίνει μόνο απ την επίδοσή του, διότι πράγματι ο πατερας ήταν καθηγητής πανεπιστημίου, με διεθνή καρριέρα και η επίδοση ήταν κάτι σημαντικό στη ζωή του. 4ο: Δεν τον είχαν βοηθήσει, να βρει καλύτερο κλάδο σπουδών, ή να καθησει ένα χρόνο, για να βρει, τι του ταιριάζει, παρά τον είχαν μεγαλώσει με την πεποίθηση, πως μετά το σχολείο έρχεται το πανεπιστήμιο 5ο:Δεν του έδειξαν άλλες δυνατότητες, πέρα απ τα πανεπιστήμια
Τι γνώμη έχετε εσείς;
Ρωτώ κυρίως για την 3η περίπτωση.
Αλλά και γενικότερα, πόσο επιτελους φταίνε οι έρμοι οι γονείς;