kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
15-02-09
22:17
Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:Είναι αυτό που το αποτέλεσμά του δεν είναι ένα «έργο» (ποίημα, πίνακας) αλλά μία "στιγμή ζωής". Κατά τα άλλα ανταποκρίνεται πλήρως σ'εκείνο που προϋποθέτει και ταλέντο και τεχνική - και χαρίζει τελικά ευχαρίστηση (απαθανάτιση).
Ερώτηση: α. Για σένα για ποιους λόγους είναι τέχνη;
β. Αν δεν ορίσεις τι είναι τέχνη πως θα κατατάξεις τη φωτογραφία στις τέχνες;
Σα να λέμε σύνολο: φρούτα, υποσύνολο: κεράσια πχ. (γιατί έχεις ορίσει ότι τα βοδενά είναι κεράσια και τα κεράσια φρούτα όπως και τα μπεμπέκος βερύκοκα που είναι επίσης φρούτα). Αν οι φράουλες δεν πεις ότι είναι φρούτο τότε κάτι πρέπει να είναι...
Αλλιώς το ότι συμμετέχεις στο θέμα "strawberries, fruit or not?" θα ήταν ισοδύναμο με το να συμμετέχεις στο θέμα "το ε-στεκι διοργανώνει τουρνουά κικ μπόξιν".
Μ άρεσε αυτό το κομμάτι του ποστ σου πολύ και αυτό που ήθελα από εσένα με την ..εντελώς άστοχη χρήση ειρωνείας σε προηγούμενο ποστ μου αυτού του θέματος (και συγγνώμη γι αυτό, ήταν λάθος μου ) συνοψίζεται τέλεια στον τρόπο που έγραψες τις παραπάνω γραμμές. Ήθελα να μου εξηγήσεις απλά και σε λίγες γραμμές, χωρίς αυτά που εγώ θεωρώ περιττές σάλτσες (μα για σένα είναι ο τρόπος γραφής σου και έπρεπε να το σεβαστώ), τι είναι για σένα Τέχνη και γιατί η φωτογραφία δεν αποτελεί είδος τέχνης. Όποτε εντελώς λανθασμένη η διατύπωσή μου.
Στο προκείμενο λοιπόν, για μένα η φωτογραφία είναι τέχνη επειδή σε μία εικόνα κλείνει μία στιγμή, παγώνει το χρόνο και μπορεί να μας προκαλεί συναισθήματα κάθε φορά που την κοιτάζουμε. Τα ίδια συναισθήματα που νιώθαμε εκείνη την ώρα που τραβήχτηκε. Είναι σαν μια χρονομηχανή- όση ιστορία μπορεί να κλείνει μέσα του ένα από τα θεωρούμενα από εσένα έργα τέχνης, κατα τη γνώμη μου μπορεί να κλείσει και μία φωτογραφία. Δεν πιστεύω ότι της αφαιρεί από την αξία της το γεγονός ότι αιχμαλωτίζει μία μόνο στιγμή... Πάρε πολλές στιγμές μαζί και βαλτες δίπλα δίπλα- αυτές καρέ καρέ θα κάνουν ένα βίντεο. Και εδώ ερχόμαστε στο ερώτημα του γιατί ο κινηματογράφος να θεωρείται τέχνη και όχι η φωτογραφία, αφού για τις ταινίες υπάρχει ακόμα και ειδική κατηγορία που αξιολογεί την "Φωτογραφία".
Θεωρώ επίσης, όπως πολύ σωστά ειπώθηκε και παραπάνω, ότι το πινέλο από μόνο του δεν έχει ψυχή. Ούτε η κάμερα έχει, ούτε το κουμπάκι που δεν ξέρω πώς λέγεται αλλά το πατάμε για να βγάλουμε τη φωτογραφία. Πάρε είκοσι άτομα και άφησέ τα μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο και ζήτησέ τους να φωτογραφήσουν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο- θα έχεις 20 εντελώς μα εντελώς διαφορετικές φωτογραφίες. Και αυτό επειδή το κάθε άτομο στην πραγματικότητα αποτυπώνει στη φωτογραφία του τα ...συναισθήματα που του προκαλεί η σκηνή ή το αντικείμενο που τράβηξε το ενδιαφέρον του. Πάει κατα το "ζήτησε από 10 άτομα να σκεφτούν το χρώμα κόκκινο και θα πάρεις δέκα διαφορετικές αποχρώσεις του κόκκινου".
Αν η απάντησή μου δεν σε καλύπτει, πες μου ποιο σημείο και ευχαρίστως να το αναλύσω περισσότερο, όταν θα έχω το χρόνο...
Όσο για τον ορισμό της Τέχνης, δεν ξέρω αν μπορώ να το ορίσω- ακριβώς επειδή για μένα είναι κάτι άλλο, για σενα κάτι άλλο, για τους κριτικούς μάλλον κάτι εντελώς άλλο!
Αλλά να σου πω τι έχω εγώ στο μυαλό μου ως "αυτό που θεωρώ Τέχνη εγώ", that I can do.
Τέχνη λοιπόν θεωρώ ο,τιδήποτε μου προκαλεί συναισθήματα, συνήθως συγκίνησης. Καταλαβαίνω ότι κάτι με συγκινεί όταν μου προκαλεί ανατριχίλα και με κάνει να δακρύζω. Θα γελάσετε, αλλά έχω δακρύσει και ανατριχιάσει βλέποντας απλά έναν ηθοποιό να υποδύεται έναν ρόλο (Ed Harris στο Pollock), κοιτάζοντας έναν πίνακα Ζωγραφικής του Ελ Γκρέκο (το κακό είναι ότι δεν θυμάμαι τον πίνακα, γιατί ήταν στο δημοτικό που μας τρέχανε ακόμα σε Πινακοθήκες, μετά τπτ), βλέποντας ένα άγαλμα (την Αφροδίτη της Μήλου), ακούγοντας τον Παβαρόττι (και εδώ δεν ξέρω τον τίτλο από το τραγούδι, αλλά θα το ψάξω και θα σας το πω αν θέλετε ) και ...βλέποντας φωτογραφίες όχι του οικογενειακού μας άλμπουμ, αλλά φωτογραφίες από τη φύση, τον κόσμο, τα παιδιά, φωτογραφίες που μου βγάζουν συναισθήματα που πολλές φορές δεν ήξερα ότι είχα- ακόμη και φρίκη ή αποτροπιασμό, όταν πρόκειται για φωτογραφίες πολέμου. Να και κάτι άλλο, θεωρώ ότι είναι Τέχνη επειδή μας βγάζει ό,τι καλό έχουμε μέσα μας.
Ο λόγος που ίσως εσύ δεν θεωρείς ότι είναι τέχνη, είναι ότι οι φωτογραφίες που εγώ βλέπω και μου προκαλούν ρίγος να είναι ακριβώς αυτές που εσύ τις βρίσκεις αδιάφορες. Δηλαδή, για να το πω γενικά, δεν προκαλούν σε όλους τους ανθρώπους ή αν θες, στην πλειοψηφία των ανθρώπων συναισθήματα. Μα τα υπόλοιπα κοινώς αποδεκτά ως έργα τέχνης κάνουν το ίδιο;... Δηλαδή, είναι γνωστό πως δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να εκτιμήσουν όλες τις μορφές τις Τέχνης, ή δεν μπορούν να τις εκτιμήσουν στον βαθμό που θα έπρεπε ή δεν μπορούν να τις εκτιμήσουν καθόλου.
Αλλά να σε ρωτήσω- γιατί θεωρείς ότι η στιγμή ζωής είναι ανάξια αναφοράς σε επίπεδο τέχνης; Γιατί να μην είναι Τέχνη, όπως είναι μία εικόνα φτιαγμένη με χρώματα από το χέρι ενός ζωγράφου. Δεν βρίσκεις την Τέχνη στη ζωή σου; Τη μουσική και τη ζωγραφική σε όσα βλέπεις γύρω σου;
Όπως είχε πει η Μισέλ σε ένα άλλο θέμα και μου άρεσε, είχε πει ότι θέλει το αυτοκίνητό της να είναι όμορφο οπτικά γιατί αυτό την ανεβάζει ψυχολογικά και θα χαίρεται να το οδηγεί και θα της φτιάχνει τη μέρα. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια της, μα αυτό ήταν το νόημα.
Για σένα αυτό δεν είναι μία μορφή Τέχνης-μέσα-στη-ζωή; Εγώ θεωρώ ότι είναι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
01-01-09
20:29
Απειροελάχιστη παράθεση από το ποστ του Δεσμώτη.Η φωτογραφία εμφανίζει τον καθημερινό κι ασήμαντο άνθρωπο, όχι μιας ημέρας ούτε μιας ώρας, αλλά ενός δευτερολέπτου, τον άνθρωπο τον χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, ενώ το πορτραίτο (κοντά του βρίσκεται η καλύτερη φωτογραφική εικόνα, με την οπτική της γωνία και τις "βελτιώσεις" της αλλά μόνο αυτή...) μας δίνει τον άνθρωπο με την ιστορία και το μύθο του...
Δεν είχα το ψυχικό σθένος να το διαβάσω ολόκληρο, το ομολογώ, μα η αλήθεια είναι ότι ποτέ σχεδόν δεν τα έχω καταφέρει να διαβάσω περα από το μισό...
Απομονώνω λοιπόν αυτό το κομματάκι του ποστ του, στο οποίο έπεσε η ματιά μου καθώς διέτρεχε όλο αυτό το χάος των γραμμών, γιατί εδώ βρίσκεται ολόκληρη η ουσία για μένα...
Με όλη τη συμπάθεια που τρέφω για σενα Δεσμώτη μου, πιστεύω πως έχεις λάθος... Έχεις λάθος στο σημείο που λες ότι η φωτογραφία αποτυπώνει τον άνθρωπο "χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον", τον "καθημερινό και ασήμαντο άνθρωπο".
Ο καθημερινός άνθρωπος είναι ασήμαντος;.. Πίστευα πως ο άνθρωπος, με τις μικρές στιγμές του, τις ανησυχίες, τα προβλήματα, τα όνειρα και τις χαρές του είναι ό,τι πιο σημαντικό. Και αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι;
Και γιατί χωρίς παρελθόν; Είχα την εντύπωση πάντα, πως το παρελθόν των ανθρώπων αποτυπώνεται πάνω στο πρόσωπό τους, στα μάτια τους, στην έκφρασή τους, στα σημάδια που αφήνει πάνω τους ο χρόνος καθώς περνά- και καλά και κακά, αυτά που μένουν και μας θυμίζουν όλα εκείνα που ζήσαμε και μας έκαναν αυτό που είμαστε, αυτό που ήμασταν τη στιγμή που πατήθηκε το κουμπί και ο χρόνος πάγωσε και η στιγμή πέρασε στην αιωνιότητα.
Πώς μπορείς και τα αγνοείς όλα αυτά;
Σίγουρα συμφωνώ μαζί σου στο εξής- ένας ζωγράφος θέλει μήνες δουλειάς για να φτιάξει ένα υπέροχο πορτραίτο που θα αποτυπώνει θαυμάσια την προσωπικότητα του εικονιζομένου και θα δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα σε αυτόν που το κοιτάζει.
Θα σε κοιτάζει, μα το βλέμμα του θα στέκεται παγωμένο πάνω σου, με μία έκφραση που μπορεί να αποτυπώνει κάποιο συναίσθημα που τον χαρακτήριζε στη ζωή του, μα η στιγμή; Τι απέγινε; Χάθηκε... Και ενώ στη φωτογραφία, έχεις δίκιο, βλέπεις τον άνθρωπο τη συγκεκριμένη στιγμή, στο πορτραίτο η στιγμή χάνεται. Όπως στα μαθηματικά- παίρνεις τη μέση τιμή και οι ενδιάμεσες δεν έχουν πλέον σημασία. Είναι πάντα βέβαια μέρος του όλου, μα σαν μονάδες δεν έχουν καμία απολύτως αξία.
Μπορεί λοιπόν ένα πορτραίτο να το κοίταζες για ώρες, να το θαύμαζες, να σου δημιουργούσε πολλά συναισθήματα- μα θα ήταν το ίδιο σαν να είχες το πρόσωπο δίπλα σου; Τώρα θα μου πεις, και με τη φωτογραφία το ίδιο δε συμβαίνει; Ναι, μα στη φωτογραφία τουλάχιστον κοιτάζεις το πρόσωπο του αγαπημένου σου, έτσι όπως τον ήξερες, βλέπεις αυτό που έβλεπες όταν τον κοίταζες, αναγνωρίζεις σε αυτόν ό,τι αγαπούσες...
Γνωρίζω ανθρώπους που φυλούν φωτογραφίες σαν θησαυρό- ίσως κι εγώ να το έκανα αν δεν προτιμούσα να τα καταγράφω στο μυαλό μου και να τα χαράσσω στη μνήμη μου - μα δεν γνωρίζω κανέναν να κάνει το ίδιο με κάποιο έργο τέχνης.
-------------------------------------------------------
Και κάτι άλλο...
Διάβασα σε μία έκθεση ζωγραφικής λίγες φράσεις του δημιουργού και μου έκαναν τόση εντύπωση- ήταν υπέροχα διατυπωμένες.
Έλεγε λοιπόν πως αυτό που κάνει ένα έργο τέχνης, δεν είναι τα εργαλεία, μα η ματιά, η ευαισθησία και η δεξιοτεχνία του δημιουργού. Ναι, όλοι το ίδιο κουμπί πατάμε, μα αυτό που τελικά αποτυπώνεται στο φιλμ είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε η εικόνα που προσπαθούμε να αιχμαλωτίσουμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kalypso
Περιβόητο μέλος
Η lily allen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Μηχανολόγος μηχανικός και μας γράφει απο Μονακό (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
28-12-08
20:29
Φυσικά.
Είναι τέχνη γιατί καταφέρνει και αιχμαλωτίζει την ομορφιά σε μία εικόνα και την κρατάει για πάντα ζωντανή, ακόμη κι αν με τα χρόνια αλλάξει ή πάψει να υπάρχει...
Το επιχείρημα ότι δεν είναι τέχνη επειδή την καταλαβαίνει όλος ο κόσμος με βρίσκει απόλυτα αντίθετη, γιατί, για μένα, η τέχνη βρίσκεται στα πιο απλά και ασήμαντα πράγματα- τέχνη είναι η ίδια η ζωή.
Είναι τέχνη γιατί καταφέρνει και αιχμαλωτίζει την ομορφιά σε μία εικόνα και την κρατάει για πάντα ζωντανή, ακόμη κι αν με τα χρόνια αλλάξει ή πάψει να υπάρχει...
Το επιχείρημα ότι δεν είναι τέχνη επειδή την καταλαβαίνει όλος ο κόσμος με βρίσκει απόλυτα αντίθετη, γιατί, για μένα, η τέχνη βρίσκεται στα πιο απλά και ασήμαντα πράγματα- τέχνη είναι η ίδια η ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.