05-03-24
08:46
Και τους ευγνωμονώ γι' αυτό. Δε χρειαζόμουν ΑΚΟΜΑ ένα πράγμα να με καταπιέζει ψυχολογικά και ηθικά.Δεν ήταν δουλειά σου να ρωτήσεις ως παιδί. Ήταν δουλειά εκείνων να σε μάθουν. Και δεν το έκαναν.
Δε χρειάζεται σε αυτή την έννοια να χρησιμοποιηθεί η έννοια του Θεού. Μπορείς απλά να πεις "δεν έχει φραγμούς, ηθική, ενσυναίσθηση, ανθρωπισμό, λογική" και τόσα άλλα.Αυτό που λέμε καμιά φορά ως αγανάκτηση "δεν έχεις το Θεο σου". Και δεν το λεω σαν προσβολή, ούτε ως χιουμοράκι, αλλά κυριολεκτικά. Δεν έχεις το Θεο σου. Εσυ είσαι καλά με αυτό, και πάντα καλά να είσαι, αλήθεια, αλλά θέλω να σου πω τι πραγματικά σημαινει η φράση.
Ο Θεός είναι απλά κάτι που έχουμε συνηθίσει να υπάρχει, άσχετα με το τί μορφή και έννοια του δίνει ο καθένας. Αν είχαμε γεννηθεί σε ένα κόσμο που δε θα υπήρχε θεός ως ανώτερο ον αλλά ένα δέντρο, θα πιστεύαμε στο δέντρο. Θα λέγαμε ίσως "μα αυτός δεν έχει δέντρο στην καρδιά του!". Τόσο πολύ απαξιώνω το Θεό έτσι όπως παρουσιάζεται και εγώ προσωπικά τον έχω αντικαταστήσει απλά ως αγάπη, νοιάξιμο, ενσυναίσθηση, φιλανθρωπία. Αυτές οι αρχές μπορούν να κρατήσουν έναν άνθρωπο ως καλό, δε χρειάζεται ο φόβος και η απειλή του Θεού, κατά τη γνώμη μου. Κι αν το πάω και παραπέρα, πόσο αξίζει η καλοσύνη ενός ανθρώπου όταν στηρίζεται απλά σε ένα φόβο για τιμωρία από κάτι ανώτερο;
Και γιατί να είναι θεός; Γιατί να μην είναι απλά η εσωτερική σου ανάγκη να γίνεις λίγος και να "πιάσει";Θα προσπαθησουν πολλοί να με πείσουν γι αυτό όπως εσυ, αλλά πλέον δεν πιάνει. Γιατί; Γιατί πρέπει να το νιώσεις ο ίδιος για να καταλάβεις ότι δεν ειναι δεκανίκι χρηστικό και μέχρι εκεί. Εμπεριέχει μια ταπείνωση την ωρα της επικοινωνίας με το Χριστό, μια ειλικρινή αγάπη και μεταφορά ενέργειας. Σου φευγει η μαγκιά, γίνεσαι λίγος και πρέπει να γινεις λίγος για να "πιάσει".
04-03-24
10:12
Εγώ πάντως στα θρησκευτικά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τα μάθω για να δώσω το διαγώνισμα στο τέλος της χρονιάς και να πάρω καλό βαθμό. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστέψω, να μην πιστέψω ή να προβληματιστώ για τις ιστορίες που διάβαζα. Ποτέ δε ρώτησα τίποτα τους γονείς μου για τη θρησκεία ή δε θυμάμαι κάτι τέτοιο.Ναι, εσυ να το κρατας το παιδί αποκομμένο από την "κακιά" Εκκλησία ως τα 18 μέχρι να αποφασίσει αν θέλει να πιστεύει σε Θεο ή ιπτάμενο μακαρονοτέρας
...κι από την άλλη
α) Το σχολείο να του κανει πλυση εγκεφαλου όσο εσυ αγωνίζεσαι για το μεροκάματο
Αυτό που περιγράφεις δεν είναι πίστη στο Χριστό ή στον Αλλάχ ή στο Βούδα. Είναι απλά ένα πάτημα, κάτι ανώτερο, μια ελπίδα που θα με κάνει να πιστέψω και να αντέξω, ένα αποκούμπι, ένα δεκανίκι. Ο Χριστιανισμός όπως είναι επίσημα δεν είναι απλά μια πίστη, έχει και υποχρεώσεις που πρέπει να ακολουθεί κάποιος και δεν είναι απλά κάνω το σταυρό μου έξω από την εκκλησία και πάω εκκλησία 12 παρά 5 Μεγάλο Σάββατο. Τέλος πάντων, πολύ ελάχιστοι κρατούν αυτές τις υποχρεώσεις γιατί δεν είναι και εφικτό στη σύγχρονη εποχή.Είναι εφόδιο. Ενα καταφύγιο που δεν ξερεις οτι θα χρειαστείς, μέχρι πολύ αργότερα, όταν τα πράγματα δε θα είναι και τόσο βολικά. Και γιατί θα το χρειαστείς; Για να αντέξεις ώστε να γίνουν τα πράγματα ξανά λίγο πιο βολικά.