@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
23-09-08
18:56
Μα έτσι απλά μπορούμε να κρίνουμε την ανθρώπινη ιστορία; Κι από πού προκύπτουν ισοπεδωτικά συμπεράσματα του τύπου "ο σημερινός κόσμος έχει τα χάλια του" ή "όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός τόσο πιο απολίτιστος είναι στη συμπεριφορά του";; Από τις εμβριθείς μελέτες ιστορικών και κοινωνιολόγων;; Επίσης, έχεις δει ποτέ κανέναν κοινωνιολόγο, όταν θέλει να ερευνήσει τις κοινωνικές μεταβολές και την εξελικτική πορεία ενός πολιτισμού, να ανατρέχει στις γραφές και τις προφητείες για να αποφανθεί;;Ναι, σίγουρα θα γίνει αυτό, αλλά πάλι με θεία παρέμβαση. Από μόνοι μας δεν είμαστε ικανοί για το καλό. Να πω οτι η ανθρώπινη ιστορία με διαψεύδει, θα πω ψέμματα. Η απληστία και το μαίνος των ανθρώπων θα καταστρέψουνε αυτόν τον κόσμο πριν την ημερομηνία λήξης του. Δυστυχώς.!
Θυμήθηκα τώρα τα λόγια του καθηγητή θεολογίας που είχα στο γυμνάσιο. "Ο Θεός, παιδιά, δεν αμοίβει και δεν τιμωρεί κανέναν, γιατί όλους μας θέλει στην αγκαλιά του. Είναι δική μας ευθύνη όταν με τον τρόπο ζωής μας πλησιάζουμε ή απομακρυνόμαστε απʼ αυτόν."Ευτυχώς όμως που ο Θεός θα βάλει κάθε κατεργάρη στον μπάγκο του και θα πάνε όλα καλα
Έτσι απενοχοποιούμε τον θεό, ο οποίος είναι καλός και πανάγαθος και δε θα ήθελε να τιμωρηθούν οι άνθρωποι, αλλά διατηρούμε την υπερφυσικό μας μπαμπούλα: την κόλαση!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-09-08
19:07
πάντως, εγώ έγραψα ότι η αναξιοπρέπεια του ανθρώπου προκύπτει από ένα λανθασμένο τρόπο πίστεως…κατά τη γνώμη μου πάντα φυσικά. Δε φαντάζομαι βλέπεις να υπάρχει κάποιος στάνταρ "λανθασμένος" και "σωστός" τρόπος πίστεως για τον καθένα. Για σωστό τρόπο πίστεως δεν έγραψα όχι για ν’ αποφύγω τα διπλοσέντονα, αλλά διότι δεν έχω αποκρυσταλλώσει ακόμα κάποια πράγματα μέσα μου. Βλέπεις, αυτά τα θέματα είναι δύσκολα Αλέξαντρε – θα γράψω εν καιρώ…Επομένως, ο "άνθρωπος" δε μπορεί να γίνει άνθρωπος χωρίς το Θεό. Κι ούτε ο Θεός ζητά τον εξευτελισμό του ανθρώπου, αλλά την ανύψωση του και ανύψωση χωρίς τον Θεό δε γίνεται. Βλέπουμε τα χάλια μας σήμερα που όσο πανε γίνονται και χειρότερα.
Ε, μη γίνεσαι κι εσύ μάντης κακών! Σαν τον Ρεμπεσκε. Όλα καλά θα πάνε…Εγώ βελτίωση πάντως δε βλέπω. Βλέπεις εσύ?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
22-09-08
10:42
Υποστηρίζεται, γενικότερα, και συμφωνώ με αυτό, ότι σημασία δεν έχει τελικά τόσο το τι πιστεύει κανείς, όσο ο τρόπος που το πιστεύει.
Ένας λαθεμένος τρόπος είναι θαρρώ όταν δίνεται έμφαση στο ότι ο άνθρωπος ελέγχεται από μια ανώτερη δύναμη έξω από τον εαυτό του, η οποία απαιτεί υπακοή και λατρεία. Εδώ η θεότητα γίνεται σύμβολο υπεροχής και εξουσιάζει τον άνθρωπο, ο οποίος αισθάνεται φτωχός και ασήμαντος μπροστά της. Βέβαια, το να κατανοεί ο άνθρωπος την ασημαντότητά του μέσα στο σύμπαν, την αδυναμία του απέναντι στις δυνάμεις της φύσης και το θάνατο, είναι σημάδι ωριμότητας. Είναι όμως άλλο πράγμα να κατανοεί αυτούς τους περιορισμούς και τις δυνάμεις απ’ τις οποίες εξαρτάται, και άλλο να καλλιεργεί μέσα του αυτή την εξάρτηση μέσω της πίστεως. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για πραγματική ταπείνωση, ενώ στη δεύτερη για αυτοταπείνωση.
Επίσης λαθεμένο τρόπο πίστεως έχουμε, κατά τη γνώμη μου, όταν οτιδήποτε ωραίο και υψηλό έχει εν δυνάμει μέσα του ο άνθρωπος, το προβάλλει στη θεότητα και με το παραπάνω. Όταν δηλαδή εκείνη έχει όλη τη γνώση, όλη την αγάπη, όλη τη δύναμη, ενώ ο ίδιος αισθάνεται στερημένος από αυτά. Όπως ένας "αμαρτωλός", που έχοντας στερήσει τον εαυτό του από οτιδήποτε καλό και αγαθό, επιζητεί τη χάρη και το έλεος του θεού για να ξανακερδίσει έστω και ένα μικρό κομμάτι που θα τον κάνει πιο ανθρώπινο. Γι’ αυτό και όσο περισσότερη αγάπη του λείπει τόσο περισσότερο παρακαλάει το θεό να του δώσει απ’ τη δική του. Όσο περισσότερη γνώση και σοφία του λείπει τόσο περισσότερο προσφεύγει στο θεό για καθοδήγηση και φώτιση. Και όντας αποξενωμένος απ’ τις δικές του δυνάμεις – αφού αυτές ανήκουν στον υπέρτατο βαθμό σε κάτι έξω από αυτόν - αποξενώνεται από τον εαυτό του. Στρεβλές αντιλήψεις του δημιουργούν συναισθήματα ενοχής, από τα οποία προσπαθεί να απαλλαχτεί προσφεύγοντας και πάλι σε κάτι έξω από αυτόν για να τον συγχωρέσει. Ταυτίζει την ταπεινοφροσύνη με την ανυπόκριτη υποταγή, ζητάει συγχώρεση δίνοντας έμφαση στην αδυναμία και την αναξιότητά του, σέρνεται και προσκυνά, περιφρονεί τον εαυτό του χωρίς καλά – καλά να το συνειδητοποιεί. Δε διεισδύει στον εαυτό του να τον γνωρίσει καλύτερα, δεν αφήνει το πνεύμα του να ξανοιχτεί και σε άλλες περιοχές, η κριτική ικανότητα και οι δυνάμεις της λογικής του εκφυλίζονται (τα δόγματα, π.χ, δρουν απ’ τη φύση τους περιοριστικά).
Γενικότερα, δε δύναται να απελευθερωθεί και να σταθεί στα δικά του τα πόδια - είναι εξαρτημένος απ’ το θεό. Χάνει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του ως άτομο, αλλά αποκτά ένα άλλο αίσθημα – ότι δέχεται προστασία από τη θεότητα. Αισθάνεται δυνατός μονάχα όταν υποτάσσεται σ’ αυτήν, όταν μπορεί να έχει τη χάρη και τη βοήθεια της. Μεταθέτοντας τις δυνάμεις του σε κάτι έξω από αυτόν, θέλει ίσως να νιώσει ασφαλής όπως ένα μικρό και αδύναμο παιδί στη θαλπωρή της μητρικής αγκάλης, κι έτσι δε είναι σε θέση να δεχτεί το δυσβάσταχτο δώρο της ελευθερίας και την ανάληψη της προσωπικής του ευθύνης.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσουν απόρροια ενός λανθασμένου τρόπου πίστεως. Όπως και να’ χει διατηρώ την εντύπωση πως αρκετά από αυτά ισχύουν σε μεγάλο βαθμό… στην πράξη. Διότι θεωρητικά και θεολογικά μπορεί να λέμε ό, τι επιθυμούμε…
Ένας λαθεμένος τρόπος είναι θαρρώ όταν δίνεται έμφαση στο ότι ο άνθρωπος ελέγχεται από μια ανώτερη δύναμη έξω από τον εαυτό του, η οποία απαιτεί υπακοή και λατρεία. Εδώ η θεότητα γίνεται σύμβολο υπεροχής και εξουσιάζει τον άνθρωπο, ο οποίος αισθάνεται φτωχός και ασήμαντος μπροστά της. Βέβαια, το να κατανοεί ο άνθρωπος την ασημαντότητά του μέσα στο σύμπαν, την αδυναμία του απέναντι στις δυνάμεις της φύσης και το θάνατο, είναι σημάδι ωριμότητας. Είναι όμως άλλο πράγμα να κατανοεί αυτούς τους περιορισμούς και τις δυνάμεις απ’ τις οποίες εξαρτάται, και άλλο να καλλιεργεί μέσα του αυτή την εξάρτηση μέσω της πίστεως. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για πραγματική ταπείνωση, ενώ στη δεύτερη για αυτοταπείνωση.
Επίσης λαθεμένο τρόπο πίστεως έχουμε, κατά τη γνώμη μου, όταν οτιδήποτε ωραίο και υψηλό έχει εν δυνάμει μέσα του ο άνθρωπος, το προβάλλει στη θεότητα και με το παραπάνω. Όταν δηλαδή εκείνη έχει όλη τη γνώση, όλη την αγάπη, όλη τη δύναμη, ενώ ο ίδιος αισθάνεται στερημένος από αυτά. Όπως ένας "αμαρτωλός", που έχοντας στερήσει τον εαυτό του από οτιδήποτε καλό και αγαθό, επιζητεί τη χάρη και το έλεος του θεού για να ξανακερδίσει έστω και ένα μικρό κομμάτι που θα τον κάνει πιο ανθρώπινο. Γι’ αυτό και όσο περισσότερη αγάπη του λείπει τόσο περισσότερο παρακαλάει το θεό να του δώσει απ’ τη δική του. Όσο περισσότερη γνώση και σοφία του λείπει τόσο περισσότερο προσφεύγει στο θεό για καθοδήγηση και φώτιση. Και όντας αποξενωμένος απ’ τις δικές του δυνάμεις – αφού αυτές ανήκουν στον υπέρτατο βαθμό σε κάτι έξω από αυτόν - αποξενώνεται από τον εαυτό του. Στρεβλές αντιλήψεις του δημιουργούν συναισθήματα ενοχής, από τα οποία προσπαθεί να απαλλαχτεί προσφεύγοντας και πάλι σε κάτι έξω από αυτόν για να τον συγχωρέσει. Ταυτίζει την ταπεινοφροσύνη με την ανυπόκριτη υποταγή, ζητάει συγχώρεση δίνοντας έμφαση στην αδυναμία και την αναξιότητά του, σέρνεται και προσκυνά, περιφρονεί τον εαυτό του χωρίς καλά – καλά να το συνειδητοποιεί. Δε διεισδύει στον εαυτό του να τον γνωρίσει καλύτερα, δεν αφήνει το πνεύμα του να ξανοιχτεί και σε άλλες περιοχές, η κριτική ικανότητα και οι δυνάμεις της λογικής του εκφυλίζονται (τα δόγματα, π.χ, δρουν απ’ τη φύση τους περιοριστικά).
Γενικότερα, δε δύναται να απελευθερωθεί και να σταθεί στα δικά του τα πόδια - είναι εξαρτημένος απ’ το θεό. Χάνει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία του ως άτομο, αλλά αποκτά ένα άλλο αίσθημα – ότι δέχεται προστασία από τη θεότητα. Αισθάνεται δυνατός μονάχα όταν υποτάσσεται σ’ αυτήν, όταν μπορεί να έχει τη χάρη και τη βοήθεια της. Μεταθέτοντας τις δυνάμεις του σε κάτι έξω από αυτόν, θέλει ίσως να νιώσει ασφαλής όπως ένα μικρό και αδύναμο παιδί στη θαλπωρή της μητρικής αγκάλης, κι έτσι δε είναι σε θέση να δεχτεί το δυσβάσταχτο δώρο της ελευθερίας και την ανάληψη της προσωπικής του ευθύνης.
Τα παραπάνω θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσουν απόρροια ενός λανθασμένου τρόπου πίστεως. Όπως και να’ χει διατηρώ την εντύπωση πως αρκετά από αυτά ισχύουν σε μεγάλο βαθμό… στην πράξη. Διότι θεωρητικά και θεολογικά μπορεί να λέμε ό, τι επιθυμούμε…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.