Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
07-11-08
02:42
Οταν παραιτούμαστε απο τα ονειρά μας και βρίσκουμε τη γαλήνη,
γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας, αλλά τα νεκρά όνειρα αρχίζουν
να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας την ατμόσφαιρα.
Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα - την απογοήτευση και την αποτυχία - γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανανδρείας μας.
Οι βαθιές αλλαγές, και στον άνθρωπο και στην κοινωνία, συμβαίνουν σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα.
Τη στιγμή που το περιμένουμε λιγότερο, η ζωή πετάει μπροστά μας μια πρόκληση
για να δοκιμάσει το θάρρος και την επιθυμία μας για αλλαγή·
τη στιγμή αυτή καθόλου δεν ωφελεί να προσποιηθούμε ότι δε συμβαίνει τίποτα
ή να δικαιολογηθούμε λέγοντας ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι.
Η πρόκληση δεν περιμένει.
Η ζωή δεν κοιτάζει πίσω.
PAULO COELHO
γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας, αλλά τα νεκρά όνειρα αρχίζουν
να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας την ατμόσφαιρα.
Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα - την απογοήτευση και την αποτυχία - γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανανδρείας μας.
Οι βαθιές αλλαγές, και στον άνθρωπο και στην κοινωνία, συμβαίνουν σε πολύ σύντομα χρονικά διαστήματα.
Τη στιγμή που το περιμένουμε λιγότερο, η ζωή πετάει μπροστά μας μια πρόκληση
για να δοκιμάσει το θάρρος και την επιθυμία μας για αλλαγή·
τη στιγμή αυτή καθόλου δεν ωφελεί να προσποιηθούμε ότι δε συμβαίνει τίποτα
ή να δικαιολογηθούμε λέγοντας ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι.
Η πρόκληση δεν περιμένει.
Η ζωή δεν κοιτάζει πίσω.
PAULO COELHO
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-11-08
15:56
Το θέμα είναι ποιούς και πόσους απασχολούν.
Am I invisible?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
01-11-08
18:56
Τέλος, αγαπητή μου Isiliel, το κείμενό σου μου θύμισε κάτι: Την ταινία "The Wall", των Pink Floyd, την είδα όταν είμουν δεκαοκτώ. Την "ρούφηξα" με τα μάτια ορθάνοιχτα (not wide shut) και τη σκέψη να κρατάει την ανάσα της, μέχρι το τέλος. Αυτά τότε! Σήμερα, δεν πιστεύω πως θ' άντεχα να τη δω ολόκληρη...
Το χειρότερο είναι να συνειδητοποιήσεις μια μέρα ότι (εξ)υπηρέτησες φιλοδοξίες που δεν ήταν καν δικές σου.
Που στις επέβαλε κάποιο κοινωνικό status, η οικογένεια, ...η μετριότητα, η ασφάλεια...
Ελεύθερη βούληση...
Hush now baby, baby, dont you cry.
Mother's gonna make all your nightmares come true.
Mother's gonna put all her fears into you.
Mother's gonna keep you right here under her wing.
She wont let you fly, but she might let you sing.
Mama will keep baby cozy and warm.
Ooooh baby ooooh baby oooooh baby,
Of course mama'll help to build the wall.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
31-10-08
23:13
Δεν πιστεύω πως υπάρχει μικρό παιδί ή έφηβος, χωρίς όνειρα και φιλοδοξίες.
Δε θυμάμαι να γνώρισα ποτέ κανένα.
Αυτό που ίσως καλούμαστε να εξετάσουμε είναι αυτό που συμβαίνει στην πορεία και θέτει το άτομο σε αδράνεια.
Έπειτα θα πρέπει να ορίσουμε την επιτυχία και κατʼ επέκταση και την ευτυχία...
Δε πιστεύω πως είναι κοινές έννοιες για όλους...
Ζούμε τη γενιά των 700 ευρώ. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου η πολιτική δεν έχει νόημα, το περιβάλλον έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, οι ανθρώπινες σχέσεις πλημμυρίζουν από αμφιβολία και κάθε διαφορετικότητα κρίνεται αποτρόπαιη.
Οι άνθρωποι πασχίζουν για μια ουτοπική ασφάλεια ενόσω το κοινό πρόσταγμα της εποχής είναι ο ...φόβος!
Η τηλεόραση μας βομβαρδίζει με πρότυπα άπιαστα, υπερφίαλα και κενά περιεχομένου. Καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ρόλους που ποτέ δεν ονειρευτήκαμε μόνο και μόνο για να ανήκουμε κάπου, να ταιριάζουμε με το σωρό. Να θεωρούμαστε ευυπόληπτοι και χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο. Πως όμως να είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία όταν δε βρισκόμαστε σε ισορροπία με τον ίδιο μας τον εαυτό;
Καμία εντύπωση δε μου κάνει ούτε αυτός που απομονώνεται, μα ούτε κι αυτός που βολεύεται στα έτοιμα και τα γνωστά.
Δε νιώθω την ανάγκη να κατακρίνω κανέναν... Ποιος ξέρει άραγε που οδηγεί ο κάθε δρόμος;...
Δε θυμάμαι να γνώρισα ποτέ κανένα.
Αυτό που ίσως καλούμαστε να εξετάσουμε είναι αυτό που συμβαίνει στην πορεία και θέτει το άτομο σε αδράνεια.
The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature;
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature;
Έπειτα θα πρέπει να ορίσουμε την επιτυχία και κατʼ επέκταση και την ευτυχία...
Δε πιστεύω πως είναι κοινές έννοιες για όλους...
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Ζούμε τη γενιά των 700 ευρώ. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου η πολιτική δεν έχει νόημα, το περιβάλλον έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, οι ανθρώπινες σχέσεις πλημμυρίζουν από αμφιβολία και κάθε διαφορετικότητα κρίνεται αποτρόπαιη.
Stop!
I wanna go home
Take off this uniform
And leave the show.
But I'm waiting in this cell
Because I have to know.
Have I been guilty all this time?
I wanna go home
Take off this uniform
And leave the show.
But I'm waiting in this cell
Because I have to know.
Have I been guilty all this time?
Οι άνθρωποι πασχίζουν για μια ουτοπική ασφάλεια ενόσω το κοινό πρόσταγμα της εποχής είναι ο ...φόβος!
The child is grown,
The dream is gone.
I have become comfortably numb.
Οι σημερινοί νέοι πάσχουν συχνότερα από ψυχολογικές παθήσεις, ενώ με ευκολία χρησιμοποιούν τη λέξη «κατάθλιψη» για να περιγράψουν ακόμα και την πιο καθημερινή θλίψη.The dream is gone.
I have become comfortably numb.
I've got wild staring eyes.
And I've got a strong urge to fly.
But I got nowhere to fly to.
And I've got a strong urge to fly.
But I got nowhere to fly to.
Is this not what you expected to see?
If you wanna find out what's behind these cold eyes
You'll just have to claw your way through this disguise.
If you wanna find out what's behind these cold eyes
You'll just have to claw your way through this disguise.
Καμία εντύπωση δε μου κάνει ούτε αυτός που απομονώνεται, μα ούτε κι αυτός που βολεύεται στα έτοιμα και τα γνωστά.
Δε νιώθω την ανάγκη να κατακρίνω κανέναν... Ποιος ξέρει άραγε που οδηγεί ο κάθε δρόμος;...
There must be some mistake
I didnt mean to let them
Take away my soul.
Am I too old, is it too late?
I didnt mean to let them
Take away my soul.
Am I too old, is it too late?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.