Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-11-08
23:25
Το Τίποτα
Κενό μες στα καινούρια σου τα ρούχα
Γεμάτη με ψαλίδια η ηθική σου
και χάνεις την εκτίμηση που σού 'χα
σαν νάτανε αρρώστια παιδική σου
Άρχοντας νιώθεις μες στην αφάνεια
σε γοητεύει η επιφάνεια
το πλαστικό σε συναρπάζει
και σαπουνόφουσκες σου τάζει
Ασφάλεια το μηδέν που σου παρέχει
Βολεύεσαι καλά στην πολυθρόνα
Μυρμήγκι ασ' το τζίτζικα να τρέχει
εσύ θα τόνε βγάλεις το χειμώνα
Άρχοντας νιώθεις μες στην αφάνεια
σε γοητεύει η επιφάνεια
το πλαστικό σε συναρπάζει
και σαπουνόφουσκες σου τάζει
Αδειάζεις στο μυαλό σου το πιστόλι
Γεμίζεις με ομίχλη την καρδιά σου
Το Τίποτα σκεπάζει αυτήν την πόλη
για νά 'χεις να διδάσκεις στα παιδιά σου
Κενό μες στα καινούρια σου τα ρούχα
Γεμάτη με ψαλίδια η ηθική σου
και χάνεις την εκτίμηση που σού 'χα
σαν νάτανε αρρώστια παιδική σου
Άρχοντας νιώθεις μες στην αφάνεια
σε γοητεύει η επιφάνεια
το πλαστικό σε συναρπάζει
και σαπουνόφουσκες σου τάζει
Ασφάλεια το μηδέν που σου παρέχει
Βολεύεσαι καλά στην πολυθρόνα
Μυρμήγκι ασ' το τζίτζικα να τρέχει
εσύ θα τόνε βγάλεις το χειμώνα
Άρχοντας νιώθεις μες στην αφάνεια
σε γοητεύει η επιφάνεια
το πλαστικό σε συναρπάζει
και σαπουνόφουσκες σου τάζει
Αδειάζεις στο μυαλό σου το πιστόλι
Γεμίζεις με ομίχλη την καρδιά σου
Το Τίποτα σκεπάζει αυτήν την πόλη
για νά 'χεις να διδάσκεις στα παιδιά σου
(Φυσικά δεν απευθύνεται προς κάποιον από τους συνομιλητές...)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-11-08
00:32
Οταν λεμε "αφιερωνω χρονο στον εαυτο μου", εννοουμε οτι κανουμε πραγματα που μας γεμιζουν, μας κανουν να αισθανομαστε ομορφα και αυτο δεν αποκλειει την κοινωνικη προσφορα ή την οποια επιτευξη στοχων μεσω ομαδικοτητας...
Πολύ καλά κάνεις αγαπητή μου Νεράιδα να το διευκρινίζεις, αφού σε καμμία περίπτωση η φράση "αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου" δεν θα μπορούσε να μου δώσει να καταλάβω αυτά που μόλις ανέλυσες. Άλλωστε, έχω και πάλι διευκρινίσει πως προσωπικά δεν αναφέρθηκα ποτέ στο επάγγελμα, αν και αυτό αποτελεί για κάποιους ίσως λίγους, την έκφραση της προσωπικής τους αξίας και δημιουργικότητας.
Αρχική Δημοσίευση από lugar:Εδώ ένοιωσα άσχημα και κοίταξα όλα τα post μου, δεν λέω πουθενά κάτι τέτοιο.
Αρχική Δημοσίευση από lugar:αν φροντίζουν τη γιαγιά τους ή την θεία τους και αν έχουν σκύλο (τους, δική μου μετάφραση).
Σε όλη μου τη ζωή από κοντά δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο όπως ακριβώς το λες. Μετριότητες με την έννοια ότι εγώ τις βλέπω έτσι ΝΑΙ αλλά ανθρώπους που να μην έχουν δικούς τους στόχους, δικές τους αγάπες, δικά τους σημαντικά ορόσημα ΠΟΤΕ.
Λυπάμαι αγαπητή μου αλλά δυστυχώς τα είπες. Δεν θεωρώ ότι σ' αδίκησα.
Λυπάμαι πάντως αν σας έκανα να αισθανθείτε άσχημα, δεν είχα καμμία τέτοια πρόθεση. Η θέλησή μου είναι να μιλήσω γι' αυτά που με απασχολούν, με αφορμή τα όσα λένε οι άλλοι, αυτό δεν σημαίνει ότι τους βάζω και απέναντι.
Κάποιος που του αρέσει να τραγουδάει κάτι άλλο εκτός από λαϊκά γίνεται κάτι άλλο για να ζήσει ή γίνεται ένας δυστυχισμένος τραγουδιστής
Εσύ δεν έχεις βαρεθεί ν' ακούς τόσους μέτριους τραγουδιστές να βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλους τόσους μέτριους που απέτυχαν, να μοιρολογούν όλη τους τη ζωή, "τόσοι μέτριοι έγιναν διάσημοι, εγώ γιατί αδικήθηκα, aaaahhh dishonorable society..."; Δεν έχουν καν το ταλέντο να είναι cult.
Γιατί δεν έγινε επιστήμονας αυτός; Γιατί έγινε ταξιτζής; Επειδή το πανεπιστήμιο προωθεί τη μετριότητα και μόνον αυτή, το γλύφτη του καθηγητή, το ανίψι, το παιδί, το τσιράκι. "Κουβάλα τον προτζέκτορα και θα σε κάνω λέκτορα" λέει το ρητό στο πανεπιστήμιο...Δεν έχετε δεί ταξιτζή επιστήμονα? Λέτε να'φαγε 4 με 5 χρόνια στη σχολή γιατί ήθελε να δουλέψει οδηγός ταξί?
Μετά να μην οργίζεται αυτός, φίλη Λούγκαρ;
Ναι, γνώρισα ανθρώπους που μέχρις εκεί έφτανε το μυαλό τους και στο σχολείο πήγαιναν με το ζόρι, ονειρευόμενοι άλλος να γίνει υπαξιωματικός του στρατού, άλλος να πάει να δουλέψει στη φάμπρικα ή στο συνεργείο, για να είναι λέει "ελεύθερος" και "μάγκας" και νά' χει φράγκα να σουλατσάρει τη γκόμενα. Στην ίδια ηλικία, κάποιοι άλλοι σχίζονταν στο διάβασμα. Ποιος λοιπόν έπρεπε κατά τη γνώμη σου να γίνει εργάτης στη φάμπρικα;Νομίζετε ότι γίνανε σκουπιδιάρηδες είχαν αυτό το όνειρο, ή ξέρετε κανέναν που να είχε όνειρο να γίνει εργάτης οικοδομής.
Αν όμως ξαφνικά εμφανιστεί κάποιος που θα ταράξει τη μιζέρια τους, την αποχαύνωση και τη δυστυχία τους, θα ξεσηκωθούν να τον φάνε με τεράστια μανία, την ίδια που επιδεικνύουν όταν γλύφουν τ' αφεντικό τους. Εάν τους δοθεί η ευκαιρία να ελευθερωθούν, θα κλειδώσουν την πόρτα και θα πετάξουν το κλειδί στη χέστρα, τραβώντας με ανακούφιση το καζανάκι.ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει το επάγγελμα τους και έχουν και οικογένεια και να δεν έχουν χρόνο για μια εξόδους.
Πέστο χρυσόστομη!" Ή αλλάζουμε ή λιμνάζουμε". Τρομερό σλόγκαν!!!Και αυτό μπορεί να συμβεί σε κάποιους και το να καταφέρουν τους στόχους τους και να ευτυχήσουν σε άλλους. Είμαστε άνθρωποι όλοι έχουμε διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικά θέλω, κάνουμε λάθη, αλλάζουμε ή λιμνάζουμε.
Λοιπόν, διαλέγω ν' αλλάζω, και να πετώ μικρά πετραδάκια στα βραδυκίνητα νερά όσων λιμνάζουν...
Και αυτοί κατά τη γνώμη σου δεν θα πρέπει να στηλιτευτούν για τη μετριότητά τους; Ακριβώς γι' αυτούς μιλάμε. Ας διασκέδαζαν τουλάχιστον με την τρέλα των άλλων, δεν θα περνούσαν κι άσχημα στην τελική...Είναι πολύ όμορφο να κάνεις κάτι ως δουλειά που να μπορεί να σου δίνει χαρά, να νοιώθεις δημιουργικός. Το εύχομαι σε όλους.... όσοι είχατε λάτρεια σε μια δουλειά που μπορούσε να σας ζήσει, είστε τυχεροί, και να το ξέρετε... αλλά η ζωή είναι γεμάτοι από ανθρώπους που δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη τρέλλα...
Σωστότατο. Μόνο που σπάνια βλέπεις κάτι τέτοιο. Σαν Καρέττα καρέττα ένα πράγμα...και αν δεν το βρήκες μέσα σου αυτό μέχρι κάποια ηλικία που να το ψάξεις... δεν βρίσκεται το πάθος με το ζόρι... αρκεστείτε στους ανθρώπους που αξιοπρεπείς κάνουν αυτό που έχουν να κάνουν, αναγνωρίζουν την δημιουργικότητα στους άλλους και δεν τους κλείνουν το δρόμο από ζήλεια....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
02-11-08
22:27
Απορία: Ένας στυλίτης (ή γιόγκι ή γενικά ασκητής-αναχωρητής) μπορεί να θεωρηθεί "βολεμένος'", αρά και "αντικοινωνικός";
Έχει αναφερθεί κι αυτή η πλευρά, ως επίκριση στους κάθε είδους ασκητές κι αναχωρητές, μάλλον άδικα όμως κατά τη γνώμη μου. Βασικό επιχείρημα επ' αυτού, είναι ότι ο ασκητής ψάχνει για τη σωτηρία του εαυτού του, τη δική του επικοινωνία με το Θείον, αγνοώντας ότι μια από τις κύριες αποστολές του κάθε ανθρώπου είναι η προσφορά στον πλησίον του. Ωστόσο, αυτή η άποψη παραγνωρίζει το γεγονός ότι η επικοινωνία ενός εξ ημών με το Θείον, ισοδυναμεί με επικοινωνία της ίδιας της ανθρωπότητας μαζί Του.
Από την άλλη πλευρά, ο γέροντας Παΐσιος, μέσα στην απέραντη ταπεινότητά του, είχε πει σε κάποιον γνωστό μου που τον επισκέφτηκε: "Ο δικός μου δρόμος είναι ο πιο εύκολος, να στέκομαι μακριά από τους πειρασμούς, για να επικοινωνήσω με το Θεό. Εσείς που ζήτε μέσα στον πειρασμό και στην ανάγκη, έχετε να δώσετε πολύ δυσκολότερο αγώνα απ' ότι εγώ".
Προφανώς, ο συγκεκριμένος πίστευε πως ο ασκητής, αφού περάσει τούτο το μυητικό στάδιο, είναι υποχρεωμένος να βγει από την προσωπική του Έρημο και να προσφέρει το φως του σε όποιον έχει μάτια για να το δει.
Αυτό είναι και το αρχέτυπο του Ερημίτη. Η Θελημική παράδοση διδάσκει πως ο μύστης δεν θα πρέπει να παραμείνει για πάντα μέσα στην Έρημο (ή Άβυσσο), γιατί τότε οι άνεμοι του Εγώ θα ξεσηκώσουν το Χόρονζον και τους Δαίμονες της Σκόνης και ο μύστης θα παγιδευτεί μέσα στην εσωστρέφειά του...
Είναι πάντως πολύ μεγάλη συζήτηση και ίσως να μπορούσε να διεξαχθεί μέσα στο φιλοσοφικό φόρουμ, σ' ένα νέο θέμα.
Απʼ την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει κάτι που να μας εξασφαλίζει ότι όλα τα εμπόδια που θα συναντήσουμε στη ζωή θα είναι στα πλάισια των αντοχών και των δυνατοτήτων μας;;
Ο Θεός να μη σου δώσει αυτά που μπορείς ν' αντέξεις, λέει μια σοφή παροιμία φίλε Αντώνη. Το βόλεμα μας κάνει να πιστεύουμε όλο και λιγότερο στις δυνάμεις και τις αντοχές μας, γι' αυτό είναι στην πραγματικότητα φυλακή για τον ίδιο το βολεμένο, συνεπώς κι εξαρτημένο...
Υπάρχει κανείς που, έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν έχει συμβιβαστεί, δεν έχει βολευτεί, δεν έχει νιώσει κάποια ματαίωση των επιθυμιών και των ονείρων του;;
Ακριβώς γι' αυτό φίλε μου δεν θ' άντεχα να δω ολόκληρο πια το "The Wall" των Pink Floyd. Κέντρο έπιασες...
Στο βαθμό όμως που δεν φταίμε εμείς, τότε έχει καθοριστική σημασία η ένταση της οδύνης που προκαλεί ο συμβιβασμός και η ματαίωση. Κι όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η οδύνη, τόσο πιθανότερο είναι το άτομο να επικεντρωθεί σʼ αυτήν με το να γκρινιάζει, να λυπάται τον εαυτό του και να αισθάνεται αποτυχημένο (κάτι τέτοιο μπορεί και να ευθύνεται γιʼ αυτό που λέμε "μικροαστική μιζέρια").
Εδώ τίθεται το θέμα της Αυτολύπησης, το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Η αυτολύπηση αποτελεί ωστόσο, την υπέρτατη μορφή εγωισμού-εγωπάθειας, μετά την αυτοκτονία...
Το να σε νοιάζει τελικά το τομάρι σου δεν είναι κακό ..κακός μάλλον είναι ο τρόπος που επιλέγεις να σε νοιάζει.
Πολύ σημαντική παρατήρηση, την οποία θα ήθελα να σημειώσω. Θα συμπλήρωνα μάλιστα, ότι κακό είναι να σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου...
Έχοντας ανθρώπους σε μα κοινωνία που έχουν συμφιλιωθεί με τους εαυτούς τους που έχουν συνειδητοποιήσει τις πραγματικές τους ανάγκες που μπορούν να παραμερίσουν τον εγωισμό τους και να σεβαστούν τον διπλανό τους πόσες πιθανότητες έχουμε να ξορκίσουμε το βόλεμα?
Το λεγόμενο Path of the least resistance, αποτελεί φυσική ροή κι αναγκαιότητα, συνεπώς το "βόλεμα" δεν θα εξορκιστεί ποτέ. Ίσως σε τελική ανάλυση να είναι και θεμιττό σ' έναν βαθμό, αφού η επιβίωση είναι επίσης φυσικός Νόμος.
Αυτό που θα επιτύγχανε μια τέτοια κοινωνία, θα ήταν ο καθένας από τους πολίτες της να έβρισκε ζεστασιά, προστασία και υπόσταση, μέσα στη σχέση του με τους υπόλοιπους κι όχι μέσα στην απομόνωση και την ομφαλοσκόπηση, που τείνει να μας μεταμορφώσει σε εγωκεντρικές μηχανές κατανάλωσης άχρηστων αντικειμένων, ιδεών και δια-σκεδάσεων. Τότε μόνο η λέξη "Κοινωνία" θα τιμούσε την ετυμολογία της...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-11-08
22:53
Αρχική Δημοσίευση από fantasmenos:Δεν είναι τόσο πρόβλημα το ότι ασχολείται με την πάρτη του. Το πρόβλημα είναι ότι η ικανοποίηση για αυτόν είναι η απάθεια σε οτιδήποτε. Δηλαδή όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνία αλλά στην τελική ούτε για την αυτοβελτίωση του.
Θα σημειώσω πως το παραπάνω είναι ένα από τα πλέον "ζουμερά" αποσπάσματα που έχω διαβάσει έως τώρα στο θέμα. Είναι πολύ σημαντικό ο διάλογος να προχωρά και να εξελίσσεται θεματικά, χωρίς περιττή ευθιξία και αντεγκλήσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-11-08
22:01
Είδες πουθενά να μιλάω εγώ προσωπικά για δουλειές; Αγαπητέ Φαντασμένε (don't you mister me please...) εγώ απάντησα γενικώς περί μετριότητας. Επίσης, δεν έχω παρεξηγηθεί από τίποτε, κουβέντα κάνουμε, πιάνοντας κάτι από αυτά που είπε ο συνομιλητής, προκειμένου να πάρουμε "πάσα" για να αναπτύξουμε την άποψή μας. Η εργασία είναι ένας τομέας μόνο, όπου θα μπορούσε κανείς να βγάλει τη δημιουργικότητά του. Υπάρχουν κι άλλοι τομείς. Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι ενώ δεν υπάρχει ένας γενικός ορισμός της μετριότητας που να μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση, όταν τη συναντάς μπροστά σου την αναγνωρίζεις χωρίς αμφιβολία.
Κάτι άλλο που πρόσεξα κατά την πορεία του θέματος: Πολλοί απ' αυτούς που υποστήριξαν πως η εργασία δεν μας απαλλάσσει απαραίτητα από τη μετριότητα (Lugar, Neraida και άλλοι) εμφάνισαν ως αντεπιχείρημα, ότι μπορεί κάποιος αντ' αυτού να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά ΤΟΥ, να κάνει πράγματα για τον εαυτό ΤΟΥ, να περάσει καλά για πάρτη ΤΟΥ. Καμμία αναφορά σε κοινωνική προσφορά και επίτευξη στόχων μέσω ομαδικότητας. Σημεία των καιρών. Μέτριος δεν θεωρείσαι, όταν σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου και εργάζεσαι αποκλειστικά γι' αυτό. Κι όμως ο Τσίπουρος είχε θέσει εξ αρχής το θέμα της κοινωνικής προσφοράς. Καθόλου άδικος λοιπόν ο τίτλος του θέματος, που μιλάει για την "Αντικοινωνικότητα του βολέματος".
Κάτι άλλο που πρόσεξα κατά την πορεία του θέματος: Πολλοί απ' αυτούς που υποστήριξαν πως η εργασία δεν μας απαλλάσσει απαραίτητα από τη μετριότητα (Lugar, Neraida και άλλοι) εμφάνισαν ως αντεπιχείρημα, ότι μπορεί κάποιος αντ' αυτού να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά ΤΟΥ, να κάνει πράγματα για τον εαυτό ΤΟΥ, να περάσει καλά για πάρτη ΤΟΥ. Καμμία αναφορά σε κοινωνική προσφορά και επίτευξη στόχων μέσω ομαδικότητας. Σημεία των καιρών. Μέτριος δεν θεωρείσαι, όταν σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου και εργάζεσαι αποκλειστικά γι' αυτό. Κι όμως ο Τσίπουρος είχε θέσει εξ αρχής το θέμα της κοινωνικής προσφοράς. Καθόλου άδικος λοιπόν ο τίτλος του θέματος, που μιλάει για την "Αντικοινωνικότητα του βολέματος".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-11-08
17:57
Αγαπητέ Φαντασμένε, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, στο ότι ο επικριτής της μετριότητας, πιθανώς να είναι το ίδιο μέτριος με αυτούς που επικρίνει. Ο συγκεκριμένος όμως μέτριος, έχει εκ των πραγμάτων μια ουσιώδη και ειδοποιό διαφορά από τους άλλους μέτριους: Ότι σιχαίνεται τη μετριότητά του και ενίοτε την αντιπαλεύει συνειδητά!
Από την άλλη πλευρά, εσύ μας είπες, αν βέβαια κατάλαβα σωστά τα γραφόμενά σου, ότι δεν υπάρχει τίποτε να κάνουμε, αφού δεν μπορεί κανείς μας πει τι ισχύει, συνεπώς και μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας δώσει τον απαραίτητο ορισμό, ώστε να μην μπούμε στον κόπο να τον διερευνήσουμε από μόνοι μας, πρέπει να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα, απολαμβάνοντας τη μετριότητά μας αρειμανίως. Άλλωστε, αφού η κριτική έχει τους ίδιους κινδύνους με την αποδοχή της μετριότητας, άρα καλύτερα να μην κάνουμε καν κριτική, από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν "εκ του ασφαλούς" (από τη μία η κριτική είναι "εκ του ασφαλούς" κι απ' την άλλη "εμπεριέχει κινδύνους", αποφάσισε λοιπόν γιατί μας μπέρδεψες). Λυπάμαι αλλά δεν θα μπορούσα ν' ασπαστώ μια τέτοια θέση, αν και μου είναι σεβαστή.
Εφόσον λοιπόν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τι πρέπει να κάνει κανείς για να την αντιπαλέψει, θα σου απαντήσω: Το πρώτο και το κυριότερο, είναι να μη γουστάρει τη μετριότητα, ιδιαίτερα τη δική του. Το δεύτερο κι εξίσου σημαντικό, είναι ν' αναγνωρίζει την αξία, την καινοτομία, το φρέσκο αεράκι του συναρπαστικού και να εμπνέεται απ' αυτά, να τα υιοθετεί και να τα υποθάλπει, ακόμη κι αν κάποιος άλλος έκανε το λάθος να τα δημιουργήσει πριν από εκείνον. Δεν είναι η πανάκεια, όμως είναι μια καλή αρχή κι όπως ξέρεις η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Υπάρχουν άλλωστε επαναστάτες με αιτία, αλλά και χωρίς αιτία. Το ενδιαφέρον είναι πως όλοι οι επαναστάτες αυτού του κόσμου κατηγορήθηκαν από τους νοητικά βολεμένους των καιρών τους, ως αναίτιοι, αφελείς και ανακόλουθοι. Δεν περίμενα να δω τώρα την εξαίρεση...
Αγαπητή Lugar, ήταν τόσο φανερό για το τι μιλούσε η Παλλαντίν, που θεώρησα πασιφανές πως δεν απαντούσα ειδικά σε αυτήν. Το έγραψα κιόλας, τι άλλο να έκανα; Όταν όμως μπαίνω μέσα σ' ένα θέμα με σκοπό να γράψω το πρώτο μου κείμενο, απαντώντας στο εναρκήριο ποστ και συναντώ μια άποψη που διατυμπανίζει "Είμαι ευτυχής με τη μετριότητά μου", ως μαγική επίκληση, τρεις φορές, δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσω και να εκθέσω την άποψή μου περί μετριότητας. Μερικές φορές, η σημειολογία αυτών που γράφουμε είναι δυνατότερη από το ίδιο τους το νόημα.
Είμαι πολύ μεγάλος πια για να είμαι θυμωμένος. Ίσως "απογοητευμένος" θα ήταν ορθότερη ως λέξη.
Τέλος, αγαπητή μου Isiliel, το κείμενό σου μου θύμισε κάτι: Την ταινία "The Wall", των Pink Floyd, την είδα όταν είμουν δεκαοκτώ. Την "ρούφηξα" με τα μάτια ορθάνοιχτα (not wide shut) και τη σκέψη να κρατάει την ανάσα της, μέχρι το τέλος. Αυτά τότε! Σήμερα, δεν πιστεύω πως θ' άντεχα να τη δω ολόκληρη...
Από την άλλη πλευρά, εσύ μας είπες, αν βέβαια κατάλαβα σωστά τα γραφόμενά σου, ότι δεν υπάρχει τίποτε να κάνουμε, αφού δεν μπορεί κανείς μας πει τι ισχύει, συνεπώς και μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας δώσει τον απαραίτητο ορισμό, ώστε να μην μπούμε στον κόπο να τον διερευνήσουμε από μόνοι μας, πρέπει να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα, απολαμβάνοντας τη μετριότητά μας αρειμανίως. Άλλωστε, αφού η κριτική έχει τους ίδιους κινδύνους με την αποδοχή της μετριότητας, άρα καλύτερα να μην κάνουμε καν κριτική, από φόβο μήπως μας χαρακτηρίσουν "εκ του ασφαλούς" (από τη μία η κριτική είναι "εκ του ασφαλούς" κι απ' την άλλη "εμπεριέχει κινδύνους", αποφάσισε λοιπόν γιατί μας μπέρδεψες). Λυπάμαι αλλά δεν θα μπορούσα ν' ασπαστώ μια τέτοια θέση, αν και μου είναι σεβαστή.
Εφόσον λοιπόν ενδιαφέρεσαι να μάθεις τι πρέπει να κάνει κανείς για να την αντιπαλέψει, θα σου απαντήσω: Το πρώτο και το κυριότερο, είναι να μη γουστάρει τη μετριότητα, ιδιαίτερα τη δική του. Το δεύτερο κι εξίσου σημαντικό, είναι ν' αναγνωρίζει την αξία, την καινοτομία, το φρέσκο αεράκι του συναρπαστικού και να εμπνέεται απ' αυτά, να τα υιοθετεί και να τα υποθάλπει, ακόμη κι αν κάποιος άλλος έκανε το λάθος να τα δημιουργήσει πριν από εκείνον. Δεν είναι η πανάκεια, όμως είναι μια καλή αρχή κι όπως ξέρεις η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Υπάρχουν άλλωστε επαναστάτες με αιτία, αλλά και χωρίς αιτία. Το ενδιαφέρον είναι πως όλοι οι επαναστάτες αυτού του κόσμου κατηγορήθηκαν από τους νοητικά βολεμένους των καιρών τους, ως αναίτιοι, αφελείς και ανακόλουθοι. Δεν περίμενα να δω τώρα την εξαίρεση...
Αγαπητή Lugar, ήταν τόσο φανερό για το τι μιλούσε η Παλλαντίν, που θεώρησα πασιφανές πως δεν απαντούσα ειδικά σε αυτήν. Το έγραψα κιόλας, τι άλλο να έκανα; Όταν όμως μπαίνω μέσα σ' ένα θέμα με σκοπό να γράψω το πρώτο μου κείμενο, απαντώντας στο εναρκήριο ποστ και συναντώ μια άποψη που διατυμπανίζει "Είμαι ευτυχής με τη μετριότητά μου", ως μαγική επίκληση, τρεις φορές, δεν θα μπορούσα να βρω καταλληλότερο σημείο για να ξεκινήσω και να εκθέσω την άποψή μου περί μετριότητας. Μερικές φορές, η σημειολογία αυτών που γράφουμε είναι δυνατότερη από το ίδιο τους το νόημα.
Είμαι πολύ μεγάλος πια για να είμαι θυμωμένος. Ίσως "απογοητευμένος" θα ήταν ορθότερη ως λέξη.
Το να ξυπνήσει κανείς, έστω και αργά και να καταλάβει ότι έκανε λάθος, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να του συμβεί πριν πεθάνει, αφού έτσι του χαρίζεται το προνόμιο της "μετάνοιας". Αυτό που θα έπρεπε να φοβάται κανείς, είναι μήπως δεν ξυπνήσει ποτέ. Μήπως ξεμείνει για πάντα παγιδευμένος στη νιρβάνα του. Σκεφτείτε από την άλλη να ξυπνήσει κάποιος και να έχει να μετανοιώσει για όσα δεν έκανε, παρά για όσα έκανε. Προτιμώ να κάνω όνειρα που μπορεί να με προδώσουν, παρά να πάψω πια να ονειρεύομαι...Εγώ πάλι φοβάμαι, ότι αυτοί που θεωρούν ότι έχουν περισσότερα όνειρα από τους "βολεμένους", περισσότερες φιλοδοξίες και όλη τους η ζωή περιστρέφεται στο πως θα τα καταφέρουν αυτά, θα ξυπνήσουν κάποια μέρα στα 50 τους και θα συνειδητοποιήσουν πόσα από την ζωή έχουν χάσει σε κάθε φάση της.
Τέλος, αγαπητή μου Isiliel, το κείμενό σου μου θύμισε κάτι: Την ταινία "The Wall", των Pink Floyd, την είδα όταν είμουν δεκαοκτώ. Την "ρούφηξα" με τα μάτια ορθάνοιχτα (not wide shut) και τη σκέψη να κρατάει την ανάσα της, μέχρι το τέλος. Αυτά τότε! Σήμερα, δεν πιστεύω πως θ' άντεχα να τη δω ολόκληρη...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
31-10-08
01:39
Η μετριότητα είναι μια χαρά κατάσταση, εφ'οσον κάποιον τον ικανοποιεί και δεν ζει παρασιτικά εις βάρος των άλλων...
Και ναι, είμαι ικανοποιημένη με την μετριότητά μου, δεν είμαι καθόλου φιλόδοξη και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.
Και επίσης γνωρίζω ένα σωρό περιπτώσεις "διακεκριμένων και καταξιωμένων" που η προσωπική τους ζωή είναι χάλια. Προτιμώ λοιπόν την μετριότητα
Να λοιπόν που έχει και η μετριότητα τους απολογητές της. Η λατρεία της μετριότητας που αποτελεί παθογένεια σήμερα για την ελληνική κοινωνία.
Το βόλεμα από μικρή ηλικία και μετά...ΠΠΤ (Παντόφλες, Πολυθρόνα, Τηλεόραση). Το βόλεμα του να σκέφτόμαστε αυτό που μας έμαθαν οι άλλοι ως σωστό, χωρίς ποτέ να μπούμε στον κόπο να το αμφισβητήσουμε. Τη μετριότητα του να μην έχουμε κάνει ποτέ τίποτε που θ' άξιζε να το διηγηθούμε χωρίς να τους πάρει όλους ο ύπνος. Η μέγιστη αντικοινωνικότητα, του να επιτιθέμεθα ομοθυμαδόν σε οτιδήποτε ξεπερνά τη μετριότητά μας, νιώθοντας φαίνεται πως μας προσβάλει, ή πως απειλεί τη βολεμένη άποψη που έχουμε για το τομάρι μας, ότι είμαστε εμείς τα μαύρα χάλια μας, όμως εντάξει και όλοι οι υπόλοιποι στον ίδιο απόπατο βαπτίστηκαν.
Επιτέλους! Εξαφανίστε τις αξίες, χτυπήστε το αδίστακτο κατεστημένο των αξίων, απαξιώστε ό,τι μας ξεπερνάει και μας κάνει να συνειδητοποιούμε το πόσο λίγοι είμαστε. Αποκηρύξτε καθετί το νέο, το φρέσκο, το πρωτοποριακό, το φιλόδοξο, τραβήξτε το ανήσυχο πνεύμα απ' το πόδι βαθιά μέσα στο βούρκο, βολευτείτε στη χυδαιότητα του μικροαστισμού ή της ανερυθρίαστης επίδειξης εύκολου πλουτισμού. Ξεράστε τη μαγκιά σας στα λαμέ σκυλάδικα των δήθεν. Ικανοποιηθείτε τελικά με την πνευματική, ιδεολογική, πολιτιστική ζωοτροφή που παράγουν αφειδώς τα ΜΜΕ.
Και κάθε βράδυ, ν' αναφωνείτε τρεις φορές, μπας και το εμπεδώσετε: Είμαι μέτριος και είμαι καλά...
(Τίποτε το προσωπικό αγαπητή Παλλαντίν. Προσωπικά έχω μόνο με τη μετριότητα που ευαγγελίζεσαι).
για τα πρώτα άτομα συμφωνώ αλλά και με μια επιφύλαξη.θα σου πω γιατί.σκέφτηκες ποτέ οτι όλοι μας ανεξεραίτως τι είματσε:άντρες, γυναίκες, μαύροι,κίτρινοι,λευκοί, ερυθροί κ.ο.κ έχουμε μεγαλώσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, τον οποίο μάλιστα θεωρούμε και τον πιο καλό και ορθό?
Κεφάλαιον του βολέματος Πρώτον: Έτσι μεγάλωσα, έτσι είμαι, δεν έχω σκοπό να κάνω τίποτε για να τ' αλλάξω.
Κεφάλαιον Δεύτερον: Ποτέ δεν υποψιαζόμαστε πως κάτι δεν το κάνουμε καλά, μέχρι να βρεθεί κάποιος να μας το τρίψει στη μάπα. Φυσικά τότε τον εξολοθρεύουμε και ησυχάζουμε από το κάθαρμα που τολμά να ζει με ένα άλλο μοντέλο ζωής από το δικό μας και να μας τη σπάει να 'ούμ'.το σκέφτηκες ποτέ οτι αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε οτι κάτι δεν το κάνουμε καλά μόνον όταν γνωρίσουμε και τον τρόπο ζωής άλλων ανθρώπων?τότε μπαίνει το δαιμόνιο μέσα μας και αρχίζει η αμφιβολία.
Ορθόδοξος Χριστιανός ο Θεός; Σε ποια εκκλησία τον εβάπτισαν;είναι σωστό που πιστεύω στον ορθόδοξο χριστιανό θεό?υπάρχει αλήθεια?ή απλα είναι μια αερολογία που θέλουν κάποιοι να με κάνουνε να πιστέψω για να με ελέγχουνε καλύτερα?
Κεφάλαιον Τρίτον: Δεν ξέρω ακριβώς σε τι πιστεύω, αλλά εντάξει, ξέρουν αυτοί που μου το έμαθαν...
Αν λοιπόν, μετά από τα κεφάλαια που προανέφερα, εσύ πας να τους δείξεις το "σωστό δρόμο" εκείνοι θα περάσουν από πάνω σου με το 4Χ4, έτσι για να μάθεις να μη μπαίνεις στο δρόμο τους...άλλωστε τι στο διάολο..άνθρωποι είναι και αυτοί.μπορούνε να καταλάβουνε αν τους υποδείξεις τον σωστό δρόμο.
εσύ μπορεί να στάθηκες τυχερός.όμως ο δίπλα σου ήτανε λιγότερο τυχερός.
Είναι θέμα τύχης το να μη βολεύεσαι στη μετριότητα και την ανυπαρξία ή στην επίδειξη άκοπου πλουτισμού; Μάλλον για ατυχία το βλέπω εγώ, το να γεννηθείς έτσι "ζαβός" μικρή μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.