Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
Μονήρης
Φοβού τις ολιγομίλητες ύαινες
τα σεμνότυφα όρνεα
Φοβού τους περίτεχνους λόγους των αρχηγών της αγέλης
Μα πιο πολύ να φοβάσαι την ενστικτώδη ανάγκη μιας αγέλης
να συνυπάρχει κατασπαράζοντας μονήρη θύματα
Μα πιο πολύ να φοβάσαι
τον ίδιο σου τον εαυτόν
σαν ένα βράδυ άνοιξης
αρχίσεις και θυμίζεις
ότι σιχαίνεσαι
Μ. Ι. Αχιλλέως
Φοβού τις ολιγομίλητες ύαινες
τα σεμνότυφα όρνεα
Φοβού τους περίτεχνους λόγους των αρχηγών της αγέλης
Μα πιο πολύ να φοβάσαι την ενστικτώδη ανάγκη μιας αγέλης
να συνυπάρχει κατασπαράζοντας μονήρη θύματα
Μα πιο πολύ να φοβάσαι
τον ίδιο σου τον εαυτόν
σαν ένα βράδυ άνοιξης
αρχίσεις και θυμίζεις
ότι σιχαίνεσαι
Μ. Ι. Αχιλλέως
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
02-05-24
15:02
Ιούδας
Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί,
κι ο αέρας του βραδιού να του χτενίζει τα μαλλιά.
Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα•
τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση
Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση.
Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν.
Με ξεχώρισε στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι
– «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια»
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Ο Δύσκολος Θάνατος
Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί,
κι ο αέρας του βραδιού να του χτενίζει τα μαλλιά.
Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα•
τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση
Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση.
Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν.
Με ξεχώρισε στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι
– «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια»
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Ο Δύσκολος Θάνατος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
01-05-24
08:43
Η ΜΠΟΓΙΑ
Ζωντάνεψα τους τοίχουςφωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα τή μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δέ σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.
Αλέκος Παναγούλης 02.07.1939 – 01.05.1976
στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου μετά από μια απόπειρα απόδρασης πού έκανε στις 2 Ιουνίου 1971. Δεν είχε ούτε μολύβι ούτε χαρτί και το έγραψε με το αίμα του πάνω σ΄ ένα πακέτο τσιγάρα).
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
27-04-24
01:02
Πού ‘ναι τα χεράκια που ανέθρεψαν τις λέξεις;
Δίχως εσένα, το ταλέντο θα έμενε μισό.
Τι να σου πω
Πως στενεύουν οι μέρες στα δωμάτια των ανθρώπων;
Το δικό μου το έχω ήδη καταπιεί
Άστεγος ζω, ευτυχισμένος.
Τα βράδια, βλέπω τους σημαδεμένους ουρανούς
Και κλαίω απο λατρεία.
Κάθισε μαζί μου, δε θα σε κοιτάζω
Δεν σ’ έχω δει ποτέ άλλωστε
Μόνο την καθαρότητά σου
Το στίγμα της.
Μια μικρή σελήνη έχω στο στόμα
Ναρκωτικό κάτω απ’ τη γλώσσα
Σάλιο με σάλιο στο δίνω, γλείψτο.
Kι έπειτα, πως ο κόσμος θ’ αντέξει
Το βάρος του ασυνειδήτου μας;
Bαλς
Ε.βακαλοπούλου.
Δίχως εσένα, το ταλέντο θα έμενε μισό.
Τι να σου πω
Πως στενεύουν οι μέρες στα δωμάτια των ανθρώπων;
Το δικό μου το έχω ήδη καταπιεί
Άστεγος ζω, ευτυχισμένος.
Τα βράδια, βλέπω τους σημαδεμένους ουρανούς
Και κλαίω απο λατρεία.
Κάθισε μαζί μου, δε θα σε κοιτάζω
Δεν σ’ έχω δει ποτέ άλλωστε
Μόνο την καθαρότητά σου
Το στίγμα της.
Μια μικρή σελήνη έχω στο στόμα
Ναρκωτικό κάτω απ’ τη γλώσσα
Σάλιο με σάλιο στο δίνω, γλείψτο.
Kι έπειτα, πως ο κόσμος θ’ αντέξει
Το βάρος του ασυνειδήτου μας;
Bαλς
Ε.βακαλοπούλου.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
21-04-24
23:52
διαμέρισμα 2½ δωματίων Ι
τα βράδια, αφού σε πάρει ο ύπνος
στον καναπέ
με την κουβέρτα γύρω από τα πόδια
με το κινητό στην αγκαλιά
και την τηλεόραση ανοιχτή
ακροπατώ στο μωσαϊκό ως την κουζίνα
κάνω νόημα στο καναρίνι σου
μη με προδώσει
ξαγρυπνάω μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο
πάνω από την κατσαρόλα
όπου παγώνει το φαγητό της χθεσινής ημέρας
με το πιρούνι σου
μπουκώνω το στόμα μου
ώστε το επόμενο πρωί
χορτάτος ήδη
και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια
να μη χρειαστεί να παραδεχτώ
πόσο πεινάω
για καθετί που αρνούμαι
Ά. Παπαντώνης
τα βράδια, αφού σε πάρει ο ύπνος
στον καναπέ
με την κουβέρτα γύρω από τα πόδια
με το κινητό στην αγκαλιά
και την τηλεόραση ανοιχτή
ακροπατώ στο μωσαϊκό ως την κουζίνα
κάνω νόημα στο καναρίνι σου
μη με προδώσει
ξαγρυπνάω μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο
πάνω από την κατσαρόλα
όπου παγώνει το φαγητό της χθεσινής ημέρας
με το πιρούνι σου
μπουκώνω το στόμα μου
ώστε το επόμενο πρωί
χορτάτος ήδη
και με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια
να μη χρειαστεί να παραδεχτώ
πόσο πεινάω
για καθετί που αρνούμαι
Ά. Παπαντώνης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-04-24
23:06
Μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικουμενικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν της κρίσεως συνειδήσεως.
Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.
Βρωμόμυγες, κρεατόμυγες, χρυσόμυγες.
Τι θα γίνει αλήθεια με τις κοινές μύγες
που συνωθούνται στο νεκροτομείο;
Αν θα καλλιεργήσουμε ένα είδος μύγας
Μέσα μας ας είναι το τελειότερο.
Τέλος πάντων.
Πρέπει να μεριμνήσουμε.
Λαμβάνει έκταση επιδημίας αυτή η έκλυση ηθών.
Να κάνουμε έκκληση
επίκληση στις ηθικές μας αρχές
παράκληση προς τον ύψιστο
να μας απαλλάξει
ή να μας μετεξελίξει
σε μύγες, κορέους, κουνούπια
να λείψει το δυσυπόστατο του χαρακτήρα μας
να μεταβληθούμε στους τρόμους μας
ψύλλοι, ψείρες και κάνθαροι.
Νεκρώσιμη ακολουθία
ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ
ότι όσοι έχουν οξύτατη όραση
θα επιζήσουν της πρώτης κρίσεως
των καρδιακών κρίσεων
της οικουμενικής κρίσεως
ακόμη και της εσχάτης κρίσεως
αρκεί ν’ αντέξουν της κρίσεως συνειδήσεως.
Κατά τα άλλα
πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι
γιατί δεν άρχισε να βρέχει βατράχια
αν και θα επινοηθούν ειδικά αλεξιβρόχια
αποσμητικά κατά της αηδίας
έως ότου εξοικειωθούμε με την μπόχα
των νεκρών αισθημάτων κι ελπίδων.
Βρωμόμυγες, κρεατόμυγες, χρυσόμυγες.
Τι θα γίνει αλήθεια με τις κοινές μύγες
που συνωθούνται στο νεκροτομείο;
Αν θα καλλιεργήσουμε ένα είδος μύγας
Μέσα μας ας είναι το τελειότερο.
Τέλος πάντων.
Πρέπει να μεριμνήσουμε.
Λαμβάνει έκταση επιδημίας αυτή η έκλυση ηθών.
Να κάνουμε έκκληση
επίκληση στις ηθικές μας αρχές
παράκληση προς τον ύψιστο
να μας απαλλάξει
ή να μας μετεξελίξει
σε μύγες, κορέους, κουνούπια
να λείψει το δυσυπόστατο του χαρακτήρα μας
να μεταβληθούμε στους τρόμους μας
ψύλλοι, ψείρες και κάνθαροι.
Νεκρώσιμη ακολουθία
ΜΑΡΙΟΣ ΧΑΚΚΑΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-04-24
01:10
Πρόβα
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμακρο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ’ αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δεν θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.
Γιάννης Βαρβέρης
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμακρο νεκροταφείο.
Στους ευάερους τάφους
κάνουμε πρόβες ξαπλωμένοι
ενώ φυσάει από παντού ζωή
και μας γεμίζει νιάτα.
Όταν τελειώνει η πρόβα σηκωνόμαστε
γεμάτοι αισιοδοξία και δύναμη. Αύριο πάλι.
Οι πρόβες συνεχίζονται επ’ αόριστον
και μας μικραίνουν
σιγά σιγά ξαναγυρίζουμε στη γέννησή μας
και παραδινόμαστε
ετοιμοθάνατα νεογέννητα
γεμάτα σφρίγος.
Ζούμε καλά
σ’ αυτό το απόμερο νεκροταφείο.
Ποτέ σας δεν θα μάθετε
πώς μεγαλώνει ένας άνθρωπος
σε βρέφος
που δεν κλαίει.
Γιάννης Βαρβέρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-03-24
00:00
"Θα ρθώ στο σπίτι σου την τεσσαρακοστή μέρα
Θα ρθώ γιατί τα μέλη μου ασπρίζουν απ' τήν απουσία σου
Πεινάω για τους εχθρούς σου
Ντρέπομαι για την αδυναμία μου στις κινήσεις του βάλτου
Που κυματίζει σαν αχόρταγο φίδι
Θα ψηλαφούσα την έκσταση
Αν δε φοβόμουνα να μαζέψω τις στάχτες
Στην κοιλιά της μάνας μου
Στο βάθος του κύματος
Στη σπινθιρόβολη καταβόθρα
Της εκκλησίας."
J.Mansour
Θα ρθώ γιατί τα μέλη μου ασπρίζουν απ' τήν απουσία σου
Πεινάω για τους εχθρούς σου
Ντρέπομαι για την αδυναμία μου στις κινήσεις του βάλτου
Που κυματίζει σαν αχόρταγο φίδι
Θα ψηλαφούσα την έκσταση
Αν δε φοβόμουνα να μαζέψω τις στάχτες
Στην κοιλιά της μάνας μου
Στο βάθος του κύματος
Στη σπινθιρόβολη καταβόθρα
Της εκκλησίας."
J.Mansour
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
18-02-24
01:07
Δέηση
Την αγάπη να ντυθώ
που είμαι γυμνή —
που μοιάζω πολιτεία
ακατοίκητη,
από ήχους βουβή,
κι από τριγμούς τερετίζω,
φύλλο ξεραμένο, αναιμικό του Μάρτη.
Την ηδονή να τυλιχτώ
αφού στον κόσμο αυτό δεν ήρθα για τη λύπη
που φαρδιά μου πέφτει
σαν ρούχο ξένο.
Ξανά θέλω να νιώσω τη φλόγα,
την αλμύρα να ξεχάσω των δακρύων
–τις τρύπες στους κρίνους
και το χελιδόνι το νεκρό στο μπαλκόνι–.
Ξανά να με δροσίσει του χαμόγελου η αύρα,
κύμα όλο καμπύλες
θάλασσα πάνω στους βράχους της παιδικότητάς μου,
άστρο μες στα χέρια,
δάδα αιώνια του δρόμου προς τον καθρέφτη
όπου ξανά θα κοιταχτώ
ολόκληρη επάνω ως κάτω,
προστατευμένη
κρατημένη απ’ το χέρι,
απ’ το φως,
από χορτάρι καταπράσινο και υφαίστεια —
γεμάτα κολίβρια τα μαλλιά μου,
δάχτυλα, που βγαίνουν απ’ το κουκούλι πεταλούδες,
ο αέρας μπλεγμένος στα δόντια μου,
επιστρέφοντας στην τάξη του,
ένα σύμπαν κατοικημένο από κενταύρους.
Την αγάπη να ντυθώ
που ’μαι γυμνή.
Την αγάπη να ντυθώ
που είμαι γυμνή —
που μοιάζω πολιτεία
ακατοίκητη,
από ήχους βουβή,
κι από τριγμούς τερετίζω,
φύλλο ξεραμένο, αναιμικό του Μάρτη.
Την ηδονή να τυλιχτώ
αφού στον κόσμο αυτό δεν ήρθα για τη λύπη
που φαρδιά μου πέφτει
σαν ρούχο ξένο.
Ξανά θέλω να νιώσω τη φλόγα,
την αλμύρα να ξεχάσω των δακρύων
–τις τρύπες στους κρίνους
και το χελιδόνι το νεκρό στο μπαλκόνι–.
Ξανά να με δροσίσει του χαμόγελου η αύρα,
κύμα όλο καμπύλες
θάλασσα πάνω στους βράχους της παιδικότητάς μου,
άστρο μες στα χέρια,
δάδα αιώνια του δρόμου προς τον καθρέφτη
όπου ξανά θα κοιταχτώ
ολόκληρη επάνω ως κάτω,
προστατευμένη
κρατημένη απ’ το χέρι,
απ’ το φως,
από χορτάρι καταπράσινο και υφαίστεια —
γεμάτα κολίβρια τα μαλλιά μου,
δάχτυλα, που βγαίνουν απ’ το κουκούλι πεταλούδες,
ο αέρας μπλεγμένος στα δόντια μου,
επιστρέφοντας στην τάξη του,
ένα σύμπαν κατοικημένο από κενταύρους.
Την αγάπη να ντυθώ
που ’μαι γυμνή.
Gioconda Belli
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-02-24
14:25
Ελπίζω όταν κοπιάσω αρκετά να μην φέρω μαζί μου το άξιο σώμα μου
η ίδια στην κόλαση
προστάτιδα ενός πάνδημου έρωτα
ή στον παράδεισο
μια Αφροδίτη να πλήττει
να θωπεύει το πεταμένο καυτό σπέρμα.
Θα μπορούσα να με φανταστώ
σαν ένα κατοικίδιο
να με φροντίζουν
να με αγαπούν
να με ταΐζουν
να με χαϊδεύουν.
Να είμαι αντίθετου
φύλλου
ένα αρσενικό
με ελευθεριάζουσα ήθη
με μια αξιοθαύμαστη ευπρέπεια
ένας μελαγχολικός χαρακτήρας
με απαράμιλλη τρυφερότητα.
Να μην χρειάζεται να αγωνιστώ
για τίποτες.
Ύβρις
Το κέντρο των απολαύσεων
αφήνει την έκσταση του να χυθεί
με ζέση. Η βιαιότητα
της οδύνης ήταν η μόνη λαχτάρα.
Η μόνη ένδειξη ότι υπήρξα.
Ένα σαγηνευτικό ερμαφρόδιτο
προικισμένο από τα δώδεκα του χρόνια
με εκθαμβωτικό δέρμα λησμονεί
κάθε νόμο και αρχή.
Για πάντα ενωμένοι σε ένα πλάσμα. Κατάρα Σαλμακίς
που τον φιλούσες λαίμαργα, σφιχτά αγκαλιασμένη.
Ανάθεμα η νοτιοδυτική άκρη της Μικράς Ασίας -
Επί τη Θαλάττη Καρία.
Ένα βρωμοθήλυκο αντλεί ηδονή
από την πληγείσα περηφάνια της.
Πληθαίνει κανείς τις απολαύσεις του
όταν επιδεικνύει σεβασμό
στις διαστροφές.
Ύβρις
Σ.δουτσίου
η ίδια στην κόλαση
προστάτιδα ενός πάνδημου έρωτα
ή στον παράδεισο
μια Αφροδίτη να πλήττει
να θωπεύει το πεταμένο καυτό σπέρμα.
Θα μπορούσα να με φανταστώ
σαν ένα κατοικίδιο
να με φροντίζουν
να με αγαπούν
να με ταΐζουν
να με χαϊδεύουν.
Να είμαι αντίθετου
φύλλου
ένα αρσενικό
με ελευθεριάζουσα ήθη
με μια αξιοθαύμαστη ευπρέπεια
ένας μελαγχολικός χαρακτήρας
με απαράμιλλη τρυφερότητα.
Να μην χρειάζεται να αγωνιστώ
για τίποτες.
Ύβρις
Το κέντρο των απολαύσεων
αφήνει την έκσταση του να χυθεί
με ζέση. Η βιαιότητα
της οδύνης ήταν η μόνη λαχτάρα.
Η μόνη ένδειξη ότι υπήρξα.
Ένα σαγηνευτικό ερμαφρόδιτο
προικισμένο από τα δώδεκα του χρόνια
με εκθαμβωτικό δέρμα λησμονεί
κάθε νόμο και αρχή.
Για πάντα ενωμένοι σε ένα πλάσμα. Κατάρα Σαλμακίς
που τον φιλούσες λαίμαργα, σφιχτά αγκαλιασμένη.
Ανάθεμα η νοτιοδυτική άκρη της Μικράς Ασίας -
Επί τη Θαλάττη Καρία.
Ένα βρωμοθήλυκο αντλεί ηδονή
από την πληγείσα περηφάνια της.
Πληθαίνει κανείς τις απολαύσεις του
όταν επιδεικνύει σεβασμό
στις διαστροφές.
Ύβρις
Σ.δουτσίου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-02-24
23:25
Η κάμαρη απόψι
να μην έχει φως πολύ. Μέσα στη ρέμβη όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως
μέσα στην ρέμβη έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της αγάπης, για νάρθουν οι σκιές.
Για νάρθουν - Κ. Καβάφης
να μην έχει φως πολύ. Μέσα στη ρέμβη όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φως
μέσα στην ρέμβη έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της αγάπης, για νάρθουν οι σκιές.
Για νάρθουν - Κ. Καβάφης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-02-24
00:20
Χαθήκαμε
σε μίζερες σκέψεις
και μικρότητες,
χωρίς να λύσουμε
το μέγα μυστήριο του κόσμου,
για να μείνει το ερώτημα
άλυτο και αδυσώπητο.
Πως έζησες,
γιατί έζησες έτσι όπως έζησες,
τι θα μπορούσες να κάνεις
και δεν έκανες,
για άλλο δρόμο έψαχνες,
για άλλο νόημα,
λάθος κουδούνια,
λάθος πόρτες χτύπησες,
λάθος δρόμους πήρες,
λάθος ανθρώπους αγάπησες,
σε λάθος κρεβάτια κοιμήθηκες,
σε λάθος σπίτια έζησες.
Γιατί τέτοια
περιφρόνηση
σε αυτό που ονειρεύτηκες,
σε αυτό που σχεδίασες;
Κώστας Μουρσελάς
Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά
σε μίζερες σκέψεις
και μικρότητες,
χωρίς να λύσουμε
το μέγα μυστήριο του κόσμου,
για να μείνει το ερώτημα
άλυτο και αδυσώπητο.
Πως έζησες,
γιατί έζησες έτσι όπως έζησες,
τι θα μπορούσες να κάνεις
και δεν έκανες,
για άλλο δρόμο έψαχνες,
για άλλο νόημα,
λάθος κουδούνια,
λάθος πόρτες χτύπησες,
λάθος δρόμους πήρες,
λάθος ανθρώπους αγάπησες,
σε λάθος κρεβάτια κοιμήθηκες,
σε λάθος σπίτια έζησες.
Γιατί τέτοια
περιφρόνηση
σε αυτό που ονειρεύτηκες,
σε αυτό που σχεδίασες;
Κώστας Μουρσελάς
Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-01-24
15:51
Caute
Τροχίζεις σκυφτός
τους φακούς των τυφλών
Τέσσερα σόλδια μεροκάματο
(τσίμα τσίμα τα προς το ζην)
αφορεσμένος, μονήρης, απο-
συνάγωγος Ραβί προσδοκιών
που σε ήθελαν εκλεκτό τους
Αποσύρεις την Ηθική σου
κάτω από υλακές
με τον Θεό πανταχού παρόντα
στην ανυπαρξία
στη σκόνη του γυαλιού
που φράζει τα πνευμόνια σου
Τροχίζεις σκυφτός
τα μάτια των τυφλών
Baruch ή Benedictus de Spinoza
Τροχίζεις σκυφτός
τους φακούς των τυφλών
Τέσσερα σόλδια μεροκάματο
(τσίμα τσίμα τα προς το ζην)
αφορεσμένος, μονήρης, απο-
συνάγωγος Ραβί προσδοκιών
που σε ήθελαν εκλεκτό τους
Αποσύρεις την Ηθική σου
κάτω από υλακές
με τον Θεό πανταχού παρόντα
στην ανυπαρξία
στη σκόνη του γυαλιού
που φράζει τα πνευμόνια σου
Τροχίζεις σκυφτός
τα μάτια των τυφλών
Baruch ή Benedictus de Spinoza
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-01-24
15:48
Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό, τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!
Γ.Σουρή: «Μυρωμένοι στίχοι» («Σκατολογία» αλλιώς)
πιο επίκαιρο απο ποτέ...
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.
Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.
Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό, τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.
Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ’ τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.
Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.
Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!
Γ.Σουρή: «Μυρωμένοι στίχοι» («Σκατολογία» αλλιώς)
πιο επίκαιρο απο ποτέ...
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
22-12-23
22:25
ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Με μια κιμωλία στο μαυροπίνακα
θα χαράξω τις πιθανές διαφυγές
θα περιφερθώ δίπλα στους δεσμοφύλακες
σαρκάζοντας την ανικανότητά τους
καθώς θα ρίχνω τη σκάλα απ' το παράθυρο
και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο μαυροπίνακα
μια λευκή γραμμή θα δείχνει τους κύκλους
της αγωνίας μου, τ' αδιέξοδά μου
και την αποτυχία της απόδρασής μου.
Χρήστος Αντωνίου
Με μια κιμωλία στο μαυροπίνακα
θα χαράξω τις πιθανές διαφυγές
θα περιφερθώ δίπλα στους δεσμοφύλακες
σαρκάζοντας την ανικανότητά τους
καθώς θα ρίχνω τη σκάλα απ' το παράθυρο
και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο μαυροπίνακα
μια λευκή γραμμή θα δείχνει τους κύκλους
της αγωνίας μου, τ' αδιέξοδά μου
και την αποτυχία της απόδρασής μου.
Χρήστος Αντωνίου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-12-23
01:17
Η ιστορία μιας ιστορίας
Ήταν κάποτε μια ιστορία
Τελείωνε
Πριν απ' την αρχή της
Κι άρχιζε
Μετά το τέλος της
Μπαίνανε μέσα οι ήρωές της
Μετά τον θάνατό τους
Κι εκείθε βγαίνανε
Πριν απ' τη γέννησή τους
Οι ήρωές της έλεγαν
Για κάποια γη για κάποιον ουρανό
Έλεγαν ό,τι λάχει
Ένα δεν έλεγαν
Αυτό που κι οι ίδιοι αγνοούσαν
Πως είναι απλώς ήρωες ιστορίας
Μιας ιστορίας που τελειώνει
Πριν απ' την αρχή της
Κι αρχίζει
Μετά το τέλος της.
Βάσκο Πόπα
Ήταν κάποτε μια ιστορία
Τελείωνε
Πριν απ' την αρχή της
Κι άρχιζε
Μετά το τέλος της
Μπαίνανε μέσα οι ήρωές της
Μετά τον θάνατό τους
Κι εκείθε βγαίνανε
Πριν απ' τη γέννησή τους
Οι ήρωές της έλεγαν
Για κάποια γη για κάποιον ουρανό
Έλεγαν ό,τι λάχει
Ένα δεν έλεγαν
Αυτό που κι οι ίδιοι αγνοούσαν
Πως είναι απλώς ήρωες ιστορίας
Μιας ιστορίας που τελειώνει
Πριν απ' την αρχή της
Κι αρχίζει
Μετά το τέλος της.
Βάσκο Πόπα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-12-23
18:51
ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ
Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε.
Τώρα είναι καιρός να κλείσουμε τα παράθυρα
ερμητικά και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή κατάματα
χωρίς φόβο και πάθος.
Να δούμε τι έφταιξε και μείναμε στα μισά
του δρόμου αγκαλιά με κάτι ξέφτια ονείρων
απραγματοποίητων, με κάτι σακατεμένες μνήμες
που μας ακολουθούν σαν το κουτσό σκυλί
τριποδίζοντας.
Toυ Αυγερινού Μυριώτη.
Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε.
Τώρα είναι καιρός να κλείσουμε τα παράθυρα
ερμητικά και ν’ αντικρίσουμε τη ζωή κατάματα
χωρίς φόβο και πάθος.
Να δούμε τι έφταιξε και μείναμε στα μισά
του δρόμου αγκαλιά με κάτι ξέφτια ονείρων
απραγματοποίητων, με κάτι σακατεμένες μνήμες
που μας ακολουθούν σαν το κουτσό σκυλί
τριποδίζοντας.
Toυ Αυγερινού Μυριώτη.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-12-23
14:14
Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Άρης Αλεξάνδρου.
έτσι αργούν κ’ οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιππαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Άρης Αλεξάνδρου.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
01-12-23
15:48
«Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές,
Περνούμε εμείς, έρχονται πίσω άλλοι
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.
Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-
στη γη. Κι αναρωτιόμαστε: “πού πάμε;”.
Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-
τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.
Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι
-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να ‘μαστε τρελοί-
μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: “τι απομένει;”
κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο “γιατί;”
Κι έτσι φεύγουμε εμείς. Μας ακολουθάνε άλλοι.
Με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.
Δεν είμαστε τρανοί, δεν είμαστε μεγάλοι
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.»
Βασίλης Βασιλικός
(18 Νοεμβρίου 1933 – 30 Νοεμβρίου 2023)
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές,
Περνούμε εμείς, έρχονται πίσω άλλοι
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.
Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-
στη γη. Κι αναρωτιόμαστε: “πού πάμε;”.
Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-
τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.
Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι
-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να ‘μαστε τρελοί-
μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: “τι απομένει;”
κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο “γιατί;”
Κι έτσι φεύγουμε εμείς. Μας ακολουθάνε άλλοι.
Με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.
Δεν είμαστε τρανοί, δεν είμαστε μεγάλοι
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.»
Βασίλης Βασιλικός
(18 Νοεμβρίου 1933 – 30 Νοεμβρίου 2023)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-11-23
14:32
Φοβᾶμαι...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
03-11-23
15:00
Ο καιρός μας είναι από λήθαργο
ομορφονιός ολόχαρος βαρβάτος
ακόμα κυλάει λιθάρια με γδούπο
πάνω απ’ τα πρωινά του βάσανα
κλαίει κατουράει
χλομός
άμυαλος
χωρίς τα υπερήφανα πρωτόγονα κωλομέρια του
να τραμπαλίζουν
άμυαλα
σαν τις σημαίες των κρατών
να ρίχνουν τις πορδές τους μες των παπάδων τα στόματα
να ντύνονται πρέσβεις
να φορούν κροκοδείλια δάκρυα
πάνω απ’ τον αιώνιο τάφο
ο καιρός μας είναι βλαμμένος
μοσχαρίσιος κιμάς και φαγανά κορίτσια
περιμένει τον κβαντικό λιμό
όπως οι κίσσες
περιμένουν τον ήλιο και το σαπούνι
ο καιρός μας επενδύει σε αποστείρωση
σε παρένθετες μητέρες
σε δορυφόρους του έλον μασκ
ελπίζει σ’ έναν αιφνίδιο θάνατο στα mall
σ’ ένα ένδοξο μπέργκερ
αντίδωρο του διατροφικού ιμπεριαλισμού
ο καιρός μας ελπίζει
στην έξυπνη σκούπα και το νάτο
παραγγέλνει ποιήματα στη μηχανή
παραγγέλνει σεξ βογγητά
αφέντρες
ο καιρός μας όμως παραμένει παλιομοδίτης
όλο πόλεμο κι αγαπάτε αλλήλους
όλο κυρ-χριστό και παρθενία
όλο ωδές και φλεγμονές
ο καιρός μας θα περάσει κι αυτός
θα ‘ρθουν άλλοι καιροί
άλλοι αρχιτέκτονες
άλλοι καμπινέδες
άλλοι διευθυντές στα μουσεία πολέμου
Α. Αντωνάκος
ομορφονιός ολόχαρος βαρβάτος
ακόμα κυλάει λιθάρια με γδούπο
πάνω απ’ τα πρωινά του βάσανα
κλαίει κατουράει
χλομός
άμυαλος
χωρίς τα υπερήφανα πρωτόγονα κωλομέρια του
να τραμπαλίζουν
άμυαλα
σαν τις σημαίες των κρατών
να ρίχνουν τις πορδές τους μες των παπάδων τα στόματα
να ντύνονται πρέσβεις
να φορούν κροκοδείλια δάκρυα
πάνω απ’ τον αιώνιο τάφο
ο καιρός μας είναι βλαμμένος
μοσχαρίσιος κιμάς και φαγανά κορίτσια
περιμένει τον κβαντικό λιμό
όπως οι κίσσες
περιμένουν τον ήλιο και το σαπούνι
ο καιρός μας επενδύει σε αποστείρωση
σε παρένθετες μητέρες
σε δορυφόρους του έλον μασκ
ελπίζει σ’ έναν αιφνίδιο θάνατο στα mall
σ’ ένα ένδοξο μπέργκερ
αντίδωρο του διατροφικού ιμπεριαλισμού
ο καιρός μας ελπίζει
στην έξυπνη σκούπα και το νάτο
παραγγέλνει ποιήματα στη μηχανή
παραγγέλνει σεξ βογγητά
αφέντρες
ο καιρός μας όμως παραμένει παλιομοδίτης
όλο πόλεμο κι αγαπάτε αλλήλους
όλο κυρ-χριστό και παρθενία
όλο ωδές και φλεγμονές
ο καιρός μας θα περάσει κι αυτός
θα ‘ρθουν άλλοι καιροί
άλλοι αρχιτέκτονες
άλλοι καμπινέδες
άλλοι διευθυντές στα μουσεία πολέμου
Α. Αντωνάκος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
26-10-23
15:49
“No, we are not going to die.
The sounds you hear
knocking the windows and chipping the paint from the ceiling, that is a game the world is playing.
Our task is to crouch in the dark as long as we can and count the beats of our own hearts.
Good. Like that. Lay your hand on my heart and I'll lay mine on yours.
Which one of us wins
is the one who loves the game the most while it lasts.
Yes, it is going to last.
You can use your ear instead of your hand.
Here, on my heart.
Why is it beating faster? For you. That's all.
I always wanted you to be born and so did the world.
No, those aren't a stranger's bootsteps in the house.
Yes, I'm here. We're safe.
Remember chess? Remember hide-and-seek?
'The song your mother sang? Let's sing that one.
She's still with us, yes. But you have to sing without making a sound. She'd like that.
No, those aren't bootsteps.
Sing. Sing louder.
Those aren't bootsteps.
Let me show you how I cried when you were born.
Those aren't bootsteps.
Those aren't sirens.
Those aren't flames.
Close your eyes. Like chess. Like hide-and-seek.
When the game is done you get another life.”
‘Words Whispered to a Child
Under Siege,’ by Joseph Fasano
The sounds you hear
knocking the windows and chipping the paint from the ceiling, that is a game the world is playing.
Our task is to crouch in the dark as long as we can and count the beats of our own hearts.
Good. Like that. Lay your hand on my heart and I'll lay mine on yours.
Which one of us wins
is the one who loves the game the most while it lasts.
Yes, it is going to last.
You can use your ear instead of your hand.
Here, on my heart.
Why is it beating faster? For you. That's all.
I always wanted you to be born and so did the world.
No, those aren't a stranger's bootsteps in the house.
Yes, I'm here. We're safe.
Remember chess? Remember hide-and-seek?
'The song your mother sang? Let's sing that one.
She's still with us, yes. But you have to sing without making a sound. She'd like that.
No, those aren't bootsteps.
Sing. Sing louder.
Those aren't bootsteps.
Let me show you how I cried when you were born.
Those aren't bootsteps.
Those aren't sirens.
Those aren't flames.
Close your eyes. Like chess. Like hide-and-seek.
When the game is done you get another life.”
‘Words Whispered to a Child
Under Siege,’ by Joseph Fasano
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
18-10-23
13:02
Τα παιδιά της Γάζας
Δυο μεγάλα μάτια παιδικά,
δυο μαύρα μάτια βουρκωμένα,
μας κοιτούν μέσα απ’ τα συντρίμμια
κι απορούν
Εκρήξεις και κουρνιαχτός
επιμένουν να καλύπτουν το φεγγάρι
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
Τα παιδιά των ερειπίων
θρηνούν γοερά και οδύρονται
μα η ζωή τα προσπερνά
Τα παιδιά των ερειπίων της Γάζας
αγαπούν πολύ τη ζωή
κι ας τα προσπερνά
Γι’ αυτό δεν την ανταλλάσουν
με υποταγή
και μίζερη ειρήνη
Τα παιδιά της Γάζας απαιτούν
λευτεριά και δίκαιη ειρήνη
Στα στήθη τους κόκκινα λουλούδια
οι πληγές
παράσημα αντίστασης
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τις δολοφονίες των αμάχων
Είναι θλιμμένο απόψε φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τα ερείπια της Γάζας
Μα πώς θα κοιμηθείς απόψε Άνθρωπε,
όταν τον ύπνο σου στοιχειώνουν
δυο μεγάλα μάτια παιδικά
που σε κοιτούν,
μέσα απ’ τις ρωγμές των τοίχων,
κι απορούν;
Το δάκρυ τους ένα ποτάμι
μα η Ελευθερία είναι δέντρο
κι ανθίζει στις πληγές τους
του Γιάννη Ποταμιάνου.
Δυο μεγάλα μάτια παιδικά,
δυο μαύρα μάτια βουρκωμένα,
μας κοιτούν μέσα απ’ τα συντρίμμια
κι απορούν
Εκρήξεις και κουρνιαχτός
επιμένουν να καλύπτουν το φεγγάρι
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
Τα παιδιά των ερειπίων
θρηνούν γοερά και οδύρονται
μα η ζωή τα προσπερνά
Τα παιδιά των ερειπίων της Γάζας
αγαπούν πολύ τη ζωή
κι ας τα προσπερνά
Γι’ αυτό δεν την ανταλλάσουν
με υποταγή
και μίζερη ειρήνη
Τα παιδιά της Γάζας απαιτούν
λευτεριά και δίκαιη ειρήνη
Στα στήθη τους κόκκινα λουλούδια
οι πληγές
παράσημα αντίστασης
Είναι χλωμό απόψε το φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τις δολοφονίες των αμάχων
Είναι θλιμμένο απόψε φεγγάρι
μα επιμένει να φωτίζει
τα ερείπια της Γάζας
Μα πώς θα κοιμηθείς απόψε Άνθρωπε,
όταν τον ύπνο σου στοιχειώνουν
δυο μεγάλα μάτια παιδικά
που σε κοιτούν,
μέσα απ’ τις ρωγμές των τοίχων,
κι απορούν;
Το δάκρυ τους ένα ποτάμι
μα η Ελευθερία είναι δέντρο
κι ανθίζει στις πληγές τους
του Γιάννη Ποταμιάνου.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
22-09-23
21:15
On my love’s shell a turquoise river curved through hazard green.
While he slept, I explored the trees along its banks, high above the black whirlpools.
Sometimes the lanterns of other seekers lit my way.
But to no avail, for in all my time with my beetle, I never
found what I was looking for, nor could I have told you what it was.
One morning I woke and found him dead.
It was only then I understood that he carried no color at all, and
never had.
While he slept, I explored the trees along its banks, high above the black whirlpools.
Sometimes the lanterns of other seekers lit my way.
But to no avail, for in all my time with my beetle, I never
found what I was looking for, nor could I have told you what it was.
One morning I woke and found him dead.
It was only then I understood that he carried no color at all, and
never had.
The Coleopterist’s Dream
Lola HaskinsNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-09-23
14:56
Ας θυμάσαι τις υποσχέσεις μας όταν με σκέφτεσαι ενώ έχω πεθάνει.
Ποιο είναι το χρώμα των δακρύων σου; θέλω να ξέρω..
Δεν θα γίνω ούτε στάχτη, ούτε σύννεφο.
Fujiwara no Teishi, επιθανάτιο ποίημα, 1001μ.Χ.
Ποιο είναι το χρώμα των δακρύων σου; θέλω να ξέρω..
Δεν θα γίνω ούτε στάχτη, ούτε σύννεφο.
Fujiwara no Teishi, επιθανάτιο ποίημα, 1001μ.Χ.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
11-09-23
23:14
Τα λόγια μου ήταν κούφια,
όλο πρέπει και μη.
Για χρόνια χτυπούσα την πόρτα
κι είδα όταν άνοιξε
πώς χτυπούσα από μέσα .
Τζελαλαντίν Ρουμί
όλο πρέπει και μη.
Για χρόνια χτυπούσα την πόρτα
κι είδα όταν άνοιξε
πώς χτυπούσα από μέσα .
Τζελαλαντίν Ρουμί
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
09-09-23
15:44
Προχειρότητες
Πήραν πρώτα τα μέτρα μας
για να μπορέσουμε να φοράμε παπούτσια,
για να μπορούμε να μιλάμε αναλόγως,
για να μπορέσουμε να αφομοιωθούμε;
Όχι
Βλέπετε,λοιπόν,τι προχειρότητες;
Να πης δεν ήξεραν;
Αντιθέτως,ήξεραν πολύ καλά
τι ανόητα παιδιά θαπαιζαν μέσα μας
ήξεραν πολύ καλά
με τι αισθήματα μας παραγέμιζαν,
τι καρδιά μας κούρδιζαν.
Κώστας Μόντης
Πήραν πρώτα τα μέτρα μας
για να μπορέσουμε να φοράμε παπούτσια,
για να μπορούμε να μιλάμε αναλόγως,
για να μπορέσουμε να αφομοιωθούμε;
Όχι
Βλέπετε,λοιπόν,τι προχειρότητες;
Να πης δεν ήξεραν;
Αντιθέτως,ήξεραν πολύ καλά
τι ανόητα παιδιά θαπαιζαν μέσα μας
ήξεραν πολύ καλά
με τι αισθήματα μας παραγέμιζαν,
τι καρδιά μας κούρδιζαν.
Κώστας Μόντης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
27-08-23
11:29
We held our breath close to our bodies
sorted words in a straitjacket
our lives between parentheses
turpentine to make hope last
fear sets up a tent
on our chest
fog invades our minds
paralyzes our limbs
Day holds night’s hand
evenings play merry-go-round with mornings
the days turn in circles
until they feel dizzy
we forget all debts, all promises
projects overflow like water springs
the earth sips in with a straw
Clocks are unwinding
under life’s rubble
our voices engraved on text messages
a colony of ants bring us news
daredevils armed with shovel
and pickax
scrape gravel with fingernails
faithfully, block after block
hope pursues a hunchbacked miracle
at the end of a tunnel
sorted words in a straitjacket
our lives between parentheses
turpentine to make hope last
fear sets up a tent
on our chest
fog invades our minds
paralyzes our limbs
Day holds night’s hand
evenings play merry-go-round with mornings
the days turn in circles
until they feel dizzy
we forget all debts, all promises
projects overflow like water springs
the earth sips in with a straw
Clocks are unwinding
under life’s rubble
our voices engraved on text messages
a colony of ants bring us news
daredevils armed with shovel
and pickax
scrape gravel with fingernails
faithfully, block after block
hope pursues a hunchbacked miracle
at the end of a tunnel
Under the Rubble
Guy-Gerald MénardNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
09-08-23
11:58
Σὰν σώματα ὡραῖα νεκρῶν ποῦ δὲν ἐγέρασαν
καὶ τἄκλεισαν, μὲ δάκρυα, σὲ μαυσωλεῖο λαμπρό,
μὲ ρόδα στὸ κεφάλι καὶ στὰ πόδια γιασεμιὰ —
ἒτσ’ ἡ ἐπιθυμίες μοιάζουν ποῦ ἐπέρασαν
χωρὶς νὰ ἐκπληρωθοῦν ˚ χωρὶς ν’ ἀξιωθεῖ καμιὰ
τῆς ἡδονῆς μιὰ νύχτα, ἢ ἕνα πρωὶ της φεγγερό.
Κ. Καβάφης
καὶ τἄκλεισαν, μὲ δάκρυα, σὲ μαυσωλεῖο λαμπρό,
μὲ ρόδα στὸ κεφάλι καὶ στὰ πόδια γιασεμιὰ —
ἒτσ’ ἡ ἐπιθυμίες μοιάζουν ποῦ ἐπέρασαν
χωρὶς νὰ ἐκπληρωθοῦν ˚ χωρὶς ν’ ἀξιωθεῖ καμιὰ
τῆς ἡδονῆς μιὰ νύχτα, ἢ ἕνα πρωὶ της φεγγερό.
Κ. Καβάφης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
03-08-23
14:51
François Villon
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΣΤΟΧΑΣΜΩΝ
Νιώθω μύγες στο γάλα μου να ιδώ,
Νιώθω κάθε άνθρωπο από την φορεσιά,
Νιώθω των αίθριο από τον κακό καιρό,
Νιώθω το μήλο πάνω από τη μηλιά,
Νιώθω από την κόλλα να βρω τον ίξο,
Νιώθω όσα από την όμοια πάστα είναι φτιαγμένα,
Νιώθω ποιος έχει σκόλη, ποιος έχει δουλειά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Νιώθω από το ράσο κάθε κληρικό,
Νιώθω κάθε ζακέτα από τον γιακά,
Νιώθω τον δούλο από το αφεντικό,
Νιώθω από το πέπλο κάθε καλόγρια,
Νιώθω τον αγιογδύτη από τη ζαριά,
Νιώθω γελοία κορμιά καλοθρεμμένα,
Νιώθω κάθε κρασί από τα βουτσιά,
Νιώθω καθετί όξ, από μένα.
Νιώθω μουλάρι απ’ άλογο να βρω,
Νιώθω τι αγώι καθ΄ένα τους κρατά,
Νιώθω ποια είναι η Μπιετρίς και ποια η Υζαμπώ,
Νιώθω όταν ζόρι αθροίζει και μετρά,
Νιώθω να ιδώ στον ύπνο μου βραχνά,
Νιώθω άντρες, νιους παιδιά, έναν προς έναν,
Νιώθω των Μποέμ την αίρεση καλά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Πρίγκιπα, όλα τα νιώθω γενικά,
Νιώθω μούτρα ανθηρά και αρρωστημένα,
Νιώθω τον Χάρο που μας καρτερά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΣΤΟΧΑΣΜΩΝ
Νιώθω μύγες στο γάλα μου να ιδώ,
Νιώθω κάθε άνθρωπο από την φορεσιά,
Νιώθω των αίθριο από τον κακό καιρό,
Νιώθω το μήλο πάνω από τη μηλιά,
Νιώθω από την κόλλα να βρω τον ίξο,
Νιώθω όσα από την όμοια πάστα είναι φτιαγμένα,
Νιώθω ποιος έχει σκόλη, ποιος έχει δουλειά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Νιώθω από το ράσο κάθε κληρικό,
Νιώθω κάθε ζακέτα από τον γιακά,
Νιώθω τον δούλο από το αφεντικό,
Νιώθω από το πέπλο κάθε καλόγρια,
Νιώθω τον αγιογδύτη από τη ζαριά,
Νιώθω γελοία κορμιά καλοθρεμμένα,
Νιώθω κάθε κρασί από τα βουτσιά,
Νιώθω καθετί όξ, από μένα.
Νιώθω μουλάρι απ’ άλογο να βρω,
Νιώθω τι αγώι καθ΄ένα τους κρατά,
Νιώθω ποια είναι η Μπιετρίς και ποια η Υζαμπώ,
Νιώθω όταν ζόρι αθροίζει και μετρά,
Νιώθω να ιδώ στον ύπνο μου βραχνά,
Νιώθω άντρες, νιους παιδιά, έναν προς έναν,
Νιώθω των Μποέμ την αίρεση καλά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Πρίγκιπα, όλα τα νιώθω γενικά,
Νιώθω μούτρα ανθηρά και αρρωστημένα,
Νιώθω τον Χάρο που μας καρτερά,
Νιώθω το καθετί, όξ από μένα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
29-07-23
14:03
Δεν είναι ο Οιδίποδας
Παραλογαίς, 1948
Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολόνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δώματα με τα νεκρά πουλιά
ο Αίγιστος το δίχτυ ο Κώστας
ο Κώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα
που ανεμίζουνε
νεράντζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας σκοτωμένος
ο Ορέστης σκοτωμένος
ο Αλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας ο Ορέστης ο Αλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει από τον ουρανό
τ’ άλογα τ’ Αχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουνε το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή τους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακλουθάνε στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Οιδίποδας
είναι ο Ηλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Ηλίας της λαχαναγοράς
Σαν σήμερα .https://el.wikipedia.org/wiki/Μίλτος_Σαχτούρης
Παραλογαίς, 1948
Ένας μεγάλος ουρανός γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αίθουσες δωρικές κολόνες
τα πεινασμένα τα φαντάσματα
καθισμένα σε καρέκλες στις γωνιές
να κλαίνε
τα δώματα με τα νεκρά πουλιά
ο Αίγιστος το δίχτυ ο Κώστας
ο Κώστας ο ψαράς ο πονεμένος
ένα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα
που ανεμίζουνε
νεράντζια σπάνε τα τζάμια στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας σκοτωμένος
ο Ορέστης σκοτωμένος
ο Αλέξης σκοτωμένος
σπάνε τις αλυσίδες στα παράθυρα
και μπαίνουν μέσα
ο Κώστας ο Ορέστης ο Αλέξης
άλλοι γυρίζουνε στους δρόμους από το πανηγύρι
με φώτα με σημαίες με δέντρα
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει κάτω
φωνάζουν τη Μαρία να κατέβει από τον ουρανό
τ’ άλογα τ’ Αχιλλέα πετούν στον ουρανό
βολίδες συνοδεύουνε το πέταμά τους
ο ήλιος κατρακυλάει από λόφο σε λόφο
και το φεγγάρι είναι ένα πράσινο φανάρι
γεμάτο οινόπνευμα
τότε νυχτώνει η σιωπή τους δρόμους
και βγαίνει ο τυφλός με το μπαστούνι του
παιδιά τον ακλουθάνε στις μύτες των ποδιών
δεν είναι ο Οιδίποδας
είναι ο Ηλίας της λαχαναγοράς
παίζει μιαν εξαντλητική θανάσιμη φλογέρα
είναι ο νεκρός Ηλίας της λαχαναγοράς
Σαν σήμερα .https://el.wikipedia.org/wiki/Μίλτος_Σαχτούρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
23-06-23
14:29
Υγρά περιστατικά Ρομαντισμού και Θανάτου
Μακριά απ’ το βασίλειο του πειθήνιου οργασμού
Τρώνε μικρές μπουκιές τα σαρκοβόρα λουλούδια
Η Αμερική γυμνή στο βάθος του γκαράζ
Ο Ιησούς παζαρεύει μεσκαλίνη
Ανάβουν τα βυζάκια σου στο πρώτο άγγιγμα
Εγκώμια λιγνά σαν οχιές
Πουλάνε τις κλάψες τους
οι ποιητές του άστεως και της βαρεμάρας
μα δεν τις αγοράζει κανείς
Καθώς ο ήλιος μια νέα ρουτίνα
λίγο πριν ξυπνήσει μέσα μου ο κεραυνός
λίγο πριν ξεφλουδίσω την καρδιά απ’ αυτή την άγρια πέτσα
τα γερατειά το θάνατο και το ζεστό κακάο
A.Αντωνάκος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
07-06-23
05:42
I have dreamed of you so much
that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?
I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.
O scales of feeling.
I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.
I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.
R.Desnos
that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?
I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.
O scales of feeling.
I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.
I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.
R.Desnos
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-06-23
16:16
Never let me lose the marvel
of your statue-like eyes, or the accent
the solitary rose of your breath
places on my cheek at night.
I am afraid of being, on this shore,
a branchless trunk, and what I most regret
is having no flower, pulp, or clay
for the worm of my despair.
If you are my hidden treasure,
if you are my cross, my dampened pain,
if I am a dog, and you alone my master,
never let me lose what I have gained,
and adorn the branches of your river
with leaves of my estranged Autumn.
Sonnet of the Sweet Complaint
Federico García Lorca
from Sonnets of Dark Love,
translated by J.K. Walsh and F. Aragon
of your statue-like eyes, or the accent
the solitary rose of your breath
places on my cheek at night.
I am afraid of being, on this shore,
a branchless trunk, and what I most regret
is having no flower, pulp, or clay
for the worm of my despair.
If you are my hidden treasure,
if you are my cross, my dampened pain,
if I am a dog, and you alone my master,
never let me lose what I have gained,
and adorn the branches of your river
with leaves of my estranged Autumn.
Sonnet of the Sweet Complaint
Federico García Lorca
from Sonnets of Dark Love,
translated by J.K. Walsh and F. Aragon
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
31-05-23
16:22
Σας λέει ο ποιητής, Τρελαθείτε δειλοί!
Γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να θρησκεύεσαι στην ανταρσία
να τρέφεις την ασίγαστη ταραχή
να μη λες υπάρχει ελπίδα
αλλά μακελειό των σφαγμένων Ήλιων
Εκεί στα θερινά χωράφια της νύχτας
να βλέπεις το θάνατο παντού μακριά
να τραβά τους σύρτες
για να διαβούν τα κουρασμένα κοπάδια
Άπειρος μέσα στο άπειρο
απόλαυση να ζητάς
γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να γυμνώνεις τα νεύρα
να παίζεις με τα κόκαλα
να κλέβεις τη φωτιά για να βάλεις φωτιά
Γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να θρησκεύεσαι στην ανταρσία
να τρέφεις την ασίγαστη ταραχή
να μη λες υπάρχει ελπίδα
αλλά μακελειό των σφαγμένων Ήλιων
Εκεί στα θερινά χωράφια της νύχτας
να βλέπεις το θάνατο παντού μακριά
να τραβά τους σύρτες
για να διαβούν τα κουρασμένα κοπάδια
Άπειρος μέσα στο άπειρο
απόλαυση να ζητάς
γιατί ετούτο είναι ο έρωτας
να γυμνώνεις τα νεύρα
να παίζεις με τα κόκαλα
να κλέβεις τη φωτιά για να βάλεις φωτιά
Ευσεβές άσμα του Έρωτος
A.Αντωνάκος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
12-05-23
22:32
Προτίμηση
Έγινες ποίημα
τραγούδι του ανέμου
αγέραστος καημός,
καρπός Ιδέας.
Γιατί τόση μεταποίηση;
Σε προτιμούσα ζάχαρη
να καίω τα δάκτυλά μου.
Ε.Μπόμπολη
Έγινες ποίημα
τραγούδι του ανέμου
αγέραστος καημός,
καρπός Ιδέας.
Γιατί τόση μεταποίηση;
Σε προτιμούσα ζάχαρη
να καίω τα δάκτυλά μου.
Ε.Μπόμπολη
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
05-04-23
17:00
ΑΠΑΓΩΓΗ
Η αποκτήνωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης,
φιλτραρισμένες ερωτήσεις
υπό το πρίσμα του στιγματισμού.
Για ποια ελευθερία λόγου κάνουν λόγο
όταν φιμώνουν τις πράξεις;
Μίλησε για τα ψυχικά σου βιώματα.
Μίλησε για το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Μίλησε για τα στημένα παιχνίδια.
Μίλησε για τις αιματηρές ληστείες.
Μίλησε για τη δωρεάν υγεία.
Μίλησε για τη δωρεάν παιδεία.
Μίλησε για τους νόμιμους τοκογλύφους.
Μίλησε για την βιομηχανία των όπλων.
Μίλησε για τον ευνουχισμό του άντρα.
Μίλησε για την απόλυτη ανεξαρτησία της γυναίκας.
Μίλησε για τους φρικαρισμένους ψυχίατρους.
Μίλησε για τα συμφωνητικά γάμου.
Μίλησε για τους συνταξιούχους.
Μίλησε για τους απολυμένους.
Μίλησε για τα ένστολα ανδροειδή.
Μίλησε για το ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας.
Μίλησε για την αγάπη.
Μίλησε για τους εργολάβους κηδειών.
Μίλησε για τους άκαρδους γιατρούς.
Μίλησε για τους δανειολήπτες.
Μίλησε για τους ελευθέρους επαγγελματίες.
Μίλησε για το ασφαλιστικό σύστημα.
Μίλησε για τους ζωόφιλους.
Μίλησε για τους οικόσιτους τεμπέληδες.
Μίλησε για τους άσπλαχνους επιχειρηματίες.
Μίλησε για τα νεκρά μωρά στην Αιθιοπία.
Μίλησε για τον εμφύλιο στη Συρία.
Ημίαιμοι καταπατούν τους θεσμούς,
καταπατούν τον τρόπο ζωής μας.
Γεννάνε μελλοντικούς γενίτσαρους
σε καθαρά δωμάτια δίχως εικονίσματα,
παραδίδουν το χρίσμα σε ορθόδοξους ναούς.
Τρέφουν με ακατάλυτο μίσος
την καρδιά του λυκάνθρωπου για το ιερό σύμβολο.
Βλέπω τη γενιά μου να ξεκληρίζεται
και τραυματίζω θανάσιμα
τα ανεξίτηλα καλοκαίρια στην πολυκατοικία.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες της βάφτισής μου
και παρακαλάω τον ουράνιο βασιλιά
να μην υπήρχα σε αυτές.
Δεν θέλω να ζω κλεμμένες στιγμές.
Δεν θέλω να υποχρεώνομαι σε κανέναν.
Δεν θέλω τα ματωμένα χρήματά σας.
Πού να επιρρίψω ευθύνες;
Στους ατιμώρητους γραβατοφόρους;
Στους μανιακούς εφοπλιστές;
Στους προσκεκλημένους στα πάνελ;
Στους «βαδίζω σε μια γραμμή» δημοσιογράφους;
Στους εμπρηστές των δασών;
Στους γλυκανάλατους κριτικούς ταλέντων;
Στους άπληστους τραπεζικούς;
Στους ψυχοφθόρους υποκινητές;
Στους πολιτικά ιδεολόγους;
Βιασμός,
αυτοκαταστροφή,
φυλάκιση,
παράνοια,
εγκλεισμός,
μυστηριακοί δεσμοί,
αίμα,
χώμα,
πορνεία,
καντηλανάφτες,
χάλκινα τάματα,
προσευχή,
κραιπάλη,
έλλειψη επικοινωνίας,
νυμφομανείς καμαριέρες,
διόπτρες,
φωταγωγοί,
ατιμωρησία,
πλάσματα της νύχτας,
γυαλισμένοι νεκροθάφτες,
καταναλωτική κοινωνία,
ατροφικός πληθωρισμός.
Όποιος θέλει να μου πάρει
βίαια την ανάσα,
πρέπει να με σκοτώσει.
Λ.Μερτύρης
Η αποκτήνωση των μέσων μαζικής ενημέρωσης,
φιλτραρισμένες ερωτήσεις
υπό το πρίσμα του στιγματισμού.
Για ποια ελευθερία λόγου κάνουν λόγο
όταν φιμώνουν τις πράξεις;
Μίλησε για τα ψυχικά σου βιώματα.
Μίλησε για το σαθρό πολιτικό σύστημα.
Μίλησε για τα στημένα παιχνίδια.
Μίλησε για τις αιματηρές ληστείες.
Μίλησε για τη δωρεάν υγεία.
Μίλησε για τη δωρεάν παιδεία.
Μίλησε για τους νόμιμους τοκογλύφους.
Μίλησε για την βιομηχανία των όπλων.
Μίλησε για τον ευνουχισμό του άντρα.
Μίλησε για την απόλυτη ανεξαρτησία της γυναίκας.
Μίλησε για τους φρικαρισμένους ψυχίατρους.
Μίλησε για τα συμφωνητικά γάμου.
Μίλησε για τους συνταξιούχους.
Μίλησε για τους απολυμένους.
Μίλησε για τα ένστολα ανδροειδή.
Μίλησε για το ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας.
Μίλησε για την αγάπη.
Μίλησε για τους εργολάβους κηδειών.
Μίλησε για τους άκαρδους γιατρούς.
Μίλησε για τους δανειολήπτες.
Μίλησε για τους ελευθέρους επαγγελματίες.
Μίλησε για το ασφαλιστικό σύστημα.
Μίλησε για τους ζωόφιλους.
Μίλησε για τους οικόσιτους τεμπέληδες.
Μίλησε για τους άσπλαχνους επιχειρηματίες.
Μίλησε για τα νεκρά μωρά στην Αιθιοπία.
Μίλησε για τον εμφύλιο στη Συρία.
Ημίαιμοι καταπατούν τους θεσμούς,
καταπατούν τον τρόπο ζωής μας.
Γεννάνε μελλοντικούς γενίτσαρους
σε καθαρά δωμάτια δίχως εικονίσματα,
παραδίδουν το χρίσμα σε ορθόδοξους ναούς.
Τρέφουν με ακατάλυτο μίσος
την καρδιά του λυκάνθρωπου για το ιερό σύμβολο.
Βλέπω τη γενιά μου να ξεκληρίζεται
και τραυματίζω θανάσιμα
τα ανεξίτηλα καλοκαίρια στην πολυκατοικία.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες της βάφτισής μου
και παρακαλάω τον ουράνιο βασιλιά
να μην υπήρχα σε αυτές.
Δεν θέλω να ζω κλεμμένες στιγμές.
Δεν θέλω να υποχρεώνομαι σε κανέναν.
Δεν θέλω τα ματωμένα χρήματά σας.
Πού να επιρρίψω ευθύνες;
Στους ατιμώρητους γραβατοφόρους;
Στους μανιακούς εφοπλιστές;
Στους προσκεκλημένους στα πάνελ;
Στους «βαδίζω σε μια γραμμή» δημοσιογράφους;
Στους εμπρηστές των δασών;
Στους γλυκανάλατους κριτικούς ταλέντων;
Στους άπληστους τραπεζικούς;
Στους ψυχοφθόρους υποκινητές;
Στους πολιτικά ιδεολόγους;
Βιασμός,
αυτοκαταστροφή,
φυλάκιση,
παράνοια,
εγκλεισμός,
μυστηριακοί δεσμοί,
αίμα,
χώμα,
πορνεία,
καντηλανάφτες,
χάλκινα τάματα,
προσευχή,
κραιπάλη,
έλλειψη επικοινωνίας,
νυμφομανείς καμαριέρες,
διόπτρες,
φωταγωγοί,
ατιμωρησία,
πλάσματα της νύχτας,
γυαλισμένοι νεκροθάφτες,
καταναλωτική κοινωνία,
ατροφικός πληθωρισμός.
Όποιος θέλει να μου πάρει
βίαια την ανάσα,
πρέπει να με σκοτώσει.
Λ.Μερτύρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-04-23
17:17
At Baia
Hilda Doolittle - 1886-1961I should have thought
in a dream you would have brought
some lovely, perilous thing,
orchids piled in a great sheath,
as who would say (in a dream),
"I send you this,
who left the blue veins
of your throat unkissed."
Why was it that your hands
(that never took mine),
your hands that I could see
drift over the orchid-heads
so carefully,
your hands, so fragile, sure to lift
so gently, the fragile flower-stuff--
ah, ah, how was it
You never sent (in a dream)
the very form, the very scent,
not heavy, not sensuous,
but perilous--perilous--
of orchids, piled in a great sheath,
and folded underneath on a bright scroll,
some word:
"Flower sent to flower;
for white hands, the lesser white,
less lovely of flower-leaf,"
or
"Lover to lover, no kiss,
no touch, but forever and ever this."
Born in 1886, Hilda Doolittle was one of the leaders of the Imagist movement. She published numerous poetry collections, including Sea Garden (Constable and Company, 1916) and Helen in Egypt (Grove Press, 1961). She died in 1961.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-03-23
18:33
the mind is its own beautiful prisoner.
the mind is its own beautiful prisoner.
Mine looked long at the sticky moon
opening in dusk her new wings
then decently hanged himself, one afternoon.
The last thing he saw was you
naked amid unnaked things,
your flesh, a succinct wandlike animal,
a little strolling with the futile purr
of blood;your sex squeaked like a billiard-cue
chalking itself, as not to make an error,
with twists spontaneously methodical.
He suddenly tasted worms windows and roses
he laughed, and closed his eyes as a girl closes
her left hand upon a mirror.
by e.e. cummings
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
16-03-23
02:40
είμαστε σαν δύο εραστές
που δε ζούμε
όμως στον δικό σου κόσμο
είμαστε σαν δύο εραστές
κάτω απ τον ήλιο
που ασπρίζουμε σαν το γάλα
ξάπλωσε και
άφησε τον εαυτό σου να πνιγεί
εξαφανίσου
στον βυθό των πραγμάτων
εσύ και εγώ
θα επιστρέψουμε
σαν μαργαριτάρια
αδέλφια με το φεγγάρι
που ωριμάζουν από κάθε μία στροφή του κόσμου
τώρα ξυπνάει
όταν λουστεί
σκεπάζει με κάλτσες πάνω από τα γόνατά της
καθώς παρακολουθώ το φόρεμά της
πρέπει να ομολογήσω
πως θα ευχόμουν αυτή να είμαι εγώ
τι είναι αυτά τα λόγια
που ακούγονται σαν πορνό σε μια εκκλησία
σαν πορνό σε μια άδεια εκκλησία
φλέβες σαν ιστός αράχνης
πάνω σε δέρμα σαν βανίλια ξεπροβάλουν
χείλη υγρά σαν τη νύχτα έξω
πράσινα μάτια φωτισμένα από τα φανάρια
το ραδιόφωνο παίζει στον αέρα ανάμεσα στα άκρα μας
στατικός ηλεκτρισμός στα χέρια μου
ορμά στα μαλλιά της
παυσίπονο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου
δείτε την καθώς πέφτει με τη μουσική
σαν τη βροχή
στο παράθυρο του βασιλείου μου
Σαν Δύο Εραστές
Αντ. Ρέυνολντς
που δε ζούμε
όμως στον δικό σου κόσμο
είμαστε σαν δύο εραστές
κάτω απ τον ήλιο
που ασπρίζουμε σαν το γάλα
ξάπλωσε και
άφησε τον εαυτό σου να πνιγεί
εξαφανίσου
στον βυθό των πραγμάτων
εσύ και εγώ
θα επιστρέψουμε
σαν μαργαριτάρια
αδέλφια με το φεγγάρι
που ωριμάζουν από κάθε μία στροφή του κόσμου
τώρα ξυπνάει
όταν λουστεί
σκεπάζει με κάλτσες πάνω από τα γόνατά της
καθώς παρακολουθώ το φόρεμά της
πρέπει να ομολογήσω
πως θα ευχόμουν αυτή να είμαι εγώ
τι είναι αυτά τα λόγια
που ακούγονται σαν πορνό σε μια εκκλησία
σαν πορνό σε μια άδεια εκκλησία
φλέβες σαν ιστός αράχνης
πάνω σε δέρμα σαν βανίλια ξεπροβάλουν
χείλη υγρά σαν τη νύχτα έξω
πράσινα μάτια φωτισμένα από τα φανάρια
το ραδιόφωνο παίζει στον αέρα ανάμεσα στα άκρα μας
στατικός ηλεκτρισμός στα χέρια μου
ορμά στα μαλλιά της
παυσίπονο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου
δείτε την καθώς πέφτει με τη μουσική
σαν τη βροχή
στο παράθυρο του βασιλείου μου
Σαν Δύο Εραστές
Αντ. Ρέυνολντς
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-03-23
14:10
Her careful distinct sex whose sharp lips comb
by E. E. Cummingsher careful distinct sex whose sharp lips comb
my mumbling gropeofstrength (staggered by the lug
of love
sincerely greets, with an occult shrug
asking Through her Muteness will slowly roam
my dumbNess?
her other, wet, warm
lips limp, across my bruising smile;
as rapidly upon the jiggied norm
of agony my grunting eyes pin tailored flames
Her being at this instant commits
an impenetrable transparency.
the harsh erecting breasts and uttering tits
punish my hug
presto!
the bright rile
of jovial hair extremely frames
the face in a hoop of grim ecstasy.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
09-03-23
16:33
είναι μάρτης του 23 και περιμένω να πεθάνω.
περιμένω το πρόστιμο παράνομης στάθμευσης στο ιστορικό κέντρο των αθηνών.
περιμένω το πρόστιμο του κτέο, την προσαύξηση του απλήρωτου έμφια, περιμένω τη σπιτονοικοκυρά της κόρης μου να μου στείλει μήνυμα για το καθυστερημένο ενοίκιο, περιμένω τη νέα μαγνητική, τη νέα εξέταση αντισωμάτων, περιμένω τη νέα θεραπεία με μονοκλωνικά.
είναι μάρτης του 23, άνοιξη, η φύση αγάλλεται, οι ουρανοί επίσης, οι συμπολίτες μου πενθούν, χλομιάζουν, ιδρώνουν, μένουν άφωνοι, θυμώνουν, αγωνίζονται.
είναι μάρτης του 23. όλοι περιμένουμε το θάνατο.
οι εταιρίες φροντίζουν ο θάνατος να είναι γλυκός, οι ψυχολόγοι τρέχουν στα νοσοκομεία να στηρίξουν αυτό που δεν στηρίζεται, οι ανθρώπινες ιστορίες, η κλάψα, η συγκίνηση, τα στόριζ των λαμαρινόφιλων αλληλέγγυων δεξιών, οι ουρές για αίμα των καλών συριζέων
ω! πουτάνα αλληλεγύη, ευτυχώς υπάρχεις κι εσύ εν μέσω δημοκρατίας, ευτυχώς ο λαός θα μιλήσει στις κάλπες, οσονούπω θα γυαλίσει την κολυμπήθρα του σιλωάμ, ευτυχώς
ο κύριος μίχος θα προμηθεύσει ξανά άγουρα κοριτσάκια τις στελεχάρες της παράταξης, η ελεύθερη αγορά θα γράψει πάλι το επικό ποίημα της για το θάνατο.
είναι μάρτης του 23. περιμένουμε το κλάμα του τελευταίου καταπλακωμένου βρέφους της αντιόχειας για να κλάψουμε πάλι γοερά, αληθινά, δεν έχει σημασία που 357.000.000 άλλα παιδιά έχουν θραύσματα από οβίδες στο σώμα τους
περιμένοντας
το μεγάλο σίγουρο θραύσμα.
περιμένουμε το θαύμα όπως πάντα, έναν εξαϋλωμένο αγνοούμενο να βγει απ’ τις λαμαρίνες σαν το λάζαρο, να χαρεί ο λαός, κερδίζοντας μαζί πέντε χιλιάδες ευρώ μετρητά κι ένα λευκό γιοταχί.
είναι μάρτης του 23. στα τυπογραφεία τυπώνονται τα καινούργια βιβλία μνησικακίας για τον λένιν και τη σοβιετία,
τα καινούργια βιβλία αυτοβελτίωσης της κακομοιριάς,
οι νέες ευκαιρίες που φέρνουν οι συμφορές….
περιμένω το πρόστιμο παράνομης στάθμευσης στο ιστορικό κέντρο των αθηνών.
περιμένω το πρόστιμο του κτέο, την προσαύξηση του απλήρωτου έμφια, περιμένω τη σπιτονοικοκυρά της κόρης μου να μου στείλει μήνυμα για το καθυστερημένο ενοίκιο, περιμένω τη νέα μαγνητική, τη νέα εξέταση αντισωμάτων, περιμένω τη νέα θεραπεία με μονοκλωνικά.
είναι μάρτης του 23, άνοιξη, η φύση αγάλλεται, οι ουρανοί επίσης, οι συμπολίτες μου πενθούν, χλομιάζουν, ιδρώνουν, μένουν άφωνοι, θυμώνουν, αγωνίζονται.
είναι μάρτης του 23. όλοι περιμένουμε το θάνατο.
οι εταιρίες φροντίζουν ο θάνατος να είναι γλυκός, οι ψυχολόγοι τρέχουν στα νοσοκομεία να στηρίξουν αυτό που δεν στηρίζεται, οι ανθρώπινες ιστορίες, η κλάψα, η συγκίνηση, τα στόριζ των λαμαρινόφιλων αλληλέγγυων δεξιών, οι ουρές για αίμα των καλών συριζέων
ω! πουτάνα αλληλεγύη, ευτυχώς υπάρχεις κι εσύ εν μέσω δημοκρατίας, ευτυχώς ο λαός θα μιλήσει στις κάλπες, οσονούπω θα γυαλίσει την κολυμπήθρα του σιλωάμ, ευτυχώς
ο κύριος μίχος θα προμηθεύσει ξανά άγουρα κοριτσάκια τις στελεχάρες της παράταξης, η ελεύθερη αγορά θα γράψει πάλι το επικό ποίημα της για το θάνατο.
είναι μάρτης του 23. περιμένουμε το κλάμα του τελευταίου καταπλακωμένου βρέφους της αντιόχειας για να κλάψουμε πάλι γοερά, αληθινά, δεν έχει σημασία που 357.000.000 άλλα παιδιά έχουν θραύσματα από οβίδες στο σώμα τους
περιμένοντας
το μεγάλο σίγουρο θραύσμα.
περιμένουμε το θαύμα όπως πάντα, έναν εξαϋλωμένο αγνοούμενο να βγει απ’ τις λαμαρίνες σαν το λάζαρο, να χαρεί ο λαός, κερδίζοντας μαζί πέντε χιλιάδες ευρώ μετρητά κι ένα λευκό γιοταχί.
είναι μάρτης του 23. στα τυπογραφεία τυπώνονται τα καινούργια βιβλία μνησικακίας για τον λένιν και τη σοβιετία,
τα καινούργια βιβλία αυτοβελτίωσης της κακομοιριάς,
οι νέες ευκαιρίες που φέρνουν οι συμφορές….
Αντ. Αντωνάκος
μάρτης του 23
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
03-03-23
23:13
“Your voice, your eyes, your hands, your lips
Our silence, our words
Light that goes, light that returns
A single smile between us
In quest of knowledge I watched night create day
O beloved of all, beloved of one alone
your mouth silently promised to be happy
Away, away, says hate
Closer, closer, says love
A caress leads us from our infancy
Increasingly I see the human form as a lovers’ dialogue
The heart has but one mouth
Everything by chance
All words without thought
Sentiments adrift
A glance, a word, because I love you
Everything moves
We must advance to live
Aim straight ahead toward those you love
I went toward you, endlessly toward the light
If you smile, it enfolds me all the better
The rays of your arms pierce the mist.”
Paul Éluard
Our silence, our words
Light that goes, light that returns
A single smile between us
In quest of knowledge I watched night create day
O beloved of all, beloved of one alone
your mouth silently promised to be happy
Away, away, says hate
Closer, closer, says love
A caress leads us from our infancy
Increasingly I see the human form as a lovers’ dialogue
The heart has but one mouth
Everything by chance
All words without thought
Sentiments adrift
A glance, a word, because I love you
Everything moves
We must advance to live
Aim straight ahead toward those you love
I went toward you, endlessly toward the light
If you smile, it enfolds me all the better
The rays of your arms pierce the mist.”
Paul Éluard
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-02-23
14:25
“I have no philosophy,
I have senses
If I speak of Nature
it’s not because I
know what it is
But because I love
it, and for that very
reason,
Because those who love
never know what they
love
Or why they love, or
what love is.
To love is eternal
innocence,
And the only innocence
is not to think .”
F.Pessoa
I have senses
If I speak of Nature
it’s not because I
know what it is
But because I love
it, and for that very
reason,
Because those who love
never know what they
love
Or why they love, or
what love is.
To love is eternal
innocence,
And the only innocence
is not to think .”
F.Pessoa
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
05-02-23
20:06
ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Με γραβάτες πεθαμένες
δαχτυλίδια αστραφτερά
φίλοι και σκύλοι
στο ίδιο τραπέζι,
κατά λάθος!
ΕΙΔΗΣΗ
Τέλος εποχής.
Έφυγαν ξανά τα χελιδόνια.
Για λίγο, άγνωστο πόσο,
αποδήμησαν φέτος ,κατ'εξαίρεση
και τα αρπαχτικά.
ΣΙΑΜΑΙΟ
Αν δεν είχα φίλους
δεν θαγραφα ποιήματα!
Αν είχα φίλους
δεν θάγραφα ποιήματα!
Δ.Μπάκας
Με γραβάτες πεθαμένες
δαχτυλίδια αστραφτερά
φίλοι και σκύλοι
στο ίδιο τραπέζι,
κατά λάθος!
ΕΙΔΗΣΗ
Τέλος εποχής.
Έφυγαν ξανά τα χελιδόνια.
Για λίγο, άγνωστο πόσο,
αποδήμησαν φέτος ,κατ'εξαίρεση
και τα αρπαχτικά.
ΣΙΑΜΑΙΟ
Αν δεν είχα φίλους
δεν θαγραφα ποιήματα!
Αν είχα φίλους
δεν θάγραφα ποιήματα!
Δ.Μπάκας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
22-01-23
17:05
You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
’Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room.
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?
Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
’Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin’ in my own backyard.
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I’ll rise.
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
Out of the huts of history’s shame
I rise
Up from a past that’s rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that’s wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise I rise I rise.
[There I go!]
(Last line not in original poem)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
14-01-23
14:11
Πιστεύεις πώς όλα έχουν αλλάξει πια
οι άνθρωποι, η εποχή,
εσύ ο ίδιος οδεύεις προς τα πρόθυρα.
Οπλίζεσαι αργά αργά με θάρρος,
με απόφαση να μην αφήσεις τίποτε θολό,
τίποτε για τους κακοήθεις
δήθεν βιογράφους σου, που θα θελήσουνε
να κάνουνε αποκαλύψεις
ανεβοκατεβάζοντας το ειδικό βάρος σου
και τις ποσότητές σου, όπως
θα ήθελαν αυτοί, να δώσουν
την εντύπωση ότι κομίζουν νέα
πράγματα, στοιχεία για την άγνωστη ζωή σου,
τη σκοτεινή, τη διπλοτρίδιπλη,
αυτήν που αναγκάστηκες να κάνεις
για να μπορέσεις να ’σαι
όχι σπουδαίο τίποτε…
κι ύστερα σε τσακώνουν και σε οδηγούν
φωνάζοντας, είσαι λοιπόν και αριστερός,
τώρα θα δεις ρε πουσταριό,
τι θα σου κάνουμε
πιστεύεις πώς αυτά πέρασαν πια,
τι θα σου κάνουν, βρίσκεσαι τώρα
στις στερνές δεκαετίες σου,
και στην προτελευταία του χυσίματος,
μετά θα γλύφεις μόνο,
αν σου επιτρέπεται κι αυτό,
στα γόνατα πεσμένος,
έτοιμος να τη φας τη γονατιά…
θα χάσεις το ψωμί σου, έτσι όπως
έμεινες χωρίς προσόντα πρόσθετα,
δεν ξέρεις, να σε πάρει ο διάολος,
και άλλο τίποτε, ούτε μια ξένη γλώσσα…
Ό, τι και να φωνάζεις,
πόσο θα το φωνάζεις,
επί πόσα χρόνια,
πάνω σε ποια σκαλιά
και σε ποιον άμβωνα;
Τι τους ενδιαφέρει πια,
με σένα ξόφλησαν,
κι όχι πως έχουνε αλλάξει ταχτική,
όπως θεώρησες, ανόητε.
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ
Γιώργος Ιωάννου
Ποιήματα 1954-1985
οι άνθρωποι, η εποχή,
εσύ ο ίδιος οδεύεις προς τα πρόθυρα.
Οπλίζεσαι αργά αργά με θάρρος,
με απόφαση να μην αφήσεις τίποτε θολό,
τίποτε για τους κακοήθεις
δήθεν βιογράφους σου, που θα θελήσουνε
να κάνουνε αποκαλύψεις
ανεβοκατεβάζοντας το ειδικό βάρος σου
και τις ποσότητές σου, όπως
θα ήθελαν αυτοί, να δώσουν
την εντύπωση ότι κομίζουν νέα
πράγματα, στοιχεία για την άγνωστη ζωή σου,
τη σκοτεινή, τη διπλοτρίδιπλη,
αυτήν που αναγκάστηκες να κάνεις
για να μπορέσεις να ’σαι
όχι σπουδαίο τίποτε…
κι ύστερα σε τσακώνουν και σε οδηγούν
φωνάζοντας, είσαι λοιπόν και αριστερός,
τώρα θα δεις ρε πουσταριό,
τι θα σου κάνουμε
πιστεύεις πώς αυτά πέρασαν πια,
τι θα σου κάνουν, βρίσκεσαι τώρα
στις στερνές δεκαετίες σου,
και στην προτελευταία του χυσίματος,
μετά θα γλύφεις μόνο,
αν σου επιτρέπεται κι αυτό,
στα γόνατα πεσμένος,
έτοιμος να τη φας τη γονατιά…
θα χάσεις το ψωμί σου, έτσι όπως
έμεινες χωρίς προσόντα πρόσθετα,
δεν ξέρεις, να σε πάρει ο διάολος,
και άλλο τίποτε, ούτε μια ξένη γλώσσα…
Ό, τι και να φωνάζεις,
πόσο θα το φωνάζεις,
επί πόσα χρόνια,
πάνω σε ποια σκαλιά
και σε ποιον άμβωνα;
Τι τους ενδιαφέρει πια,
με σένα ξόφλησαν,
κι όχι πως έχουνε αλλάξει ταχτική,
όπως θεώρησες, ανόητε.
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ
Γιώργος Ιωάννου
Ποιήματα 1954-1985
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-01-23
14:21
Κυνηγητό
Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε
Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουν έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη
Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται
Όλη τη γη ξεσκάβουν
Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκάσουν
Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά
Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο οτιδήποτε υπάρχει
Βάσκο Πόπα
*μετ. Έλλη Σκοπετέα
Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε
Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουν έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη
Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται
Όλη τη γη ξεσκάβουν
Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκάσουν
Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά
Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο οτιδήποτε υπάρχει
Βάσκο Πόπα
*μετ. Έλλη Σκοπετέα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-12-22
00:25
Ἡδονισμός
Ἀπὸ τραγούδια ἕν᾿ ἄυλο κομπολόι
Σ᾿ ἐσὲ δὲν ἦρθα σήμερα νὰ δώσω.
Μὲ τὰ τραγούδια ἐγὼ θὰ σὲ λιγώσω
Καὶ μὲ τὰ ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.
Γυμνοί. Καὶ σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω
Νὰ φάω τὸ κορμί σου ποὺ μὲ τρώει.
Τοῦ λαγκαδιοῦ σου τὴν δροσάτη χλόη
Μὲ τὸ χέρι θρασὰ θὰ τὴν πυρώσω.
Τὸ κρασὶ ποὺ ξανάφτει καὶ τὸ γάλα
Ποὺ κοιμίζει θὰ φέρω στάλα στάλα,
Μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμὶ νὰ σὲ ποτίσω
Καὶ στὰ πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
Δυὸ βάζα ποὺ μοῦ παίρνουνε τὰ φρένα,
Στερνὴ μανία τὸ μέλι μου θὰ χύσω.
Κωστής Παλαμάς
Ἀπὸ τραγούδια ἕν᾿ ἄυλο κομπολόι
Σ᾿ ἐσὲ δὲν ἦρθα σήμερα νὰ δώσω.
Μὲ τὰ τραγούδια ἐγὼ θὰ σὲ λιγώσω
Καὶ μὲ τὰ ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.
Γυμνοί. Καὶ σὰν κισσὸς θὰ σκαρφαλώσω
Νὰ φάω τὸ κορμί σου ποὺ μὲ τρώει.
Τοῦ λαγκαδιοῦ σου τὴν δροσάτη χλόη
Μὲ τὸ χέρι θρασὰ θὰ τὴν πυρώσω.
Τὸ κρασὶ ποὺ ξανάφτει καὶ τὸ γάλα
Ποὺ κοιμίζει θὰ φέρω στάλα στάλα,
Μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμὶ νὰ σὲ ποτίσω
Καὶ στὰ πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
Δυὸ βάζα ποὺ μοῦ παίρνουνε τὰ φρένα,
Στερνὴ μανία τὸ μέλι μου θὰ χύσω.
Κωστής Παλαμάς
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
03-12-22
00:15
Kissing is an art, one most master
Kissing slowly is better than faster
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss me on the lips
Down to my finger tips
Delicately sample my nipples
Kiss it, tease it, rather simple
When done right, let me be precise
Kissing itself can be rather very nice
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss my body inch by inch
Till it tickles and starts to flinch
Kiss me in the left and right ear
Whisper sweet words of passionate care
Kiss me by the neck
With little kisses called pecks
Kiss me hungrily in the mouth
Hear my groaning delicious shouts
Kiss me below and yonder
Till my juices begin to ponder
And turn on fire with desire
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss me once, twice, thrice
Oooo! These kisses are very nice
S.Chidi -
Kissing slowly is better than faster
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss me on the lips
Down to my finger tips
Delicately sample my nipples
Kiss it, tease it, rather simple
When done right, let me be precise
Kissing itself can be rather very nice
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss my body inch by inch
Till it tickles and starts to flinch
Kiss me in the left and right ear
Whisper sweet words of passionate care
Kiss me by the neck
With little kisses called pecks
Kiss me hungrily in the mouth
Hear my groaning delicious shouts
Kiss me below and yonder
Till my juices begin to ponder
And turn on fire with desire
Kiss me slowly
Kiss me tenderly
Kiss me sweetly
Kiss me once, twice, thrice
Oooo! These kisses are very nice
S.Chidi -
Kiss Me Slowly
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-11-22
13:11
«Περίμενες
τους φανοστάτες
να ανάψουν».
Και κάποιον, τέλος,
«τοις κείνων ρήμασι πειθόμεναν»
«με ένα πουκάμισο καλοπλυμένο»
να περάσει
οδεύοντας
για το ικρίωμα…
«Όμως κανείς δεν πέρασε»
οι φανοστάτες δεν άναψαν
η πόλη δεν είχε κτιστεί
και Εσύ
δεν είχες ποτέ αγαπήσει…
Κωστής Μοσκόφ.
τους φανοστάτες
να ανάψουν».
Και κάποιον, τέλος,
«τοις κείνων ρήμασι πειθόμεναν»
«με ένα πουκάμισο καλοπλυμένο»
να περάσει
οδεύοντας
για το ικρίωμα…
«Όμως κανείς δεν πέρασε»
οι φανοστάτες δεν άναψαν
η πόλη δεν είχε κτιστεί
και Εσύ
δεν είχες ποτέ αγαπήσει…
Κωστής Μοσκόφ.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
11-11-22
12:14
“A heap of broken images, where
the sun beats,
And the dead tree gives no
shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of
water.
Only
There is shadow under this red
rock,
(Come in under the shadow of this
red rock),
And I will show you something
different from either
Your shadow at morning striding
behind you
Or your shadow at evening rising
to meet you;
I will show you fear in a handful
of dust.”
T.S. Eliot
from 'The Waste Land' poem
the sun beats,
And the dead tree gives no
shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of
water.
Only
There is shadow under this red
rock,
(Come in under the shadow of this
red rock),
And I will show you something
different from either
Your shadow at morning striding
behind you
Or your shadow at evening rising
to meet you;
I will show you fear in a handful
of dust.”
T.S. Eliot
from 'The Waste Land' poem
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-11-22
13:09
The Falcon
I know a falcon swift and peerless
As e'er was cradled In the pine;
No bird had ever eye so fearless,
Or wing so strong as this of mine.
The winds not better love to pilot
A cloud with molten gold o'er run,
Than him, a little burning islet,
A star above the coming sun.
For with a lark's heart he doth tower,
By a glorious upward instinct drawn;
No bee nestles deeper in the flower
Than he in the bursting rose of dawn.
No harmless dove, no bird that singeth,
Shudders to see him overhead;
The rush of his fierce swooping bringeth
To innocent hearts no thrill of dread.
Let fraud and wrong and baseness shiver,
For still between them and the sky
The falcon Truth hangs poised forever
And marks them with his vengeful eye.
I know a falcon swift and peerless
As e'er was cradled In the pine;
No bird had ever eye so fearless,
Or wing so strong as this of mine.
The winds not better love to pilot
A cloud with molten gold o'er run,
Than him, a little burning islet,
A star above the coming sun.
For with a lark's heart he doth tower,
By a glorious upward instinct drawn;
No bee nestles deeper in the flower
Than he in the bursting rose of dawn.
No harmless dove, no bird that singeth,
Shudders to see him overhead;
The rush of his fierce swooping bringeth
To innocent hearts no thrill of dread.
Let fraud and wrong and baseness shiver,
For still between them and the sky
The falcon Truth hangs poised forever
And marks them with his vengeful eye.
James Russell LowellNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-11-22
13:12
"It’s your flaws I want to taste.
Your brooked mouth.
The way you smell after being
out all day. Your knees, so eager
to bend
to whatever song is playing in
your head.
Your chest, as it rises and falls
and rises and falls
on the carpeted ground. Your
sometimes smooth chin.
Your pimpled politeness. Your
tangled hair.
Your good morning,
every morning.
I don’t want to be able to run
my fingers through you easily.
It is no fun writing about
perfections. I want to talk about you.
Flawed. Crooked.
Endlessly
interesting.
You.”
Lora Mathis
Black Coffee
Your brooked mouth.
The way you smell after being
out all day. Your knees, so eager
to bend
to whatever song is playing in
your head.
Your chest, as it rises and falls
and rises and falls
on the carpeted ground. Your
sometimes smooth chin.
Your pimpled politeness. Your
tangled hair.
Your good morning,
every morning.
I don’t want to be able to run
my fingers through you easily.
It is no fun writing about
perfections. I want to talk about you.
Flawed. Crooked.
Endlessly
interesting.
You.”
Lora Mathis
Black Coffee
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
27-10-22
15:22
Το μυαλό μου φύρανε
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία ο αστακός
που κάτω απ' το κρεβάτι μου γαυγίζει.
Κάθε πρωί χαράματα
το μάτι μου είναι κλειστό
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία ο κόρφος μου από
ξύλο ροδιάς
που σκληραίνει.
Το κρεβάτι μου είναι σταυρός
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία το κορμί σου
που προστάζει
και γελά
όσο εγώ κοιμάμαι.
Έρχονται τα πρωτοβρόχια.
Τζόυς Μανσούρ
Ερωτικά
μετ. Έκτωρ Κακναβάτος
εκδ. Κείμενα - 1978
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία ο αστακός
που κάτω απ' το κρεβάτι μου γαυγίζει.
Κάθε πρωί χαράματα
το μάτι μου είναι κλειστό
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία ο κόρφος μου από
ξύλο ροδιάς
που σκληραίνει.
Το κρεβάτι μου είναι σταυρός
απ' το φθινόπωρο και δώθε
αιτία το κορμί σου
που προστάζει
και γελά
όσο εγώ κοιμάμαι.
Έρχονται τα πρωτοβρόχια.
Τζόυς Μανσούρ
Ερωτικά
μετ. Έκτωρ Κακναβάτος
εκδ. Κείμενα - 1978
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
16-10-22
02:22
Θα είναι πολύ εύκολο
Θα έρθει κάποια νύχτα, την ώρα που κοιμάσαι
και θα γλιστρήσει στο κρεβάτι σου
σαν τη γάτα που πάει σιγά σιγά να κλέψει
θα σταθεί να σε κοιτάξει που κοιμάσαι
και θα ζυγιάσει το κορμί σου
σαν ναυτικός σ’ ένα
μπουρδέλο της Τιχουάνα.
οι κουρτίνες θα κουνηθούν
αν τις έχεις κρεμάσει
& εκείνο θα πλησιάσει ακόμη πιο κοντά
μέχρι ν’ ακουμπήσει το πρόσωπό σου
πάλι σαν τη γάτα
θα σου ρουφήξει απ’ τη μύτη την ανάσα
την ώρα που θα κοιμάσαι.
και μαζί με την πνοή σου
θα σου πάρει τα όνειρα
και το μυαλό θα σταματήσει
σαν πεθαμένη μηχανή αυτοκινήτου
που αφήνει το τελευταίο πουφ απ’ την εξάτμιση.
πουλάκια θα τσιτσιρίζουνε
στις τουαλέτες θα τραβάνε καζανάκια
και όλα θα ‘ναι τόσο απλά
όταν θα φύγει από πάνω σου η ζωή
όπως μια γριά που σηκώνεται
απ’ την κουνιστή πολυθρόνα της
το φως σβήνει γίνεται σκοτάδι
μέχρι να χαθεί εντελώς.
έτσι όπως σβήνουν τα φώτα στο δρόμο
γύρω στις 5 το πρωί.
Al Masarik
Μετάφραση: Τέος Ρόμβος
Θα έρθει κάποια νύχτα, την ώρα που κοιμάσαι
και θα γλιστρήσει στο κρεβάτι σου
σαν τη γάτα που πάει σιγά σιγά να κλέψει
θα σταθεί να σε κοιτάξει που κοιμάσαι
και θα ζυγιάσει το κορμί σου
σαν ναυτικός σ’ ένα
μπουρδέλο της Τιχουάνα.
οι κουρτίνες θα κουνηθούν
αν τις έχεις κρεμάσει
& εκείνο θα πλησιάσει ακόμη πιο κοντά
μέχρι ν’ ακουμπήσει το πρόσωπό σου
πάλι σαν τη γάτα
θα σου ρουφήξει απ’ τη μύτη την ανάσα
την ώρα που θα κοιμάσαι.
και μαζί με την πνοή σου
θα σου πάρει τα όνειρα
και το μυαλό θα σταματήσει
σαν πεθαμένη μηχανή αυτοκινήτου
που αφήνει το τελευταίο πουφ απ’ την εξάτμιση.
πουλάκια θα τσιτσιρίζουνε
στις τουαλέτες θα τραβάνε καζανάκια
και όλα θα ‘ναι τόσο απλά
όταν θα φύγει από πάνω σου η ζωή
όπως μια γριά που σηκώνεται
απ’ την κουνιστή πολυθρόνα της
το φως σβήνει γίνεται σκοτάδι
μέχρι να χαθεί εντελώς.
έτσι όπως σβήνουν τα φώτα στο δρόμο
γύρω στις 5 το πρωί.
Al Masarik
Μετάφραση: Τέος Ρόμβος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
26-09-22
00:04
Κάποια αλλαγή στο κλίμα της καρδιάς,
την υγρασία γυρίζει ξηρασία· χρυσάφι
ανεμόδαρτο λυσσάει στον παγωμένο τάφο.
Κάποιος καιρός στην επικράτεια των φλεβών,
κρατάει τη νύχτα μέρα κι ανατέλλει
αιμορραγία το ζωντανό σκουλήκι.
Κάποια αλλαγή στο µάτι δείχνει
το σκελετό της τύφλωσης· κι η μήτρα
οδεύει προς το θάνατο, πηγάζοντας ζωή.
Κάποιο σκοτάδι στο κλίμα του ματιού αρχίζει
να μισοβλέπει· οργιές σωστές
η θάλασσα ξεχύνεται σε γη χωρίς γωνιές.
Ο σπόρος που έπεσε στο δάσος των λαγόνων,
κρατάει το μισό καρπό·
ο άλλος καταρρέει αργά τον ύπνο του ανέμου.
Κάποιος καιρός σε κόκαλα και σάρκα,
είναι υγρασία και ξηρασία· θνητοί-νεκροί
βγαίνουνε σαν φαντάσματα στο μάτι.
Κάποια αλλαγή στο κλίμα αυτού του κόσμου,
κάνει το φάντασμα στοιχειό· κάθε παιδί μητέρας
καθίζει στη διπλή σκιά του.
Κάποια αλλαγή ισχυρίζεται ήλιο στο ολόκληρο φεγγάρι,
κλείνει τις κουρελιασμένες κουρτίνες του σαρκίου
και η καρδιά ξεχνάει τους νεκρούς της.
Κάποια αλλαγή στο κλίμα της καρδιάς
Από τη συλλογή «18 ποιήματα» (1934).
Πηγή: «Ντύλαν Τόμας, Το χρώμα της λαλιάς, Ποιήματα (1934-1953)», μετάφραση Γιώργος Μπλάνας.
την υγρασία γυρίζει ξηρασία· χρυσάφι
ανεμόδαρτο λυσσάει στον παγωμένο τάφο.
Κάποιος καιρός στην επικράτεια των φλεβών,
κρατάει τη νύχτα μέρα κι ανατέλλει
αιμορραγία το ζωντανό σκουλήκι.
Κάποια αλλαγή στο µάτι δείχνει
το σκελετό της τύφλωσης· κι η μήτρα
οδεύει προς το θάνατο, πηγάζοντας ζωή.
Κάποιο σκοτάδι στο κλίμα του ματιού αρχίζει
να μισοβλέπει· οργιές σωστές
η θάλασσα ξεχύνεται σε γη χωρίς γωνιές.
Ο σπόρος που έπεσε στο δάσος των λαγόνων,
κρατάει το μισό καρπό·
ο άλλος καταρρέει αργά τον ύπνο του ανέμου.
Κάποιος καιρός σε κόκαλα και σάρκα,
είναι υγρασία και ξηρασία· θνητοί-νεκροί
βγαίνουνε σαν φαντάσματα στο μάτι.
Κάποια αλλαγή στο κλίμα αυτού του κόσμου,
κάνει το φάντασμα στοιχειό· κάθε παιδί μητέρας
καθίζει στη διπλή σκιά του.
Κάποια αλλαγή ισχυρίζεται ήλιο στο ολόκληρο φεγγάρι,
κλείνει τις κουρελιασμένες κουρτίνες του σαρκίου
και η καρδιά ξεχνάει τους νεκρούς της.
Κάποια αλλαγή στο κλίμα της καρδιάς
Από τη συλλογή «18 ποιήματα» (1934).
Πηγή: «Ντύλαν Τόμας, Το χρώμα της λαλιάς, Ποιήματα (1934-1953)», μετάφραση Γιώργος Μπλάνας.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-09-22
01:52
“Stranger, you have reached a
fabulous land― in winter, the
abode of swans, magnolia buds
and black leaves
secretly feeding the earth―
memory snaked into tree roots.
In spring, you will feel life
changes
bubble up in your blood like
early wine,
and your heart will be lighter
than
the flight of gossamer pollen.
Stranger, in summer, you will
drink deeply
of a curious local wine,
fortified with herbs cut with
a silver knife
when the moon was new.
Who knows what freedoms
will dazzle your path like
fireflies?
And I promise you, in the fall
you will give up the search and
know peace
in the fragrance of apple wood
burning.
You will learn how to accept
love
in all its masks, and the
universe
will sing here more sweetly
than any other place”
D. Stewart
fabulous land― in winter, the
abode of swans, magnolia buds
and black leaves
secretly feeding the earth―
memory snaked into tree roots.
In spring, you will feel life
changes
bubble up in your blood like
early wine,
and your heart will be lighter
than
the flight of gossamer pollen.
Stranger, in summer, you will
drink deeply
of a curious local wine,
fortified with herbs cut with
a silver knife
when the moon was new.
Who knows what freedoms
will dazzle your path like
fireflies?
And I promise you, in the fall
you will give up the search and
know peace
in the fragrance of apple wood
burning.
You will learn how to accept
love
in all its masks, and the
universe
will sing here more sweetly
than any other place”
D. Stewart
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
28-08-22
12:15
Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα χείλη σου
Εξαφανίζεται ο χρόνος
Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα δόντια σου
Λάμπει το μήλο της ηδονής
Κι ανάμεσα στα χείλη σου
Εξαφανίζεται ο χρόνος
Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα δόντια σου
Λάμπει το μήλο της ηδονής
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
27-08-22
15:07
Blessing in the chaos
To all that is chaotic
in you,
let there come silence.
Let there be
a calming
of the clamoring,
a stilling
of the voices that
have laid their claim
on you,
that have made their
home in you,
that go with you
even to the
holy places
but will not
let you rest,
will not let you
hear your life
with wholeness
or feel the grace
that fashioned you.
Let what distracts you
cease.
Let what divides you
cease.
Let there come an end
to what diminishes
and demeans,
and let depart
all that keeps you
in its cage.
Let there be
an opening
into the quiet
that lies beneath
the chaos,
where you find
the peace
you did not think
possible
and see what shimmers
within the storm.
https://en.wikipedia.org/wiki/John_O'Donohue
To all that is chaotic
in you,
let there come silence.
Let there be
a calming
of the clamoring,
a stilling
of the voices that
have laid their claim
on you,
that have made their
home in you,
that go with you
even to the
holy places
but will not
let you rest,
will not let you
hear your life
with wholeness
or feel the grace
that fashioned you.
Let what distracts you
cease.
Let what divides you
cease.
Let there come an end
to what diminishes
and demeans,
and let depart
all that keeps you
in its cage.
Let there be
an opening
into the quiet
that lies beneath
the chaos,
where you find
the peace
you did not think
possible
and see what shimmers
within the storm.
https://en.wikipedia.org/wiki/John_O'Donohue
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
24-08-22
01:02
«Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
καυτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σιργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα τού ήλιου στη φωνή μου
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω»
Νίκος Α. Ασλάνογλου
καυτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σιργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα τού ήλιου στη φωνή μου
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω»
Νίκος Α. Ασλάνογλου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
22-08-22
14:19
Μιχάλης Κατσαρός
Τὸ σχῆμα μου
Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὸ σχῆμα μου
ὅπως συντρίβεται σὲ δυὸ λιθάρια
θὰ σκεφτῶ ὑπόχρεος ἀπέναντί σου
θὰ στήσω τὴ φοβερὴ ὀμπρέλα μου
μὲ τὶς μπαλένες ἀπ᾿ τὸ πρόσωπό μου
μαύρη ὑγρὴ ἀκατανόητη
ἀπ᾿ τὸν καιρὸ ποὺ ἤτανε ἀσπίδα
ποὺ ἦταν ταπεινὸ κυκλάμινο
καὶ μιὰ ρομφαία.
Θέλω νὰ μιλήσω ἁπλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη
τῶν ἀνθρώπων
καὶ παρεμβαίνουν οἱ θύελλες
παρεμβαίνει τὸ πλῆθος
τὸ στῆθος μου
τὸ τρομερὸ ἡφαίστειο ποὺ λειτουργεῖ
κάτ᾿ ἀπὸ πέτρες.
Τὰ φριχτὰ ἐρωτήματα παραμένουν ἐπίμονα
μαῦρα ὑγρὰ ἀκατανόητα
παραμένουν ἐπίσημα
σὰν σαρτεβάλια.
Ὅσο ἀπ᾿ τὶς μικρὲς καλύβες νὰ γελοῦν
ὅσοι οἱ χωρικοὶ νὰ μπαίνουν στὰ ἐργοστάσια
ὁ πύργος μας καίγεται
θ᾿ ἀφήσουν ἐποχὴ οἱ ἔνδοξες μέρες
ὅλα τ᾿ ἀπόκρυφα χειρόγραφα θὰ ἐπιστραφοῦν
ἀπὸ σοφοὺς καὶ μάντεις.
Μετὰ τὸ θέμα μας χάθηκε.
Δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε
ἔτσι ποὺ ὅλα προδοθήκανε
ἔτσι ποὺ ὅλα λύσαν τοὺς ἁρμοὺς
ἀπὸ πίστη σὲ πίστη
ἀπὸ ὑπόγειο σὲ ὑπόγειο
ἀπὸ πρόσωπο σὲ πρόσωπο
δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε.
Βαθιὰ στὶς ρίζες τοῦ δέντρου σας
μαζὶ μὲ τοὺς τυφλοπόντικες
μαζί με τοὺς καταποντισμένους πίθηκους
σὲ σκοτεινοὺς ὑποχθόνιους κρότους
ἀσθμαίνοντας μετατοπίζομαι
-ἀνακατωμένοι οἱ βρόγχοι-
βαθιὰ στὰ ξερὰ λιβάδια σας πέφτει καινούργια
ἀθόρυβη βροχὴ
ὅπου συντρίβει
ὅπου ἀνθίζει τὰ χέρια μας ἀπ᾿ τὶς δικές σας
πληγές
ὅπου γεμίζουν τ᾿ ἄδειά μας σταμνιὰ
κερὶ καὶ μέλι.
Κάποτε θ᾿ ἀνεβοῦμε καθὼς προζύμι
ὁ σιδερένιος κλοιὸς θὰ ραγιστεῖ
τὰ ὄρη σας ὅπως πυκνὰ σύννεφα θὰ χωριστοῦν
οἱ κόσμοι θὰ τρίξουν
στὶς ἔντρομες αἴθουσες οἱ ρήτορες θὰ
σωπάσουν
καὶ θ᾿ ἀκουστεῖ ἡ φωνή μου:
«Οἱ νέοι πρίγκιπες μὲ σάλπιγγες καὶ νέες
στολὲς
οἱ νέοι συμβουλάτορες οἱ νέοι παπάδες
οἱ πρόεδροι καὶ τὰ συμβούλια καὶ οἱ ἐπιτροπὲς
ὅλοι οἱ μάγοι προφεσόροι…»
Περιμένετε αὐτὴ τὴ φωνή.
Ἔτσι θ᾿ ἀρχίζει.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
14-08-22
01:12
The invitation
It doesn’t interest me what you do for a living
I want to know what you ache for
and if you dare to dream of meeting your heart’s longing.
It doesn’t interest me how old you are
I want to know if you will risk looking like a fool
for love
for your dreams
for the adventure of being alive.
It doesn’t interest me what planets are squaring your moon…
I want to know if you have touched the center of your own sorrow
if you have been opened by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.
I want to know if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.
I want to know if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes
without cautioning us to
be careful
be realistic
to remember the limitations of being human.
It doesn’t interest me if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.
I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.
I want to know if you can live with failure
yours and mine
and still stand on the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”
It doesn’t interest me
to know where you live or how much money you have.
I want to know if you can get up
after a night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.
It doesn’t interest me who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the center of the fire
with me
and not shrink back.
It doesn’t interest me where or what or with whom
you have studied.
I want to know what sustains you
from the inside
when all else falls away.
I want to know if you can be alone
with yourself
and if you truly like the company you keep
in the empty moments.
Oriah Mountain Dreamer
https://vajrakrishna.wordpress.com/2010/05/25/the-invitation/
It doesn’t interest me what you do for a living
I want to know what you ache for
and if you dare to dream of meeting your heart’s longing.
It doesn’t interest me how old you are
I want to know if you will risk looking like a fool
for love
for your dreams
for the adventure of being alive.
It doesn’t interest me what planets are squaring your moon…
I want to know if you have touched the center of your own sorrow
if you have been opened by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.
I want to know if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.
I want to know if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness
and let the ecstasy fill you to the tips of your
fingers and toes
without cautioning us to
be careful
be realistic
to remember the limitations of being human.
It doesn’t interest me if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.
I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.
I want to know if you can live with failure
yours and mine
and still stand on the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”
It doesn’t interest me
to know where you live or how much money you have.
I want to know if you can get up
after a night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.
It doesn’t interest me who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the center of the fire
with me
and not shrink back.
It doesn’t interest me where or what or with whom
you have studied.
I want to know what sustains you
from the inside
when all else falls away.
I want to know if you can be alone
with yourself
and if you truly like the company you keep
in the empty moments.
Oriah Mountain Dreamer
https://vajrakrishna.wordpress.com/2010/05/25/the-invitation/
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
08-06-22
16:57
"Σ' αυτόν τον τόπο
ο άνεμος δεν κουράστηκε
τρεις χιλιάδες χρόνια
-η Ιστορία
τραυλίζει την ταυτότητά της
τα πράγματα
γίνονται πρόσωπα
-ματώνουν
καθώς ενσαρκώνονται...
Σιωπή
"Εσύ που ψιθυρίζεις όλη νύχτα
μέσα μου την ροή σου"
-μυστικό αηδόνι μου-
δυο φορές και χίλιες
κελάρι μιας αγάπης πεθαμένης..."
Κωστής Μοσκώφ
ο άνεμος δεν κουράστηκε
τρεις χιλιάδες χρόνια
-η Ιστορία
τραυλίζει την ταυτότητά της
τα πράγματα
γίνονται πρόσωπα
-ματώνουν
καθώς ενσαρκώνονται...
Σιωπή
"Εσύ που ψιθυρίζεις όλη νύχτα
μέσα μου την ροή σου"
-μυστικό αηδόνι μου-
δυο φορές και χίλιες
κελάρι μιας αγάπης πεθαμένης..."
Κωστής Μοσκώφ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
30-05-22
12:42
"Να το εργαστήριο των ανθρωπίνων αναστάσεων
Ο ήρεμος χημικός με το μεγάλο μέτωπο
που συνοφρυώνεται πριν απ' το πείραμα.
Ενα βιβλίο όλη η Γη..
Μη γυρίζεις φύλλο—
Εμένα πρέπει ν'αναστήσεις.
Βάλε μου πάλι μια καρδιά
Ένα κύμα αίμα ως τις ελάχιστες φλεβίτσες.
Κάνε να μου ξαναβλαστήσει η σκέψη στο κρανίο.
Δεν έζησα το γήινο μερτικό μου-
Πάνω στη γη δεν ξόδεψα το μερτικό μου του έρωτα.
Είχα δυο μέτρα μπόι.. Τι μ'ωφέλησε;
Ανάστησε με,
έστω γι'αυτό μονάχα
γιατί εγώ, σαν ποιητής,
σε καρτερούσα
την καθημερινή μετριότητα
απορρίπτοντας."
Vladimir Mayakovsky|
(απόδοση Γιάννης Ρίτσος)
Ο ήρεμος χημικός με το μεγάλο μέτωπο
που συνοφρυώνεται πριν απ' το πείραμα.
Ενα βιβλίο όλη η Γη..
Μη γυρίζεις φύλλο—
Εμένα πρέπει ν'αναστήσεις.
Βάλε μου πάλι μια καρδιά
Ένα κύμα αίμα ως τις ελάχιστες φλεβίτσες.
Κάνε να μου ξαναβλαστήσει η σκέψη στο κρανίο.
Δεν έζησα το γήινο μερτικό μου-
Πάνω στη γη δεν ξόδεψα το μερτικό μου του έρωτα.
Είχα δυο μέτρα μπόι.. Τι μ'ωφέλησε;
Ανάστησε με,
έστω γι'αυτό μονάχα
γιατί εγώ, σαν ποιητής,
σε καρτερούσα
την καθημερινή μετριότητα
απορρίπτοντας."
Vladimir Mayakovsky|
(απόδοση Γιάννης Ρίτσος)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
30-04-22
12:54
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι
τον εαυτό τους έχασαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να ‘χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να ‘σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,
αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,
στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,
ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,
κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,
αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,
να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ‘χεις
άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,
αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,
τότε θα ‘ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και —περισσότερο ακόμα— θε να ‘σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.
Μετάφραση: Άγγελος Δόξας
τον εαυτό τους έχασαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,
στον εαυτό σου αν μπορείς να ‘χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν
μα κι αδιάφορος να ‘σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,
αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,
ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ’ το ψέμα
κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,
κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,
αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,
αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,
αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,
να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,
αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,
στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,
ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,
κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,
αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα,
κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις
και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,
και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,
κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,
να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,
και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ‘χεις
άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,
αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,
ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,
κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,
τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον,
αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας
στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,
τότε θα ‘ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,
και —περισσότερο ακόμα— θε να ‘σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.
Μετάφραση: Άγγελος Δόξας
Αν
Ράντγιαρντ Κίπλινγκ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
20-04-22
14:00
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι,
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά’σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμα σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιον μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι,
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά’σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμα σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
14-04-22
14:02
Αυτή είναι η θλίψη της θάλασσας –
κύματα σαν λέξεις, όλα διαλυμένα –
μια μονοτονία ανύψωσης και πτώσης της διάθεσης.
Γέρνω και προσέχω τη λεπτομέρεια
της εύθραυστης νεροκορφής, τον ατελή
ευαίσθητο αφρό, τις άκρες των κίτρινων
φυκιών απαράλλαχτες –
Δεν υπάρχει ελπίδα – εκτός κι αν ένα κοραλλιογενές
νησί σχηματιστεί αργά
για να προσμένει τα πουλιά να ρίξουν
τους σπόρους που θα το κάνουν κατοικήσιμο.
Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς
κύματα σαν λέξεις, όλα διαλυμένα –
μια μονοτονία ανύψωσης και πτώσης της διάθεσης.
Γέρνω και προσέχω τη λεπτομέρεια
της εύθραυστης νεροκορφής, τον ατελή
ευαίσθητο αφρό, τις άκρες των κίτρινων
φυκιών απαράλλαχτες –
Δεν υπάρχει ελπίδα – εκτός κι αν ένα κοραλλιογενές
νησί σχηματιστεί αργά
για να προσμένει τα πουλιά να ρίξουν
τους σπόρους που θα το κάνουν κατοικήσιμο.
Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς
Η θλίψη της θάλασσας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
29-03-22
13:56
ΕΙΣΒΟΛΗ
Οι στρατιώτες φεύγαν σκυφτοί με σπασμένες τριάδες
Από τα δυτικά προάστια της πολιτείας
Γυναίκες με μπόγους στους ώμους
Αστοί φορτωμένοι χρυσάφι και τρόμο
Τα βαπόρια σφυρίζαν με απόγνωση
Οι επιβάτες συνωθούνταν χλομοί και αμφίβολοι
Το λιμάνι καίγονταν σαν δέντρο Χριστουγέννων
Αλλόφρονες δρόμοι
Ανοχύρωτη πόλη ψιθύριζαν κηρύχτηκε ανοχύρωτη
Το βράδυ φύσηξε μια ορφανή πειθαρχία
Συναχτήκαμε σε σπίτια συγγενικά
Κι ακούγαμε τις ανατινάξεις να κλυδωνίζουν
Τα ξάρτια της νύχτας
Πλαγιάσαμε κατόπι σ’ ένα πέτρινο μεταίχμιο
Πληγώσαμε τη σκέψη
Κάναμε υποθέσεις
Μπροστά σ’ ένα γρίφο με αυστηρή θωριά
Αλήθεια πώς θα ξημερωνόμασταν
Κανένας δε φαντάστηκε
Κανένας δε μάντεψε
Κανένας
Η μέρα πουλήθηκε το άλλο πρωί στις οχτώ
μα δε φρόντισε κανείς να παραχώσει λίγον ήλιο στο χώμα
Το γέλιο στέγνωσε
Τ’ αστέρια σκούριασαν
Τα δάχτυλα λιγόστεψαν
Στην καρδιά μας απλώθηκε ένας κάκτος
Νιώθαμε μόνοι τόσο μόνοι
Λες και μας αρνήθηκε μια γυναίκα
Μια γυναίκα πικρή
Μια γυναίκα ακατάληπτη
Μια γυναίκα που χαμογελούσε
Κι όμως ψιθύριζε ανελέητα
Το όχι
Κλείτος Κύρου
Οι στρατιώτες φεύγαν σκυφτοί με σπασμένες τριάδες
Από τα δυτικά προάστια της πολιτείας
Γυναίκες με μπόγους στους ώμους
Αστοί φορτωμένοι χρυσάφι και τρόμο
Τα βαπόρια σφυρίζαν με απόγνωση
Οι επιβάτες συνωθούνταν χλομοί και αμφίβολοι
Το λιμάνι καίγονταν σαν δέντρο Χριστουγέννων
Αλλόφρονες δρόμοι
Ανοχύρωτη πόλη ψιθύριζαν κηρύχτηκε ανοχύρωτη
Το βράδυ φύσηξε μια ορφανή πειθαρχία
Συναχτήκαμε σε σπίτια συγγενικά
Κι ακούγαμε τις ανατινάξεις να κλυδωνίζουν
Τα ξάρτια της νύχτας
Πλαγιάσαμε κατόπι σ’ ένα πέτρινο μεταίχμιο
Πληγώσαμε τη σκέψη
Κάναμε υποθέσεις
Μπροστά σ’ ένα γρίφο με αυστηρή θωριά
Αλήθεια πώς θα ξημερωνόμασταν
Κανένας δε φαντάστηκε
Κανένας δε μάντεψε
Κανένας
Η μέρα πουλήθηκε το άλλο πρωί στις οχτώ
μα δε φρόντισε κανείς να παραχώσει λίγον ήλιο στο χώμα
Το γέλιο στέγνωσε
Τ’ αστέρια σκούριασαν
Τα δάχτυλα λιγόστεψαν
Στην καρδιά μας απλώθηκε ένας κάκτος
Νιώθαμε μόνοι τόσο μόνοι
Λες και μας αρνήθηκε μια γυναίκα
Μια γυναίκα πικρή
Μια γυναίκα ακατάληπτη
Μια γυναίκα που χαμογελούσε
Κι όμως ψιθύριζε ανελέητα
Το όχι
Κλείτος Κύρου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
29-03-22
12:45
Ὅταν ἤρθαμε
ὑποχωρούσαν τὰ μεγάλα ὁράματα ἀποδεκατισμένα
στὰ ὑπόγεια καταφύγια τοῦ στίχου
τώρα μᾶς πήραν δρόμοι χωρὶς ἐπιστροφή
βήμα πρὸς βήμα συλλαβίσαμε τὴν ἔρημη δεκαετία
συλλαβίσαμε τὴ ζωή μας μὲ χαμηλὴ φωνὴ καὶ λίγο φῶς
καὶ μὲ τὸ δάκτυλο νὰ διστάζει σὲ κάθε συλλαβή
χάσαμε τὴ ζωή μας λίγο λίγο καὶ χωρὶς σκοπό
Μὰ ποῦ εἶναι οἱ μέρες ποὺ στὶς φλέβες τους κυλοῦσαν
ἄνεμοι χτεσινοὶ αὐριανὰ ποιήματα
ὅταν ἡ ἱστορία πλατάγιζε σὲ κάθε συνοικία
τραντάζοντας τὶς ρίζες τ’ οὐρανοῦ τῆς ἀδικίας τὰ μπαλκόνια
δὲν πρόλαβες τίποτα
-ἀνταύγειες μόνο
κουρέλια μουσικῆς ποὺ τὰ ξεβράζει τ’ ὄνειρο κι ἡ τρέλα
ἀνταύγειες ἀπὸ μιὰ μάχη ποὺ ἄλλοι δώσανε
καὶ χάσανε γιὰ σένα
"Ραγισμένο ταμπούρλο"
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
ὑποχωρούσαν τὰ μεγάλα ὁράματα ἀποδεκατισμένα
στὰ ὑπόγεια καταφύγια τοῦ στίχου
τώρα μᾶς πήραν δρόμοι χωρὶς ἐπιστροφή
βήμα πρὸς βήμα συλλαβίσαμε τὴν ἔρημη δεκαετία
συλλαβίσαμε τὴ ζωή μας μὲ χαμηλὴ φωνὴ καὶ λίγο φῶς
καὶ μὲ τὸ δάκτυλο νὰ διστάζει σὲ κάθε συλλαβή
χάσαμε τὴ ζωή μας λίγο λίγο καὶ χωρὶς σκοπό
Μὰ ποῦ εἶναι οἱ μέρες ποὺ στὶς φλέβες τους κυλοῦσαν
ἄνεμοι χτεσινοὶ αὐριανὰ ποιήματα
ὅταν ἡ ἱστορία πλατάγιζε σὲ κάθε συνοικία
τραντάζοντας τὶς ρίζες τ’ οὐρανοῦ τῆς ἀδικίας τὰ μπαλκόνια
δὲν πρόλαβες τίποτα
-ἀνταύγειες μόνο
κουρέλια μουσικῆς ποὺ τὰ ξεβράζει τ’ ὄνειρο κι ἡ τρέλα
ἀνταύγειες ἀπὸ μιὰ μάχη ποὺ ἄλλοι δώσανε
καὶ χάσανε γιὰ σένα
"Ραγισμένο ταμπούρλο"
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-03-22
13:48
Έτσι γίνεται το ποίημα
Χωρίς ολόκληρες αναπνοές
Έχοντας το βλέμμα στραμμένο
Στους φεγγίτες
Τα σώματα συστρέφοντας μες στην ομίχλη
Μικρά παιδάκια έπαιζαν
Και των πουλιών το μαύρο χάιδευε το νερό.
Από καθρέφτες
Πιο πολύ σπασμένους
Έβλεπα τη ζωή τους χαλκοπράσινη
Να μένει άχρηστη στο δρόμο.
Οι αναμνήσεις καίγονταν σε σιγανή φωτιά
Σαν εικονίσματα στη λίμνη του μυαλού.
Οι αρτηρίες, οι απολήξεις των βολβών
Τα οστά, όλα σε μια σακούλα.
Έτσι γίνεται το ποίημα.
Επίσκεψη στο σπίτι του νεκρού
Το τσάι στη βεράντα
Μια μπούκλα, τα όνειρα του δύτη
Που γλιστράνε στον αφρό
Η πέστροφα και ο δημιουργός
Ανάσκελα στη μέση του Στρυμόνα.
Τις ώρες της αναμονής
Τρίβεις τα κόκαλα
Με σάλια νιότης
Σηκώνεις πλάκες
Κι όταν γεμίσεις στάχτες
Που σου κλέβουνε το φως
Γράφεις τον πρώτο στίχο:
Χωρίς ολόκληρες αναπνοές.
Τα άλλα έρχονται σαν βροχή.
Α. Ίσαρης
Χωρίς ολόκληρες αναπνοές
Έχοντας το βλέμμα στραμμένο
Στους φεγγίτες
Τα σώματα συστρέφοντας μες στην ομίχλη
Μικρά παιδάκια έπαιζαν
Και των πουλιών το μαύρο χάιδευε το νερό.
Από καθρέφτες
Πιο πολύ σπασμένους
Έβλεπα τη ζωή τους χαλκοπράσινη
Να μένει άχρηστη στο δρόμο.
Οι αναμνήσεις καίγονταν σε σιγανή φωτιά
Σαν εικονίσματα στη λίμνη του μυαλού.
Οι αρτηρίες, οι απολήξεις των βολβών
Τα οστά, όλα σε μια σακούλα.
Έτσι γίνεται το ποίημα.
Επίσκεψη στο σπίτι του νεκρού
Το τσάι στη βεράντα
Μια μπούκλα, τα όνειρα του δύτη
Που γλιστράνε στον αφρό
Η πέστροφα και ο δημιουργός
Ανάσκελα στη μέση του Στρυμόνα.
Τις ώρες της αναμονής
Τρίβεις τα κόκαλα
Με σάλια νιότης
Σηκώνεις πλάκες
Κι όταν γεμίσεις στάχτες
Που σου κλέβουνε το φως
Γράφεις τον πρώτο στίχο:
Χωρίς ολόκληρες αναπνοές.
Τα άλλα έρχονται σαν βροχή.
Α. Ίσαρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-03-22
11:23
Ποιά είναι η αληθινή η φάτσα του προσώπου;
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.
Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.
Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!
Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!
Η Φάτσα Του Προσώπου
Γεβγένι Γεφτουσένκο
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.
Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.
Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!
Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!
Η Φάτσα Του Προσώπου
Γεβγένι Γεφτουσένκο
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-03-22
12:21
Πάντα Κάτι Μένει
Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα `σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς.
Μάνος Ελευθερίου
Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους
Στους αλήτες να `σαι συνεπής
Τότε θα `σαι μες την αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά
Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά
Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί
Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς
Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς.
Μάνος Ελευθερίου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
12-03-22
10:43
Σκοτωμένοι, σκοτωμένοι, κι άλλοι κι άλλοι.
Ουρανός πώς να βγάλει τα μαύρα του
Πόλεμοι, χρόνια, σκοτωμένοι.
Περισσότερο γερνάνε οι μητέρες.
Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ’ ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.
Σήμερα σκοτώσαν δώδεκα παλικάρια.
Δώδεκα μαυροφορεμένα χελιδόνια
κάθισαν στα όρθια ντουφέκια τους.
Η μητέρα πέθανε.
Ο πατέρας πέθανε.
Οι ποιητές εξορίστηκαν.
Δε βγαίνουν τα φύλλα των δέντρων,
δε βγαίνουν οι σημαίες,
δε βγαίνει ο ήλιος.
Κι ακόμη περιμένουμε
Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ' ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.
Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ' τον αέρα.
Φερεϋντούν Φαριάντ
Ουρανός πώς να βγάλει τα μαύρα του
Πόλεμοι, χρόνια, σκοτωμένοι.
Περισσότερο γερνάνε οι μητέρες.
Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ’ ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.
Σήμερα σκοτώσαν δώδεκα παλικάρια.
Δώδεκα μαυροφορεμένα χελιδόνια
κάθισαν στα όρθια ντουφέκια τους.
Η μητέρα πέθανε.
Ο πατέρας πέθανε.
Οι ποιητές εξορίστηκαν.
Δε βγαίνουν τα φύλλα των δέντρων,
δε βγαίνουν οι σημαίες,
δε βγαίνει ο ήλιος.
Κι ακόμη περιμένουμε
Στον μαυροπίνακα της νύχτας
μ' ένα κομμάτι κιμωλία γράψε:
φως, φως, φως.
Ποιητής είσαι.
Πατρίδα μου είναι
ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο
χωρίς πύλη.
Μπαίνω απ' τον αέρα.
Φερεϋντούν Φαριάντ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-03-22
13:23
Ίσως, άνθρωπε,
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στο ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.
H Παλινωδία του Κορακιού
Ρότζερ Ρόμπινσον
να ήμουν πολύ σκληρός
μαζί σου. Δεν ήξερα
πως τα μικρά σου
ξυπνάνε συχνά
μες στο ύπνο τους
κι εσύ όλη νύχτα
μένεις ξάγρυπνος
δίπλα στο παιδί σου.
Ένα από τα παιδιά μου
δεν είναι καλά. Δεν μεγαλώνει
όπως τ’ άλλα.
Κι εμένα, όπως κι εσένα, συχνά
με τρώει η ανησυχία.
Ξυπνάω και νιώθω έναν
πυκνό ιστό αράχνης
στο μυαλό μου.
Τα άλλα παιδιά μου αναρωτιούνται
τι πρόβλημα έχει ο πατέρας τους.
Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω
γιατί μ’ έχουν ανάγκη,
αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο.
Συγχώρησέ με, άνθρωπε,
βιάστηκα να σε κρίνω.
Τώρα καταλαβαίνω
το φορτίο που κουβαλάς.
H Παλινωδία του Κορακιού
Ρότζερ Ρόμπινσον
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
21-02-22
13:57
Mε βιασύνη εμπιστεύομαι τις ιδέες μου,
μη με προλάβουν πράγματα φοβερά.
Τις εμπιστεύομαι σε ανθρώπους που δεν με προσπέρασαν,
προσφέρω το άγραφο κείμενο ώστε να υπάρξει,
να μείνει στην ακοή αυτών των ανθρώπων.
Σαν μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων
κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι..
Συνορεύω
Γιατί ζωή είναι οι άλλοι..
και η ζωή είναι όταν οι άλλοι σε ακουμπάν..
γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό
και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει
να τα χωρέσει μέσα της και να τα προστατεύσει.
Γιατί η ψυχή μας είναι το πάν
και ο νους μια κούφια και βέβηλη πράξη.
Τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο
κυλάν στο πλατύ δρόμο
σαν τρυφερό δάκρυ πάνω στο μάγουλο.
Μια πληγωμένη νύχτα που απέπνεε με κόπο
έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ,
όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η μοίρα του ανθρώπου,
τόσο πιο φοβερή είναι.
Γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής.
Ζωή σημαίνει πράξη
όμως στην εποχή μας βιώνουμε την εξάντληση,
αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων.
Ραγισματιές από όπου οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόσμο.
Γιώργος Χειμωνάς
μη με προλάβουν πράγματα φοβερά.
Τις εμπιστεύομαι σε ανθρώπους που δεν με προσπέρασαν,
προσφέρω το άγραφο κείμενο ώστε να υπάρξει,
να μείνει στην ακοή αυτών των ανθρώπων.
Σαν μια αγρύπνια στάζει μέσα μου η μοίρα των ανθρώπων
κι ακριβώς μέσα μου τελειώνουν οι άνθρωποι..
Συνορεύω
Γιατί ζωή είναι οι άλλοι..
και η ζωή είναι όταν οι άλλοι σε ακουμπάν..
γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό
και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει
να τα χωρέσει μέσα της και να τα προστατεύσει.
Γιατί η ψυχή μας είναι το πάν
και ο νους μια κούφια και βέβηλη πράξη.
Τα παιδιά που τρέχουν και παίζουν στο δρόμο
κυλάν στο πλατύ δρόμο
σαν τρυφερό δάκρυ πάνω στο μάγουλο.
Μια πληγωμένη νύχτα που απέπνεε με κόπο
έσπασε ένα μπουκάλι λύπη εδώ,
όσο περισσότερο ανθρώπινη είναι η μοίρα του ανθρώπου,
τόσο πιο φοβερή είναι.
Γνώση είναι μια απέραντη ερημία της ψυχής.
Ζωή σημαίνει πράξη
όμως στην εποχή μας βιώνουμε την εξάντληση,
αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων.
Ραγισματιές από όπου οι άνθρωποι μπαίνουν στον κόσμο.
Γιώργος Χειμωνάς
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
16-02-22
13:10
Δεν ξέρω πια δεν είμαι βέβαιος για τίποτα
για σένα μόνο ξέρω και τη μοναξιά
Είσαι μακριά κοστίζει το τηλέφωνο
πόσες φορές τη μέρα να μιλήσουμε
σαν τη φωνή κανένα γράμμα δε φορτίζεται
Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
χαμηλωμένο τό'χω σ’ άλλη κάμαρη
φοβάμαι θα με νιώσεις από τη φωνή
δεν θέλω, δεν μπορώ να υποκρίνομαι
έμπλεξα άσχημα μαζί σου, λύσε με
Τα σώματα που γδύνω και φιλώ για χάρη σου
δεν έχουν το δικό σου το μυστήριο
ξέρω εκ των προτέρων τι θα βρω,
τι θα τους πω, τι θα μου πουν πιο ύστερα
στο χάος του κορμιού σου έχασα το μπούσουλα
Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
και δεν μπορώ να δω, ποτέ δε χαίρομαι
απείλησε με, βρίσε, κλείσε το τηλέφωνο
βάλε το ταίρι σου να μου το πει ξεκάθαρα
έχω ξεχάσει ξεγνοιασιά τι λέγεται
Γιώργος Ιωάννου,
Δεν ξέρω πια
για σένα μόνο ξέρω και τη μοναξιά
Είσαι μακριά κοστίζει το τηλέφωνο
πόσες φορές τη μέρα να μιλήσουμε
σαν τη φωνή κανένα γράμμα δε φορτίζεται
Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
χαμηλωμένο τό'χω σ’ άλλη κάμαρη
φοβάμαι θα με νιώσεις από τη φωνή
δεν θέλω, δεν μπορώ να υποκρίνομαι
έμπλεξα άσχημα μαζί σου, λύσε με
Τα σώματα που γδύνω και φιλώ για χάρη σου
δεν έχουν το δικό σου το μυστήριο
ξέρω εκ των προτέρων τι θα βρω,
τι θα τους πω, τι θα μου πουν πιο ύστερα
στο χάος του κορμιού σου έχασα το μπούσουλα
Αν είμαι μ’ άλλο σώμα δε σου δίνω απάντηση
και δεν μπορώ να δω, ποτέ δε χαίρομαι
απείλησε με, βρίσε, κλείσε το τηλέφωνο
βάλε το ταίρι σου να μου το πει ξεκάθαρα
έχω ξεχάσει ξεγνοιασιά τι λέγεται
Γιώργος Ιωάννου,
Δεν ξέρω πια
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-02-22
12:49
Ἡ ἀπόφαση
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.
Μ. Αναγνωστάκης
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.
Μ. Αναγνωστάκης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
11-02-22
12:46
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη.
Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
«Ο δύσκολος θάνατος»
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη.
Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
«Ο δύσκολος θάνατος»
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-02-22
13:06
Ασθένεια και κρύο
και στενοχώρια τόση
και μέρες μέρες μέρες
ασθένεια και θλίψη
και κόπωση και αρρώστια.
Αέρας παγωμένος
και βάσανα και κρύο
κανείς ουτ’ ένα γράμμα
μιζέρια ελεημοσύνη
λογαριασμοί αποδείξεις.
Ο άνεμος στον τρίτο
χαράματα απαίσια
και νύχτες πιο χαμένες
καημοί
και μέρες μέρες μέρες
μιζέρια αέρας κρύο
ασθένεια και θλίψη.
και στενοχώρια τόση
και μέρες μέρες μέρες
ασθένεια και θλίψη
και κόπωση και αρρώστια.
Αέρας παγωμένος
και βάσανα και κρύο
κανείς ουτ’ ένα γράμμα
μιζέρια ελεημοσύνη
λογαριασμοί αποδείξεις.
Ο άνεμος στον τρίτο
χαράματα απαίσια
και νύχτες πιο χαμένες
καημοί
και μέρες μέρες μέρες
μιζέρια αέρας κρύο
ασθένεια και θλίψη.
ΑΠΑΡΙΘΜΩΝΤΑΣ
Ιντέα Βιλαρίνιο
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
02-02-22
04:25
Εξόριστος μες σ’ ένα μακρινό χιονοστρόβιλο
Κρυμμένος πάντα μες στην ομίχλη
Απλώνεις το χέρι σου στα πιο ταπεινά πράγματα
Στον καπνό που στέφει το τζάκι
Στο κλειδί που σκουριάζει στην έρημη πόρτα
Στη μικρούλα φωτιά του χειμώνα
Ξυπνάς τη βροχή που κοιμάται
Μες σ’ ένα γυάλινο φέρετρο
Ξυπνάς τ’ αρώματα των κάμπων
Και ντύνεσαι τη μελωδία τ’ ουράνιου τόξου
Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού.
Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916 - 1 Φεβρουαρίου 2011)
Εξόριστος
Από τη συλλογή το “Το ξύλινο άλογο”
Ενας από τους σημαντικότερους Έλληνες λυρικούς ποιητές της μεταπολεμικής περιόδου, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, έφυγε από τη ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2011.
Ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1999 και είχε λάβει πλήθος τιμητικών διακρίσεων. Ανάμεσά τους, δύο σημαντικά διεθνή βραβεία: Το Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ από το Παν/μιο της Βιέννης και το Παγκόσμιο Βραβείο Μυστικιστικής Ποίησης του Ισπανικού Ιδρύματος Φερνάρντο Ρίελο από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Νέα Υόρκη, 1988).
Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη του ποιητική εμφάνιση έκανε σε ηλικία είκοσι ενός ετών στο πρωτοποριακό περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες». Το 1949 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή "Φύλλα Ύπνου".
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Παν/μίου Θεσσαλονίκης και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Ανήκε στον φιλολογικό κύκλο του Νικόλαου Γαβριήλ Πεντζίκη και όπως οι λογοτέχνες της γενιάς του '30 επηρεάστηκαν από τη γαλλική σχολή του συμβολισμού και από τον υπερρεαλισμό. Συνδέθηκε φιλικά με τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει "βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης", και με άλλες σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Νίκο Καζαντζάκη.
Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει 22 ποιητικές συλλογές. Μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και Λατινοαμερικανούς ποιητές. Η μεγαλύτερη αποδοχή της ποίησής του έγινε στην Ισπανία και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει συνέντευξή του στην εκπομπή «ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, τον Μάιο του 1999 με την ευκαιρία της αναγόρευσής του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει ποιηματά του, οπως το "Δακρυρροούσα" από την ποιητική συλλογή "Η Μεταμόρφωση" που έγραψε για το θάνατο της μητέρας του.
Δείτε όλη την εκπομπή εδώ:
https://www.ert.gr/.../takis-varvitsiotis-1-fevroyarioy.../
Κρυμμένος πάντα μες στην ομίχλη
Απλώνεις το χέρι σου στα πιο ταπεινά πράγματα
Στον καπνό που στέφει το τζάκι
Στο κλειδί που σκουριάζει στην έρημη πόρτα
Στη μικρούλα φωτιά του χειμώνα
Ξυπνάς τη βροχή που κοιμάται
Μες σ’ ένα γυάλινο φέρετρο
Ξυπνάς τ’ αρώματα των κάμπων
Και ντύνεσαι τη μελωδία τ’ ουράνιου τόξου
Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού.
Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916 - 1 Φεβρουαρίου 2011)
Εξόριστος
Από τη συλλογή το “Το ξύλινο άλογο”
Ενας από τους σημαντικότερους Έλληνες λυρικούς ποιητές της μεταπολεμικής περιόδου, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, έφυγε από τη ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2011.
Ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1999 και είχε λάβει πλήθος τιμητικών διακρίσεων. Ανάμεσά τους, δύο σημαντικά διεθνή βραβεία: Το Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ από το Παν/μιο της Βιέννης και το Παγκόσμιο Βραβείο Μυστικιστικής Ποίησης του Ισπανικού Ιδρύματος Φερνάρντο Ρίελο από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Νέα Υόρκη, 1988).
Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη του ποιητική εμφάνιση έκανε σε ηλικία είκοσι ενός ετών στο πρωτοποριακό περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες». Το 1949 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή "Φύλλα Ύπνου".
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Παν/μίου Θεσσαλονίκης και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Ανήκε στον φιλολογικό κύκλο του Νικόλαου Γαβριήλ Πεντζίκη και όπως οι λογοτέχνες της γενιάς του '30 επηρεάστηκαν από τη γαλλική σχολή του συμβολισμού και από τον υπερρεαλισμό. Συνδέθηκε φιλικά με τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει "βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης", και με άλλες σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Νίκο Καζαντζάκη.
Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει 22 ποιητικές συλλογές. Μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και Λατινοαμερικανούς ποιητές. Η μεγαλύτερη αποδοχή της ποίησής του έγινε στην Ισπανία και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει συνέντευξή του στην εκπομπή «ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, τον Μάιο του 1999 με την ευκαιρία της αναγόρευσής του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει ποιηματά του, οπως το "Δακρυρροούσα" από την ποιητική συλλογή "Η Μεταμόρφωση" που έγραψε για το θάνατο της μητέρας του.
Δείτε όλη την εκπομπή εδώ:
https://www.ert.gr/.../takis-varvitsiotis-1-fevroyarioy.../
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
29-01-22
12:02
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές…
Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1924-2008)
Το παιδί και οι ληστές
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές…
Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1924-2008)
Το παιδί και οι ληστές
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
28-01-22
14:06
Το τελευταίο Ποίημα
Σκιά ανάμεσα σε σκιές
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα,
Τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα,
Τόσο πολύ αγάπησα τη σκιά σου,
Που τίποτε πια δεν μου έμεινε από σένα
Απόμεινα να είμαι ανάμεσα στις σκιές σκιά
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι από τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρχεται και θα ξανάρχεται
Στην ηλιόφωτη ζωή σου
Ρομπέρ Ντεσνός
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου
*Ο Ρομπέρ Ντεσνός, έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και πέθανε από κακουχίες στις 8 Ιουνίου του 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τερεζίν - Theresienstadt concentration camp, Terezín, Czech Republic
Σκιά ανάμεσα σε σκιές
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα,
Τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα,
Τόσο πολύ αγάπησα τη σκιά σου,
Που τίποτε πια δεν μου έμεινε από σένα
Απόμεινα να είμαι ανάμεσα στις σκιές σκιά
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι από τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρχεται και θα ξανάρχεται
Στην ηλιόφωτη ζωή σου
Ρομπέρ Ντεσνός
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου
Robert Desnos - Wikipedia
en.wikipedia.org
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
27-01-22
14:05
Ο τωρινός κι ο περασμένος χρόνος
ίσως κι οι δυο είναι παρόντες μες σε χρόνο μέλλοντα,
κι ο μέλλων χρόνος είναι μέσα στον περασμένο χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνιο παρόν,
όλος ο χρόνος είναι ανεπανόρθωτος.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει είναι μια αφαίρεση
που παραμένει αέναη δυνατότητα
μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει κι αυτό που υπάρχει
δείχνουν ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν.
Πατήματα ηχούν στη μνήμη
στο μονοπάτι που δεν πήραμε
μπροστά στη θύρα που ποτέ δεν την ανοίξαμε
προς τον ροδόκηπο.
Τόμας Στερνς Έλιοτ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ
ίσως κι οι δυο είναι παρόντες μες σε χρόνο μέλλοντα,
κι ο μέλλων χρόνος είναι μέσα στον περασμένο χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνιο παρόν,
όλος ο χρόνος είναι ανεπανόρθωτος.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει είναι μια αφαίρεση
που παραμένει αέναη δυνατότητα
μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει κι αυτό που υπάρχει
δείχνουν ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν.
Πατήματα ηχούν στη μνήμη
στο μονοπάτι που δεν πήραμε
μπροστά στη θύρα που ποτέ δεν την ανοίξαμε
προς τον ροδόκηπο.
Τόμας Στερνς Έλιοτ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
25-01-22
13:16
Στο αρχιπέλαγος των ανθρώπων
βρίσκεις πολλά είδη
κόσμο και υπόκοσμο
κάθε καρυδιάς καρύδι
μα και καλούς
ανθρώπους του κόπου
και του ιδρώτα
έντιμους, αγωνιστές της ζωής
κοπέλες ηθικές
τίμιες, εργαζόμενες
βρίσκεις κάποιους
που έχουν συμβιβαστεί
με την υπάρχουσα κατάσταση
για ένα πιάτο φακές
μα ευτυχώς
υπάρχουν και οι άλλοι
που αγωνίζονται
ν΄αλλάξει ο κόσμος
να εξαλειφθεί
η αδικία.
βρίσκεις πολλά είδη
κόσμο και υπόκοσμο
κάθε καρυδιάς καρύδι
μα και καλούς
ανθρώπους του κόπου
και του ιδρώτα
έντιμους, αγωνιστές της ζωής
κοπέλες ηθικές
τίμιες, εργαζόμενες
βρίσκεις κάποιους
που έχουν συμβιβαστεί
με την υπάρχουσα κατάσταση
για ένα πιάτο φακές
μα ευτυχώς
υπάρχουν και οι άλλοι
που αγωνίζονται
ν΄αλλάξει ο κόσμος
να εξαλειφθεί
η αδικία.
Γρηγόρης Σακαλής
Άνθρωποι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
21-01-22
13:38
Στάδιον δόξης
Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάραοι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —,
κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα,
κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα...
Κι ως αρπώντας με μ' έβγαλαν σηκωτόν απ' την πόλη
(με καμπούρες κι αλλήθωροι — με στραβή άλλα αρίδα).
όλα εκεί με τριγύρισαν και με δείξαν — χαχόλοι —
κει βαθιά, τη Χαλκίδα:
... Βλέπεις μαιτρ —μου φωνάξανε— τη Χαλκίδα την είδες
όπου συ μες στα φάλτσα-σου μόνον, ήξερες ν' άρχεις;
Νά τα έργα-σου, οι πόθοι-σου — όλοι εμείς — φασουλήδες,
νά και συ θιασάρχης!...
Τι ντεκόρ ανισόρροπο που με μύτη γελοία
μαιτρ μπεκρής το σκεδίαζε στό 'να πόδι να στέκει.
ήταν κει, λες και χτίστηκε με γλαρή κιμωλία,
όρθιο η πόλη λελέκι...
Κι ω Θεέ-μου, τι θίασος, τι λερή συνοδεία
εαυτούληδων (τούτοι-μου), να μοιράσουν σαν λύκοι
μεταξύ-τους — για ρόλους-των — κάθε μια-μου αηδία,
κάθε τι ρεζιλίκι..
Κι είμαι γω θιασάρχης-τους; Αλς κουρσούμ τώρα εξώλης
και προώλης-τους (τέλειος να μαθαίνω τους ρούμπες),
νά μ' αυτούς τους παλιάτσους-μου θα κινήσω στις πόλεις
με κραυγές και με τούμπες!...
Κι ως στα πάλκα η φάτσα-μου γελαστή θα προβαίνει
(αχ, κι η πρόγκα — τι δόξα-μου!.,. — σ' ουρανούς θα με σύρει)
η Χαλκίδα εκεί πισω-μου θα φαντάζει χτισμένη
σαν από —τεμπεσίρι...
Γιάννης Σκαρίμπας
28 Σεπτεμβρίου 1893 – 21 Ιανουαρίου 1984
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
20-01-22
11:49
Σάλευε ο λεόπαρδος
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί,
και πεντάμορφ' ήταν η αγριάδα του
κι η ομορφάδα του ήταν από κύμα
κι από μαύρη νύχτα αστραφτερή.
Και στο σάλεμα έδειχνε
πότ' εσένα, ασάλευτο σαΐτεμα,
πότε, ανεμοζάλη, εσέ
πότε μιας παρθένας ανυπόταχτης
ένα γλίστρημ' ακατάδεχτο
από χέρια, χέρια Ερώτων,
που άρχιζε και που ξανάρχιζε
και δεν έπαυε ποτέ.
Σάλευε ο λεόπαρδος
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί·
τα αιμοβόρα και τα λυγερώτατα
σ' ένα βελουδόπλαστο κορμί.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί,
και πεντάμορφ' ήταν η αγριάδα του
κι η ομορφάδα του ήταν από κύμα
κι από μαύρη νύχτα αστραφτερή.
Και στο σάλεμα έδειχνε
πότ' εσένα, ασάλευτο σαΐτεμα,
πότε, ανεμοζάλη, εσέ
πότε μιας παρθένας ανυπόταχτης
ένα γλίστρημ' ακατάδεχτο
από χέρια, χέρια Ερώτων,
που άρχιζε και που ξανάρχιζε
και δεν έπαυε ποτέ.
Σάλευε ο λεόπαρδος
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί·
τα αιμοβόρα και τα λυγερώτατα
σ' ένα βελουδόπλαστο κορμί.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
18-01-22
13:35
Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης.
Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη.
Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας,
άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.
Ν. Τσιφόρος
Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη.
Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας,
άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.
Ν. Τσιφόρος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
17-01-22
15:05
Το δάκρυ, όλοι το ξέρουν, είναι μια φωτιά
κι ο στεναγμός μια φωνή της πληγής μας.
Καλημέρα λοιπόν σε σας που δεν κλαίτε
κι έχετε τα μάτια ξεκούραστα.
Όσο για μένα, ξέρω τώρα πια τι είναι αυτός ο κόσμος.
κι ο στεναγμός μια φωνή της πληγής μας.
Καλημέρα λοιπόν σε σας που δεν κλαίτε
κι έχετε τα μάτια ξεκούραστα.
Όσο για μένα, ξέρω τώρα πια τι είναι αυτός ο κόσμος.
Το Δάκρυ Είναι Μια Φωτιά
Κ. Αθανασούλης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
16-01-22
04:23
Κύματα Κυριακῆς τὰ μάτια μου
κύματα μοναξιᾶς τὰ χέρια μου
τρίζουν ἀπὸ ὕπνο ἀθῷο
τὰ δόντια μέσα στὴν καρδιά μου
τὸ πεθαμένο τὸ παιδί
δὲν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ἕνα
κόκκινο σκυλάκι
μέσα στὸ μαντίλι
τέρατα περπατοῦν
ἀνάποδα στὰ ὄνειρα
φυσάει ἕνας ἄγριος ἀέρας
πάνω ἀπ᾿ τὶς λεμονάδες
πετάει μιὰ νυχτερίδα
σὰν πικραμένο εὐαγγέλιο
μ᾿ ἕνα μαῦρο πανὶ
μία γυναίκα
σκεπάζει τὸ φεγγάρι
κύματα μοναξιᾶς τὰ χέρια μου
τρίζουν ἀπὸ ὕπνο ἀθῷο
τὰ δόντια μέσα στὴν καρδιά μου
τὸ πεθαμένο τὸ παιδί
δὲν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ἕνα
κόκκινο σκυλάκι
μέσα στὸ μαντίλι
τέρατα περπατοῦν
ἀνάποδα στὰ ὄνειρα
φυσάει ἕνας ἄγριος ἀέρας
πάνω ἀπ᾿ τὶς λεμονάδες
πετάει μιὰ νυχτερίδα
σὰν πικραμένο εὐαγγέλιο
μ᾿ ἕνα μαῦρο πανὶ
μία γυναίκα
σκεπάζει τὸ φεγγάρι
ΚΥΡΙΑΚΗ
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-01-22
12:39
Για να μπορείς να πεις
πως έφτασες στο τέρμα,
πως είδες όσα ήθελες
κι έχεις πια χορτάσει,
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί
και να αναρωτηθείς
αν αντέχεις να υπομείνεις
την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να γευτείς
λεμόνι και αλάτι για να
σε γλυκάνει μια σοκολάτα.
Πρέπει να αποτύχεις
για να επιτύχεις,
γιατί όσοι δεν απέτυχαν
είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γνωρίσεις
τους λάθος ανθρώπους,
για να εκτιμήσεις
την αξία της συντροφιάς
όταν βρεις τους σωστούς.
Πρέπει
να απογοητευτείς από φίλους,
να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα,
να υπομείνεις βαρετές ταινίες
μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα
θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά
την ίδια μέρα που θα χάσεις
και στην αγάπη.
Πρέπει να μην έχεις
ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι
πριν βρεις το θάρρος
να της εξηγήσεις.
Πρέπει να πληγωθείς
μα και πρέπει να πληγώσεις.
Πρέπει να αποχωριστείς
τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις
το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις,
πρέπει ολοκληρωτικά
να του δοθείς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο
που δε διάλεξες εσύ.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως κάποια όνειρά σου
δε θα πραγματοποιηθούν
και ακόμη πως
ποτέ δε θα τα καταφέρεις
να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις,
λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας,
πως τα ωραιότερα πράγματα
στη ζωή δεν είναι πράγματα,
αφού επιθυμήσεις κάτι
που δε μπορείς να το αγοράσεις.
Πρέπει να δεις
τον κόσμο σου να καταρρέει
τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να ευχηθείς
να ήσουν για μια στιγμή αλλού,
σ' εκείνο το ''εκεί''
που τόσο σου έχει λείψει.
Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς
και αντ' αυτού
να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Και πρέπει
να πεθάνεις μερικές φορές,
πριν μπορέσεις πραγματικά
να ζήσεις.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
πως έφτασες στο τέρμα,
πως είδες όσα ήθελες
κι έχεις πια χορτάσει,
Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί
και να αναρωτηθείς
αν αντέχεις να υπομείνεις
την ημέρα που ξεκινάει.
Πρέπει να γευτείς
λεμόνι και αλάτι για να
σε γλυκάνει μια σοκολάτα.
Πρέπει να αποτύχεις
για να επιτύχεις,
γιατί όσοι δεν απέτυχαν
είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.
Πρέπει να γνωρίσεις
τους λάθος ανθρώπους,
για να εκτιμήσεις
την αξία της συντροφιάς
όταν βρεις τους σωστούς.
Πρέπει
να απογοητευτείς από φίλους,
να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα,
να υπομείνεις βαρετές ταινίες
μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα
θα σε αλλάξει για πάντα.
Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά
την ίδια μέρα που θα χάσεις
και στην αγάπη.
Πρέπει να μην έχεις
ούτε πίτα, ούτε σκύλο.
Πρέπει να χάσεις το κορίτσι
πριν βρεις το θάρρος
να της εξηγήσεις.
Πρέπει να πληγωθείς
μα και πρέπει να πληγώσεις.
Πρέπει να αποχωριστείς
τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις
το αέναο πάθος της ζωής σου.
Αφού το βρεις,
πρέπει ολοκληρωτικά
να του δοθείς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο
που δε διάλεξες εσύ.
Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως κάποια όνειρά σου
δε θα πραγματοποιηθούν
και ακόμη πως
ποτέ δε θα τα καταφέρεις
να τα έχεις όλα.
Πρέπει να αναγνωρίσεις,
λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας,
πως τα ωραιότερα πράγματα
στη ζωή δεν είναι πράγματα,
αφού επιθυμήσεις κάτι
που δε μπορείς να το αγοράσεις.
Πρέπει να δεις
τον κόσμο σου να καταρρέει
τριγύρω μα και μέσα σου.
Πρέπει να ευχηθείς
να ήσουν για μια στιγμή αλλού,
σ' εκείνο το ''εκεί''
που τόσο σου έχει λείψει.
Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς
και αντ' αυτού
να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.
Και πρέπει
να πεθάνεις μερικές φορές,
πριν μπορέσεις πραγματικά
να ζήσεις.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
14-01-22
11:42
Έχουμε στο μηνίγγι μια ραγισματιά
κ’ η ματιά μας προχωράει
από πουλί σε φύλλο σαπισμένο
σαν τεθλασμένη πυρετού:
Κανονικώς εκτελεσθέντες τρεις πεντακόσιοι τέσσερις
ξεσπιτωμένοι τόσοι
χωρίς μαχαιροπίρουνα
τόσοι με κατασχεμένα τα κορδόνια
τα ξουραφάκια
με κατασχεμένο το όνομά τους.
Είναι μια μικρή ραγισματιά
κ’ η ώρα δε μας παίρνει
να μας αγγίξει κάποτε σαν χάδι
ένα φτερό αυτοκινήτου.
Έτσι — μέσα στις πέτρες μέσα στα χαλάσματα
πάντα δίπλα στους καπνούς
έτσι — μέσα στον χειμώνα στα κουρέλια του ίσκιου μας
πάντα δίπλα στους πνιγμένους
έτσι — μες στη νύχτα που πριονίζει όλη νύχτα
τα ασημένια δέντρα
τον μολυβένιο ουρανό
το χάρτινο φεγγάρι
δίπλα στα ρινίσματα μιας ψιλής βροχής
έχουμε μια ραγισματιά.
Η ώρα δε μας παίρνει.
Στήνουμε αυτί να ακούσουμε τα νέα
και μας τα αρπάζουνε βαριά τραυματισμένα σε πρόχειρα φορεία.
Κάνουμε να μετρήσουμε τα αστέρια
και πέφτουν στα λιθόστρωτα σαν ανάποδες πινέζες.
Με μια μικρή ραγισματιά
επιμένω και τραβάω μες στις λάσπες
ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα
σαν ένα κούφιο δόντι.
Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων
για να αντιγράψω βιαστικά
το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους
και κρύβω το σημείωμα
στην καρδιά κατάσαρκα
για να δουν στη νεκροψία
πόσο λίγο ζήσαμε.
Άη-Στράτης 1950
(στίχοι που έγραψε ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου την περίοδο που βρισκόταν εξόριστος στον Άη Στράτη)
κ’ η ματιά μας προχωράει
από πουλί σε φύλλο σαπισμένο
σαν τεθλασμένη πυρετού:
Κανονικώς εκτελεσθέντες τρεις πεντακόσιοι τέσσερις
ξεσπιτωμένοι τόσοι
χωρίς μαχαιροπίρουνα
τόσοι με κατασχεμένα τα κορδόνια
τα ξουραφάκια
με κατασχεμένο το όνομά τους.
Είναι μια μικρή ραγισματιά
κ’ η ώρα δε μας παίρνει
να μας αγγίξει κάποτε σαν χάδι
ένα φτερό αυτοκινήτου.
Έτσι — μέσα στις πέτρες μέσα στα χαλάσματα
πάντα δίπλα στους καπνούς
έτσι — μέσα στον χειμώνα στα κουρέλια του ίσκιου μας
πάντα δίπλα στους πνιγμένους
έτσι — μες στη νύχτα που πριονίζει όλη νύχτα
τα ασημένια δέντρα
τον μολυβένιο ουρανό
το χάρτινο φεγγάρι
δίπλα στα ρινίσματα μιας ψιλής βροχής
έχουμε μια ραγισματιά.
Η ώρα δε μας παίρνει.
Στήνουμε αυτί να ακούσουμε τα νέα
και μας τα αρπάζουνε βαριά τραυματισμένα σε πρόχειρα φορεία.
Κάνουμε να μετρήσουμε τα αστέρια
και πέφτουν στα λιθόστρωτα σαν ανάποδες πινέζες.
Με μια μικρή ραγισματιά
επιμένω και τραβάω μες στις λάσπες
ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα
σαν ένα κούφιο δόντι.
Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων
για να αντιγράψω βιαστικά
το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους
και κρύβω το σημείωμα
στην καρδιά κατάσαρκα
για να δουν στη νεκροψία
πόσο λίγο ζήσαμε.
Άη-Στράτης 1950
(στίχοι που έγραψε ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου την περίοδο που βρισκόταν εξόριστος στον Άη Στράτη)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
12-01-22
12:35
Ποιά είναι η αληθινή η φάτσα του προσώπου;
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.
Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.
Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!
Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.
Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.
Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!
Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!
Η Φάτσα Του Προσώπου
Γεβγένι Γεφτουσένκο
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
11-01-22
12:29
«Ηταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως
και τ' άλλο στο σκοτάδι.
Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.
Οπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».
Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.»
Κώστας Στεργιόπουλος
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως
και τ' άλλο στο σκοτάδι.
Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.
Οπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».
Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.»
Κώστας Στεργιόπουλος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
11-01-22
10:13
Ώρες η σιωπή πατούσε το χώμα πού ‘σκαψαν τα μάτια
μα κανένα φως δεν έβγαινε απ’ αυτού
και μόνο οι φοβερές ρωγμές
χαραγμένες στη ράχη της γης
από ανθρώπους που προσπάθησαν να σχεδιάσουν μια μοίρα
ανάσαιναν τη μνήμη μου
κι αυτή αργούσε να πεθάνει
σκοντάφτοντας αδιάκοπα
σε ξερές ημερομηνίες
και μισογκρεμισμένα ονόματα.
Καμιά φωνή δε φεύγει τώρα απ’ την ηχώ της
καμιά λύση δε δίνει τη θέση της σ’ άλλη
όλα κρατούν ένα μικρό διάστημα
-παρηγοριά της επιστροφής-
μα αυτός ο ρημαγμένος σταθμός
-κομμένα τα σύρματα, κομμένες οι φωνές-
δε με πλανεύει πια γι' αλλού
για μιαν αναπνοή μακρύτερα.
Μόνος κι άλλος κανείς εδώ
με το μέτωπο κολλημένο στις ράγες
να λογαριάζω τα σάπια βαγόνια
εδώ κι όχι αλλού, καμιά υπεκφυγή γι' αλλού
τα τρένα όλα φευγάτα
κι οι μέρες μας ατέλειωτες [...]
Όλα σιγά σιγά θα με γνωρίσουν
όλα θα μάθουν ποιά είναι η μοναξιά μου
και μόνο ο θάνατος, θαρρώντας πως παρακοιμήθηκα,
νωρίς θε νά ‘ρθει μ’ ένα πέλαγος πουλιά,
όπως άλλες φορές η μάνα μου, να με ξυπνήσει.»
Βύρων Λεοντάρης,
"Ο σταθμός"
μα κανένα φως δεν έβγαινε απ’ αυτού
και μόνο οι φοβερές ρωγμές
χαραγμένες στη ράχη της γης
από ανθρώπους που προσπάθησαν να σχεδιάσουν μια μοίρα
ανάσαιναν τη μνήμη μου
κι αυτή αργούσε να πεθάνει
σκοντάφτοντας αδιάκοπα
σε ξερές ημερομηνίες
και μισογκρεμισμένα ονόματα.
Καμιά φωνή δε φεύγει τώρα απ’ την ηχώ της
καμιά λύση δε δίνει τη θέση της σ’ άλλη
όλα κρατούν ένα μικρό διάστημα
-παρηγοριά της επιστροφής-
μα αυτός ο ρημαγμένος σταθμός
-κομμένα τα σύρματα, κομμένες οι φωνές-
δε με πλανεύει πια γι' αλλού
για μιαν αναπνοή μακρύτερα.
Μόνος κι άλλος κανείς εδώ
με το μέτωπο κολλημένο στις ράγες
να λογαριάζω τα σάπια βαγόνια
εδώ κι όχι αλλού, καμιά υπεκφυγή γι' αλλού
τα τρένα όλα φευγάτα
κι οι μέρες μας ατέλειωτες [...]
Όλα σιγά σιγά θα με γνωρίσουν
όλα θα μάθουν ποιά είναι η μοναξιά μου
και μόνο ο θάνατος, θαρρώντας πως παρακοιμήθηκα,
νωρίς θε νά ‘ρθει μ’ ένα πέλαγος πουλιά,
όπως άλλες φορές η μάνα μου, να με ξυπνήσει.»
Βύρων Λεοντάρης,
"Ο σταθμός"
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-01-22
12:27
Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου
-Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε
τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει
τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου
γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους
μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου
-Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε
τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει
τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου
γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους
μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
10-01-22
10:20
Κλείτος Κύρου,
«Το τέλος μιας εποχής»
Πληκτρολογείται ανεπαισθήτως
Όπως θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός
Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής
Πού θα καταγράφονται του λοιπού
Τόσα σκιρτήματα τόσα όνειρα φτερωτά
Οι ποιητές θα φεύγουν πάντοτε
Χωρίς ν' αφήνουν πίσω τους χειρόγραφα
Χωρίς ν' αφήνουν ίχνη από την πάλη τους
Με τον γνωστόν εκείνον Δαίμονα
Που τόσο τους ξεμυάλιζε όσο ζούσαν
Η Ποίηση θα καταντήσει τελικώς
Ένα πολικό τοπίο
«Το τέλος μιας εποχής»
Πληκτρολογείται ανεπαισθήτως
Όπως θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός
Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής
Πού θα καταγράφονται του λοιπού
Τόσα σκιρτήματα τόσα όνειρα φτερωτά
Οι ποιητές θα φεύγουν πάντοτε
Χωρίς ν' αφήνουν πίσω τους χειρόγραφα
Χωρίς ν' αφήνουν ίχνη από την πάλη τους
Με τον γνωστόν εκείνον Δαίμονα
Που τόσο τους ξεμυάλιζε όσο ζούσαν
Η Ποίηση θα καταντήσει τελικώς
Ένα πολικό τοπίο
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
08-01-22
13:31
Κάθε πρωὶ
Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωὶ
Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες
-Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά; )
Μανώλης Αναγνωστάκης
Καταργοῦμε τὰ ὄνειρα
Χτίζουμε μὲ περίσκεψη τὰ λόγια
Τὰ ροῦχα μας εἶναι μιὰ φωλιὰ ἀπὸ σίδερο
Κάθε πρωὶ
Χαιρετᾶμε τοὺς χθεσινοὺς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σὰν ἁρμόνικες
-Ἦχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ἀσήμαντες ἀπαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο γιὰ τοὺς ἄλλους.
Μὰ ποῦ τελειώνει ἡ μοναξιά; )
Μανώλης Αναγνωστάκης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
07-01-22
21:05
Αυτοτόμηση
Στον κίνδυνο, το ολοθούριο χωρίζεται στα δύο.
Εγκαταλείπει τον έναν του εαυτό σε έναν παμφάγο κόσμο
και με τον άλλο του εαυτό φεύγει τρέχοντας.
Βίαια μοιράζεται σε καταδίκη και σωτηρία,
τιμωρία και επιβράβευση, τι ήταν και τι θα 'ναι.
Μια άβυσσος πετάγεται στη μέση του κορμιού του
μεταξύ αυτών που αμέσως γίνονται δυο ξένες όχθες.
Ζωή στη μια όχθη, θάνατος στην άλλη.
Ελπίδα εδώ κι εκεί απελπισία.
Αν υπάρχει πλάστιγγα, οι δίσκοι δεν κινούνται.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, τότε είναι αυτό.
Να πεθαίνεις όσο ακριβώς επιβάλεται, χωρίς υπερβολή.
Να ξαναβγαίνει όσο ακριβώς χρειάζεται απ' ότι έχει μείνει.
Κι εμείς, επίσης, μπορούμε να διχάζουμε τους εαυτούς μας, είναι αλήθεια.
Μα μόνο μεταξύ σάρκας και σιγοψίθυρου.
Σε σάρκα και ποίηση.
Λαρυγγισμός από τη μια μεριά, γέλιο από την άλλη,
ήσυχα, γρήγορα ξεψυχάνε.
Εδώ η βαριά καρδιά, εκεί non omnis mortar-
τρεις λεξούλες μόνο, σαν τρία φτερά στον άνεμο.
Εμάς η άβυσσος δε μας διχάζει.
Εμάς η άβυσσος μας περιβάλλει.
Wislawa Szymborska
Στον κίνδυνο, το ολοθούριο χωρίζεται στα δύο.
Εγκαταλείπει τον έναν του εαυτό σε έναν παμφάγο κόσμο
και με τον άλλο του εαυτό φεύγει τρέχοντας.
Βίαια μοιράζεται σε καταδίκη και σωτηρία,
τιμωρία και επιβράβευση, τι ήταν και τι θα 'ναι.
Μια άβυσσος πετάγεται στη μέση του κορμιού του
μεταξύ αυτών που αμέσως γίνονται δυο ξένες όχθες.
Ζωή στη μια όχθη, θάνατος στην άλλη.
Ελπίδα εδώ κι εκεί απελπισία.
Αν υπάρχει πλάστιγγα, οι δίσκοι δεν κινούνται.
Αν υπάρχει δικαιοσύνη, τότε είναι αυτό.
Να πεθαίνεις όσο ακριβώς επιβάλεται, χωρίς υπερβολή.
Να ξαναβγαίνει όσο ακριβώς χρειάζεται απ' ότι έχει μείνει.
Κι εμείς, επίσης, μπορούμε να διχάζουμε τους εαυτούς μας, είναι αλήθεια.
Μα μόνο μεταξύ σάρκας και σιγοψίθυρου.
Σε σάρκα και ποίηση.
Λαρυγγισμός από τη μια μεριά, γέλιο από την άλλη,
ήσυχα, γρήγορα ξεψυχάνε.
Εδώ η βαριά καρδιά, εκεί non omnis mortar-
τρεις λεξούλες μόνο, σαν τρία φτερά στον άνεμο.
Εμάς η άβυσσος δε μας διχάζει.
Εμάς η άβυσσος μας περιβάλλει.
Wislawa Szymborska
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
07-01-22
12:39
Στα δέκα πίστευα
ότι η γη ήταν των μεγάλων.
Μπορούσαν να κάνουν έρωτα, να καπνίσουν, να πιουν στο κέφι τους,
να πάνε όπου θέλουν.
Κυρίως, να μας συνθλίψουν με την αδάμαστη δύναμή τους.
Τώρα ξέρω από μεγάλη πείρα τον κοινό λόγο:
στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μεγάλοι,
μόνο γερασμένα παιδιά.
Θέλουν αυτό που δεν έχουν:
το παιχνίδι του άλλου.
Φοβούνται τα πάντα.
Υπακούουν πάντα σε κάποιον.
Δεν ορίζουν την ύπαρξή τους.
Κλαίνε για οτιδήποτε.
Όμως δεν είναι ανδρείοι όπως στα δέκα:
το κάνουν τη νύχτα, σιωπηλά και μόνοι τους.
José Emilio Pacheco
ότι η γη ήταν των μεγάλων.
Μπορούσαν να κάνουν έρωτα, να καπνίσουν, να πιουν στο κέφι τους,
να πάνε όπου θέλουν.
Κυρίως, να μας συνθλίψουν με την αδάμαστη δύναμή τους.
Τώρα ξέρω από μεγάλη πείρα τον κοινό λόγο:
στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μεγάλοι,
μόνο γερασμένα παιδιά.
Θέλουν αυτό που δεν έχουν:
το παιχνίδι του άλλου.
Φοβούνται τα πάντα.
Υπακούουν πάντα σε κάποιον.
Δεν ορίζουν την ύπαρξή τους.
Κλαίνε για οτιδήποτε.
Όμως δεν είναι ανδρείοι όπως στα δέκα:
το κάνουν τη νύχτα, σιωπηλά και μόνοι τους.
José Emilio Pacheco
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-01-22
21:14
Τα ερωτικά μας όνειρα συντηρήθηκαν
από τις αμετάβλητες φωτογραφίες των γυναικών που είχαμε αγαπήσει.
Τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν
απ’ τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες
των ηγετών που κάποτε μας είχαν πείσει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τίτος Πατρίκιος
από τις αμετάβλητες φωτογραφίες των γυναικών που είχαμε αγαπήσει.
Τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν
απ’ τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες
των ηγετών που κάποτε μας είχαν πείσει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
Τίτος Πατρίκιος
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
05-01-22
06:50
Ἀνέβηκα - φίλος
ἀνήφορων - ὄλες
τὶς κορφὲς ποὺ ἀγναντεύουν τὰ πέλαγα,
γαληνὴ ἄγγιξε ὅλα ἡ ὁρμή μου:
τὸ γεράκι ποὺ ἐπέρνα,
τὸ σύννεφο στὸν ἀγέρα,
τὸ διάστημα
ποὺ εἶχε ζώσει βαθιὰ τὸ κορμί μου.
Πόσο φῶς ἐποτίστηκεν
ἡ κρυφὴ δύναμή μου!
Δάσο ὅλο δρῦ στὴν κορφή σου,
σιδερόχορδη ἀνάβρα
ποὺ ἀχνίσαν τὰ σπλάχνα μου ἀπάνω
ὁλοκαύτωμα θεῖο,
καὶ ἡ ἄκρη σου τρέμει σὰ φύλλο,
μέσα βροντάει ὁ Λευκάτας,
μαζώνεται ἡ μπόρα,
ξεσπάει μὲς στὸ θεῖον ἐλαιώνα,
τρικυμίζει τὸ πέλαο,
νησί μου·
ἄλλη θροφὴ ἀπὸ τὴ θροφή μου
δὲ θὰ βρῶ,
ἀπ᾿ τὴν ψυχή μου ἄλλη ψυχή,
ἄλλο κορμὶ ἀπὸ τὸ κορμί μου.
Ἀλλοῦ οἱ ναοὶ κι ἀλλοῦ οἱ θεοί.
Μοῦ ἀστράφτει γύρω τῶν ἡρώων ἡ μοίρα.
Τὴ μοναξιὰ στὴ δύναμή μου ὑπόταξες.
Τῆς γλαυκομάτας ἡ ἔγνοια μου εἶναι κλήρα!
Τοῦ νοῦ τὸ νόμο στὰ βουνά,
στὸν κάμπο, ὁλοῦθε βρῆκες.
Νά, ἡ ἀγριλίδα ξεπηδάει
κλαδιὰ γιὰ ὅλες τὶς ἄγνωρες
καὶ τὶς μεγάλες νίκες!
Α. Σικελιανός
ἀνήφορων - ὄλες
τὶς κορφὲς ποὺ ἀγναντεύουν τὰ πέλαγα,
γαληνὴ ἄγγιξε ὅλα ἡ ὁρμή μου:
τὸ γεράκι ποὺ ἐπέρνα,
τὸ σύννεφο στὸν ἀγέρα,
τὸ διάστημα
ποὺ εἶχε ζώσει βαθιὰ τὸ κορμί μου.
Πόσο φῶς ἐποτίστηκεν
ἡ κρυφὴ δύναμή μου!
Δάσο ὅλο δρῦ στὴν κορφή σου,
σιδερόχορδη ἀνάβρα
ποὺ ἀχνίσαν τὰ σπλάχνα μου ἀπάνω
ὁλοκαύτωμα θεῖο,
καὶ ἡ ἄκρη σου τρέμει σὰ φύλλο,
μέσα βροντάει ὁ Λευκάτας,
μαζώνεται ἡ μπόρα,
ξεσπάει μὲς στὸ θεῖον ἐλαιώνα,
τρικυμίζει τὸ πέλαο,
νησί μου·
ἄλλη θροφὴ ἀπὸ τὴ θροφή μου
δὲ θὰ βρῶ,
ἀπ᾿ τὴν ψυχή μου ἄλλη ψυχή,
ἄλλο κορμὶ ἀπὸ τὸ κορμί μου.
Ἀλλοῦ οἱ ναοὶ κι ἀλλοῦ οἱ θεοί.
Μοῦ ἀστράφτει γύρω τῶν ἡρώων ἡ μοίρα.
Τὴ μοναξιὰ στὴ δύναμή μου ὑπόταξες.
Τῆς γλαυκομάτας ἡ ἔγνοια μου εἶναι κλήρα!
Τοῦ νοῦ τὸ νόμο στὰ βουνά,
στὸν κάμπο, ὁλοῦθε βρῆκες.
Νά, ἡ ἀγριλίδα ξεπηδάει
κλαδιὰ γιὰ ὅλες τὶς ἄγνωρες
καὶ τὶς μεγάλες νίκες!
Α. Σικελιανός
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
04-01-22
13:25
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς, γιὰ τὰ φθινόπωρα,
τὰ κύκνεια, τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων, τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν, τὸ εἶπες.
Κ. Δημουλά
τὰ κύκνεια, τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων, τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν, τὸ εἶπες.
Κ. Δημουλά
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
03-01-22
18:00
Αιφνίδια μπόρα
αρχές Σεπτέμβρη
στον κήπο του παλαιού ξενοδοχείου.
Μυρίζει χώμα οργασμικό στη διψασμένη γη.
Πάμε να φύγουμε
δεν έχουμε καμιά δουλειά εδώ.
Γ. Βαρβέρης, Μπόρα
αρχές Σεπτέμβρη
στον κήπο του παλαιού ξενοδοχείου.
Μυρίζει χώμα οργασμικό στη διψασμένη γη.
Πάμε να φύγουμε
δεν έχουμε καμιά δουλειά εδώ.
Γ. Βαρβέρης, Μπόρα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
31-12-21
09:19
ΌΡΚΟΣ
Έβαλε το 'να του χέρι πάνω στο άλλο κι έδωσε τον
όρκο.
Δεν ξέρει τι υποσχέθηκε και σε ποιον. Πάντως
τον όρκο του πάντα τον κρατάει. Τη νύχτα
αφουγκράζεται το ήσυχο κενό. Κι άξαφνα
στην κάμαρά του φυτρώνουν 11 δέντρα
κι ένα μικρό, δωδέκατο, φερμένο
από τα παιδικά Χριστούγεννα, με χάρτινα άστρα,
με χάρτινα φανάρια και με ολόσωμους χάρτινους
αγγέλους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, "Ανταποκρίσεις".
Έβαλε το 'να του χέρι πάνω στο άλλο κι έδωσε τον
όρκο.
Δεν ξέρει τι υποσχέθηκε και σε ποιον. Πάντως
τον όρκο του πάντα τον κρατάει. Τη νύχτα
αφουγκράζεται το ήσυχο κενό. Κι άξαφνα
στην κάμαρά του φυτρώνουν 11 δέντρα
κι ένα μικρό, δωδέκατο, φερμένο
από τα παιδικά Χριστούγεννα, με χάρτινα άστρα,
με χάρτινα φανάρια και με ολόσωμους χάρτινους
αγγέλους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, "Ανταποκρίσεις".
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
30-12-21
09:17
"Πιστεύω στη δύναμη της φαντασίας να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Πιστεύω στην ποίηση των εγκατελειμμένων ξενοδοχείων, στη μαγεία ενός νεκροταφείου αυτοκινήτων, στη χάρη μιας ερημωμένης τουριστικής παραλίας.
Πιστεύω στην αλήθεια του ανείπωτου, στη λογική των πετρωμάτων, στην παραφροσύνη των λουλουδιών, στη νόσο που μετέδωσαν στην ανθρωπότητα οι αστροναύτες του Απόλλο. Πιστεύω στο τίποτα. Πιστεύω στην απιθανότητα. Πιστεύω στο χιούμορ των βουνών, στη φάρσα της γεωμετρίας, στην ωμότητα της αριθμητικής, στη φονική πρόθεση της λογικής.
Πιστεύω στις νεαρές γυναίκες. Πιστεύω στη διαφθορά τους από την ίδια τη στάση των ποδιών τους.
Πιστεύω στην πέτρα που πετάει ένα παιδί.
Πιστεύω στη μοναξιά του ήλιου, στην φλυαρία των πλανητών.
Πιστεύω στην πολλαπλότητα των εαυτών μας, στην ψευδαίσθηση του σύμπαντος. Πιστεύω στην ανυπαρξία του μέλλοντος και στις άπειρες δυνατότητες του παρόντος.
Πιστεύω στη διαταραχή των αισθήσεων: στον Ρεμπώ, τον Κόλεριτζ, τον Κάφκα.
Πιστεύω στην ανία του απομεσήμερου, στον φόβο των ημερολογίων, στην πανουργία των ρολογιών.
Πιστεύω στο τέλος των συναισθημάτων και στον θρίαμβο του αισθήματος και των ιδεών.
Πιστεύω στον πυρετό, την ψύχωση και την απόγνωση.
Πιστεύω σε όλα τα παιδιά.
Πιστεύω στο σκάκι, τους χάρτες και τα διαγράμματα.
Πιστεύω σε όλες τις αιτίες. Σε κάθε παραίσθηση. Σε κάθε θυμό.
Πιστεύω στον μύθο, στη μνήμη, στα ψέματα.
Πιστεύω στο μυστήριο και τη μελαγχολία ενός χεριού
στην καλοσύνη των δέντρων
στη σοφία του φωτός."
J. G. Ballard
( 'I Believe', 1984)
Πιστεύω στην αλήθεια του ανείπωτου, στη λογική των πετρωμάτων, στην παραφροσύνη των λουλουδιών, στη νόσο που μετέδωσαν στην ανθρωπότητα οι αστροναύτες του Απόλλο. Πιστεύω στο τίποτα. Πιστεύω στην απιθανότητα. Πιστεύω στο χιούμορ των βουνών, στη φάρσα της γεωμετρίας, στην ωμότητα της αριθμητικής, στη φονική πρόθεση της λογικής.
Πιστεύω στις νεαρές γυναίκες. Πιστεύω στη διαφθορά τους από την ίδια τη στάση των ποδιών τους.
Πιστεύω στην πέτρα που πετάει ένα παιδί.
Πιστεύω στη μοναξιά του ήλιου, στην φλυαρία των πλανητών.
Πιστεύω στην πολλαπλότητα των εαυτών μας, στην ψευδαίσθηση του σύμπαντος. Πιστεύω στην ανυπαρξία του μέλλοντος και στις άπειρες δυνατότητες του παρόντος.
Πιστεύω στη διαταραχή των αισθήσεων: στον Ρεμπώ, τον Κόλεριτζ, τον Κάφκα.
Πιστεύω στην ανία του απομεσήμερου, στον φόβο των ημερολογίων, στην πανουργία των ρολογιών.
Πιστεύω στο τέλος των συναισθημάτων και στον θρίαμβο του αισθήματος και των ιδεών.
Πιστεύω στον πυρετό, την ψύχωση και την απόγνωση.
Πιστεύω σε όλα τα παιδιά.
Πιστεύω στο σκάκι, τους χάρτες και τα διαγράμματα.
Πιστεύω σε όλες τις αιτίες. Σε κάθε παραίσθηση. Σε κάθε θυμό.
Πιστεύω στον μύθο, στη μνήμη, στα ψέματα.
Πιστεύω στο μυστήριο και τη μελαγχολία ενός χεριού
στην καλοσύνη των δέντρων
στη σοφία του φωτός."
J. G. Ballard
( 'I Believe', 1984)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
29-12-21
13:19
Η βροχή κρύωνε έξω, στο δρόμο.
Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω. Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.
Είσαι τρελό, του φώναξε, πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο;
Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου.
Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε, κρυώνω. Ήτανε, πράγματι, χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε, της άνοιξε, την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.
Είσαι τρελό, του φώναξε, πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο;
Είσαι τρελό.
Μα είναι βροχή δωματίου, είπε ήρεμα το τζάμι, δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα, πάνω στο τραπέζι, πάνω στο μέτωπό σου;
Είναι βροχή δωματίου.
ΑΤΙΤΛΟ
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
24-12-21
23:06
Εδώ και πολλά χρόνια
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου
δε θέλει δώρα
δε θέλει χρήματα
πάγο και χρόνια
χιόνια και πάγο
σκισμένα ρούχα
αχνά παπούτσια
ο χρυσός νεκρός
θα βγει έξω
δεν τον γνωρίζει κανένας
τον αλήτη νεκρό
θα κάτσει στο πικρό καφενείο
να πιει τον καφέ του
κι ύστερα πάλι
σε λίγες μέρες
ήσυχα θα πεθάνει
(ο νεκρός)
όταν έρθει ο χρόνος
κι όλες οι ρόδες
κόκκινες όπως πρώτα
θα γυρίζουν πάλι.
Μ. Σαχτούρης, (1919-2005), Ο νεκρός τις γιορτές.
σαν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα
(αυτός) ο νεκρός γεννιέται μέσα μου
δε θέλει δώρα
δε θέλει χρήματα
πάγο και χρόνια
χιόνια και πάγο
σκισμένα ρούχα
αχνά παπούτσια
ο χρυσός νεκρός
θα βγει έξω
δεν τον γνωρίζει κανένας
τον αλήτη νεκρό
θα κάτσει στο πικρό καφενείο
να πιει τον καφέ του
κι ύστερα πάλι
σε λίγες μέρες
ήσυχα θα πεθάνει
(ο νεκρός)
όταν έρθει ο χρόνος
κι όλες οι ρόδες
κόκκινες όπως πρώτα
θα γυρίζουν πάλι.
Μ. Σαχτούρης, (1919-2005), Ο νεκρός τις γιορτές.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
23-12-21
13:14
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρὲς
όμως έχω ξεχάσει να γράφω
για πράγματα χαρούμενα
Μ. Σαχτούρης
όμως έχω ξεχάσει να γράφω
για πράγματα χαρούμενα
Μ. Σαχτούρης
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
22-12-21
13:12
Μην σπαταλάτε τον καιρό σας για να θυμάστε τις κακίες
Γιατί αυτό παρεμποδίζει την πνευματική ελευθερία
Είναι πολύ χρονοβόρα και ενοχλητική διαδικασία
Και δυσκολεύει, τέλος πάντων, την εργασία.
Και να κρατάτε στη μνήμη σας μονάχα το καλό,
Ευχαριστώντας για καλοψυχία τους συνανθρώπους σας και τον Θεό,
Αυτό δε θα σας εμποδίσει, και ούτε θα στοιχίσει,
θα χρειαστεί: χαμόγελο απλό και δύο καλά λόγια.
Γιατί αυτό παρεμποδίζει την πνευματική ελευθερία
Είναι πολύ χρονοβόρα και ενοχλητική διαδικασία
Και δυσκολεύει, τέλος πάντων, την εργασία.
Και να κρατάτε στη μνήμη σας μονάχα το καλό,
Ευχαριστώντας για καλοψυχία τους συνανθρώπους σας και τον Θεό,
Αυτό δε θα σας εμποδίσει, και ούτε θα στοιχίσει,
θα χρειαστεί: χαμόγελο απλό και δύο καλά λόγια.
[Παράκληση] Του Γεβγένι Γεφτουσένκο
[Μετάφραση : Γιώργος Σοϊλεμεζίδης]Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
15-12-21
18:43
Κάτι μας καίει τα σωθικά σαν πυρετός
πνευματικά και υλικά είμαστε σκλάβοι
κι η εξουσία όλο τρέχει να προλάβει
τις αντιστάσεις μας που ρίχνουν λίγο φως
Κάτι μας καίει τα σωθικά σαν εμετός
μα το σκοτάδι τους θεριεύει την οργή μας
κι όσο παλεύουμε δείχνουμε την πυγμή μας
κάθε μας βήμα κι ένας νέος εαυτός
Κάτι μας καίει τα σωθικά μας ευτυχώς
τις αλυσίδες μας σαν βλέπουμε τις σπάμε
Και τη ζωή μα και ανθρώπους αγαπάμε
Κι ο έρωτας μια επανάσταση διαρκώς
πνευματικά και υλικά είμαστε σκλάβοι
κι η εξουσία όλο τρέχει να προλάβει
τις αντιστάσεις μας που ρίχνουν λίγο φως
Κάτι μας καίει τα σωθικά σαν εμετός
μα το σκοτάδι τους θεριεύει την οργή μας
κι όσο παλεύουμε δείχνουμε την πυγμή μας
κάθε μας βήμα κι ένας νέος εαυτός
Κάτι μας καίει τα σωθικά μας ευτυχώς
τις αλυσίδες μας σαν βλέπουμε τις σπάμε
Και τη ζωή μα και ανθρώπους αγαπάμε
Κι ο έρωτας μια επανάσταση διαρκώς
ΣΑΝ ΠΥΡΕΤΟΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΛΛΙΑΡΑΚΗΣ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
13-12-21
16:35
Οι σύγχρονοι εγκληματίες
Έχουν άδεια να συγκεντρώνονται καθημερινά στα πάρκα και
στους κήπους.
Εφοδιασμένοι με δυνατά κυάλια και ρολόγια της τσέπης
Ληστεύουν τα περίπτερα με την εύνοια του θανάτου
Και στήνουν τα εργαστήρια τους στους ανθισμένους ροδόκηπους.
Από κει κατασκοπεύουν πλανόδιους φωτογράφους και ζητιάνους
Προτείνοντας να χτίσουν ένα μικρό ναό στη δυστυχία
Κι αν τους δοθεί η ευκαιρία στριμώχνουν κάποιο
δυστυχισμένο λούστρο.
Η αστυνομία τρομοκρατημένη φεύγει μπροστά σ’ αυτά τα τέρατα.
Κατά το κέντρο της πόλης
Όπου εκδηλώνονται οι μεγάλες πυρκαγιές στο τέλος του χρόνου
Κι ένας ανδρείος κουκουλοφόρος ληστεύει δυο αδελφές του ελέους
Οι διαφθορές του σύγχρονου κόσμου:
Το αυτοκίνητο κι ο κινηματογράφος,
Οι φυλετικές διακρίσεις,
Η εξολόθρευση των ερυθροδέρμων,
Τα μεγάλα χρηματιστικά παιχνίδια,
Η καταστροφή των γερόντων,
Το εμπόριο λευκής σαρκός από διεθνείς σοδομίτες,
Η αυτοδιαφήμιση κι η λαιμαργία
Οι πολυτελείς κηδείες
Οι προσωπικοί φίλοι της «εξοχότητας του»
Η εξύψωση του φολκλόρ σε κατηγορία ιδανικού,
Η κατάχρηση των ναρκωτικών και της φιλοσοφίας,
Το μαλθάκωμα αυτών που ευνοεί η τύχη,
Η εξύψωση του ονειρικού και του υποσυνείδητου επί ζημία
του κοινού νου,
Η υπερβολική εμπιστοσύνη σε ορούς και εμβολιασμούς,
Η θεοποίηση του φαλλού,
Η διεθνής πολιτική σηκωμένων ποδιών του αντιδραστικού τύπου,
Η άκριτη δίψα για μεγαλεία και δύναμη,
Ο χρυσοθηρισμός,
Ο μοιραίος χορός των δολαρίων,
Ο καιροσκοπισμός και η καταστροφή των ειδώλων,
Η υπερβολική διάδοση της δίαιτας και της παιδαγωγικής ψυχολογίας,
Το βίτσιο του χορού, του τσιγάρου και του τζόγου,
Τα ίχνη αίματος που συνήθως βρίσκονται στα σεντόνια των νεόνυμφων,
Η τρέλα με τη θάλασσα,
Η αγοραφοβία και η κλειστοφοβία,
Η αποσύνθεση του ατόμου,
Η ματωμένη φιλοπαιγμοσύνη της θεωρίας της σχετικότητας,
Το ντελίριο της επιστροφής στην κοιλιά της μάνας,
Η λατρεία του εξωτικού,
Τα αεροπορικά δυστυχήματα,
Οι εμπρησμοί, οι μαζικές εκκαθαρίσεις, η αφαίρεση των διαβατηρίων,
Όλ’ αυτά γιατί έτσι,
Γιατί προξενούν ίλιγγο
Η ερμηνεία των ονείρων
Και η διάδοση της ραδιομανίας.
Καθώς αποδεικνύεται,
Ο σύγχρονος κόσμος αποτελείται από πλαστικά λουλούδια, που μεγαλώνουν σε κάτι γυάλινες καμπάνες και μοιάζουν με το θάνατο.
Είναι καμωμένος από αστέρια του κινηματογράφου,
Κι από ματωμένους πυγμάχους που αγωνίζονται κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
Αποτελείται από ανθρώπους – αηδόνια που ελέγχουν την οικονομία των χωρών
Μέσα από μηχανισμούς που ερμηνεύονται εύκολα
Αυτοί ντύνονται γενικά στα μαύρα, όπως οι προπομποί του φθινοπώρου,
Και τρέφονται με ρίζες άγριων φυτών,
Στο μεταξύ, οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια
Σαπίζουν στα υπόγεια των καθεδρικών ναών,
Κι οι ευγενικές ψυχές υπόκεινται σε άγριους διωγμούς απ’ την αστυνομία
Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας πελώριος οχετός:
Τα εστιατόρια πολυτελείας είναι επανδρωμένα με
πεπτικά πτώματα
Και πουλιά που πετάνε επικίνδυνα σε χαμηλό ύψος.
Αλλά όχι μόνο αυτά:
Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα απατεώνες,
Κι ας μην αναφέρω τους κληρονόμους του πνεύματος
που εγκαθιδρύουν
Τις αποικίες τους στον κώλο των άρτι εγχειρισθέντων.
Οι σύγχρονοι βιομήχανοι υποφέρουν συχνά από
τη μολυσμένη ατμόσφαιρα,
Πλάι στις πλεκτικές μηχανές αρρωσταίνουν συνήθως από τρομερή υπνηλία
Που μακροχρόνια τους μεταβάλλει σε ένα είδος αγγέλων.
Αρνούνται την ύπαρξη του φυσικού κόσμου
Κι επαίρονται πως είναι φτωχά τέκνα του θανάτου.
Ωστόσο, ο κόσμος ήταν πάντα έτσι.
Η αλήθεια όπως η ομορφιά δε φτιάνεται ούτε χάνεται
Κι η ποίηση κατοικεί στα πράγματα ή αποτελεί απλά
καθρεφτισμό του πνεύματος.
Αναγνωρίζω πως ένας καλά οργανωμένος σεισμός
σε δευτερόλεπτα
Μπορεί να εξαφανίσει μια πολιτεία με πλούσια παράδοση
Και πως ένας περιορισμένος αεροπορικός βομβαρδισμός
Γκρεμίζει δέντρα, θρόνους, άλογα, μουσική.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά,
Ενώ η πιο διάσημη χορεύτρια του κόσμου
Πεθαίνει πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη σ’ ένα μικρό χωρίο
της Ν. Γαλλίας
Η άνοιξη επιστρέφει στον άνθρωπο ένα μέρος από τα εξαφανισμένα λουλούδια.
Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
γλείφοντας
Το φτωχό ανθρώπινο παΐδι
Ας ρουφήξουμε απ’ αυτό τον ανανεωτικό χυμό,
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ας αρπαχτούμε απ’ αυτό το θείο υπόλειμμα!
Λαχανιασμένοι και τρέμοντας
Ας βυζάξουμε αυτά τα χείλη που μας ξετρελαίνουν
Οι κύβοι έχουν ριφθεί.
Ας αναπνεύσουμε αυτό το άρωμα που καταστρέφει
κι εκνευρίζει
Κι ας ζήσουμε για μια μέρα ακόμη τη ζωή των εκλεκτών:
Από τις μασχάλες του βγάζει ο άνθρωπος το απαραίτητο
κερί για να φτιάξει το πρόσωπο των ειδώλων του.
Κι από το γυναικείο αιδοίο το ψαθί και τη λάσπη
για τους ναούς του.
Που για όλ’ αυτά
Τρέφω μια ψείρα στη γραβάτα μου
Και χαμογελάω στους ηλίθιους που κατεβαίνουν απ’ τα δέντρα.
Έχουν άδεια να συγκεντρώνονται καθημερινά στα πάρκα και
στους κήπους.
Εφοδιασμένοι με δυνατά κυάλια και ρολόγια της τσέπης
Ληστεύουν τα περίπτερα με την εύνοια του θανάτου
Και στήνουν τα εργαστήρια τους στους ανθισμένους ροδόκηπους.
Από κει κατασκοπεύουν πλανόδιους φωτογράφους και ζητιάνους
Προτείνοντας να χτίσουν ένα μικρό ναό στη δυστυχία
Κι αν τους δοθεί η ευκαιρία στριμώχνουν κάποιο
δυστυχισμένο λούστρο.
Η αστυνομία τρομοκρατημένη φεύγει μπροστά σ’ αυτά τα τέρατα.
Κατά το κέντρο της πόλης
Όπου εκδηλώνονται οι μεγάλες πυρκαγιές στο τέλος του χρόνου
Κι ένας ανδρείος κουκουλοφόρος ληστεύει δυο αδελφές του ελέους
Οι διαφθορές του σύγχρονου κόσμου:
Το αυτοκίνητο κι ο κινηματογράφος,
Οι φυλετικές διακρίσεις,
Η εξολόθρευση των ερυθροδέρμων,
Τα μεγάλα χρηματιστικά παιχνίδια,
Η καταστροφή των γερόντων,
Το εμπόριο λευκής σαρκός από διεθνείς σοδομίτες,
Η αυτοδιαφήμιση κι η λαιμαργία
Οι πολυτελείς κηδείες
Οι προσωπικοί φίλοι της «εξοχότητας του»
Η εξύψωση του φολκλόρ σε κατηγορία ιδανικού,
Η κατάχρηση των ναρκωτικών και της φιλοσοφίας,
Το μαλθάκωμα αυτών που ευνοεί η τύχη,
Η εξύψωση του ονειρικού και του υποσυνείδητου επί ζημία
του κοινού νου,
Η υπερβολική εμπιστοσύνη σε ορούς και εμβολιασμούς,
Η θεοποίηση του φαλλού,
Η διεθνής πολιτική σηκωμένων ποδιών του αντιδραστικού τύπου,
Η άκριτη δίψα για μεγαλεία και δύναμη,
Ο χρυσοθηρισμός,
Ο μοιραίος χορός των δολαρίων,
Ο καιροσκοπισμός και η καταστροφή των ειδώλων,
Η υπερβολική διάδοση της δίαιτας και της παιδαγωγικής ψυχολογίας,
Το βίτσιο του χορού, του τσιγάρου και του τζόγου,
Τα ίχνη αίματος που συνήθως βρίσκονται στα σεντόνια των νεόνυμφων,
Η τρέλα με τη θάλασσα,
Η αγοραφοβία και η κλειστοφοβία,
Η αποσύνθεση του ατόμου,
Η ματωμένη φιλοπαιγμοσύνη της θεωρίας της σχετικότητας,
Το ντελίριο της επιστροφής στην κοιλιά της μάνας,
Η λατρεία του εξωτικού,
Τα αεροπορικά δυστυχήματα,
Οι εμπρησμοί, οι μαζικές εκκαθαρίσεις, η αφαίρεση των διαβατηρίων,
Όλ’ αυτά γιατί έτσι,
Γιατί προξενούν ίλιγγο
Η ερμηνεία των ονείρων
Και η διάδοση της ραδιομανίας.
Καθώς αποδεικνύεται,
Ο σύγχρονος κόσμος αποτελείται από πλαστικά λουλούδια, που μεγαλώνουν σε κάτι γυάλινες καμπάνες και μοιάζουν με το θάνατο.
Είναι καμωμένος από αστέρια του κινηματογράφου,
Κι από ματωμένους πυγμάχους που αγωνίζονται κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο
Αποτελείται από ανθρώπους – αηδόνια που ελέγχουν την οικονομία των χωρών
Μέσα από μηχανισμούς που ερμηνεύονται εύκολα
Αυτοί ντύνονται γενικά στα μαύρα, όπως οι προπομποί του φθινοπώρου,
Και τρέφονται με ρίζες άγριων φυτών,
Στο μεταξύ, οι σοφοί που τους φάγαν τα ποντίκια
Σαπίζουν στα υπόγεια των καθεδρικών ναών,
Κι οι ευγενικές ψυχές υπόκεινται σε άγριους διωγμούς απ’ την αστυνομία
Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας πελώριος οχετός:
Τα εστιατόρια πολυτελείας είναι επανδρωμένα με
πεπτικά πτώματα
Και πουλιά που πετάνε επικίνδυνα σε χαμηλό ύψος.
Αλλά όχι μόνο αυτά:
Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα απατεώνες,
Κι ας μην αναφέρω τους κληρονόμους του πνεύματος
που εγκαθιδρύουν
Τις αποικίες τους στον κώλο των άρτι εγχειρισθέντων.
Οι σύγχρονοι βιομήχανοι υποφέρουν συχνά από
τη μολυσμένη ατμόσφαιρα,
Πλάι στις πλεκτικές μηχανές αρρωσταίνουν συνήθως από τρομερή υπνηλία
Που μακροχρόνια τους μεταβάλλει σε ένα είδος αγγέλων.
Αρνούνται την ύπαρξη του φυσικού κόσμου
Κι επαίρονται πως είναι φτωχά τέκνα του θανάτου.
Ωστόσο, ο κόσμος ήταν πάντα έτσι.
Η αλήθεια όπως η ομορφιά δε φτιάνεται ούτε χάνεται
Κι η ποίηση κατοικεί στα πράγματα ή αποτελεί απλά
καθρεφτισμό του πνεύματος.
Αναγνωρίζω πως ένας καλά οργανωμένος σεισμός
σε δευτερόλεπτα
Μπορεί να εξαφανίσει μια πολιτεία με πλούσια παράδοση
Και πως ένας περιορισμένος αεροπορικός βομβαρδισμός
Γκρεμίζει δέντρα, θρόνους, άλογα, μουσική.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά,
Ενώ η πιο διάσημη χορεύτρια του κόσμου
Πεθαίνει πάμφτωχη κι εγκαταλειμμένη σ’ ένα μικρό χωρίο
της Ν. Γαλλίας
Η άνοιξη επιστρέφει στον άνθρωπο ένα μέρος από τα εξαφανισμένα λουλούδια.
Εγώ προτείνω να προσπαθήσουμε να είμαστε ευτυχείς,
γλείφοντας
Το φτωχό ανθρώπινο παΐδι
Ας ρουφήξουμε απ’ αυτό τον ανανεωτικό χυμό,
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ας αρπαχτούμε απ’ αυτό το θείο υπόλειμμα!
Λαχανιασμένοι και τρέμοντας
Ας βυζάξουμε αυτά τα χείλη που μας ξετρελαίνουν
Οι κύβοι έχουν ριφθεί.
Ας αναπνεύσουμε αυτό το άρωμα που καταστρέφει
κι εκνευρίζει
Κι ας ζήσουμε για μια μέρα ακόμη τη ζωή των εκλεκτών:
Από τις μασχάλες του βγάζει ο άνθρωπος το απαραίτητο
κερί για να φτιάξει το πρόσωπο των ειδώλων του.
Κι από το γυναικείο αιδοίο το ψαθί και τη λάσπη
για τους ναούς του.
Που για όλ’ αυτά
Τρέφω μια ψείρα στη γραβάτα μου
Και χαμογελάω στους ηλίθιους που κατεβαίνουν απ’ τα δέντρα.
ΤΑ ΒΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – NΙΚΑΝΟΡ ΠΑΡΡΑ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
06-12-21
15:11
Τίποτε απ' ότι ζει δεν αξίζει
τα σκιρτήματα σου
κι αναστεναγμό κανέναν
δεν αξίζει η γη
πόνος και πλήξη το είναι μας
και κοπριά ο κόσμος
τίποτε άλλο
ηρέμησε
Giacomo Leopardi
τα σκιρτήματα σου
κι αναστεναγμό κανέναν
δεν αξίζει η γη
πόνος και πλήξη το είναι μας
και κοπριά ο κόσμος
τίποτε άλλο
ηρέμησε
Giacomo Leopardi
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
02-12-21
13:22
Γιάννης Σκαρίμπας .
Φαντασία
Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.
Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών-στα χάη.
Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-
-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
Φαντασία
Νά' ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς ένα δρόμο φιδωτό που σβεί στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάη.
Και νά' ναι σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά,
για άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα-με γιάλινα πανιά-πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών-στα χάη.
Κι όλο να πνέη, να μας ωθή αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου-φως μου-
-καθώς τρελά θα χαιρετάη κείν' η κορδέλα η φανταιζί-
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου...
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
25-11-21
13:45
Τα πλούτη σ'ένα συρτάρι παιδικής ηλικίας.
Κανένας μετέπειτα θησαυρός
δεν μπορεί να τα ανταγωνιστεί.
Αnna Kamienska, 1972
Κανένας μετέπειτα θησαυρός
δεν μπορεί να τα ανταγωνιστεί.
Αnna Kamienska, 1972
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,540 μηνύματα.
24-11-21
15:02
M' εκείνα τα δάχτυλα που έκανε το σταυρό της στον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή,
μ' εκείνα ξεκούμπωσε το πουκάμισο της.
Γιώργος Σεφέρης
μ' εκείνα ξεκούμπωσε το πουκάμισο της.
Γιώργος Σεφέρης