Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
11-01-09
13:34
Ο θάνατος δεν αγνοεί τη ζωή, είναι ζωή.
;;; ???
Συμφωνώ φωναχτά με τον G.C.
Θα προσπαθήσω δειλά-δειλά να μετατρέψω και τα ερωτηματικά του Νωέα σε αποσιωποιητικά ή θαυμαστικά στο ιδεατό image.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Είμαστε θάνατος.
Αυτό που θεωρούμε ζωή είναι ο ύπνος της πραγματικής ζωής, ο θάνατος αυτού που πραγματικά είμαστε.
Οι νεκροί γεννιούνται, δεν πεθαίνουν. Έχουμε αντιστρέψει τους κόσμους. Όταν νομιζουμε πως ζούμε είμαστε πεθαμένοι, κι αρχίζουμε να ζούμε όταν είμαστε ετοιμοθάνατοι.
Η σχέση που υπάρχει μεταξύ ύπνου και ζωής είναι ίδια μ'αυτή που υπάρχει μεταξύ αυτού που ονομάζουμε ζωή και αυτού που ονομάζουμε θάνατο. (και μη σας ξεγελάει η μη χωμάτινη γεύση στο στόμα)
Κοιμόμαστε κι αυτή η ζωή είναι ένα όνειρο, όχι με τη μεταφορική ή την ποιητική έννοια, αλλά με την πραγματική έννοια.
Όλα αυτά που στις δραστηριότητές μας τα θεωρούμε ανώτερα, όλα αυτά συμμετέχουνσ το θάνατο, όλα αυτά είναι θάνατος.
Τι είναι τέχνη πέρα από την άρνηση της ζωής; Ένα άγαλμα είναι ένα σώμα νεκρό, σμιλεμένο για να διαιωνίζει το θάνατο, σε μια άφθαρτη ύλη. Η απόλαυση αυτή καθ'εαυτή, που μοιάζει τόσο με μια κατάδυση στη ζωή, ειναι πρώτα απ'όλα μια κατάδυση μέσα σ'εμάς τους ίδιους, μια καταστροφή των σχέσεων ανάμεσα σ'εμάς και τη ζωή, μια ταραγμένη σκιά του θανάτου.
Η ίδια η ζωή είναι θάνατος, γιατί δεν ζούμε ούτε μια μέρα παραπάνω στη ζωή μας που να μην είναι, ακριβώς γι'αυτό, μια μέρα λιγότερο.
Κατοικούμε όνειρα, είμαστε ίσκιοι που περιπλανώνται μέσα σε αδιανόητα δάση, που τα δέντρα τους είναι σπίτια, έθιμα, ιδέες, ιδεώδη και φιλοσοφίες.
Ποτέ δεν θα συναντήσουμε τον Θεό, ποτέ δεν θα μάθουμε ούτε καν αν ο Θεός (ο εμπνευστής και πατήσας τον θάνατο) υπάρχει!
Περνάμε από κόσμο σε κόσμο, από ενσάρκωση σε ενσάρκωση, πάντα μέσα στην ψευδαίσθηση που μας θωπεύει, πάντα μέσα στο σφάλμα που μας κολακεύει.
Ποτέ η αλήθεια, ποτέ η στάση! Ποτέ η ένωση με τον Θεό! Ποτέ η ειρήνη στην πληρότητά της, αλλά πάντα κάτι απ'αυτήν, πάντα η επιθυμία της!
We're dead, already.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-08-08
14:44
Πώς θα φαινόταν η ιδέα ότι ο θάνατος μας προειδοποιεί μ'ένα μυστηριώδη τόνο;
..κι ότι η προειδοποίηση γίνεται πάντα μ'ένα ρίγος;
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας , σύμφωνα με τον "τυπά" Δον Χουάν.
Βρίσκεται πάντα στ'αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος.
Μάλιστα τολμώ να πω ότι ο βαθμός και η συχνότητα αίσθησης του ρίγους είναι συνάρτηση του πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο θάνατο μας.
Μας παρακολουθεί πάντα και θα μας παρακολουθεί μέχρι να μας τσακώσει.
Είμαστε αυτοί που στήνουμε καρτέρι στα πουλιά και περιμένουμε υπομονετικά να τα σκοτώσουμε, όπως περιμένει κι ο θάνατος για μας.
Πώς μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει;
Εκείνο που πρέπει να κάνει κανείς όταν τον πιάνει ανυπομονησια είναι να γυρίζει προς τ'αριστερά και να ζητά από τον θάνατό του να τον συμβουλέψει. Αν ο θάνατος σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δείς για μια στιγμή, ή έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί, γλυτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.
Το θέμα του θανάτου έπρεπε να συζητιέται όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη, μέχρι και αγένειας (!) να μιλάμε για αυτόν. Συχνά φτύνουμε τον κόρφο μας κι άλλα τέτοια..
Αλλά για τους περισσότερους μια παρόμοια συζήτηση θα ήταν χωρίς νόημα μια που και μόνο η σκέψη του θανάτου προκαλεί δυσφορία και φόβο.
Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις και η ιδέα του Θανάτου μας το θυμίζει πιο έντονα αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε.
Άλλωστε είναι κοινή μας μοίρα και προορισμός. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους όλων των στρωμάτων.
Ο θάνατος είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.
"...όταν νιώθεις πως όλα σου πάνε στραβά και σ'οδηγούν στην καταστροφή, γύρισε προς τον θάνατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι. Ο θάνατός σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει έξω απ'το άγγιγμα του. Και θα προσθέσει: "εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα". C. Castaneda "Journey to Ixtlan".
Οφείλουμε να απαλλαγούμε από τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους σάμπως ο θάνατος να μην υπάρχει.
Είναι δυνατό, όμως να βλέπουμε τον θάνατο μας;
Και βέβαια είναι.
...Όταν δεν νιώθουμε σημαντικότεροι από τίποτα και όταν ο θάνατος μας κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Ο θάνατος μας παραμονεύει συνέχεια. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε περιθώρια για αμφιβολίες ή μετανιωμούς. Αν πρέπει να πεθάνω επειδή γράφω σε ένα forum ή πήγα έναν περίπατο, απλούστατα θα πεθάνω.
Μέσα σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει περιθώριο για μετανιώματα και αμφιβολίες. Υπάρχει περιθώριο μόνο για αποφάσεις. Και το να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, σημαίνει να είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτές.
..κι ότι η προειδοποίηση γίνεται πάντα μ'ένα ρίγος;
Υποψιάζομαι ό,τι κοντύτερα σε σαμάνο εννοείς προέρχεται από αναφορές σε χαρτί που περιγράφουν τυπάδες του στυλ "Δον Χουάν".
Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας , σύμφωνα με τον "τυπά" Δον Χουάν.
Βρίσκεται πάντα στ'αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος.
Μάλιστα τολμώ να πω ότι ο βαθμός και η συχνότητα αίσθησης του ρίγους είναι συνάρτηση του πόσο κοντά έχουμε φτάσει στο θάνατο μας.
Μας παρακολουθεί πάντα και θα μας παρακολουθεί μέχρι να μας τσακώσει.
Είμαστε αυτοί που στήνουμε καρτέρι στα πουλιά και περιμένουμε υπομονετικά να τα σκοτώσουμε, όπως περιμένει κι ο θάνατος για μας.
Πώς μπορούμε να νιώθουμε τόσο σημαντικοί όταν ξέρουμε ότι ο θάνατος μας παραμονεύει;
Εκείνο που πρέπει να κάνει κανείς όταν τον πιάνει ανυπομονησια είναι να γυρίζει προς τ'αριστερά και να ζητά από τον θάνατό του να τον συμβουλέψει. Αν ο θάνατος σου, σου κάνει κάποιο νεύμα, αν έχεις την τύχη να τον δείς για μια στιγμή, ή έστω αν έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεται δίπλα σου και σε παρακολουθεί, γλυτώνεις από ένα σωρό ασήμαντα πράγματα.
Το θέμα του θανάτου έπρεπε να συζητιέται όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη, μέχρι και αγένειας (!) να μιλάμε για αυτόν. Συχνά φτύνουμε τον κόρφο μας κι άλλα τέτοια..
Αλλά για τους περισσότερους μια παρόμοια συζήτηση θα ήταν χωρίς νόημα μια που και μόνο η σκέψη του θανάτου προκαλεί δυσφορία και φόβο.
Είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις και η ιδέα του Θανάτου μας το θυμίζει πιο έντονα αυτό, περισσότερο από οτιδήποτε.
Άλλωστε είναι κοινή μας μοίρα και προορισμός. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους όλων των στρωμάτων.
Ο θάνατος είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος που διαθέτουμε.
"...όταν νιώθεις πως όλα σου πάνε στραβά και σ'οδηγούν στην καταστροφή, γύρισε προς τον θάνατό σου και ρώτησε τον αν είναι έτσι. Ο θάνατός σου θα σου πει πως κάνεις λάθος και πως τίποτα άλλο δεν μετράει έξω απ'το άγγιγμα του. Και θα προσθέσει: "εγώ δεν σε άγγιξα ακόμα". C. Castaneda "Journey to Ixtlan".
Οφείλουμε να απαλλαγούμε από τις μικρότητες που ανήκουν σε ανθρώπους που ζουν τη ζωή τους σάμπως ο θάνατος να μην υπάρχει.
Είναι δυνατό, όμως να βλέπουμε τον θάνατο μας;
Και βέβαια είναι.
...Όταν δεν νιώθουμε σημαντικότεροι από τίποτα και όταν ο θάνατος μας κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Ο θάνατος μας παραμονεύει συνέχεια. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε περιθώρια για αμφιβολίες ή μετανιωμούς. Αν πρέπει να πεθάνω επειδή γράφω σε ένα forum ή πήγα έναν περίπατο, απλούστατα θα πεθάνω.
Μέσα σε έναν κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει περιθώριο για μετανιώματα και αμφιβολίες. Υπάρχει περιθώριο μόνο για αποφάσεις. Και το να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, σημαίνει να είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτές.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.