Isiliel
Επιφανές μέλος
Ο Ερμης συμβολιζει και υποκριτικο ταλεντο και εμπορικο δαιμονιο ; Εγω για ταχυδρομο (που χτυπαει πολλες φορες) τον ειχα.
Αρχική Δημοσίευση από Wiki:Ο Ερμής είναι ο αγγελιοφόρος των θεών στην ελληνική μυθολογία.Ακόμη λειτουργεί ως ψυχοπομπός, δηλαδή οδηγεί τις ψυχές των νεκρών στον Άδη (όπως μαθαίνουμε στην Οδύσσεια), αλλά είναι και προστάτης των κλεφτών, των τυχερών παιχνιδιών και του εμπορίου.
Όσο για το υποκριτικό του ταλέντο:
Αρχική Δημοσίευση από Από άλλο φόρουμ:Το μωρό που σκάρωνε φάρσες
Η Μαία ήταν η μικρότερη από τους Τιτάνες. Της άρεσε να μαζεύει λουλούδια κι όλο γελούσε και τραγουδούσε. Γι' αυτό και οι θεοί την αγαπούσαν. Πιο πολύ όμως την αγαπούσε ο Δίας. Την παντρεύτηκε λοιπόν κρυφά, κι επειδή η Μαία ζούσε σε μια σπηλιά στο μακρινό όρος Κυλλήνη, η Ήρα δεν την ανακάλυψε.
Σε λίγο καιρό, η Μαία γέννησε ένα αγοράκι που το ονόμασε Ερμή. Ο Ερμής έμοιαζε πολύ με τη μητέρα του: του άρεσε πολύ να γελάει και ήταν το πιο χαρούμενο και ζωηρό μωρό στον κόσμο. Ήταν επίσης και πολύ έξυπνο και του άρεσε να στήνει φάρσες στους θεούς. Μόλις γεννήθηκε, σηκώθηκε από την κούνια του, βγήκε από τη σπηλιά και έτρεξε στα λιβάδια της Αρκαδίας, όπου έβοσκε ο Απόλλωνας τα λευκά βόδια του. Ο Απόλλωνας ήταν ξαπλωμένος κάτω από ένα δέντρο και σιγοτραγουδούσε ευτυχισμένπς.
"Χε, χε!" κρυφογέλασε ο Ερμής. "Τι θα πάθει άραγε ο Απόλλωνας αν χάσει τα καλύτερα βόδια του χωρίς να μπορεί να βρει πουθενά τα ίχνη τους;"
Χώθηκε λοιπόν μέσα στα λουλούδια και πλησίασε τα πενήντα παχύτερα βόδια.
"Σσστ!" τους έκανε, καθώς κάλυπτε τις οπλές τους με λεπτές φλούδες από τον κορμό των δέντρων και έδενε στην ουρά τους άχυρα για να σβήνουν μόνες τους τα ίχνη τους. "Ελάτε" ψιθύρισε. "Ακολουθήστε με!"
Στο δρόμο για τη σπηλιά της Μαίας, ο Ερμής πείνασε, κι έτσι έκατσε κι έφαγε δυο βόδια. Έπειτα έφτιαξε με το καβούκι μιας χελώνας που βρήκε μπροστά του και με τα έντερα των βοδιών μια λύρα. Ήταν η πρώτη λύρα στον κόσμο κι ο Ερμής ένιωσε πολύ χαρούμενος όταν άκουσε τον ήχο που έβγαζε.
Όταν έφτασε στη σπηλιά, έκρυψε τα βόδια στο δάσος και γύρισε στην κούνια του.
"Κατεργαράκο!" ψιθύρισε η Μαία από το κρεβάτι της. "Που ήσουν όλη μέρα;" αλλά ο Ερμής κοιμόταν βαθιά και δεν την άκουσε.
Άλλωστε, είχε φάει πάρα πολύ και είχε βαρυστομαχιάσει.
Το βραδάκι ήρθε ο Απόλλωνας έξω από τη σπηλιά κι άρχισε να φωνάζει:
"Που τα πήγες τα βόδια μου; Ξέρω πως μου τις έκλεψες.... Που είναι;".
Ο Ερμής όμως δεν του απαντούσε, αλλά του έκανε χαρούλες, όπως κάνουν τα μωρά.
Ο Απόλλωνας θύμωσε πολύ.
"Μη με κοροιδεύεις εμένα!" είπε κι αμέσως τον έπιασε και τον πήγε στον Όλυμπο, όπου συγκάλεσε έκτακτο συμβούλιο των θεών. "Αυτό το μωρό έκλεψε τα βόδια μου και δε μου λέει που τα έχει κρύψει!" είπε ο Απόλλωνας μόλις συγκεντρώθηκαν οι θεοί.
Όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι κι έπειτα έβαλαν τα γέλια. Ήταν τόσο αστείο! Ένα μωρό απειλούσε το θεό του φωτός!
"Μην κάνεις έτσι, Απόλλωνα" είπε ο Δίας, που είχε δακρύσει από τα γέλια. "Θα σ'τα δώσει πίσω. Κι εσύ μικρέ" είπε στον Ερμή "πες του που τα έκρυψες!"
Ο Ερμής υπάκουσε στη διαταγή του Δία κι έφυγε αμέσως με τον Απόλλωνα για τα δάση της Αρκαδίας. Στο δρόμο έδειξε στον Απόλλωνα τη λύρα που είχε φτιάξει, κι αυτός ενθουσιάστηκε γιατί αγαπούσε τη μουσική πολύ περισσότερο από τα βόδια. Κι αυτή η λύρα έβγαζε έναν καταπληκτικό ήχο!
Του πρότεινε λοιπόν να κρατήσει τα βόδια και σαν αντάλλαγμα να του δώσει τη λύρα.
Ο Ερμής δέχτηκε με χαρά.
Ο Δίας χάρηκε πολύ με τις ικανότητες του γιου του και τον έκανε αγγελιοφόρο των θεών. Του έδωσε κι ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, ένα μαγικό φτερωτό καπέλο κι ένα μανδύα που τον έκανε αόρατο.
Ο Ερμής δεν ξανάκλαψε από τότε. Αλλά ποτέ δε σταμάτησε να κάνει φάρσες στους θεούς και να γελάει με τα παθήματα τους........
Πηγή
Για περισσότερες λεπτομέρειες ρώτα τον Κυνόφιλο που είναι ειδικός στη μυθολογία...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Χαίρομαι που σε συναντώ εδώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Δεν πας μακριά όταν λυπάσαι τον εαυτό σου...
'Οπως επίσης δεν με πείθεις ούτε συ ούτε ο Χάος ότι δεν θεωρείτε το κέντρο του κόσμου τον εαυτό σας.
Σε ότι με αφορά, επειδή σκοπός μου ήταν να απαντήσω επιγραμματικά στον Lorien που με ρώτησε, για τη μαθητεία μου, εννοώ ακριβώς αυτό που λες λέγοντας "πως δεν πάει κανείς μακριά όταν λυπάται τον εαυτό του". Συνειδητοποίησα εδώ και λίγο καιρό -σχεδόν ταυτόχρονα με την αρχή αυτού του ταξιδιού, με την πολύτιμη βοήθεια του δασκάλου μου- πως όσο λυπάμαι τον εαυτό μου για τις συμφορές που τον βρήκαν και κλαίγομαι στην ουσία δεν κάνω άλλο από το να τρέφω τον εγωισμό μου. "Μην παίρνεις τον εαυτό σου πολύ στα σοβαρά" σημαίνει "Πάψε να θεωρείς τον εαυτό σου το κέντρο του κόσμου".
Εύχομαι να γνωρίζεις πως και από την πλευρά μου ισχύει το ίδιο. Σε εκτιμώ βαθύτατα και αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που σε θέλω συνταξιδιώτη σε αυτό το ταξίδι.ενώ ξέρεις πόσο σε εκτιμώ,
Σε καλώ να αναλογιστείς με τη σειρά σου, γιατί εσύ εξέλαβες προσωπικά τη δική μου μαθητεία;ειδικά εσύ εξέλαβες προσωπικά ότι αυτό που έγραψα,
Χωρίς να παριστάνω πως ξέρω το πραγματικό νόημα του Νόμου του Crowley εκείνος είπε:Δεν κάνουμε ό,τι θέλουμε στη ζωή.
Love is the law, love under will.
Η ίδια η κάρτα μας δίδαξε πως "Ο σχηματισμός κάποιας ιδέας δημιουργεί σχεδόν ταυτόχρονα την αντίθετή της. Η αντίθεση κάθε πρότασης ενυπάρχει στον εαυτό της. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί η ισορροπία του σύμπαντος".H κάρτα σημαίνει ''Αναπαφασιστικότητα
Με αυτή τη λογική σημαίνει και Αποφασιστικότητα κτλ.
Δεν είμαστε πάνω από ένας αυτοι που το λέμε. Εγώ το λέω αυτό και είναι το συμπερασμά μου μέσα από τη μελέτη μου με τις κάρτες το οποίο είναι ανοιχτό σε κριτική και αμφισβήτηση.Οι κάρτες Ταρό μπορούν να διαβαστούν και ανεστραμένες κι ας λέτε.
Θα εξηγήσω το γιατί διότι πιθανότατα ενδιαφέρει και την ομάδα.
Ακόμα και στη μαντική τους διάσταση οι κάρτες δεν προβλέπουν το μέλλον.
οι Ταρώ παρουσιάζουν το πιθανότερο μέλλον σύμφωνα με την υπάρχουσα κατάσταση. Δείχνουν δηλαδή την πιθανότερη έκβαση σύμφωνα με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το παρόν.
Εάν έχει κανείς μελετήσει τις Ταρώ με τον τρόπο που το κάνουμε εμείς εδώ, ξέρει λίγο πολύ ποιά κομμάτια του προσωπικού του δρόμου χρίζουν προσοχής.
Αν οι κάρτες είναι ζωντανές οντότητες δε χρειάζεται να τις γυρίσει κανείς ανάποδα για να μιλήσουν! Πόσο μάλλον όταν από μόνες τους εμπεριέχουν και τη μια και την άλλη πλευρά.
Αυτά είναι επίσης προσωπικά μου συμπεράσματα και επίσης είναι ανοιχτά σε κριτική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Κατάλαβα πως οι σκέψεις μου δεν είμαι εγώ. Ταυτόχρονα κατάλαβα πως μπορώ με ευκολία να μεταστοιχειώνω τις σκέψεις μου σε ό,τι χρειάζομαι για να ορθοποδήσω. Δεν πας μακριά όταν λυπάσαι τον εαυτό σου...Απο ποια αποψη ;
Ένας καθηγητής στο σχολείο μας έλεγε πως τα κύτταρά μας ανανεώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε επτά χρόνια περίπου. Αν ισχύει αυτό, κάθε 7 χρόνια είμαστε ένας "καινούργιος άνθρωπος";
Και επειδή όλα είναι δρόμος:
THE ROAD GOES EVER ON AND ON
down from the door where it began.
now far ahead the road has gone,
and i must follow, if i can,
pursuing it with eager feet,
until it joins some larger way
where many paths and errands meet.
and whither then? i cannot say.
the road goes ever on and on
out from the door where it began.
now far ahead the road has gone,
let others follow it who can!
let them a journey new begin,
but I at last with weary feet
will turn towards the lighted inn,
my evening-rest and sleep to meet.
still round the corner there may wait
a new road or a secret gate,
and though we pass them by today,
tomorrow we may come this way
and take the hidden paths that run
towards the moon or to the sun.
still round the corner there may wait
a new road or a secret gate,
and though i oft have passed them by,
a day will come at last when i
shall take the hidden paths that run
west of the moon, east of the sun.
J.R.R. Tolkien
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Καλή η φαντασία, αλλά αντί για αγάπη, υψηλά μηνύματα και ανυψώσεις, μόνο πόνο και έχω εισπράξει από όλο αυτό. Τα ερωτηματικά μου παραμένουν αναπάντητα.
Το καράβι το θέλω να πάει στην Ιθάκη
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Δεν θα βρούμε όλοι τα ίδια πράγματα σ'αυτό το ταξίδι. Καθένας θα βρει αυτό που η ψυχή του στήνει εμπρός του...
Σάμπως δεν είναι ο Πόνος δάσκαλος?
Το θέμα είναι να βγούμε απέναντι...
Καλό θα ήταν να ξεκαθαρίζει ο κάθε συνταξιδιώτης μας το στόχο του και τον προορισμό του πριν ανεβαίνει με τόση ευκολία σε τέτοια καράβια.
Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν ο καθένας μέσα του τι ψάχνει να βρει, αν θέλει. Γιατί τα ωραιότερα ταξίδια είναι συνήθως αυτά που ξεκινάς μόνο με όραμα, χωρίς προορισμό κι αφήνεις το δρόμο να σε πάει.
...κατι που έμαθα σ'αυτό το ταξίδι είναι να μην παίρνω πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
του Herman Hesse
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα νεαρό αγόρι που το έλεγαν Πίκτορ. Μια μέρα ο Πίκτορ βρέθηκε στον Παράδεισο. Μόλις έφθασε εκεί «σκόνταψε» πάνω σε ένα δέντρο που ήταν άνδρας και γυναίκα μαζί. «Εσύ είσαι το δέντρο της ζωής;» ρώτησε εκείνος. Αντί του δέντρου όμως απάντησε το φίδι και ο Πίκτορ απομακρύνθηκε γρήγορα.
Περπατώντας συνάντησε άλλο ένα δέντρο που ήταν ήλιος και φεγγάρι μαζί. «Εσύ είσαι το δέντρο της ζωής;» ρώτησε ξανά ο Πίκτορ. Ο ήλιος έγνεψε και χαμογέλασε.
Στον Πίκτορ άρεσε το καθετί εκεί στον Παράδεισο. Υπέροχα λουλούδια τον παρατηρούσαν. Ένα από αυτά είχε τη μυρωδιά του παιδικού του κήπου, του θύμιζε τη φωνή της μάνας του, κάποιο άλλο, λίγο πιο πέρα, εξέπεμπε μια άγρια μυρωδιά, ένα μείγμα από μέλι και ρετσίνι, κάτι σαν το φιλί μιας γυναίκας...
Είχε χαθεί στο συναρπαστικό τοπίο όταν αντίκρυσε μπροστά του ένα πανέμορφο πουλί. «Πού βρίσκεται η ευτυχία;» το ρώτησε ο Πίκτορ. «Η ευτυχία, φίλε μου, βρίσκεται παντού» απάντησε το πουλί. Έπειτα το πουλί άνοιξε τα φτερά του και μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε λουλούδι. Ύστερα από λίγο μεταμορφώθηκε ξανά σε θαυμαστή πεταλούδα. Πέρασε κάποια ώρα και η θαυμαστή πεταλούδα έγινε χρωματιστό κρύσταλλο που μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που έγινε πολύτιμη πέτρα.
Ο Πίκτορ, ο οποίος παρακολουθούσε όλη τη σκηνή με μάτια γουρλωμένα, σπρωγμένος από μια ασυγκράτητη ορμή, άρπαξε τότε την πολύτιμη πέτρα. Εκείνη τη στιγμή άκουσε το φίδι να του ψιθυρίσει στο αυτί: «Η πέτρα σε μεταμορφώνει σε ό,τι θες. Πες την επιθυμία σου πριν είναι αργά». Φοβήθηκε ο Πίκτορ μη χάσει τη μεγάλη ευκαιρία της ζωής του. Αυτοστιγμεί είπε τι επιθυμούσε και μεταμορφώθηκε σε δέντρο. Πολλές φορές είχε ευχηθεί κάτι τέτοιο.
Τα δέντρα του φαινόντουσαν γεμάτα ειρήνη, αξιοπρέπεια και δύναμη. Ο Πίκτορ, λοιπόν, έγινε δέντρο. Όπως όλα τα δέντρα έχωσε βαθιά τις ρίζες του στο χώμα, έβγαλε κλαδιά και φύλλα... Πέρασαν πολλά χρόνια πριν αντιληφθεί πως η ευτυχία του δεν ήταν τέλεια. Είδε πως εκεί στον Παράδεισο, όλα τα όντα υπόκεινται σε μια αιώνια μεταμόρφωση. Είδε λουλούδια να μεταμορφώνονται σε κροκόδειλους, ελέφαντες να μεταμορφώνονται σε κοτρόνες, χαμαιλέοντες να μεταμορφώνονται σε έλατα. Εκείνος όμως δεν μπορούσε πια να μεταμορφωθεί σε τίποτε άλλο.
Όταν το κατάλαβε αυτό η θλίψη τον πλημμύρισε. Γιατί όσοι δεν διαθέτουν την ικανότητα της μεταμόρφωσης, χάνουν κάθε ομορφιά και όρεξη για ζωή...
Μια από τις βαρετές εκείνες ημέρες, ένα όμορφο κορίτσι πέρασε από εκεί. Μόλις το είδε μια άγρια και γλυκιά επιθυμία κατέλαβε την καρδιά του Πίκτορ. Θυμήθηκε τη καταγωγή του, τα χρόνια που είχε ζήσει ως άνθρωπος, τη στιγμή που κρατούσε στο χέρι την πολύτιμη πέτρα, τη μεταμόρφωση σε δέντρο. «Ίσως βιάστηκα» σκέφτηκε. Η όμορφη κοπέλα άκουσε το δέντρο-Πίκτορ να θροΐζει και σπρωγμένη από μια άγνωστη δύναμη, κάθισε από κάτω του. Αυτό το δέντρο εξέπεμπε μελαγχολία και ομορφιά μαζί. Ακούμπησε στον κορμό του. Ένιωσε το δέντρο πως ανατρίχιασε και ένιωσε το ίδιο ρίγος να διασχίσει τη καρδιά της. Τότε είδε να κυλά κοντά στα πόδια της ένα χρωματιστό κρύσταλλο που μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που έγινε πολύτιμη πέτρα.
Έσκυψε με ορμή και το άρπαξε. Αυτοστιγμεί χάθηκε, έγινε ένα με το δέντρο. Και ο Πίκτορ ένιωσε τότε τη θλίψη να τον εγκαταλείπει...
(ευχαριστώ τον κο Γκαζμέντ Καπλάνι που θυμήθηκε αυτή την ιστοριούλα ακριβώς πάνω που τη χρειαζόμουν! )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.