Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
02-09-08
15:14
Δε νομίζω ότι ορισμός της θρησκείας είναι "ένα σύνολο ιδεών/αρχων/γεγονότων που πιστεύουμε χωρίς να έχουμε αποδείξεις για αυτά". Παραείναι απλοϊκό.
Η ιδιομορφία της (κάθε) θρησκείας είναι ότι κατά πασα πιθανότητα δε θα βρούμε ποτε αποδείξεις για την ύπαρξη η μη του Θεού (με οποιαδήποτε μορφή), κατά συνέπεια λοιπόν οι λόγοι που οδηγούν τους ανθρώπους να πιστεύουν είναι καθαρά προσωπικοί.
Πιο συγκεριμένα, ένας άνθρωπος πιστεύει όταν νιώθει την εσωτερική ανάγκη να πιστέψει. Αν υπάρχει η ανάγκη αυτή, όσες αποδείξεις κι αν του φέρουν ότι αυτά που πιστεύει είναι βλακείες αυτός πάλι θα συνεχίσει να πιστεύει, γιατί μέσα στο μυαλό του έχει όλες τις αποδείξεις που χρειάζεται. Όλοι νομίζω έχουμε ακούσει ανθρώπους που πιστεύουν να λένε ότι σε δύσκολες στιγμές η πιστη τους δίνει κουράγιο. Το κουράγιο που παίρνουν είναι για αυτούς απόδειξη, άσχετα αν στην πραγματικότητα πρόκειται για αυθυποβολή η κάποια άλλη παρόμοια ψυχολογική διεργασία (συγγνώμη για την αδόκιμη ορολογία)
Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Ένας ανθρωπος που ΔΕ νιώθει την εσωτερική ανάγκη να πιστέψει, δεν πρόκειται να πιστέψει όσες αποδείξεις κι αν του φέρουν. Και ο Θεός ο ίδιος αν ερχόταν μπροστά του θα θεωρούσε ότι είναι μεθυσμένος, ότι είχε οφθαλμαπάτες κλπ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δε χρειάζονται αποδείξεις ούτε για να δεχτείς ούτε για να απορρίψεις μια θρησκεία. Σε αντίθεση με μια ιδεολογία πχ για την οποια μπορεί κάποιος να πειστεί από επιχειρήματα, για τη θρησκεία δεν υπάρχουν αντικειμενικά επιχειρήματα ούτε που να τη στηρίζουν ούτε που να την απορρίπτουν, αλλα ακόμα κι αν υπήρχαν θα ήταν άχρηστα αφού τελικά είναι μονο η ιδιοσυγκρασία και η διάθεση για ανζήτηση του καθενός που καθορίζει τη στάση του.
Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω θεωρώ το πιο άκυρο πράγμα του κόσμου τόσο τις τάσεις προσηλυτισμού που έχουν οι θρησκείες (συνήθως πιο πολύ για προσωπικό όφελος των εκπροσωπων τους και όχι τόσο από ενδιαφέρον για την πνευματική διαπαιδαγώγηση αυτών που προσηλυτίζουν) όσο και τις προσπάθειες "διαφωτισμού" που κάνουν κάποιοι ορθολογιστές.
Γιατί να πείσεις κάποιον να πιστέψει όταν δεν το χρειάζεται? Μονο καταπίεση και πικρα θα του προξενήσει.
Αντίστοιχα, γιατί να πείσεις κάποιον να σταματήσει να πιστεύει όταν η πιστη είναι το μονο του στήριγμα? Μπορεί να είναι ψέμα αλλα άμα δεν έχεις κάτι εξίσου δυνατό να του προσφέρεις, η αλήθεια σου θα τον κάνει δυστυχισμένο και δεν ξέρω αν έχει κανεις το δικαίωμα αυτό...
Η ιδιομορφία της (κάθε) θρησκείας είναι ότι κατά πασα πιθανότητα δε θα βρούμε ποτε αποδείξεις για την ύπαρξη η μη του Θεού (με οποιαδήποτε μορφή), κατά συνέπεια λοιπόν οι λόγοι που οδηγούν τους ανθρώπους να πιστεύουν είναι καθαρά προσωπικοί.
Πιο συγκεριμένα, ένας άνθρωπος πιστεύει όταν νιώθει την εσωτερική ανάγκη να πιστέψει. Αν υπάρχει η ανάγκη αυτή, όσες αποδείξεις κι αν του φέρουν ότι αυτά που πιστεύει είναι βλακείες αυτός πάλι θα συνεχίσει να πιστεύει, γιατί μέσα στο μυαλό του έχει όλες τις αποδείξεις που χρειάζεται. Όλοι νομίζω έχουμε ακούσει ανθρώπους που πιστεύουν να λένε ότι σε δύσκολες στιγμές η πιστη τους δίνει κουράγιο. Το κουράγιο που παίρνουν είναι για αυτούς απόδειξη, άσχετα αν στην πραγματικότητα πρόκειται για αυθυποβολή η κάποια άλλη παρόμοια ψυχολογική διεργασία (συγγνώμη για την αδόκιμη ορολογία)
Φυσικά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Ένας ανθρωπος που ΔΕ νιώθει την εσωτερική ανάγκη να πιστέψει, δεν πρόκειται να πιστέψει όσες αποδείξεις κι αν του φέρουν. Και ο Θεός ο ίδιος αν ερχόταν μπροστά του θα θεωρούσε ότι είναι μεθυσμένος, ότι είχε οφθαλμαπάτες κλπ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι δε χρειάζονται αποδείξεις ούτε για να δεχτείς ούτε για να απορρίψεις μια θρησκεία. Σε αντίθεση με μια ιδεολογία πχ για την οποια μπορεί κάποιος να πειστεί από επιχειρήματα, για τη θρησκεία δεν υπάρχουν αντικειμενικά επιχειρήματα ούτε που να τη στηρίζουν ούτε που να την απορρίπτουν, αλλα ακόμα κι αν υπήρχαν θα ήταν άχρηστα αφού τελικά είναι μονο η ιδιοσυγκρασία και η διάθεση για ανζήτηση του καθενός που καθορίζει τη στάση του.
Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω θεωρώ το πιο άκυρο πράγμα του κόσμου τόσο τις τάσεις προσηλυτισμού που έχουν οι θρησκείες (συνήθως πιο πολύ για προσωπικό όφελος των εκπροσωπων τους και όχι τόσο από ενδιαφέρον για την πνευματική διαπαιδαγώγηση αυτών που προσηλυτίζουν) όσο και τις προσπάθειες "διαφωτισμού" που κάνουν κάποιοι ορθολογιστές.
Γιατί να πείσεις κάποιον να πιστέψει όταν δεν το χρειάζεται? Μονο καταπίεση και πικρα θα του προξενήσει.
Αντίστοιχα, γιατί να πείσεις κάποιον να σταματήσει να πιστεύει όταν η πιστη είναι το μονο του στήριγμα? Μπορεί να είναι ψέμα αλλα άμα δεν έχεις κάτι εξίσου δυνατό να του προσφέρεις, η αλήθεια σου θα τον κάνει δυστυχισμένο και δεν ξέρω αν έχει κανεις το δικαίωμα αυτό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.