Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,293 μηνύματα.
04-03-24
10:40
Δεν ήταν δουλειά σου να ρωτήσεις ως παιδί. Ήταν δουλειά εκείνων να σε μάθουν. Και δεν το έκαναν.Εγώ πάντως στα θρησκευτικά το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τα μάθω για να δώσω το διαγώνισμα στο τέλος της χρονιάς και να πάρω καλό βαθμό. Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να πιστέψω, να μην πιστέψω ή να προβληματιστώ για τις ιστορίες που διάβαζα. Ποτέ δε ρώτησα τίποτα τους γονείς μου για τη θρησκεία ή δε θυμάμαι κάτι τέτοιο.
Αυτό που λέμε καμιά φορά ως αγανάκτηση "δεν έχεις το Θεο σου". Και δεν το λεω σαν προσβολή, ούτε ως χιουμοράκι, αλλά κυριολεκτικά. Δεν έχεις το Θεο σου. Εσυ είσαι καλά με αυτό, και πάντα καλά να είσαι, αλήθεια, αλλά θέλω να σου πω τι πραγματικά σημαινει η φράση.
Και μενα άλλος μου το ειχε μαθει, μια παλιά φίλη. Το βλέπεις στους ανθρώπους απο το πως μιλάνε και φέρονται, αν έχουν το Θεο τους. Κι αν θες να ξέρεις, κι εμείς δεν έχουμε ώρες ώρες το Θεο μας.
Την ωρα που θα με γαργαλήσει και θα πω "θα παω Μπανγκοκ να κανω χαδάκια με ladyboys" δεν έχω το Θεο μου. Δεν είσαι σε ψυχική αρμονία εκείνη την ώρα. Κοιτάς τον περισπασμό. Τον έχεις κάνει πέρα το Θεο προσωρινά. Το ίδιο κι όταν πλακωθείς στο στέκι και σκεφτείς "θα του γ... ότι έχει και δεν έχει, θυμωσα όπως μου μίλησε". Όχι. Να ηρεμήσεις. Να έχεις Θεο. Και λεω πολλές φορές "ρε άσε με να τον γ... και μετα τα ξαναβρισκω με το Θεο".
Δεν λειτουργεί έτσι όμως. Είναι χάος μέσα στην ψυχή.
Γι αυτο και αμα δεις όλα τα τεστ προσωπικοτήτων, εκει που λεει turbulent, είναι φουλ. Ενω πρέπει να ειναι assertive.
Θα προσπαθησουν πολλοί να με πείσουν γι αυτό όπως εσυ, αλλά πλέον δεν πιάνει. Γιατί; Γιατί πρέπει να το νιώσεις ο ίδιος για να καταλάβεις ότι δεν ειναι δεκανίκι χρηστικό και μέχρι εκεί. Εμπεριέχει μια ταπείνωση την ωρα της επικοινωνίας με το Χριστό, μια ειλικρινή αγάπη και μεταφορά ενέργειας. Σου φευγει η μαγκιά, γίνεσαι λίγος και πρέπει να γινεις λίγος για να "πιάσει".Αυτό που περιγράφεις δεν είναι πίστη στο Χριστό ή στον Αλλάχ ή στο Βούδα. Είναι απλά ένα πάτημα, κάτι ανώτερο, μια ελπίδα που θα με κάνει να πιστέψω και να αντέξω, ένα αποκούμπι, ένα δεκανίκι.
Ετσι ειναι. Και γι αυτό πρέπει να προσαρμόσουμε το συγχρονο τρόπο ζωής στα μέτρα της Ορθοδοξίας και όχι το αντίθετο. Γιατί γι αυτό έχει γίνει έτσι η καπιταλιστική "ουτοπία" ώστε το μυαλό να μην αναρωτιέται, να ειναι πειθήνιο, να μην μορφωνεται. Να αγωνιά μόνο για το πως θα βγαλει ενα χιλιαρικο να παει να πληρωσει τη ΔΕΗ ή να παει κανα ταξιδάκι.Ο Χριστιανισμός όπως είναι επίσημα δεν είναι απλά μια πίστη, έχει και υποχρεώσεις που πρέπει να ακολουθεί κάποιος και δεν είναι απλά κάνω το σταυρό μου έξω από την εκκλησία και πάω εκκλησία 12 παρά 5 Μεγάλο Σάββατο. Τέλος πάντων, πολύ ελάχιστοι κρατούν αυτές τις υποχρεώσεις γιατί δεν είναι και εφικτό στη σύγχρονη εποχή.
Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 29,293 μηνύματα.
04-03-24
10:04
Ναι, εσυ να το κρατας το παιδί αποκομμένο από την "κακιά" Εκκλησία ως τα 18 μέχρι να αποφασίσει αν θέλει να πιστεύει σε Θεο ή ιπτάμενο μακαρονοτέραςΑυτό που λες δεν γίνεται ούτε είναι φυσιολογικό. Εννοείται ότι δεν είναι σωστό να πιέσεις τα παιδιά σου να πιστέψουν ή να μην πιστέψουν, το έγραψα και εγώ αυτό. Αλλά τις αρχές και τις αξίες σου θα τους τις διδάξεις, θα τα μεγαλώσεις σύμφωνα με αυτές. Κάθε οικογένεια αυτό κάνει, δεν γίνεται να μεγαλώσεις ένα ρομποτάκι, τελείως αποκομμένο από όλες τις επιρροές, το οποίο θα επιλέξει τι θα πιστεύει ή όχι μόλις ενηλικιωθεί.
...κι από την άλλη
α) Το σχολείο να του κανει πλυση εγκεφαλου όσο εσυ αγωνίζεσαι για το μεροκάματο
β) Το κράτος με τους νόμους του, να του κανει πλύση εγκεφάλου και υποταγή
γ) Η τηλεόραση και τα social media, το ίδιο, με το σκουπιδοπεριεχόμενο
...και να ελπίζεις εσυ ότι θα φτάσει στα 18 να αναζητήσει Θεο και οτι ειτε δεν θα τα χει τιναξει ως τότε από την απελπισία ή ότι δεν θα το χει ρίξει σε λογής περισπασμούς.
Παλιά θυμάμαι οι παπάδες, μας έλεγαν, ο Χριστός πάντα σας αγαπάει, ή μίλαγαν για την αγάπη του Θεου κλπ. Κι αναρωτιόμουν, "γιατί είναι μωρέ τόσο σημαντικό αυτό; Ας μ αγαπάει εμένα η Μαιρούλα και καλά θα είμαι. Τι αναγκη έχω και τι μπορει να μου προσφέρει η αγάπη ενός αόρατου, ίσως και ανύπαρκτου πλάσματος στον ουρανό;"
Ο ένθεος, που έκανε το σταυρό του κατα τ άλλα. Έτσι; Πίστη χωρίς να ξέρουμε γιατί. Οχι με όλη μας την καρδιά, αλλά so-so.
Έρχονται τα 20, έρχονται τα 30 και έχω βάλει τον Χριστό και την Παναγία στο στόμα μου περισσότερο κι από ποτήρια νερό. Όχι προς τιμήν μου αυτό, αλλά να τα λέμε και αυτά.
Και κάποια στιγμή στα σκάει η ζωή... Δοκιμασίες, δυσκολίες, καταθλίψεις ξερω γω, γυρίζει και το μυαλό κι αρχίζει να αμφιβάλλει για την ουσία του υλισμού, από το πιο καταναλωτικό αγαθό ως τον πιο ηδονιστικό περισπασμό, απο αυτούς που ώρες ώρες έχεις περι πολλού.
Και τότε έρχεται ο Χριστός, ο Θεος, η Παναγία, οι προστάτες Άγιοι, όλα. Τότε έρχονται οι μνήμες της γιαγιάς να με πηγαίνει με το καρότσι μικρό παιδάκι στην εκκλησία αμέσως με το που χτυπήσει η καμπάνα. Οι μυρωδιές μες το ναό, τα κεριά, τα φιλήματα στις εικόνες.
Και όταν σ εχει πνίξει η υλικότητα αυτού του κόσμου και θες κάτι παραπάνω, πιο ουσιαστικό, εκεί είναι ότι σε έμαθε η γιαγιά να κάνεις. Εκεί είναι η αγάπη του Χριστού που έλεγαν οι παπάδες. Το τελευταιο καταφύγιο και ίσως και το πιο σημαντικό, όταν ο υλικός κόσμος δεν μπορεί να θρέψει την ψυχή σου, όσους περισπασμούς κι αν της πετάξεις, όσα δωράκια κι αν αγοράσεις, όσα πάρτυ και να κανεις με φίλους, όσες φιλενάδες κι αν βρεις.
"Χριστέ μου, σε εχω ανάγκη" μες τη νύχτα να μονολογείς. Κι ύστερα να ηρεμεί η ψυχή από το άγχος που έχεις και να κοιμάσαι σαν πουλάκι.
Στα 40 καταλαβαίνεις, τη δουλίτσα που έκανε η γιαγιά με την ψυχή σου. Τι εννοούσε η μάνα όταν έλεγε "μη μιλάς έτσι, μη βριζεις το Χριστό". Πόσο παρανοικό είναι να θεωρείς ως έφηβος, μαγκιά το να μπινελικώνεις τον μόνο σου αληθινό σύμμαχο; Επειδή δε μιλάει; Δεν μιλάει έτσι ίσως. Αλλά κάποτε θα τον χρειαστείς. Και ίσως όταν φτάσεις 100 και τα τινάξεις, να τον αναζητήσεις ή να σε βρει. Θα σε συγχωρέσει, αλλά πόσο ανόητος θα νιώσεις να έχεις βρισει καποιον που ειναι συμμαχος σου;
Δεν ειναι λοιπόν απλή μετάδοση αξιών, φίλε μου Λιάκαρε. Ειναι κι αυτό, αλλά όχι μόνο αυτό, όχι μια πνευματική σκυτάλη. Και σίγουρα δεν ειναι προσυλητισμός που είπαν στο θέμα.
Είναι εφόδιο. Ενα καταφύγιο που δεν ξερεις οτι θα χρειαστείς, μέχρι πολύ αργότερα, όταν τα πράγματα δε θα είναι και τόσο βολικά. Και γιατί θα το χρειαστείς; Για να αντέξεις ώστε να γίνουν τα πράγματα ξανά λίγο πιο βολικά.