Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
14-05-09
23:39
Αγαπητέ Νωεύ, θα σου δώσω συγχαρητήρια για ένα από τα καλύτερα κείμενά σου!! Πραγματικά εξαιρετικό και μεστό νοημάτων, αξίζει να το διαβάσει κανείς αρκετές φορές προκειμένου να εμβαθύνει...
Αυτό αποτυπωνόταν γλαφυρά στην ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ, "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι". Ο εγκληματίας που στερείται της ελεύθερής του επιλογής και μετατρέπεται με τεχνικές πλύσης εγκεφάλου σε άβουλο υποχείριο ανίκανο να πράξει το κακό, γίνεται θύμα μιας κοινωνίας που επιζητά την εξάλειψη του κακού δια της βίας και τελικώς ο εγκληματίας καθίσταται πολύ πιο συμπαθής από αυτήν και σχεδόν καθαγιάζεται.
Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη και το βάθος του κακού μέσα σου, το πρώτο που συνειδητοποιείς είναι πως ποτέ πια δεν θα ξέρεις εάν σε οποιαδήποτε στιγμή πράττεις το καλό ή το κακό. Γι' αυτόν που θέλει να φτάσει στο καλό, μια τέτοια συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό και με το βαρύ φορτίο της ευθύνης της ελεύθερης επιλογής, είναι σκληρή και τον γεμίζει με θλίψη. Τον γονατίζει και του αφαιρεί την έπαρση του "δίκαιου".
Το να συνειδητοποιείς ότι πράττεις το κακό και αντί ν' αφήνεις τη Θλίψη -για την οποία ο Δον Χουάν έλεγε πως είναι δύναμη του σύμπαντος- να σε κατακλύσει, ψάχνεις για τρόπους ώστε να δικαιολογήσεις την ευχαρίστηση που αυτό σου προκαλεί, προδιαγράφει την πορεία βαθύτερα προς το κακό και σε καμμία περίπτωση προς τις υψηλές βαθμίδες του καλού. Σχηματικά ο γέροντας Παΐσιος το παρουσίαζε αυτό λέγοντας ότι "Ο διάβολος εμφανίζεται συχνά με μορφή αγγέλου ή αγίου".
"Εγώ είμαι Εγώ", βοά ο κύριος της Ερήμου, Χόρονζον καθώς γύρω του στροβιλίζονται οι δαίμονες της σκόνης...
Αν όμως, εξαιτίας του κακού και για να το αποφύγουμε, θα θέλαμε να απορρίψουμε την ελευθερία, τότε θα δημιουργούσαμε το πιο ανυπόφορο κακό. Γιατί μόνον το ελεύθερο καλό λογίζεται ως καλό. Εξαναγκασμός και δουλεία, με δόλωμα την αρετή, σημαίνει ακριβώς, το κακό του Αντιχρίστου.
Αυτό αποτυπωνόταν γλαφυρά στην ταινία του Στάνλεϋ Κιούμπρικ, "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι". Ο εγκληματίας που στερείται της ελεύθερής του επιλογής και μετατρέπεται με τεχνικές πλύσης εγκεφάλου σε άβουλο υποχείριο ανίκανο να πράξει το κακό, γίνεται θύμα μιας κοινωνίας που επιζητά την εξάλειψη του κακού δια της βίας και τελικώς ο εγκληματίας καθίσταται πολύ πιο συμπαθής από αυτήν και σχεδόν καθαγιάζεται.
Οι πραγματικά δυνατοί δεν ποθούν τη δύναμη, αφού είναι κάτι γι' αυτούς αυτονόητο. Οι αδύναμοι είναι αυτοί που ποθούν τη δύναμη, αυτοί τη θεοποιούν, αυτοί νιώθουν την ανάγκη να εξυψώσουν το Εγώ τους στο επίπεδο εκείνου που αποφασίζει περί ζωής και θανάτου. Ο πόθος προκαλεί ανάγκη για εξουσία και η εξουσία προδιάθεση για έγκλημα.Οι τύψεις δεν καταβάλλουν τον άνθρωπο μόνον εξαιτίας του εγκλήματος του, αλλά και εξαιτίας της αδυναμίας που υποκρύπτουν οι απαιτήσεις του για δύναμη: η μηδαμινότητά του.
"Η προσωπικότητα είναι η μεγαλύτερη φυλακή της ανθρώπινης ψυχής" έγραψε κάποτε ένας ψυχίατρος στο βιβλίο "Ο άνθρωπος-ζάρι" (ήταν ένας οδηγός αναίρεσης της προσωπικότητας, ή προσθήκης χάους μέσα στην τάξη). Ενδιαφέρουσα η σύμπτωση της φιλοσοφικής και της ψυχιατρικής άποψης του ζητήματος...Το κακό είναι ένα σημείο, ότι ο άνθρωπος κατέχει ένα εσωτερικό, όσο και απύθμενο, βάθος. Το κακό είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο και την προσωπικότητα, και μόνον η τελευταία διαπράττει το κακό και είναι υπεύθυνη γιʼ αυτό.
Θέλεις να πεις ότι η αποδοχή του κακού μέσα μας, είναι το αναγκαίο πρώτο βήμα της πορείας προς την εκμηδένισή του; Η άρνηση το ενδυναμώνει, η αποδοχή το εκμηδενίζει. Προφανές, όσο και δυσνόητο...Όταν όμως θεωρούμε τον άνθρωπο και το πρόσωπό του στις διαστάσεις του βάθους, τότε κατανοούμε το κακό, ως προερχόμενο από εσωτερικά βάθη και δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων εξωτερικών περιστατικών. Ο άνθρωπος, μόνον ως ελεύθερο ον, είναι υπεύθυνος για το κακό, γιʼ αυτό και μόνον τότε νοείται ως άνθρωπος. Τότε όμως επίσης αναλαμβάνει την ευθύνη, να ξεπεράσει το κακό, να το εκμηδενίσει, ακριβώς, ως μηδενιστικό.
Αυτοί όμως αναπόφευκτα, αρχίζουν να προσδιορίζουν το κακό με δικούς τους όρους, αφού το αποδέχονται και το κοιτούν κατάματα, πράγμα που τελικά τους φέρνει αντιμέτωπους με τους νόμους και τις κοινωνικές συμβάσεις. Οι εξουσιαστικές κοινωνίες καλλιεργούν την πνευματική δουλεία, ακριβώς για να διατηρήσουν το αποκλειστικό προνόμιο να ορίζουν εκείνες τι είναι κακό, να ορίζουν την ουσία των πραγμάτων, να διατηρούν δηλαδή και να νέμονται την "εξ-ουσία".Αλλά το κακό είναι επίσης ο δρόμος του ανθρώπου, η τραγική του πορεία, η μοίρα του ελεύθερου όντος, η εμπειρία που πλουτίζει τον άνθρωπο και τον ανεβάζει σε μία ψηλότερη βαθμίδα ύπαρξης. Έτσι όμως ζουν το κακό μόνον οι «ελεύθεροι υιοί» κι όχι οι δούλοι.
Η ελευθερία είναι από κάθε άποψη επικίνδυνη, ακριβώς επειδή μεταθέτει την ευθύνη της ύπαρξης και της έκβασης από το σύνολο στο άτομο. Οι συνέπειες των πράξεων βαρύνουν αποκλειστικά τον πράττοντα και η δική του ψυχή διακυβεύεται διαρκώς. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να εναποθέτουν την προσωπική τους ελευθερία σε οριοθετήσεις που άλλοι αποφάσισαν γι' αυτούς, χωρίς αυτούς.Αλήθεια βέβαια επικίνδυνη, που ταιριάζει μόνον στους ελεύθερους και «πνευματικά ώριμους» ανθρώπους. Διαφορετικά, δεν είναι διόλου δυνατή η αντιμετώπιση του κακού με παιδικές υπεκφυγές και πονηρίες. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς, ότι βαδίζει το δρόμο του κακού για να το ξεπεράσει και έτσι να φθάσει ικανοποιημένος τις πιο ψηλές βαθμίδες του καλού. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί τη χειρότερη αναξιοπρέπεια για την ανθρώπινη συνείδηση και οπωσδήποτε δεν περιέχει καμία σοβαρότητα.
Μόνον η τραγική εμπειρία του κακού πλουτίζει πνευματικά τον άνθρωπο και οξύνει τη γνώση του. Όταν πιστεύει κανείς ότι το κακό είναι μία φάση του καλού και ότι τον πλουτίζει και τον εξυψώνει, τότε ο άνθρωπος αυτός βουλιάζει περισσότερο και χάνει κάθε δυνατότητα ανόδου και πνευματικού εμπλουτισμού. Μόνον η καταγγελία του κακού, ο πόνος μέσα σʼ αυτό, μπορεί να εξυψώσει τον άνθρωπο σε ψηλές σφαίρες ύπαρξης. Αυτοϊκανοποίηση μέσα στους κόλπους του κακού αποτελεί τελεσίδικο χαμό: βλασφημία του «Αγίου Πνεύματος»!
Όταν αποδεχτείς την ύπαρξη και το βάθος του κακού μέσα σου, το πρώτο που συνειδητοποιείς είναι πως ποτέ πια δεν θα ξέρεις εάν σε οποιαδήποτε στιγμή πράττεις το καλό ή το κακό. Γι' αυτόν που θέλει να φτάσει στο καλό, μια τέτοια συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό και με το βαρύ φορτίο της ευθύνης της ελεύθερης επιλογής, είναι σκληρή και τον γεμίζει με θλίψη. Τον γονατίζει και του αφαιρεί την έπαρση του "δίκαιου".
Το να συνειδητοποιείς ότι πράττεις το κακό και αντί ν' αφήνεις τη Θλίψη -για την οποία ο Δον Χουάν έλεγε πως είναι δύναμη του σύμπαντος- να σε κατακλύσει, ψάχνεις για τρόπους ώστε να δικαιολογήσεις την ευχαρίστηση που αυτό σου προκαλεί, προδιαγράφει την πορεία βαθύτερα προς το κακό και σε καμμία περίπτωση προς τις υψηλές βαθμίδες του καλού. Σχηματικά ο γέροντας Παΐσιος το παρουσίαζε αυτό λέγοντας ότι "Ο διάβολος εμφανίζεται συχνά με μορφή αγγέλου ή αγίου".
Ελευθερία και αυθαιρεσία! Αλήθεια, πού ακριβώς μπαίνουν τα όρια; Οι ελευθέριοι καλύπτονται φιλοσοφικά μέσα στις γκρίζες ζώνες μεταξύ αυτών των εννοιών, το ίδιο όμως και η καθεστηκυία τάξη...Το ζήτημα του εγκλήματος έχει να κάνει με την επίμαχη άποψη, εάν επιτρέπονται τα πάντα, εν ονόματι της ελευθερίας. Όταν ο άνθρωπος μπαίνει στην περιοχή της ελευθερίας, υψώνεται μπροστά του το πρόβλημα, εάν και κατά πόσο είναι δεμένος σε ηθικούς κανόνες και εάν του επιτρέπονται όλα. Η ελευθερία που καταλήγει στην αυθαιρεσία, δεν θέλει να ακούσει για τίποτε άγιο και ιερό, για κανέναν περιορισμό.
Ου ποιήσεις σ' εαυτόν είδωλον, μηδέ παντός ομοίωμα...Όταν δεν υπάρχει Θεός ή όταν ο άνθρωπος είναι Θεός, τότε τα πάντα επιτρέπονται. Και ο άνθρωπος δοκιμάζει τις δυνάμεις, την εξουσία και την κλήση του, προκειμένου να επιδιώξει τη θεοποίησή του. Τότε ακριβώς είναι που υποδουλώνεται. Υποδουλώνεται σε μία ιδέα, σʼ αυτήν που έχει για Θεό. Χάνει την όποια ηθική του αυτονομία και υποχειριάζεται από την «ιδέα» του.
Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος κατά τον γέροντα Παΐσιο, που οι δαίμονες εμφανίζονται με μορφή αγγέλου. Να χαϊδέψουν τον εγωισμό μας, αφού ξαφνικά θέλουμε να πιστεύουμε πως γινόμαστε οι εκλεκτοί του θεού και φουσκώνουμε από έπαρση. Ο γέροντας πρότεινε να τους "δοκιμάζει" κανείς τους αγγέλους που βλέπει. Να τους βάζει για παράδειγμα να επαναλάβουν το "Άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς". Το "ελέησον ημάς" δεν το επαναλαμβάνει ο διάβολος, έλεγε, γιατί δεν μπορεί να δεχτεί κανέναν ανώτερο από τον εαυτό του, ώστε να τον ελεήσει.Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, πιστεύει ότι ανήκει σε μία εκλεκτή μερίδα της ανθρωπότητας, όχι στους συνηθισμένους «ανθρώπους», αλλά σε διακεκριμένες προσωπικότητες που είναι προορισμένες να κρίνουν και να ευεργετήσουν την ανθρωπότητα, επιδιώκοντας την εξάλειψη του κακού, ακόμη και με τον φόνο. Εκεί πια, στο φόνο, η μοναδικότητά του αντικρίζει, την απεραντοσύνη της …ερήμου!
"Εγώ είμαι Εγώ", βοά ο κύριος της Ερήμου, Χόρονζον καθώς γύρω του στροβιλίζονται οι δαίμονες της σκόνης...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
12-05-09
23:14
εκει που ειναι με τον πιλατο και του λεει ' το ξερεις οτι εγω εχω την εξουσια να σε σωσω ή να σε καταδικασω??'
και γυριζει ο χριστος και τον κοιταει (φανταζομαι παιδια το υφος) και του λεει ' αμα δεν σου δινοταν εξουσια απο πανω να σου πω εγω!!! ( ελευθερη μεταφραση )
Κι ο Πιλάτος του είπε: "Ναι ρε φίλε, αλλά την εξουσία μου την έχουν δώσει καλώς ή κακώς και μάλιστα έχω το ελεύθερο να σε τιμωρήσω σκληρά γι' αυτό που είπες τώρα: Θα σε παραδώσω στην κρίση του όχλου. Θέλετε τον Ιησού ή τον Βαραββά;" ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
12-05-09
00:18
Πόσο μου θυμίζει φίλε μου το παραπάνω απόσπασμα που μας παρέθεσες, με το αγαπημένο μου ποίημα του Άλιστερ Κρόουλυ, τους Δαίμονες της Σκόνης...Αρχική Δημοσίευση από Χρήστος Μαλεβίτσης:Εκείνο που προέχει, είναι να παραμείνει η απαραίτητη υγρασία, για τη συντήρηση του σπόρου. Του σπόρου σινάπεως. Συνταρακτική η προτροπή του ποιητή: « Μην αμελήσετε-Πάρτε μαζί σας νερό-Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
Από το πορευόμενο καραβάνι της ανθρωπότητας, πρώτο αντίκρισε την έρημο, το τραγικό πνεύμα του Νίτσε, εκατό χρόνια πριν, όταν η ανθρωπότητα απολάμβανε την ευφορία της εύκρατης χώρας, που εγεώργησε ο δέκατος ένατος αιώνας, χωρίς να αντιληφθεί, πως λίγα χιλιόμετρα παραπέρα άρχιζε η έρημος.
Πάρτε μαζί σας νερό. Θα περάσουμε ερήμους. Ποιο είναι το νερό που θα πάρουμε μαζί μας;
Αρχική Δημοσίευση από Aleister Crowley:Οι Διάβολοι της Σκόνης
Μέσα στον Άνεμο του νου
ξεσηκώνεται ο στρόβιλος που ονομάζεται Εγώ.
Διαλύεται η βροχή παρασύρει τις άγονες σκέψεις.
Σωπαίνει ασφυκτιώντας όλη η ζωή.
Αυτή η έρημος είναι η Άβυσσος
και μέσα της βρίσκεται το Σύμπαν.
Σε αυτή την ερημιά τα Άστρα είναι αγκάθια.
Και όμως η έρημος δεν είναι παρά ένα καταραμένο σημάδι σε ένα κόσμο ευδαιμονίας.
Ξανά και ξανά διασχίζουν την έρημο οι Ταξιδιώτες
έρχονται από τη Μεγάλη Θάλασσα και στη Μεγάλη Θάλασσα πηγαίνουν
Και καθώς προχωρούν χύνουν νερό κάποια μέρα θα ποτίσουν
την έρημο, μέχρι να ανθίσει.
Κοίτα! Πέντε ίχνη από Καμήλα! V.V.V.V.V
Πράγματι λοιπόν, από τα όρια τούτης της ερήμου αρχίζει η ενδοχώρα της «Βασιλείας του Θεού», αφού εδώ είναι το βασίλειο του Χόρονζον, του Μέγα Δαίμονος που ξεσηκώνεται μέσα στην Έρημο από τους ανέμους του Εγώ. Ο πιο ισχυρός Δαίμονας της Σκόνης, είναι αυτός που ουρλιάζει στροβιλίζοντας: "Εγώ γνωρίζω, Εγώ έχω την επίσημη εκδοχή, Εγώ άκουσα τον Κύριο".
Αρχική Δημοσίευση από Χρήστος Μαλεβίτσης:Βασικά, η εκάστοτε προοπτική καλύπτει ένα συγκεκριμένο κύκλο αξιών και μία παγιωμένη ιεράρχησή τους. Η αλλαγή συνίσταται στη μεταβολή του κύκλου αξιών και της ιεράρχησης.
Αν στη ζωή μας υπήρχε αλλαγή, εάν θυμόμασταν πως οι αξίες είναι πάντα σχετικές και πάντοτε ανθρώπινης επινόησης, εάν οι ιεραρχήσεις μας δεν ήταν παγιωμένες και στατικές αλλά δυναμικές κι εξελισσόμενες, εάν επαναστατούσαμε ενάντια στην παντοκρατορία του συγκεκριμένου, εάν δεν είχαμε καμμία προοπτική, τότε θα βλέπαμε τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα. Θα βλέπαμε το Όλον, την αληθινή αντανάκλαση του Ενός και τότε θα είχε συμβεί μέσα μας αυτή η θεμελιώδης αλλαγή, η μόνιμη που ζήτησε ο Value.
Τότε θα φτάναμε στην ενότητα και θα είχε πλέον εγκατασταθεί η Βασιλεία του Θεού επί της γης. Χωρίς την ανάγκη κριτή και τιμωρού, λυτρωτή και σφαγέως του Θηρίου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.