@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Από την ημέρα που ο Θεάνθρωπος Ι.Χ. συνάντησε τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι, οι άνθρωποι, μόνον «εν πνεύματι και αληθεία» αναζητούν τον Θεό. Τούτο σημαίνει, ότι κάθε ατομική αυτοειδωλοποίηση και αυτοπροβολή ( με μία λέξη, κάθε μορφής ειδωλολατρεία- ακόμη και η πιο εκλεπτυσμένη, όπως η ιουδαϊκή!) ανήκει στην «παλιά» θρησκευτικότητα και η μυστηριακότητά της είναι «αποκεκαλυμμένη».
Η καρδιά και το πνεύμα γίνεται λοιπόν ο πραγματικός ναός εντός του οποίου ο πιστός μπορεί να προσεγγίσει καλύτερα τον Θεό. Και δεν έχει νόημα να αναφερθεί κανείς στην φιλοσοφική σκέψη, που ακόμα κι έτσι περιορίζεται. Αλλά ο απ. Παύλος, που συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του χριστιανισμού ως οργανωμένης θρησκείας, είπε πως αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε η πίστη των χριστιανών είναι χωρίς νόημα και περιεχόμενο. Η επίγεια ζωή του θα ήταν άνευ αξίας και νοήματος, ίσως και να γινόταν αβάστακτη, αν δεν υπήρχε ανάσταση και μετά θάνατον ζωή.
Στη διαλεκτική της ζωής και του τάφου, ο μυημένος, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος, για τις δικές του αλήθειες, όσο και την (όποια) αληθινή του πίστη. Αυτές τον κρίνουν και μόνον μʼ αυτές μπορεί να φθάσει, ή στην νίκη ή στην πτώση. .....
Ο καθένας επιλέγει την "αλήθεια" του με κριτήριο το όφελος που αποκομίζει από αυτήν. Εάν επιθυμεί οπωσδήποτε την αθανασία για να δώσει νόημα στη ζωή του, τότε θα αναζητήσει μια "αλήθεια" που να ικανοποιεί αυτή του την επιθυμία… ό, τι κι αν γίνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
ν’ ανακαλυφθούν τα λείψανά του μια μέρα από κάποια ομάδα αρχαιολόγων!! Λίγες οι πιθανότητες φυσικά, αλλά δεν είναι και σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Το θέμα είναι πώς θα το αντιμετώπιζε αυτό η επίσημη εκκλησία.Κάποιος "τρόπος" θα υπάρχει... Δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κατέρρεε ολόκληρο το "σύστημα"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Στα προηγούμενά μου μηνύματα δεν αναφέρομαι σε κάποιον που αγαπάει το θεό, αλλά ντε και καλά αρνείται την ύπαρξη άλλης ζωής. Άλλωστε, ποιος μπορεί να ξέρει; Αναφερόμουν σε κάποιον που επιζητεί να αγαπά το θεό και τους ανθρώπους, να αγαπάει τον αγώνα που δίνει στην τωρινή του ζωή, χωρίς να επενδύει συναισθηματικά στην άλλη ζωή. Τον αν αυτή υπάρξει ή όχι, θα το δούμε… δεν την σκέφτεται, δεν επιτρέπει σʼ αυτή την ιδέα να έχει ισχυρό συναισθηματικό αντίκτυπο μέσα του… το αφήνει καθαρά στα χέρια του Θεού. Προσπαθεί να τον αγαπήσει, γιατί αυτό επιτάσσει η επιθυμία της καρδιάς του, βιώνει ουσιαστικά την τωρινή του ζωή και αγαπάει τον αγώνα του σʼ αυτήν με τις όποιες επιτυχίες και δυσκολίες του, κι από κει και πέρα ας κάνει ο Θεός ό, τι θέλει….για να το πω απλά. Βέβαια, στα πλαίσια κάποιας "υπερβατικής νομοτέλειας" (), η ύπαρξη θεού συνεπάγεται και ύπαρξη άλλης ζωής. Εγώ όμως δε μιλάω από θεολογική, αλλά από καθαρά ψυχολογική σκοπιά. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει άλλη ζωή, αλλά προσανατολίζομαι στην ιδέα ότι θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε σα να μην υπάρχει.
Τώρα βέβαια το παραπάνω σκεπτικό, έχοντας παράλληλα υπόψη ότι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες, ίσως να υποδηλώνει και πάλι κάποια μικρή και ενδόμυχη συναισθηματική επένδυση στην άλλη ζωή, αλλά ας μην το πλατιάσω… Είπαμε, αυτά τα θέματα δεν είναι καθόλου απλά και εύκολα, δεν εξαντλούνται σε μερικά μηνυματάκια. Οι σκέψεις που διατυπώνω τώρα, π.χ., δεν είναι κάποιες άκαμπτες και ξεκάθαρα διαμορφωμένες σκέψεις, ούτε μπορώ να πω ότι θα κατασταλάξω σε κάποια συγκεκριμένη πίστη που θα με ακολουθεί εσαεί (αν γίνει και ποτέ κάτι τέτοιο δηλαδή…. )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Βλέποντας το απόσπασμα που παρέθεσες, έριξα μια ματιά στις επιστολές του Παύλου και τότε πρόσεξα ότι λίγο πιο κάτω βρίσκεται η φράση του που παρέθεσα στο προηγούμενο μήνυμά μου. Για την ακρίβεια γράφει: "Αν οι νεκροί δεν πρόκειται νʼ αναστηθούν τότε, όπως λέγεται, ας φάμε κι ας πιούμε, γιατί αύριο δε θα ζούμε."Δηλ... όπως λέει και ο Απ. Παύλος (προς τους χριστ. βέβαια):
16. Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ' ο Χριστός ανέστη·
17. αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών.
18. Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν.
19. Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.
20. Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.
[Κορινθίους Α' 15]
Δε θα κάνω κανένα σχόλιο, απλώς σου λέω κι εγώ ότι η Καινή Διαθήκη δεν αποτελεί για μένα κανένα θέσφατο. Και τούτο δεν προέκυψε τόσο επειδή κάποιοι μου το είπαν ή κάπου το διάβασα κτλ…κτλ… όσο από τη δική μου αίσθηση διαβάζοντάς την. Σε πολλά σημεία ακόμα και ο τρόπος που διατυπώνονται οι σκέψεις των συγγραφέων (ιδιαίτερα στις επιστολές) δε με εμπνέει. Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι στο σύνολό του είναι για μένα ένα έργο χαμηλού επιπέδου, απλώς καταθέτω την άποψή μου.
Σχετικά με το άλλο που έγραψες:
Τον "Χ" γιατί τον ανέφερες;Είμαι εγώ και ο Χ. Εγώ προσπαθώ να ζω με αξίες, ιδανικά, να σέβομαι, να κτίζω, να δημιουργώ. Είναι και ο Χ ο οποίος προσπαθεί να πατεί επί πτωμάτων, να σκοτώνει, να γκρεμίζει, να πλουτίζει, να αρπάζει, να ζει πλουσιοπάροχα εις βάρος των άλλων (δεν υπάρχουν και λίγοι τέτοιοι κ δυστυχώς δε ζούνε στις φυλακές)
Στο τέλος, πεθαίνουμε και οι δύο και γινόμαστε λίπασμα. Τι νόημα είχαν οι αξίες και τα ιδανικά μου? Που πήγαν? Τι κατάφερα να γίνω? Λίπασμα? Γι αυτό κόπιαζα μια ζωή να χτίσω έναν καλό άνθρωπο?Αυτό είναι η μεγαλύτερη κουταμάρα που μπορεί κάποιος να πιστεύσει...κατά τη γνώμη μου πάντα.
Λοιπόν, κάτι πολύ σημαντικό για να καταλάβεις τι θέλω να πω:
Το γήρας είναι η εικόνα του πώς ζήσαμε. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος ανατρέχει στο παρελθόν του και μπορεί να νιώσει συναισθήματα προσωπικής καταξίωσης (πέτυχε στη δουλειά του, γνώρισε πραγματικούς φίλους, έκανε καλή οικογένεια, δημιούργησε βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους, αντιμετώπισε τις δυσκολίες της ζωής του και έμαθε από αυτές, αξιοποίησε τις δυνατότητές του, γνώρισε και εκπλήρωσε τον εαυτό σε μεγάλο βαθμό…), αλλά και συναισθήματα αποτυχίας και απελπισίας. Στην τελευταία περίπτωση δεν πρόκειται να τον παρηγορήσει (αληθινά) κανένας θεός και καμία μέλλουσα ζωή. Δεν είναι τόσο η ιδέα του βιολογικού του θανάτου που τον τρομοκρατεί και τον απελπίζει, όσο η ιδέα ότι είναι πλέον πολύ αργά να επιστρέψει πίσω στο χρόνο και να διορθώσει τα πράγματα.
Στην περίπτωση τώρα του ηλικιωμένου που καταξίωσε τη ζωή του, εάν αυτός είναι θρησκευόμενος, το γεγονός ότι δημιούργησε και αγάπησε, ότι αξιοποίησε τις δυνάμεις του και εκπλήρωσε τον εαυτό του, τον κάνει να αισθάνεται γεμάτος. Πιστεύω ότι περισσότερο αυτό το συναίσθημα της πληρότητας είναι που τον κάνει να αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια το φόβο του για το θάνατο κι όχι τόσο η πίστη του στην άλλη ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Πάντως, εγώ δεν στάθηκα στο τι επικαλούνται ή ποια κοσμοθεωρία ενστερνίζονται. Είπα συγκεκριμένα ότι θαυμάζω τη στάση τους απέναντι στο θάνατο.Όχι, δεν είναι εύκολο. Δε θα έλεγα όμως ότι θαυμάζω έναν άνθρωπο που επικαλείται την εξυπνάδα και την λογική, στοχεύει σε μεγάλα επιτεύγματα, αλλά στο τέλος πιστεύει ότι θα γίνει λίπασμα.
Το να αποδεχθείς τη ζωή είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα!!!
Μα ίσα ίσα η ιδέα πολλών από αυτών, ότι ο θάνατος σηματοδοτεί την πλήρη ανυπαρξία, είναι που τους κάνει να αποδεχθούν τη ζωή. Μπορείς να το δεις κι ως εξής:
Σε ποικίλες διαστάσεις της η ύπαρξη λειτουργεί μέσα από πολικότητες: κούραση – ανάπαυση, γυναίκα – άντρας, ζωή - θάνατος… για να δημιουργήσει ορμή, αλλιώς θα υπάρξει σιωπή. Το κάθε τι αποκτά μεγαλύτερη αξία ξέροντας ότι θα το χάσουμε. Η ζωή είναι όμορφη επειδή υπάρχει ο θάνατος. Χωρίς το θάνατο η ζωή, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο (ανθρωπότητα), θα ήταν μια κόλαση!
Για κάποιους η τωρινή μας ζωή είναι απλώς η πρόβα για τη μετά θάνατον ζωή, η οποία είναι η πραγματική ζωή. Για κάποιους άλλους η πραγματική ζωή είναι αυτή που ζούμε τώρα και μετά θάνατον η αυλαία πέφτει. Για τους τελευταίους η ιδέα ότι κάποτε θα πεθάνουν και θα τελειώσουν όλα, τους κάνει να προσδίδουν στην τωρινή ζωή τη μέγιστη αξία. Δεν εννοώ αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος για κάποιους: "ας φάμε κι ας πιούμε, γιατί αύριο δε θα ζούμε". Εννοώ την ουσιαστική αξιοποίηση της ζωής στο σήμερα. Είναι αυτό που έγραψες κι εσύ: να κοπιάσει, να χτίσει, να δημιουργήσει, να αγωνισθεί για αξίες, ιδανικά, πιστεύω. Και κάνοντας αυτά, θα έλεγα εγώ συμπληρώνοντας, να αξιοποιήσει τις κλίσεις και τις δυνατότητές του, να εκπληρώσει τον εαυτό του, να αυτοπραγματωθεί. Παρόμοιο αγώνα πιστεύω ότι μπορεί να δώσει και ο θρησκευόμενος με τη διαφορά ότι για εκείνον ο αγώνας αυτός αποτελεί μια πρόβα για την άλλη ζωή, στην οποία θεωρείται ότι εκπληρώνονται οι απόλυτοι σκοποί του ανθρώπου που δεν ολοκληρώνονται στην τωρινή ζωή (απόλυτη γνώση, ευτυχία…). Όταν δεν πιστεύεις στην άλλη ζωή, ο αγώνας σου δεν αποτελεί πρόβα, αλλά αποκτά απόλυτη αξία, τον βιώνεις στο έπακρο αφού δεν θα υπάρξει άλλη ζωή να βιώσεις, σε γεμίζει τόσο πολύ ώστε να αντέξεις στην ιδέα της πλήρους ανυπαρξίας, ο ίδιος ο αγώνας από μόνος του συνθέτει το νόημα της ζωής.
Ακόμα δεν έχω διαμορφώσει συγκεκριμένες απόψεις γύρω από αυτά τα ζητήματα, αλλά πιστεύω ότι η αυτοπραγμάτωση μπορεί να αποτελέσει κατάκτηση, όχι μονάχα του άθεου, αλλά και του πιστού. Αρκεί ο τελευταίος να μη φοβάται την κόλαση και να μην ονειρεύεται τον παράδεισο. Να προσπαθεί μέσω της αγάπης του για το θείο να αγαπήσει τους ανθρώπους, χωρίς παράδεισο, κόλαση, διαόλους και σατανά. Φαντάσου έναν τέτοιο άνθρωπο στο τέλος της ζωής του να μη ζητάει καμία ανταμοιβή απʼ τον Θεό. Δε θα ήταν ένδειξη μεγαλείου κάτι τέτοιο;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Η γενική ενασχόληση με το αν υπήρξε σήμερα, πιστευω ότι ακολούθησε την τεράτια επίτυχία του Κώδικα Ντα Βιντσι, η οποία όμως οφείλεται στο ότι κάποιοι απόφάσισαν να την κάνουν τεράστια επιτυχία. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι υπάρχουν βιβλία που γράφουν απ όλα. Έχουν σίγουρα γραφτεί πολλά και υπέροχα παιδικά βιβλία, οχι μονο ο Χάρυ Πότερ. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για το Χριστό, όχι μονο αυτή του Ντάν Μπράουν.
Τα βιβλία είναι, και ήταν πάντα, η αρχή για τα πάντα. Το γιατί ορισμενμες συγκεκριμμένες εκδόσεις αποφασίστηκε να πουσαριστούν με όλα τα μέσα αποκαλύπτει τις προθέσεις του συστήματος απο πίσω τους. Γιατί δηλαδή ΠΡΕΠΕΙ να σκεφτόμαστε αυτά που γράφουν αυτά τα βιβλία και όχι κάποια άλλα.
Πολλοί χριστιανοί πάνε δυο φορές το χρόνο στην εκκλησιά, κάνουν το σταυρό τους από συνήθεια, ξέρουν τα πολύ στοιχειώδη, η πίστη τους πηγάζει κατά βάθος απ’ την επιθυμία να "τα έχουν καλά με το Θεό", αλλά παρ’ όλ’ αυτά είναι αρεστοί (αφού δηλώνουν πιστοί, αν και "αμαρτωλοί" βεβαίως βεβαίως) και κατατάσσονται στα εκατομμύρια των χριστιανών. Με τέτοια πρόβατα δεν είναι τυχαίο που οι εκπρόσωποι της εκκλησίας ανησυχούν, μήπως και τους φύγουν απ’ το μαντρί, κάθε φορά που κάποιοι δεξιοτέχνες της συνομοσιολογίας (και όχι μόνο), τύπου Dan Brown, εκδίδουν τα "αριστουργήματά" τους. Φταίει βέβαια και το ίδιο το θρησκευτικό κατεστημένο που επί αιώνιες φρόντιζε να καλύπτει τα στραβά και τα ανάποδα, με αποτέλεσμα, όταν αυτά αποκαλύπτονται (είτε όπως είναι, είτε εν μέρει, είτε παραποιημένα) να ταράζονται εύκολα τα πρόβατα.
Από κει και πέρα τρέχα γύρευε να βρεις τι ισχύει και τι δεν ισχύει όταν μάλιστα σε πολλά θέματα οι ίδιοι οι ειδικοί της Βίβλου δε συμφωνούν, ενώ δεν υπάρχουν και επαρκή στοιχεία (π.χ το περιεχόμενο των ευαγγελίων είναι πολύ περισσότερο θεολογικό παρά ιστορικό). Για μένα, πάντως, το σημαντικότερο που ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει είναι να ερευνήσει την ηθική αξία που έχει γι’ αυτόν η διδασκαλία του Ιησού. Δεν έχει, λοιπόν, τόσο σημασία να ψάχνουμε το τι έγινε, πώς έγινε, αν έγινε, όσο το να εμβαθύνουμε νοητικά και συναισθηματικά σε έννοιες όπως συμπόνια, οίκτος, ενοχές, ταπεινοφροσύνη, εξάρτηση, ελευθερία, εγωισμός και αγάπη. Κι όσο κι αν μας αγγίζει μια διδασκαλία, νομίζω ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σα μια υπέρτατη αλήθεια που απηχεί στο σύμπαν! Πώς είναι δυνατόν να τις προσδίδουμε μια απόλυτη σημασία για τον κάθε άνθρωπο;; Κάποιους, για παράδειγμα, μπορεί να τους εκφράζει περισσότερο η διδασκαλία του Βούδα παρά του Ιησού, ενώ κάποιοι άλλοι αναζητούν εκείνα τα στοιχεία απ’ την κάθε διδασκαλία που τους εκφράζουν περισσότερο…
"Για όσους πιστεύουν στο Θεό, καμιά εξήγηση δεν είναι αναγκαία.Για όσους δεν πιστεύουν, καμιά εξήγηση δεν είναι δυνατή."
George Seaton
Πάντως, όπως ξέρεις, ο διαχωρισμός δεν υφίσταται μονάχα ανάμεσα σε πιστούς και μη πιστούς. Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες πολύ ενδιαφέρουσες όπως οι ασυνείδητα ένθεοι ή άθεοι. Υπάρχουν οι αδιάφοροι, οι οποίοι δεν παίρνουν θέση και δεν τους νοιάζει εάν πιστεύει κανείς ή όχι. Μην ξεχνάς τώρα ότι οι δηλωμένοι άθεοι, αν και οι απόψεις τους αντανακλούν τη δική τους δογματική οπτική, έχουν ευαισθησίες. Επιμένουν πως δεν υπάρχει θεός, πράγμα που σημαίνει πως το ερώτημα αυτό τους έχει προβληματίσει, τους έχει πιέσει – δεν είναι αδιάφοροι. Αρκετούς δε εγώ προσωπικά τους σέβομαι, διότι δε διακρίνονται από φανατισμό, αλλά και οι θέσεις τους, αν και δογματικές, αντανακλούν εμπιστοσύνη και ειλικρινή πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου. Σίγουρα θα υπάρχουν και φανατικοί άθεοι, αλλά ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία συναντάται πολύ πιο συχνά εντός της θρησκείας παρά εκτός. Και δε νομίζω να είναι απλώς η υποκειμενική μου άποψη αυτό.
Και κάτι ακόμα: Δεν είναι και εύκολο πράγμα να προσπαθεί κανείς να δώσει ο ίδιος νόημα στη ζωή του, χωρίς να να πιστεύει σε θεό. Γι’ αυτό σέβομαι ιδιαίτερα τους άθεους που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους κι είναι συμφιλιωμένοι με την ιδέα του θανάτου τους. Πιστεύουν ακράδαντα ότι στο τέλος θα γίνουν λίπασμα κι αυτό είναι όλο. Κι όμως αντιμετωπίζουν το θάνατό τους με κουράγιο και αξιοπρέπεια. Για μένα μια τέτοια στάση αποτελεί ιδανικό που δεν ξέρω κατά πόσο θα πλησιάσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Καλά, δεν το συζητώ..η ταινία είναι μια σκέτη μπαρούφα – το βιβλίο είναι καλύτερο.Η γενική ενασχόληση με το αν υπήρξε σήμερα, πιστευω ότι ακολούθησε την τεράτια επίτυχία του Κώδικα Ντα Βιντσι, η οποία όμως οφείλεται στο ότι κάποιοι απόφάσισαν να την κάνουν τεράστια επιτυχία.
Mα και για μένα η διδασκαλία αυτή δεν ήταν το αποτέλεσμα της φαντασίας κάποιων οξυδερκών ανθρώπων που δημιούργησαν έναν σωτήρα. Πάντως, πολύ, μα πολύ λίγοι εμπνευσμένοι θα μπορούσαν να διδάξουν, αλλά και να πράξουν όπως ο Ιησούς. Για παράδειγμα, νομίζω ότι η αντιμετώπισή του προς τα παιδιά και τις γυναίκες ήταν πρωτοφανής για την εποχή του αν λάβουμε υπόψη τις σχετικές κοινωνικές αντιλήψεις που επικρατούσαν. Η αντιμετώπιση αυτή εκδηλώθηκε κυρίως με πράξεις κι όχι με λόγια. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά κανένας φωτισμένος άνθρωπος πριν τον Ιησού δεν αντιμετώπισε με τέτοια αγάπη τα παιδιά και τις γυναίκες.μια διδασκαλία της αγάπης που ο κάθε ενας εμπνευσμενος θα μπορουσε να έχει κάνει. Κατα πόσο υπήρξε και αυτή; Είναι δυνατόν ενας ολόκληρος πλανήτης να την μνημονεύει και να μην υπήρξε ποτέ τίποτα;
Ενδιαφέρον αυτό το θέμα. Από τη μία πλευρά όλος αυτός ο κόσμος που πίστευε και ακολουθούσε τον Ιησού, αποτελούνταν στη συντριπτική πλειοψηφία από ανθρώπους φτωχούς, αγράμματους, καταπιεσμένους, περιθωριακούς, ανθρώπους δηλαδή επιρρεπείς στο να πιστέψουν σε θαύματα. Απʼ την άλλη πλευρά όμως, υποστηρίζεται ότι είναι αδύνατον όλοι αυτοί να ακολούθησαν τον Ιησού μόνο και μόνο επειδή ενθουσιάστηκαν απʼ τη διδασκαλία του. Αν σκεφτούμε δηλαδή τις συνθήκες της εποχής, θεωρείται αμφίβολο αν οι περισσότεροι απʼ αυτούς καταλάβαιναν ακριβώς αυτά που έλεγε. Υποστηρίζεται δηλαδή ότι τα θαύματα ήταν αυτά που, διαδιδόμενα από στόμα σε στόμα, συνέβαλαν καθοριστικά στο να πιστέψει ο κόσμος ότι αυτός είναι ο μεσσίας και να τον ακολουθήσει, προκαλώντας έτσι όλη αυτή την αναταραχή γύρω απʼ το όνομά του. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που μετά τη σταύρωση όλοι σχεδόν εγκατέλειψαν απογοητευμένοι τον Ιησού πιστεύοντας ότι δεν ήταν ικανός να υπερασπίσει τον εαυτό του.Το πεπλο του μυστηρίου είναι γυρω απο τα θαύματα
Πάντως, στα ευαγγέλια βρίσκεται καταγεγραμμένο ένα πλήθος θαυμάτων, ενώ παρουσιάζεται ο ίδιος ο Ιησούς να επιμένει ότι δεν ήταν ο ίδιος που έκανε θαύματα, αλλά ο Πατέρας του, και ότι κανένα θαύμα δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς πίστη στον Θεό. Επίσης, σύμφωνα με αυτά που έχω διδαχθεί, εκείνη την εποχή η ιουδαϊκή θρησκεία αντιμετώπιζε τα βάσανα των αρρώστων και των δαιμονισμένων ως τιμωρίες για τις αμαρτίες τους. Έτσι οι θεραπείες και οι εξορκισμοί του Ιησού αποτελούσαν μια άφεση αμαρτιών.
Λοιπόν, εγώ δεν πιστεύω στα "θεαματικά" θαύματα όπως αυτά της μετατροπής του νερού σε κρασί και το βάδισμα πάνω στη θάλασσα, ούτε σε αναστάσεις νεκρών πιστεύω. Το θέμα για μένα είναι τι συμβαίνει στους εξορκισμούς και τις θεραπείες. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχω μια σαφή εικόνα, αλλά νομίζω ότι όλο και κάτι θα ισχύει, το οποίο μεγαλοποιήθηκε και "στολίστηκε". Προστέθηκαν επιπλέον (εννοείτε ότι δεν εννοώ κακόβουλα) οι αναστάσεις και τα θεαματικά θαύματα, κι όλα μαζί λειτούργησαν, εκτός των άλλων, κι ως σφραγίδα που επιβεβαίωνε το "θείο" χαρακτήρα του Ιησού και το μεσιανικό του ρόλο. Υποστήριξε όμως ποτέ ο ίδιος ότι ήταν θεός;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Τέλος πάντων, εγώ ανέφερα τη γενικότερη αίσθηση που έχω and thatʼs all… Τώρα σχετικά μʼ αυτό που λες… μήπως είμαστε σίγουροι και για την ύπαρξη "αφεντικού";
Το θέμα στο παρών threadμπορεί να είναι ενδιαφέρων για πολλούς, αλλά το βρίσκω κάπως περιοριστικό. Θα μπορούσαν, π.χ., να τεθούν επιπλέον ενδιαφέροντα ζητήματα, όπως η αξιοπιστία των ευαγγελίων, η ηθική αξία της διδασκαλίας του Ιησού κ.α., για τα οποία γνωρίζω σε πολύ γενικές γραμμές κάποια πράγματα και θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Από τα λίγα που έχω υπόψη καταλαβαίνω ότι μια διεύρυνση του θέματος θα είχε πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές (π.χ αν ο Ιησούς ήθελε να ιδρύσει κάποια οργανωμένη θρησκεία και αν πράγματι θεωρούσε τον εαυτό του θεό…)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ραβινική φιλολογία (Ταλμούδ)
Μια άλλη βοηθητική πηγή για την ανίχνευση του ιστορικού Ιησού είναι κι εκείνη της ραββινικής παράδοσης. Στα κείμενα αυτά, συναντούμε στοιχεία και κρίσεις για τον Ιησού από την εποχή του ακόμη, που θυμίζουν την ατμόσφαιρα των διηγήσεων των χριστιανικών κειμένων, όταν αναφέρονται σε ανάλογα θέματα κριτικής και απόρριψης του Ιησού. Οι πληροφορίες που μας δίνει ιδιαίτερα η ιουδαϊκή ερμηνευτική παράδοση του Ταλμούδ, προέρχονται από τα τέλη του 1ου και τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., και παρουσιάζουν κάποια ιδιαιτερότητα, γιατί εκφράζουν τις ιουδαϊκές εκτιμήσεις για πρόσωπα και πράγματα της εποχής. Μας διασώζουν επίσης τις κρίσεις των ραββίνων του παραδοσιακού Ιουδαϊσμού σχετικά με το πρόσωπο και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού.
Σ' αυτά τά κείμενα της επίσημης ιουδαϊκής παράδοσης γίνεται μεταξύ των άλλων σαφής αναφορά στο πρόσωπο και το έργο του Ιησού και παρόλο που τα παρεχόμενα στοιχεία είναι σχετικά λίγα, από αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς και το έργο του απασχόλησαν έντονα τον Ιουδαϊσμό της εποχής του. Εκεί ο Ιησούς αναφέρεται ως Γιεσσού μπεν Πανθέρα (Yeshu Ben Pantera), που σημαίνει Ιησούς ο Γιος του Πάνθηρα. Μνημονεύεται η μετάβαση του στην Αίγυπτο, όπου κατά την ιουδαϊκή αυτή παράδοση σπούδασε την τέχνη της μαγείας, που αργότερα άσκησε, επιστρέφοντας στην πατρίδα του. Εξαιτίας δε αυτού του γεγονότος δίνεται και η ερμηνεία της καταδίκης του σε σταυρικό θάνατο. Αν και τα σωζόμενα αυτά στοιχεία της ραββινικής παράδοσης στηρίζονται σε μια διάθεση πολεμικής κατά του Ιησού, εντούτοις λόγω αυτής ακριβώς της διάθεσης, αποκτά ιδιαίτερη σημασία μια προσπάθεια «απομυθοποίθησης» του Ιησού με το να καταδειχθεί η ταπεινή του προέλευσή, χωρίς όμως να γίνεται λόγος για άρνηση της ιστορικότητάς του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.