glayki
Περιβόητο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 4,013 μηνύματα.
22-02-24
23:36
Η ηλεκτρονική αλληλεπίδραση σαφώς και δεν αποτελεί κοινωνική δεξιότητα..Δεν είναι κοινωνική δεξιότητα όλη αυτή η ηλεκτρονική αλληλεπίδρασ
Και τρανό παράδειγμα είναι πως και εδώ καλή ώρα πολλοί από αυτούς που αλληλεπιδρούν με άλλους σχολιαστές δεν έχουν αφιερώσει χρόνο ,ώστε να κατανοήσουν με ενεργητική ακρόαση ( που είναι κοινωνική δεξιότητα μεταξύ συνομιλητών) το περιεχόμενο όσων προηγήθηκαν. Βιάζονται να γράψουν τα δικά τους , αδιάλλακτοι πολλές φορές, εμμονικοί άλλες . Η ηλεκτρονική αλληλεπίδραση προωθεί την ποσότητα, οχι την ποιότητα στην επικοινωνία .
glayki
Περιβόητο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 4,013 μηνύματα.
22-07-23
22:38
Έχω την αίσθηση πως ο "homo digtalis "όντας προσκολλημένος στο ψηφιακό περιβάλλον οδεύει τάχιστα χωρίς δυνατότητα διαφυγής σε αυτό που αποκάλεσες " Antisocialis".Ενδεικτικό το πόσο εύκολα συνάπτουμε επαφές εικονικές στον ψηφιακό κόσμο, μια ψευδής αίσθηση κοινωνικοποίησης σε σχέση με την πραγματική ζωή, ενώ έξω είμαστε επιφυλακτικά μη διαθέσιμοι. Το ίδιο το μέσο και η χρήση του οδηγούν σε μονόδρομο.Εν μέσω καύσωνα και μην μπορώντας να πάω θάλασσα, είπα να ανοίξω ένα θέμα γενικότερου φιλοσοφικού ενδιαφέροντος και προβληματισμού. Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου. Κυρίως τις δεύτερες, μιας και εννοείται ότι θα είμαι, για ακόμη μία φορά, απαισιόδοξος. Ξεκινάω με μία βαρυσήμαντη δήλωση:
Ο καιρός που ζούμε, οι δεκαετίες από την απαρχή της άμεσης πρόσβασης του καθενός στο διαδίκτυο έως και την εποχή της εισόδου της τεχνητής νοημοσύνης στην καθημερινότητά μας αποτελεί περίοδο σημαντικότατων αλλαγών, ακόμα περισσότερο κι από αυτών της βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλλαγές είναι τεράστιες στη συλλογική συνείδηση, τις ζούμε, αλλά -θεωρώ- πως δεν τις αντιλαμβανόμαστε ούτε στο ελάχιστο. Αυτό ενδεχομένως οφείλεται στο γεγονός πως, όταν ζεις κάτι, δεν μπορείς να το παρατηρήσεις με το ουδέτερο βλέμμα που θα έχει ο ιστορικός του μέλλοντος. Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικές και τόσο ανησυχητικές οι αλλαγές;
Η απάντηση στο ερώτημα ξεκινάει από αρκετά παλιά, γι' αυτό χρειάζεται μια αναδρομή. Ο δυτικός κόσμος ανέκαθεν είχε μια προσέγγιση περισσότερο ατομοκεντρική και φιλελεύθερη απ' τον υπόλοιπό. Αυτό έφερε μεν πάρα πολλά θετικά στην εξέλιξη της ανθρωπότητας -από τα σημαντικότερα ότι η ποιότητα ζωής του σήμερα είναι απείρως καλύτερη από αυτήν, για παράδειγμα του μεσαίωνα-, αλλά έφερε και άσχημα. Πολλά άσχημα. Ένα εξ αυτών ήταν και είναι η προοδευτική και ολοένα αυξανόμενη προσκόλληση στο Εγώ μας, που αποτυπώθηκε τόσο σε πολιτικά (νεοφιλελευθερισμός, καπιταλισμός) όσο και σε φιλοσοφικά (υλισμός, νιχιλισμός) και θρησκευτικά (αθεϊσμός, αγνωστικισμός) ρεύματα. Για να φτάσουμε στη σημερινή θεοποίηση του ατόμου και απαξίωση της κοινότητας, του συνόλου. Με τα παραπάνω δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αναγκαία η ελευθερία έκφρασης και σκέψης που παρέχει ο δυτικός κόσμος ούτε ότι μου αρέσουν απολυταρχικά καθεστώτα που προάγουν τη μαζοποίηση του ανθρώπου και την απώλεια της αίσθησης της ταυτότητάς. Κάθε άλλο. Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει πάντα μια ισορροπία μεταξύ ατόμου και συνόλου, ισορροπία που ο σύγχρονος κόσμος μας έχει απωλέσει, με αποτέλεσμα η πλάστιγγα να γέρνει όλο και περισσότερο προς το άτομο. Αυτή πιστεύω πως είναι η αρχή του τέλους του δυτικού πολιτισμού.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, λοιπόν, βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλον από τη μέρα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Έτσι του μαθαίνουν, έτσι μεγαλώνει, έτσι καταλήγει. Μαθαίνει να σκέφτεται βάσει του «εγώ και οι άλλοι» και όχι του «εμείς.» Στο σήμερα και με την αναφερθείσα στην αρχή, πρόσβασή μας σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, καταλήξαμε, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά αποστασιοποιημένοι, κολλημένοι σε οθόνες, κάτι που μοιραία δυσχεραίνει τις κοινωνικές μας δεξιότητες, ακόμα και την ίδια την όρεξή μας για κοινωνικοποίηση. Η αρνητικότητα που εκπέμπεται από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι σχεδόν απτή. Άλλωστε, φαίνεται και στην έκρηξη ψυχικών παθήσεων, της κατανάλωσης ψυχοτρόπων και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει τον σύγχρονο άνθρωπο να ξεφύγει από την τρέλα της καθημερινότητας. Συνέβαλλε τα μέγιστα δε και η συγκέντρωσή μας σε τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, καθώς η αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση, η οποία δεν μπορεί παρά να τον επηρεάσει σημαντικά.
Για να επανέλθω στο συμπέρασμα που εξήγαγα στην αρχή, θεωρώ ότι -δεδομένων των υπαρχουσών αλλαγών που έφεραν το ίντερνετ και τα social media στη συλλογική συνείδηση- οι εξελίξεις που συμβαίνουν τώρα και η (μελλοντική) πρόσβαση σε αυτές από τον λαό θα φέρει -ενδεχομένως- ένα νέο είδος ανθρώπου. Όχι με βιολογική, αλλά σίγουρα με κοινωνιολογική έννοια. Τον «homo antisocialis*», έναν άνθρωπο που θα δουλεύει, θα συνάπτει φιλίες, θα ερωτεύεται, θα ζει -θα ζει, αλήθεια;- από μακριά, χωρίς επαφή...
Πως σας φαίνονται τα παραπάνω; Απαισιόδοξα, πολύ απαισιόδοξα ή απλό παραλήρημα; Περιμένω τις απόψεις σας...
*δική μου η επινόηση, αν κάποιος το βλέπει όπως κι εγώ και έχει κάποια καλύτερη ονομασία κατά νου, παρακαλώ, ελεύθερα.