Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
30-10-12
10:53
-και σιγουρα δεν ταιριαζει στις ερωτικες σχεσεις-
Πώς δεν ταιριάζει. Έχουμε μια ερωτική σχέση με το θάνατο. Χωρίς αυτόν δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Ό,τι γεννάται πεθαίνει, μαζί και οι έρωτες. Γι' αυτό δεν μιλά η θεματοθέτης; (Αλλά ποιος διαβάζει τους θεματοθέτες...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
00:25
Πάντως η δική μου ερώτηση θεωρώ πως ήταν σαφής.β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο;
Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι το εξής:
Αν η συνέντευξη του Freud που παρέθεσες δεν απαντούσε στη δική μου ερώτηση, τότε με βάση ποιά επιχειρήματα τεκμηριώνεις την αποψή σου ότι "Το πως αντιλαμβανομαστε το θανατο εχει να κανει με το ενστικτο μας" η οποία κατά τα φαινόμενα ήταν η απάντησή σου στην ερώτησή μου;
Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις ξαναδιαβάσει κι άλλωτε αυτά που δημοσίευσα, όμως φοβάμαι ότι απ' αυτά δεν προκύπτει το συμπερασμά σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
26-08-08
23:23
Για τους περισσότερους μελετητές, ένστικτο είναι μια συμπεριφορά ή μια σειρά συμπεριφορών ή μια αντίδραση σε εσωτερικά ή εξωτερικά ερεθίσματα, που είναι έμφυτη, αναγκαστική, μεταφέρεται κληρονομικά από γενιά σε γενιά και υπάρχει σε όλα τα άτομα του ίδιου είδους.
Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για έναν σκοπό, για την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.
Είναι μια έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητα από βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες.
Ο Θάνατος από μόνος του, είναι η παύση των ζωικών λειτουργιών ενός οργανισμού. Είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωντανού οργανισμού. Είναι ένα σύμπτωμα της ζωής!
Στην ερώτηση που απηύθυνα στη Νεράιδα ρώτησα γιατί θεωρεί το φόβο προς το θάνατο -για τον οποίο συζητάμε σε αυτό το θέμα- ενστικτώδη. Με αυτό σαν βάση, θεωρώ πως η απάντηση περί Freud δεν λύνει το ζήτημα αφού ο Freud δεν αναφέρεται στο φόβο των ανθρώπων προς το Θάνατο.
Ο Freud επηρεασμένος από τις θεωρίες του Δαρβίνου, σε αντίθεση με την κραταιά άποψη, συγκέντρωσε σε μια ομάδα τα ένστικτα του Εγώ και τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ονόμασε 'Ερωτα (Eros) ή ενορμήσεις της ζωής. Στον αντίθετο πόλο τοποθέτησε το ένστικτο του θανάτου. Σαν ένστικτο θανάτου εννοούσε μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής, που τη θεωρούσε εκδήλωση μιας συντηρητικής τάσης, έμφυτης σε όλες τις ζωτικές διεργασίες -την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση. ”Σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος ...τα άψυχα πράγματα υπήρχαν πριν από τα ζωντανά...”*. Δηλαδή υποστήριξε την επιδίωξη του οργανισμού να πεθάνει ή να επιστρέψει στην ανόργανη κατάσταση.
Αν και αργότερα ο Freud κατάληξε να δεχτεί την ύπαρξη του ενστίκτου του θανάτου ως γεγονότος, όταν τη διατύπωσε για πρώτη φορά πίστευε ότι αυτή η έννοια είναι καθαρά υποθετική. Είναι αλήθεια ότι βασίζεται σε ορισμένους αμφίβολους συλλογισμούς, έχει αποτελέσει σημαντικό ζήτημα διαφωνίας και αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχαναλυτές.
Ακόμη κι αν δεχτούμε όμως τη θεωρία του Freud, οι σύγχρονοι μελετητές των ενστίκτων, μας λένε πως ενώ παίζουν κάποιο ρόλο στην παιδική ηλικία, ατονεί η λειτουργία τους αργότερα, εξαιτίας της ανάπτυξης της κρίσης και της διαδικασίας μάθησης. Ο W.McDugall, όπως και ο Μαλινόφσκι, επισημαίνουν ότι η ενστικτώδης συμπεριφορά του ανθρώπου είναι πιο ελαστική και λιγότερο άκαμπτη, ακριβώς λόγω του ότι υφίσταται την έντονη επίδραση της μάθησης.
Όσο ένα ζώο είναι λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει με δική του πρωτοβουλία τις ανάγκες της ζωής, τόσο τελειότερα συγκροτημένα και πιο παγιωμένα παρουσιάζονται τα ένστικτά του. Αυτά έρχονται να αντικαταστήσουν τη λογική.
Ενώ όσο ψηλότερα στη ζωολογική κλίμακα είναι, τόσο "πλαστικότερα" είναι τα ένστικτά του και επομένως τόσο περισσότερο υπόκεινται σε τροποποιήσεις.
Η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν σε όλες τις εποχές το θάνατο με τον ίδιο τρόπο!
Αυτό αποδεικνύουν οι μελέτες του γνωστού ιστορικού Philip Aries, συγγραφέα ενός εμβριθούς βιβλίου για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, από το Μεσαίωνα ως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Aries, κατά τον όψιμο Μεσαίωνα ο θάνατος ήταν ένα συμβάν που δεν προκαλούσε φόβο, αλλά αντίθετα ήταν ένα οικείο και δημόσιο γεγονός. Ο μελλοθάνατος δεν πρόβαλε αντίσταση. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και προετοιμαζόταν για το μεταθανάτιο ταξίδι του, εγκαταλείποντας το μέλλον του στη θεία βούληση.
Κατά το 12ο και 13ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα συλλογική ιδέα για το θάνατο. Σ´ αυτή την εποχή η έμφαση δίνεται σʼ εκείνα που θα συμβούν μετά: η έσχατη κρίση, η τιμωρία ή η ανταμοιβή στην άλλη ζωή.
Κατά το 16ο και 18ο αιώνα η θρησκεία αρχίζει προοδευτικά να χάνει έδαφος και ο θάνατος μεταμορφώνεται σε φυσικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει νʼ απομακρύνεται από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ή, πιο σωστά, οι άνθρωποι άρχισαν να αποξενώνονται από την εμπειρία του θανάτου. Τα κοιμητήρια, που μέχρι τότε ήταν μέσα στις πλατείες, άρχισαν να εκτοπίζονται έξω από τις πόλεις. Έγιναν τα ψυχρά νεκροταφεία του παρόντος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα ο θάνατος γίνεται κάτι ακόμα πιο απόκρυφο, αφού στέλνουν το μελλοθάνατο στο άσυλο ή στο νοσοκομείο.
Ο Ίρβιν Γιάλομ, σε συνέντευξη για το βιβλίο του «Κοιτάζοντας τον Ήλιο» αναφέρει τους λόγους που επέλεξε αυτόν τον τίτλο:
- Τον διάλεξα για να υπογραμμίσω πως πάντα μας μάθαιναν να μην κοιτάμε καταπρόσωπο τον ήλιο ή τον θάνατο. Νομίζω όμως πως το να φοβόμαστε καν να σκεφτούμε αυτό το πράγμα και να το κρατάμε καταπιεσμένο είναι μια κακή ιδέα. Το να κοιτάμε τον θάνατο στα μάτια, το να μαθαίνουμε από τον θάνατο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας.
Το ίδιο ακριβώς μας παροτρύνει να κάνουμε και ο "τυπάς" Δον Χουάν όταν λέει:
Το να φοβόμαστε για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων αλλά να αδιαφορούμε για το δικό μας θάνατο ακούγεται αντιφατικό, αφού είμαστε η απώλεια κάποιου άλλου. Αφού ο θάνατός μας, θα προξενήσει πόνο σε όσους μας αγαπούν.
Είναι η δική μας ύπαρξη που πλήττεται γιʼ αυτό και το θάνατο αυτόν τον ονομάζουμε “απώλεια”. “Έχασα” λέμε, “το αγαπημένο πρόσωπο”. Στην πραγματικότητα αυτό που μας τρομάζει είναι το κενό που αφήνει ένας τέτοιος θάνατος στη δική μας ζωή και λιγότερο (ή περισσότερο καθώς ο χρόνος περνά) αναλογιζόμαστε πόσα ακόμα είχε να ζήσει αυτός που έφυγε απʼ τη ζωή...
Όπως και να ʽχει, δεν υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση στο θέμα του θανάτου και φόβοι σαν αυτόν δε μπαίνουν στη ζυγαριά. Όπως όμως είπε ο Καζαντζάκης: “Δεν πρέπει να επιτρέψεις στο θάνατο να σου πάρει τίποτα παρά μονάχα λίγα κόκαλα”.
Πηγές:
Περιοδικό Focus
Komvos.edu Stevens, R. 1987. Φρόυντ και ψυχανάλυση
Νέα Ακρόπολη Ενστικτα
Εφημερίδα Καθημερινή «Ο Φρόιντ έκανε ένα τεράστιο λάθος»
*Το ένστικτο του θανάτου μπορεί να εκφραστεί με μια δυνητικά αυτοκαταστροφική συμπεριφορά -όπως έκθεση σε περιττούς κινδύνους, εθισμό στο οινόπνευμα ή στα ναρκωτικά και απόπειρες αυτοκτονίας. Ο Φρόυντ θεωρούσε ότι, όπως και η σεξουαλική ενόρμηση, το ένστικτο του θανάτου μπορεί κι αυτό να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο -λ.χ. να στραφεί προς τα έξω με τη μορφή επιθετικότητας.
Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για έναν σκοπό, για την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης, χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.
Είναι μια έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητα από βουλητικές ή συνειδητές λειτουργίες.
Ο Θάνατος από μόνος του, είναι η παύση των ζωικών λειτουργιών ενός οργανισμού. Είναι η φυσική κατάληξη κάθε ζωντανού οργανισμού. Είναι ένα σύμπτωμα της ζωής!
Στην ερώτηση που απηύθυνα στη Νεράιδα ρώτησα γιατί θεωρεί το φόβο προς το θάνατο -για τον οποίο συζητάμε σε αυτό το θέμα- ενστικτώδη. Με αυτό σαν βάση, θεωρώ πως η απάντηση περί Freud δεν λύνει το ζήτημα αφού ο Freud δεν αναφέρεται στο φόβο των ανθρώπων προς το Θάνατο.
Ο Freud επηρεασμένος από τις θεωρίες του Δαρβίνου, σε αντίθεση με την κραταιά άποψη, συγκέντρωσε σε μια ομάδα τα ένστικτα του Εγώ και τα σεξουαλικά ένστικτα και τα ονόμασε 'Ερωτα (Eros) ή ενορμήσεις της ζωής. Στον αντίθετο πόλο τοποθέτησε το ένστικτο του θανάτου. Σαν ένστικτο θανάτου εννοούσε μια παρόρμηση αυτοκαταστροφής, που τη θεωρούσε εκδήλωση μιας συντηρητικής τάσης, έμφυτης σε όλες τις ζωτικές διεργασίες -την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση. ”Σκοπός κάθε ζωής είναι ο θάνατος ...τα άψυχα πράγματα υπήρχαν πριν από τα ζωντανά...”*. Δηλαδή υποστήριξε την επιδίωξη του οργανισμού να πεθάνει ή να επιστρέψει στην ανόργανη κατάσταση.
Αν και αργότερα ο Freud κατάληξε να δεχτεί την ύπαρξη του ενστίκτου του θανάτου ως γεγονότος, όταν τη διατύπωσε για πρώτη φορά πίστευε ότι αυτή η έννοια είναι καθαρά υποθετική. Είναι αλήθεια ότι βασίζεται σε ορισμένους αμφίβολους συλλογισμούς, έχει αποτελέσει σημαντικό ζήτημα διαφωνίας και αμφισβητείται από πολλούς σύγχρονους ψυχαναλυτές.
Ακόμη κι αν δεχτούμε όμως τη θεωρία του Freud, οι σύγχρονοι μελετητές των ενστίκτων, μας λένε πως ενώ παίζουν κάποιο ρόλο στην παιδική ηλικία, ατονεί η λειτουργία τους αργότερα, εξαιτίας της ανάπτυξης της κρίσης και της διαδικασίας μάθησης. Ο W.McDugall, όπως και ο Μαλινόφσκι, επισημαίνουν ότι η ενστικτώδης συμπεριφορά του ανθρώπου είναι πιο ελαστική και λιγότερο άκαμπτη, ακριβώς λόγω του ότι υφίσταται την έντονη επίδραση της μάθησης.
Όσο ένα ζώο είναι λιγότερο ικανό να αντιμετωπίσει με δική του πρωτοβουλία τις ανάγκες της ζωής, τόσο τελειότερα συγκροτημένα και πιο παγιωμένα παρουσιάζονται τα ένστικτά του. Αυτά έρχονται να αντικαταστήσουν τη λογική.
Ενώ όσο ψηλότερα στη ζωολογική κλίμακα είναι, τόσο "πλαστικότερα" είναι τα ένστικτά του και επομένως τόσο περισσότερο υπόκεινται σε τροποποιήσεις.
Η ιστορία μας διδάσκει πως οι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν σε όλες τις εποχές το θάνατο με τον ίδιο τρόπο!
Αυτό αποδεικνύουν οι μελέτες του γνωστού ιστορικού Philip Aries, συγγραφέα ενός εμβριθούς βιβλίου για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, από το Μεσαίωνα ως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Aries, κατά τον όψιμο Μεσαίωνα ο θάνατος ήταν ένα συμβάν που δεν προκαλούσε φόβο, αλλά αντίθετα ήταν ένα οικείο και δημόσιο γεγονός. Ο μελλοθάνατος δεν πρόβαλε αντίσταση. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και προετοιμαζόταν για το μεταθανάτιο ταξίδι του, εγκαταλείποντας το μέλλον του στη θεία βούληση.
Κατά το 12ο και 13ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα συλλογική ιδέα για το θάνατο. Σ´ αυτή την εποχή η έμφαση δίνεται σʼ εκείνα που θα συμβούν μετά: η έσχατη κρίση, η τιμωρία ή η ανταμοιβή στην άλλη ζωή.
Κατά το 16ο και 18ο αιώνα η θρησκεία αρχίζει προοδευτικά να χάνει έδαφος και ο θάνατος μεταμορφώνεται σε φυσικό φαινόμενο. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει νʼ απομακρύνεται από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ή, πιο σωστά, οι άνθρωποι άρχισαν να αποξενώνονται από την εμπειρία του θανάτου. Τα κοιμητήρια, που μέχρι τότε ήταν μέσα στις πλατείες, άρχισαν να εκτοπίζονται έξω από τις πόλεις. Έγιναν τα ψυχρά νεκροταφεία του παρόντος. Από τα μέσα του 20ού αιώνα ο θάνατος γίνεται κάτι ακόμα πιο απόκρυφο, αφού στέλνουν το μελλοθάνατο στο άσυλο ή στο νοσοκομείο.
Ο Ίρβιν Γιάλομ, σε συνέντευξη για το βιβλίο του «Κοιτάζοντας τον Ήλιο» αναφέρει τους λόγους που επέλεξε αυτόν τον τίτλο:
- Τον διάλεξα για να υπογραμμίσω πως πάντα μας μάθαιναν να μην κοιτάμε καταπρόσωπο τον ήλιο ή τον θάνατο. Νομίζω όμως πως το να φοβόμαστε καν να σκεφτούμε αυτό το πράγμα και να το κρατάμε καταπιεσμένο είναι μια κακή ιδέα. Το να κοιτάμε τον θάνατο στα μάτια, το να μαθαίνουμε από τον θάνατο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα. Μπορεί να εμπλουτίσει τη ζωή μας.
Το ίδιο ακριβώς μας παροτρύνει να κάνουμε και ο "τυπάς" Δον Χουάν όταν λέει:
Αρχική Δημοσίευση από Uluru:“Ο θάνατος είναι ο αιώνιος σύντροφός μας, βρίσκεται πάντα στ' αριστερά μας, όσο μακρυά φτάνει το χέρι μας. Μας παρακολουθεί. Μας ψιθυρίζει κάτι στο αυτί, ενίοτε, και νιώθουμε, έτσι, ένα ρίγος”.
Το να φοβόμαστε για την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων αλλά να αδιαφορούμε για το δικό μας θάνατο ακούγεται αντιφατικό, αφού είμαστε η απώλεια κάποιου άλλου. Αφού ο θάνατός μας, θα προξενήσει πόνο σε όσους μας αγαπούν.
Είναι η δική μας ύπαρξη που πλήττεται γιʼ αυτό και το θάνατο αυτόν τον ονομάζουμε “απώλεια”. “Έχασα” λέμε, “το αγαπημένο πρόσωπο”. Στην πραγματικότητα αυτό που μας τρομάζει είναι το κενό που αφήνει ένας τέτοιος θάνατος στη δική μας ζωή και λιγότερο (ή περισσότερο καθώς ο χρόνος περνά) αναλογιζόμαστε πόσα ακόμα είχε να ζήσει αυτός που έφυγε απʼ τη ζωή...
Όπως και να ʽχει, δεν υπάρχει σωστή και λάθος αντιμετώπιση στο θέμα του θανάτου και φόβοι σαν αυτόν δε μπαίνουν στη ζυγαριά. Όπως όμως είπε ο Καζαντζάκης: “Δεν πρέπει να επιτρέψεις στο θάνατο να σου πάρει τίποτα παρά μονάχα λίγα κόκαλα”.
Πηγές:
Περιοδικό Focus
Komvos.edu Stevens, R. 1987. Φρόυντ και ψυχανάλυση
Νέα Ακρόπολη Ενστικτα
Εφημερίδα Καθημερινή «Ο Φρόιντ έκανε ένα τεράστιο λάθος»
*Το ένστικτο του θανάτου μπορεί να εκφραστεί με μια δυνητικά αυτοκαταστροφική συμπεριφορά -όπως έκθεση σε περιττούς κινδύνους, εθισμό στο οινόπνευμα ή στα ναρκωτικά και απόπειρες αυτοκτονίας. Ο Φρόυντ θεωρούσε ότι, όπως και η σεξουαλική ενόρμηση, το ένστικτο του θανάτου μπορεί κι αυτό να εκφραστεί με έμμεσο τρόπο -λ.χ. να στραφεί προς τα έξω με τη μορφή επιθετικότητας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
22-08-08
14:11
Νέρι: Ευχαριστώ για την όμορφη απάντηση. Θα απαντήσω με τη σειρά μου μετά το Σ/Κ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
21-08-08
12:51
Συμφωνω οτι ο Θανατος και η Αλλαγη ειναι καταστασεις απο τις οποιες δεν υπαρχει διαφυγη, οπως λες, αλλα δεν καταλαβαινω πως αυτο μπορει να δωσει μια διαφορετικη θεωρηση του θανατου, οπως παρατηρεις...Ουτε πως μπορει η ιδεα που εχουμε για τον θανατο να ειναι θεμα "εκπαιδευσης" και οχι απλα ενστικτου...
α. Γι' αυτό χρησιμοποίησα τη λέξη "μπορεί". Σε μένα αυτή η σκέψη λειτουργεί.
β. Θες να πεις πως ο φόβος του θανάτου είναι ένστικτο; Μπορείς να το τεκμηριώσεις αυτό;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
21-08-08
00:52
Καταλαβαίνω τι θες να πεις. Ίσως θα έπρεπε κι εγώ με τη σειρά μου, να είχα βάλει τα εισαγωγικά στη λέξη πεθαίνουμε και όχι στη λέξη αλλαγή, ώστε να είναι περισσότερο κατανοητό αυτό που ήθελα να πω.
Αν ξαναδιαβάσεις το παραπάνω κείμενο που παρέθεσα θα δεις ότι ο συγγραφέας του αναφέρει πως τα Χ κύτταρα ζουν Χ χρόνο (άρα μετά πεθαίνουν) και τη θέση τους παίρνουν νέα κύτταρα και όλα αυτά εν όσο βρισκόμαστε εν ζωή... Δεν είναι καταπληκτικό;
Ο Θάνατος, όπως και η Αλλαγή, είναι καταστάσεις από τις οποίες πράγματι δεν υπάρχει διαφυγή κι αυτό από μόνο του ίσως μπορεί να μας δώσει μια διαφορετική θεώρηση του Θανάτου.
Αν ξαναδιαβάσεις το παραπάνω κείμενο που παρέθεσα θα δεις ότι ο συγγραφέας του αναφέρει πως τα Χ κύτταρα ζουν Χ χρόνο (άρα μετά πεθαίνουν) και τη θέση τους παίρνουν νέα κύτταρα και όλα αυτά εν όσο βρισκόμαστε εν ζωή... Δεν είναι καταπληκτικό;
Ο Θάνατος, όπως και η Αλλαγή, είναι καταστάσεις από τις οποίες πράγματι δεν υπάρχει διαφυγή κι αυτό από μόνο του ίσως μπορεί να μας δώσει μια διαφορετική θεώρηση του Θανάτου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.