Και όπως είχε πει και ο Βολτέρος αν δεν κάνω λάθος, "μπορεί να μη συμφωνώ ούτε με μία λέξη από όσα λες, αλλά δε θα πάψω να υποστηρίζω το δικαίωμά σου, ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις" ή κάπως έτσι.
Μπορεί η διάφορες θρησκείες να δημιούργησαν και να δημιουργούν ακόμα πολλές αντιπαλότητες, είναι στο χέρι του καθένα μας όμως, να μη τις συμμεριστούμε, και να κοιτάξουμε σαν άνθρωποι όχι αυτό που μας χωρίζει, αλλά αυτό που μας ενώνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η απάντηση έρχεται αργοπορημένη, καθότι τώρα κοίταξα το θέμα.
Για τους χριστιανούς, πρώτη παρουσία του Χριστού επί γης ήταν αυτή με την γέννηση Του και την γνωστή κατάληξη, δηλαδή την σταύρωση Του.
Η επόμενη παρουσία Του που περιμένουμε να πραγματοποιηθεί επί της γης, ονομάζεται Δευτέρα Παρουσία, με τα γνωστά λίγο-πολύ γεγονότα που θα την ακολουθήσουν. Γι' αυτό την αποκαλούμε έτσι και όχι με κάποιον άλλο τρόπο.
Αν αυτή ήταν η απορία σου, ελπίζω να σε κάλυψε η απάντηση μου. Έχω όμως την αίσθηση ότι κάτι άλλο θες να πεις με την ερώτηση σου. Ωστόσο δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς. Αν θες μας εξηγείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας πιστέψουμε στο κάθε μέρα...
...Έχω ανάγκη τα απλά καθημερινά.
Κι εγώ μαζί σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τέλος, είμαστε σίγουροι πως όλοι όσοι δηλώνουν χριστιανοί και διαδηλώνουν την πίστη τους στη Δευτέρα Παρουσία, ακόμη και μέσα σ' αυτό το θέμα, έχουν μελετήσει αρκετά ώστε να μπορούν να καταπιαστούν με τις εξισώσεις αυτές;
Εγώ προσωπικά, επίσης όχι. Παρ' όλα αυτά, η πίστη μου σε αυτό που δήλωσα παραμένει. Υποψιάζομαι καθαρά διαισθητικά όμως, πως οι εξισώσεις είναι χαοτικές.
(Κι εδώ, θα παραθέσω το της γερόντισσας Γαβριηλίας, "Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.")
Εάν στη θέση της αγάπης βάλεις τον εαυτό σου, η θεία έμπνευση του Παύλου μετατρέπεται αυτομάτως σε δαιμονική επίκληση. Τη στιγμή που θ' αρχίσεις να προφέρεις τα λόγια "Ο Δημήτρης είναι μακρόθυμος, δείχνει καλοσύνη..." περίμενε να σου μυρίσει θειάφι και ποτέ μην κοιτάξεις τον καθρέπτη. Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως συχνά ο διάβολος σου παρουσιάζεται με τη μορφή θείου οράματος, ακριβώς για να χαϊδέψει τον εγωισμό μας. Μάλιστα, προέτρεπε να δοκιμάζουμε τους "Αγγέλους" των οραμάτων μας.
Δεν νομίζω ότι το εννοούσε έτσι ο Δημήτρης. (Δημήτρη συγνώμη που μιλώ εξ' ονόματός σου.) Αν κατάλαβα σωστά, εννοεί πως αν γινόταν να ισχύει για τον καθένα μας αυτό που έγραψε. Αν δηλαδή καθένας μας είχε μακροθυμία, καλοσύνη, κλπ κλπ... Όχι να δηλώνουμε πως τα έχουμε, αλλά να τα έχουμε. Αν κατάλαβα λάθος, ζητώ συγνώμη, κι επιφυλάσσομαι να σβήσω αυτήν εδώ την παράγραφο.
Η σωστή φράση για τη σωτηρία είναι: "Ο Δημήτρης έχει πεθάνει. Εγώ είμαι το μηδέν". Εννοείται πως δεν ομιλώ για φυσικό θάνατο, για να μην παρεξηγηθώ...
Α γεια σου! Αλλά και πάλι, τι εννοούμε όταν λέμε εγώ έχω πεθάνει, εγώ είμαι το μηδέν; Και κάπου εδώ, μπαίνει στις εξισώσεις μας και ο εγωισμός...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σε ό,τι αφορά τα κείμενα και τις γραφές, από αυτό που δε λέει το μυαλό μου να ξεκολλήσει, και που όσος καιρός κι αν περνάει πάντα το θυμάμαι και συχνά ξαναδιαβάζω, και που το έχω σαν αναφορά όταν λέω την λέξη αυτή, και που τόσο υπέροχα μελοποίησε ο Preisner, είναι το εξής:
Α΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΙΓ΄
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.
και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.
βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
Και η μετάφραση:
Εάν μπορώ να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τα λόγια μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός (που κάνει εκκωφαντικό και χωρίς σημασία θόρυβο).
Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και κατέχω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και εάν ακόμη έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ όρη, αλλά δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτα.
Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω το σώμα μου στη φωτιά για να γίνει ολοκαύτωμα, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι.
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, δείχνει καλοσύνη, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν ζηλοφθονεί, δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, δεν συμπεριφέρεται απρεπώς, δεν ειναι φίλαυτη και ιδιοτελής, δεν είναι ευερέθιστη κι ευέξαπτη, δεν σκέφτεται το κακό, δεν μνησικακεί, δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται αδικία, χαίρεται όμως όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Πάντα σκεπάζει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.
Η αγάπη ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει. Οι προφητείες κάποτε θα καταργηθούν, οι γλώσσες κάποτε δεν θα υπάρχουν, η γνώση θα καταργηθεί κι αυτή. Διότι τώρα εν μέρει και όχι τέλεια γνωρίζουμε και προφητεύουμε, όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό και ατελές θα καταργηθεί. 'Όταν ήμουν μικρό παιδί, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν. Όταν όμως έγινα άντρας, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού.
Γιατί τώρα, βλέπουμε τα πράγματα θολά, σαν μέσα από θαμπό καθρέφτη και μας μένουν ανεξήγητα αινίγματα, τότε όμως (όταν έρθει το τέλειο) θα δούμε καθαρά, πρόσωπο με πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος της αλήθειας, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως ο Θεός γνωρίζει εμένα.
Τώρα, μας μένουν η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη, αυτά τα τρία. Μεγαλύτερη όμως όλων αυτών, η αγάπη.
Κι ένα link στο YouTube, από το φινάλε της ταινίας Bleu του Kieslowski με τη μουσική του Preisner: https://www.youtube.com/watch?v=jmQ88PWzvR0
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Λίγο-πολύ, όλοι μπορούμε να πούμε πως φταίει ετούτο, ή φταίει εκείνο. Για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως ανθρωπότητα. Έχουμε σε ορισμένα από αυτά και την γνώση ακόμα για το πως μπορούμε να τα διορθώσουμε. Τι πράττουμε όμως;
Αν η λύση ήταν στην γνώση, τότε θα αρκούσε αυτή και μόνο για να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Πολλές φορές μάλιστα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πρόξενος της δυστυχίας μας, να είναι η ίδια η γνώση! Μιλάω εξ' ιδίων πάντα. Αρκετές φορές μου έχει έρθει στο μυαλό το "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι". Και ως τέτοιους, φαντάζομαι εννοεί τους απλούς τω πνεύματι. Επίσης κι εκείνο που μας προτρέπει να μοιάσουμε στα παιδιά.
Έχω καταλήξει πως η αλήθεια είναι απλή. Πολύ απλή μάλιστα, στον πυρήνα της. Δυσεύρετη και δύσκολη, αλλά απλή. Από την στιγμή που κάτι γίνεται πολύπλοκο και δυσνόητο -για μένα πάντα- παύει να είναι αλήθεια. Μπορεί να εμπεριέχει ψύγματα της αρχικής αλήθειας, αλλά δεν είναι η αλήθεια. Όσο για τα παιδικά μας ερωτήματα που ανέφερες Great Chaos, ποιος είπε ότι απάντηση τους είναι εύκολη; Χρόνια πολλά προσπαθεί η ανθρωπότητα να απαντήσει σε πολλά από αυτά, χωρίς να έχει καταλήξει ομόφωνα κάπου.
Δεν προσπαθώ με αυτό που γράφω να ακυρώσω τίποτα, ή να καταστήσω κάτι μάταιο. Απλά λέω πως, φαίνεται, να μην αρκεί απλά και μόνο η γνώση. Μάλλον χρειάζεται και η πράξη, και δια μέσω αυτής η βίωση του αποτελέσματος, αρνητικού ή θετικού. Κυρίως δε, κρινόμαστε από όλους, για αυτό ακριβώς. Τις πράξεις μας.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Άγιο Όρος. Πριν ακόμα πάω, βρισκόμουν στον Πειραιά, και μπήκα σε μια εκκλησία να ανάψω ένα κερί. Έτυχε να βρίσκεται εκεί και ο ιερέας, κι επειδή δεν είχα ιδιαίτερη γνώση περί του Όρους, τον ρώτησα αν έχει να μου προτείνει κάτι ιδιαίτερο να πάω ή να δω κατά την διάρκεια της επισκέψεως μου. Εκείνος μου απάντησε πως δεν είχε κάτι συγκεκριμένο κατά νου, όμως, μου είπε πως όπως υπάρχουν "τριαντάφυλλα", έτσι υπάρχουν και "αγκάθια" εκεί που πάω. Ομολογώ πως το κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, χωρίς όμως να του δώσω ιδιαίτερη βάση. Πήγα, και γύρισα, και δεν είδα κάτι το μεμπτό (αγκάθια όπως τα αποκάλεσε ο ιερέας στον Πειραιά). Άλλοι όμως, πήγαν και γύρισαν, και είδαν πολλά. Που είναι η αλήθεια; Μάλλον στην μέση. Γιατί όμως εγώ δεν είδα κάτι; Με φύλαξε ο Θεός; Ίσως, αλλά δεν το νομίζω. Κυρίως, δεν με ενδιέφερε να δω τα "αγκάθια" στην επίσκεψη μου. Γι' αυτό και δεν τα πρόσεξα.
Κάποια μόνο στιγμή, είδα έναν ηλικιωμένο μοναχό να κάθεται στην άκρη μιας εκκλησίας με το κομποσχοίνι του, και να προσεύχεται συγκεντρωμένος. Πλησίασα να του ζητήσω την ευχή του, εκείνος όμως με απομάκρυνε κάπως απότομα, χωρίς να μου μιλήσει καν, μόνο μου έδειξε με το δάχτυλο του προς τα πάνω. Αρχικά, στενοχωρήθηκα. Μετά από λίγο όμως σκέφτηκα, κι αν αυτός ήταν ο κανόνας του; Αν του είχε ορίσει ο ηγούμενός του να μην μιλήσει σε κανέναν; Και τί ήταν αυτό το νεύμα του με το δάχτυλο προς τα πάνω; Μήπως εννοούσε την ευχή του Χριστού, όπως συνηθίζουν να λένε εκεί; Με αυτή την σκέψη μου, αμέσως ησύχασα, και μου έφυγε η αρχική μου στενοχώρια.
Μεταποιώ το θα σε θάλασσα γράφει ο ποιητής... Και η αλήθεια είναι, πως μέσα στο μυαλό μας, πραγματοποιούνται διάφορες αλχημείες και μεταποιήσεις. Οι περισσότερες των οποίων λαμβάνουν χώρα ηθελημένα. Αν απλά, εκπαιδεύαμε το μυαλό μας αυτό που εκλαμβάνει ως κακό, να το δει από μια άλλη οπτική γωνία, αμέσως αμέσως, η πλειονότητα των αρνητικών μας σκέψεων θα εξανεμιζόταν. Η αλήθεια είναι, και μιλάω καθαρά βιωματικά και πάλι, πως όσο πλησιάζουμε στον Θεό, τόσο αλλάζει η ποιότητα των σκέψεων μας. Και όσο απομακρυνόμαστε το ίδιο. Πως, και με ποιό τρόπο δεν μπορώ να το περιγράψω. Το έχω βιώσει όμως.
Αν αυτόν που ερχόταν να μας κλέψει μπορούσαμε να τον δούμε όχι ως τέτοιον, κλέφτη δηλαδή, αλλά ως άνθρωπο που η ανάγκη ή οι συνθήκες τον οδήγησαν να πράττει έτσι, και του δίναμε όχι μόνο αυτό που ήθελε να κλέψει, αλλά ακόμα περισσότερα και με χαρά; Θα μπορούσε να τα πάρει και να φύγει, ή θα μπορούσε να μετανοιώσει. Το τι θα πράξει τελικά ο κλέφτης μπροστά στην απροσδόκητη στάση μας, δεν ξέρω πόση σημασία έχει. Σημασία έχει το τί έπραξα εγώ. Και τι "γεύση" μου άφησε αυτό που έπραξα.
Λέμε πως ο Θεός δεν έρχεται προς εμάς. Δοκιμάσαμε να πάμε εμείς προς Εκείνον; Κι αν ναι, με ποιόν τρόπο; Λέμε πως ο Θεός, δεν κάνει κάτι για τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Εμείς ως μονάδες, και ως ανθρωπότητα τί κάνουμε;
Κάποιοι από τους γέροντες στο Όρος, μιλάνε για λογισμούς, διάκριση, Θεό, αγάπη, ταπεινότητα, χαρμολύπη, καλό, κακό και άλλα πολλά. Έννοιες δυσεφάρμοστες, δυσπρόσιτες και δυσνόητες. Για ορισμένους παντελώς ακατανόητες. Ζητήσαμε -έστω- από τον Θεό να μας βοηθήσει να τις προσεγγίσουμε, αν αυτό είναι προς όφελός μας; Όχι πολύ. Ένα βήμα μόνο.
Για να τελειώνω αυτή την απάντηση. Όπως για να μάθουμε να μιλάμε ξεκινάμε από την αλφάβητο, περνάμε στις λέξεις, την ορθογραφία κλπ, και μετά από καιρό φτάνουμε να μπορούμε να συνθέτουμε προτάσεις και να εκφράζουμε τις σκέψεις μας, έτσι και στα του Θεού. Ξεκινάμε από το αλφάβητο, και φτάνουμε στα ποιο σύνθετα. Και η αποκάλυψη για μένα, είναι ίσως από τα ποιο σύνθετα θέματα. Γι' αυτό και η πρώτη μου απάντηση ήταν αυτή που ήταν. Αν αμφιβάλλω για την ύπαρξη του Θεού, πως να φτάσω να πιστεύω στα της αποκάλυψης, ιδιαίτερα μάλιστα με τις ζοφερές απεικονίσεις της; Αν δεν βιώσω στην πράξη την ύπαρξη πρώτα και στη συνέχεια την προστασία και την αγάπη του Θεού, και την δύναμη που Αυτός δίνει, πως να σταθώ μπροστά στον Αρμαγεδώνα;
Ηθελημένα δεν απάντησα σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Αυτό που προσπάθησα να κάνω είναι, να απαντήσω έμμεσα μέσα από μια άλλη οπτική.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Με πολύ χαρά τα είδα στην πόλη που βρέθηκα να με φιλοξενεί ένας φίλος, ενώ βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο.
Πάμε παρακάτω...
Κοίτα σε τι περιπέτειες με βάζεις τώρα.
Το πήρα απόφαση.
Θα συνηγορήσω υπερ θεού, χριστού και σώματος των εκκλησιών.
Μου θύμησες ένα στιχάκι που κάποτε είχα διαβάσει και για καιρό στροβίλιζε μέσα στους διαδρόμους του μυαλού μου...
Η προσπάθεια να κατανοήσουμε το υπερβατικό, το Θείο, το ανώτερο, τον υπέρτατο διανοητή ή πες τον όπως θες, μοιάζει με ένα παιδάκι που πάει να χωρέσει τη θάλασσα στο κουβαδάκι του...
Είναι ο ζωμός και το κρέας μαζί αυτή σου η φράση, μάστορα...
Γιατί η λογική (που αν και δε μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω, τη χρειάζομαι για να συνδέσω νοηματικά λέξεις, προτάσεις, κουλουπού) δεν διευρύνεται απλώς αλλά καταργείται στην εξήγηση ότι ο Θεός είναι η ψυχή του παντός (ίσως ακόμη να είναι και σε τούτα δω τα λόγια που γράφω )
Οι λεπτομέρειες της διακυβέρνησης και ρύθμισης του κόσμου μας ή της δεύτερης έλευσης που μας φαίνονται εσφαλμένες ή ανευ αποχρώντος λόγου, δεν μπορούν πραγματικά να κριθούν χωρίς να γνωρίζουμε το σχέδιο.
Όπως ένας ποιητής που προσέχει πολύ το ρυθμό στη στιχοποιία του μπορεί να παρεμβάλει ένα στίχο χωρίς ρυθμό με σκοπό το ρυθμό, ναι, ακριβώς αυτό το σκοπό από τον οποίο φαίνεται να απομακρύνεται, και ένας κριτικός που είναι περισσότερο πιστός στην τήρηση των κανόνων παρά στο ρυθμό θα αποκαλέσει αυτό τον στίχο εσφαλμένο, έτσι ο Δημιουργός μπορεί να παρεμβάλει αυτό που η στενή [λογική] μας θεωρεί ως αρρυθμίες στη μεγαλοπρεπή πορεία του μεταφυσικού της ρυθμού, όπως μια δεύτερη παρουσία....
Μπορώ να πω πως δεν γνωρίζω καλά τι είναι το κακό και ως εκ τούτου δεν μπορώ να αποφασίσω ν ένα πράγμα είναι κακό ή καλό.
Το σίγουρο είναι πως ο πόνος ακόμα κι αν είναι για το καλό μας, είναι αυτός καθ'εαυτός κακό, και αρκεί αυτό για να υπάρχει κακό στον κόσμο. Αρκεί ένας πονόδοντος ή μια επιδημία θανατηφόρου ιού like HIV, για να μας κάνει να αμφιβάλουμε για την καλοσύνη του Δημιουργού.
Το βασικό λάθος των παραπάνω λογικών επιχειρημάτων φαίνεται πως οφείλεται στην πλήρη άγνοιά μας των σχεδίων του Θεού, και στην επίσης πλήρη άγνοιά μας, υπό την ιδιότητα μας των ευφυών ατόμων, της φύσης του Απείρου της Ευφυϊας.
Άλλο πράγμα η ύπαρξη του κακού κι άλλο πράγμα ο λόγος αυτής της ύπαρξης. Η διάκριση είναι ίσως πολύ λεπτή, σε σημείο που να φαίνεται υπερβολική αλλά το σίγουρο είναι πως είναι σωστή. Την υπαρξη του κακού δεν μπορούμε να την αρνηθούμε, αλλά μπορούμε να μη δεχτούμε την κακοβουλία της ύπαρξης του κακού. Ομολογώ πως το πρόβλημα παραμένει, αλλά παραμένει γιατί παραμένει η ατέλειά μας, ή όπως είπε κι ο Value, πετυχημένα, η λογική δεν εξηγεί τα πάντα γιατί δεν είναι αυτή η φύση της...
Δεσμώτη εξέφρασες την σκέψη μου με πολύ καλύτερο τρόπο από ότι ίσως θα μπορούσα να κάνω εγώ. Αυτό εννοούσα πίσω από την φράση μου περί λογικής, χωρίς να έχω τον χρόνο να το αναπτύξω. Και να τον είχα βέβαια, δεν θα το είχα κάνει τόσο πετυχημένα, οπότε και πάλι ευχαριστώ. Το μόνο που μου μένει να κάνω, είναι να σας πω ένα παραμύθι που είχα διαβάσει.
Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος, που προσευχόταν στον Θεό να του εξηγήσει την φράση "Μυστήριαι αι βουλαί του Κυρίου". Ήρθε λοιπόν ένας άγγελος τον πήρε, και τον τοποθέτησε μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου και του είπε, κάθισε εδώ και κοίτα, χωρίς να μιλάς. Μετά από λίγο, ήρθε ένας άνθρωπος ρακένδυτος, και ξάπλωσε στον ίσκιο του δέντρου να κοιμηθεί. Στη συνέχεια, μια άμαξα με συνοδεία, περνάει από το ίδιο σημείο. Κατεβαίνει από αυτή ένας πλούσιος άνθρωπος, και στρώνουν και τρώνε αυτός και η συνοδεία του. Μετά από λίγο, αποχώρησαν και συνέχισαν τον δρόμο τους. Στη συνέχεια, περνώντας ένας περαστικός, βρίσκει ένα πουγκί με νομίσματα που είχαν πέσει από τον πλούσιο, το πέρνει και φεύγει. Ο πλούσιος τώρα στην διαδρομή, καταλαβαίνει πως του έπεσαν τα χρήματα, και γυρίζει να τα βρει. Όμως εκεί ήταν μόνο ο ρακένδυτος άνθρωπος που κοιμόταν. Αφού δεν βρήκε πουθενά τα χρήματα του, ξυπνάνε τον φτωχό και αρχίζουν να τον ρωτούν που είναι τα χρήματα του. Μάταια εκείνος τους έλεγε πως δεν ξέρει τίποτα. Στο τέλος ο πλούσιος, σίγουρος πως αυτός του έχει πάρει τα χρήματα τον σκοτώνει και φεύγει.
Αφού έγιναν όλα αυτά, εμφανίζεται και πάλι ο άγγελος στον άνθρωπο που ήταν μέσα στο δέντρο και παρακολουθούσε, και των ρωτάει σχετικά με τα όσα είδε. Εκείνος άρχισε να λέει για την αδικία που έγινε στον ρακένδυτο άνθρωπο. Άκου να δεις του λέει ο άγγελος. Ο πλούσιος, πριν από καιρό, με άτιμο τρόπο είχε αρπάξει το κτήμα ενός ανθρώπου. Εκείνος που βρήκε τα χρήματα, ήταν αυτός ο άνθρωπος, και η αξία των χρημάτων ήταν τόση, όση και του κτήματος που του είχε κλέψει παλιότερα ο πλούσιος. Ο ρακένδυτος που είδες να κοιμάται στην άκρη του δέντρου, στο παρελθόν, είχε διαπράξει φόνο. Μετανοιωμένος όμως για την πράξη του αυτή, μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα, και αποφάσισε να ζει ως πλανόδιος με την ελεημοσύνη των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα ζήτησε από τον Θεό, να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο. Όσο για τον πλούσιο, ήδη καθώς βρίσκεται στον δρόμο, από τις τύψεις για την πράξη του, θα αποφασίσει να τα αφήσει όλα και να πάει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του σε μοναστήρι, ζητώντας συγχώρεση για την πράξη του.
Και κάπου εδώ, τελειώνει το παραμύθι. Ο Θεός πρώτα και πάνω από όλα, "επιθυμεί" να σωθεί η ψυχούλα μας. Πώς αυτό πραγματοποιείται, είναι άλλου παππά ευαγγέλιο. Και μιας και το 'φερα στους παπάδες, θα πω απλά πως υπάρχουν καλοί, υπάρχουν και κακοί. Όπως σε όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων, δεν αποτελούν κι εδώ εξαίρεση. Δεν αρνούμαι τους νόμους και τα νομοθετήματα επειδή υπάρχουν ανάξιοι δικαστές. Ούτε την ιατρική επιστήμη και τον όρκο του Ιπποκράτη επειδή υπάρχουν ανάξιοι εκπρόσωποί τους.
Τέλος, για εκείνη την ιστορία που ανέφερε ο Great Chaos,
θα πω πως, ήταν κάποτε κάποιος που βοηθούσε τον πλησίον του. Τον βοηθούσε, τον βοηθούσε, μέχρι που στο τέλος έγινε άνθρωπος σπουδαίος, μεγάλος και τρανός, και βοήθησε κι αυτός πολλούς άλλους ανθρώπους.Κάποτε κάποιος βοηθούσε τον πλησίον του. Τον βοηθούσε, τον βοηθούσε, μέχρι που στο τέλος τον έκανε τεμπέλη κι εκμεταλλευτή. Έκανε το καλό ή το κακό άραγε;
Great Chaos, ο σπόρος του τεμπέλη και του εκμεταλλευτή, ενυπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους, όπως και ο σπόρος του εργατικού και του αγαθού. Το θέμα είναι, ποιον σπόρο θα επιλέξουμε να καλιεργήσουμε. Το ενδιαφέρον για μένα είναι, γιατί ο άνθρωπος αυτός αντί να παραδειγματιστεί από την βοήθεια που του δόθηκε και να την εκτιμήσει και να την προσφέρει κι εκείνος σε άλλους, δεν το έκανε.
Καταλαβαίνω βέβαια, πως το παράδειγμα το έγραψες για να δείξεις την σχετικότητα του καλού και του κακού, και το πώς αυτά τελικά είναι δυνατόν να οριστούν. Από εμάς, δύσκολα. Συμβάσεις κάνουμε επ' αυτών. Συμφωνίες. Για όποιον ενδιαφέρεται, πάνω σε αυτό το θέμα, πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μια ταινία που μου είχε κάνει εντύπωση κι ακόμα την θυμάμαι. Το Dogville, με την Nicole Kidman.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Κατ' αρχάς, προσπαθούμε με την λογική μας, να ερευνήσουμε κάτι που είναι πολύ πέραν αυτής.
Σε ότι αφορά την φύση του ανθρώπου, πιστεύω πως η πτώση του, ναι, είναι αρκετή απάντηση. Δεν μπορώ βέβαια να σου εξηγήσω το γιατί. Διότι δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τί ακριβώς συνέβη εκείνη την στιγμή (της πτώσης). Τί άλλαξε και σε ποιό επίπεδο και με ποιό τρόπο. Πάντως πρέπει να ήταν κάτι τόσο σημαντικό, ώστε η μόνη λύση του Θεού για να αναστρέψει αυτή την πτώση, ήταν η ενσάρκωσή και το Πάθος. Και αν (Θεάνθρωπος ων) το να υποστείς όλο αυτό το μαρτύριο για το δημιούργημά σου δεν υποδεικνύει αγάπη, τότε δεν ξέρω τι υποδεικνύει.
Σε ότι αφορά τώρα το δεύτερο ερώτημά σου, η απάντησή μου είναι πως δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο μέτρο καθαρότητας αγάπης. Αν και, υποψιάζομαι πως εν πολλοίς η καθαρότητα της ανθρώπινης αγάπης είναι αμφισβητήσιμη. Η πρόθεση από την άλλη, είναι και αυτή σημαντική. Όσο για το στοιχείο που μας έχει δώσει ο Θεός, εκεί, πραγματικά δεν γνωρίζω να σου απαντήσω. Η αυταπάρνηση πάντως, νομίζω είναι μια πρώτη καλή ένδειξη.
Όσον αφορά τώρα το πώς συνδέονται όλα αυτά με την δευτέρα παρουσία και την αποκάλυψη, πιστεύω πως είναι αυτή η έλλειψη αγάπης που καθορίζει την θέση μας. Εμείς, όχι ο Θεός, έχουμε ήδη επιλέξει εν ζωή, σύμφωνα με τις πράξεις μας, να απομακρυνθούμε από τον Θεό, από την αγάπη. Δεν μας τιμωρεί ο Θεός. Έχουμε ήδη επιλέξει από μόνοι μας την τιμωρία. Ο Θεός, μας δείχνει τον δρόμο, αυτόν της αγάπης. Αν εγώ επιλέξω τον δρόμο της κακίας, δε μου φταίει ο Θεός που εγώ κατατάσσω τον εαυτό μου εκεί. Και ίσως το τραγικότερο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι' αυτό, αν εγώ δεν του το ζητήσω. Διότι με έπλασε ελεύθερο να επιλέγω. Οπότε, δε θα έρθει να κρίνει και να τιμωρήσει. Να μας αποδώσει αυτά που επιλέξαμε οι ίδιοι θα έρθει. Γι' αυτό και ξαναλέω, ότι από την αγάπη θα πρέπει να ξεκινούμε, από το φως και την χαρά, και όχι από αυτό που μας τρομάζει, μας θυμώνει και μας απομακρύνει.
Αυτά τα ολίγα, γιατί με πιέζει ο χρόνος. Επιφυλάσσομαι να τα συζητήσουμε εκτενέστερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Βλέπω πίσω από αρκετά μηνύματα συναισθήματα να κυριαρχούν, πότε θετικά και πότε αρνητικά. Απόψεις και γνώμες τόσες, όσες είναι και αυτοί που τα γράφουν.
Για μένα η ουσία του ζητήματος είναι η εξής: θα ήταν πολύ διαφορετική η ποιότητα των συζητήσεων μας (πολύ δε περισσότερο της ζωής μας της ίδιας), αν ειλικρινώς ήμασταν σε θέση να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, όπως είμαστε, όποιοι και να είμαστε.
Αν κοιτάξω την ζωή μου προς τα πίσω, το μόνο πραγματικά φωτεινό στοιχείο της, διαχρονικό και άξιο να την ζω που μπορώ να βρω, είναι η αγάπη.
Μη φανταστείτε πως διαφέρω σε κάτι από οποιονδήποτε καθημερινό άνθρωπο γύρω μας. Τις ίδιες ανασφάλειες έχω, τις ίδιες αγωνίες και ανησυχίες, τα ίδια προβλήματα.
Ούτε η ζωή μου έχει υπάρξει ζωή αγάπης μόνο. Ωστόσο, την έχω αναζητήσει και την έχω ποθήσει (την αγάπη), όσο τίποτα άλλο, και στην αναζήτησή της, πολλά λάθη έχω κάνει. Και εξακολουθώ ακόμα να την ποθώ παρ' ότι -δόξα τον Θεό- την λαμβάνω συνεχώς και με διάφορους τρόπους.
Το έχω ξαναπεί, πως για μένα ισχύει μια εξίσωση μέσα μου. Θεός=Αγάπη. Μόνο όταν υπήρξα (στιγμές) πλήρης αγάπης αισθάνθηκα έν-θεος. Αισθάνθηκα, ότι έτσι είναι ο άνθρωπος στην ουσία του. Και δεν "καταλαβαίνω" γιατί δεν μπορούμε να είμαστε έτσι 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Είναι καθαρά βιωματική η θέση μου, και ως τέτοια να την εκλάβετε σας παρακαλώ.
Δύο ήταν μέχρι τώρα οι ευλογημένες αυτές στιγμές στην ζωή μου, που αισθάνθηκα πλήρης αγάπης. Το μόνο που θέλησα και τις δυο αυτές φορές να κάνω, ήταν να δοξάσω και να ευχαριστήσω τον Θεό που με αξίωσε να τις ζήσω. Τίποτε το αρνητικό δεν υπήρχε, καμία απορία, κανένας φόβος, καμία στενοχώρια. Τίποτα από όλα αυτά που μας απασχολούν και μας προβληματίζουν δεν είχε υπόσταση μπροστά σε αυτό το συναίσθημα. Κανένας και καμία κατάσταση δεν μπόρεσαν να μου χαλάσουν την διάθεσή μου αυτή όσο διάρκεσε. Ούτε ήρθαν μετά από αίτηση δικιά μου. Απλά, μου δωρίστηκαν.
Μη βάζετε με το νου σας πράγματα υπέρ(ή παρά)φυσικά. Τίποτα τέτοιο. Ίδιας ποιότητας (αλλά όχι έντασης) συναίσθημα έχω πολλές φορές νιώσει απλά κοιτώντας τα λουλούδια ή τον ουρανό μια μέρα ηλιόλουστη. Αναπνέοντας τον δροσερό αέρα μια μέρα χειμωνιάτικη που ξεκινούσα να πάω στη δουλειά μου. Κοιτάζοντας ένα μικρό παιδί να παίζει χαρούμενο. Ακούγοντας την μουσική που μου αρέσει και πίνοντας τον καφέ μου. Χαζεύοντας τον έναστρο ουρανό.
Αυτή λοιπόν την κατάσταση (για όποιον μπορεί να την αισθανθεί μέσα από αυτά που έγραψα) εγώ ονομάζω βασιλεία των ουρανών. Έτσι κατανοώ και νοιώθω τον Θεό. Και γνώμη μου είναι, πως πρώτα την αγάπη του θα έπρεπε να ζητούμε να μας δοθεί και να προσφέρουμε, και μετά όλα τ' άλλα. Όλη η γνώση του κόσμου ετούτου -θαυμαστή κι αυτή, ναι-, είναι μηδέν μπροστά σε αυτό που έχω νοιώσει. Αλλά αυτός πάλι, είναι ο δρόμος ο δικός μου.
Από πολλές διαδρομές μπορεί κανείς να φτάσει στον Θεό. Εγώ είπα μέρος της δικής μου. Η επιθυμία να φτάσουμε εκεί, είναι για μένα η αρχή.
Μια μικρή προσθήκη.
Αφού έγραψα ό,τι έγραψα εδώ, έτυχε να ακούσω στην τηλεόραση για μια ταινία που αφορά τον Ουαλό ποιητή Dylan Thomas. Μου έκανε εντύπωση μια φράση που άκουσα: "'First love is alright as far as it goes, last love that's what I'm interested in.", και είπα να την μοιραστώ μαζί σας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Διαβασα αρκετα απο τα παραπανω μνμτ εχουν πολυ ενδιαφερον ολα αυτα που λεγονται καποιος εγραψε οτι δεν θα μπορουσαν να αναστηθουν ολοι οσοι εχουν περασει απο την γη με καποιους υπολογισμους οι επιστημονες θεωρουν οτι οι ανθρωποι που εχουν ζησει ειναι περιπου 20δις η γη μπορει εφοσον διανεμηθουν σωστα και παραγει ολα οσα μπορει να προσφερει οσα χρειαζονται ολοι και να ζουν ικανοποιητικα. ειπε καποιος οτι η γη θα καταστραφει, στην Αγια Γραφη λεει ΗΣΑΙΑΣ 45 18 Αυτός ο αληθινός Θεός, ο Πλάστης της γης και ο Κατασκευαστής της, Αυτός που τη στερέωσε, που δεν τη δημιούργησε μάταια, αλλά την έπλασε για να κατοικείται! Πραγματικα ο Θεοςεπιφυλασει ενα υπεροχο μελλον για ολους ας καταφερουμε να το απολαυσουμε
Θα ξεκινήσω λέγοντας αμήν, σε αυτό που καταλήγεις. Αμήν και πότε!
Σε ό,τι αφορά τώρα το πόσοι άνθρωποι έχουν ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη, παραθέτω τον σύνδεσμο αυτόν, https://en.wikipedia.org/wiki/World_population και αυτόν https://www.prb.org/Articles/2002/HowManyPeopleHaveEverLivedonEarth.aspx. Οι πιο πιθανές εκτιμήσεις κυμαίνονται ανάμεσα στα 90 με 110 δις ανθρώπων αναφέρεται στη Wikipedia, ενώ στο site του Population Reference Bureau, λέει πως το έτος 2002 που πραγματοποιήθηκε αυτή η θεωρητική καταμέτρηση ζούσε ήδη το 5,8% των συνολικών 106 δις που υπολόγισαν. (Ο σημερινός πληθυσμός της γης ανέρχεται σε 6,8 δις περίπου)
Δεν ξέρω αν η Γη μας μπορεί να συντηρήσει τόσα δισεκατομμύρια πληθυσμού και ίσως ούτε έχει και τόση σημασία. Άλλωστε, "τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί". Απλά επειδή ανέφερες το νούμερο 20 δις και μου φάνηκε μικρό, είπα να το ψάξω και ενημερώνω σχετικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
https://www.egolpio.com/SCIENCE&FAITH/H_EPISTHMH_MPROSTA_STH_STAVRWSH_&_ANASTASH.htm
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
One night I dreamed I was walking along the beach with the Lord. Many scenes from my life flashed across the sky.
In each scene I noticed footprints in the sand. Sometimes there were two sets of footprints, other times there was one only.
This bothered me because I noticed that during the low periods of my life, when I was suffering from anguish, sorrow or defeat, I could see only one set of footprints, so I said to the Lord,
“You promised me Lord,that if I followed you, you would walk with me always. But I have noticed that during the most trying periods of my life there has only been one set of footprints in the sand. Why, when I needed you most, have you not been there for me?”
The Lord replied, “The years when you have seen only one set of footprints, my child, is when I carried you.”
Mary Stevenson, 1936
πηγή
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ακραία αντιχριστιανική άποψη, θα έλεγα, γι' αυτή τη διάκριση μεταξύ "υλικού" αφενός και "πνευματικού" αφετέρου σώματος. Όσο για τα περί γης και ουρανού, υπενθυμίζω το "ως εν ουρανώ και επί της γης"...
Δεν ξέρω αλήθεια αν η άποψη του ότι θα έχουμε "πνευματικό" σώμα και υπόσταση είναι αντιχριστιανική ή όχι. Πόσο μάλλον αν είναι ακραία.
Αυτό που ξέρω, είναι ότι από την στιγμή που πιστεύω σε Θεό παντοδύναμο και ποιητή (δημιουργό) ουρανού και γης, ορατών τε πάντων κι αοράτων (άρα και εμένα του ίδιου), δε βλέπω τι θα Τον εμπόδιζε να με ξαναφέρει στη ζωή με την υλική μου υπόσταση.
Την υπενθύμιση σου όμως Νωεύς, δεν κατάλαβα πως την εννοείς, από τη στιγμή που το "ως εν ουρανώ και επί της γης" αναφέρεται στο "γενηθήτω το θέλημα Σου". Αν θες, μου εξηγείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
"Οι περισσότεροι φοβούνται κάτι που θα έρθει επειδή δεν γνωρίζουν τί θα έρθει ακριβώς."
Πόσο αλήθεια αυτό που λες, και πόσο λάθος να το κάνουμε. Κι εγώ όταν ήμουν μικρό παιδί, με αυτά που άκουγα τον φοβόμουν τον Θεό. Τον έτρεμα. Κι εκεί είναι που πολλοί άνθρωποι το βάζουν στα πόδια. Και όχι αδικαιολόγητα. Την σχέση με τον Θεό προσπαθώ να την βιώνω ως σχέση αγάπης. Όχι φόβου που με τρομάζει και με απομακρύνει.
"Από βεβαιότητα έγιναν τα μεγάλα εγκλήματα των πιστών."
Αλίμονο, θα συμφωνήσω μαζί σου.
"Εγώ προσπαθώ πάντως να γνωρίζω, κι ό,τι ψάρια πιάσω"
Κι εγώ το ίδιο. Στην προσπάθεια είμαι, και μέχρι τέλους θα προσπαθώ.
"Τώρα πώς τόσες χιλιάδες χριστιανοί γνωρίζουν ότι σίγουρα θα γίνει η δευτέρα παρουσία, άλλη υπόθεση."
Δεν το γνωρίζω. Το πιστεύω. Δεν έχω τη γνώση ότι θα γίνει δηλαδή, αλλά την πίστη ότι θα γίνει. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις δύο λέξεις τις διαχωρίζω όπως καταλαβαίνεις, και δεν ξέρω αν κάνω σωστά. Πάντως, τις διαχωρίζω.
"Γράφεις ακόμα ότι ο θεός έχει δύναμη να κάνει πράγματα που ο άνθρωπος δεν μπορεί. Και ο άνθρωπος κάνει πράγματα που ο θεός δεν μπορεί, όπως να τρώει, να πίνει, να κάνει έρωτα, να διασκεδάζει, να ονειρεύεται, να ταξιδεύει, πράγματα που δεν ανταλάσονται με καμμία αιωνιότητα, ακόμα κι αν για να τ'αποκτήσεις πληρώνεις το ανάλογο τίμημα. 'Αρα ο άνθρωπος είναι το θαύμα, όχι ο θεός."
Θα συμφωνήσω μαζί σου πέρα για πέρα. Άλλωστε, σίγουρα ο Θεός δεν είναι το θαύμα, αν δεχτούμε το ότι είναι προαιώνιος και το ότι δεν δημιουργήθηκε. Το θαύμα είναι η δημιουργία. Αυτό που αποτελεί για μας θαύμα, για τον Θεό είναι δεδομένο.
"Κάνεις δυο τυπικά λάθη πιστού των γραφών, το πρώτο να διαχωρίζεις άνθρωπο από θεό και το δεύτερο να προσωποποιείς το θεό γράφοντας γι'αυτόν λες κι είναι ένας άνθρωπος όταν λες ότι ο θεός δεν μπορεί να'ναι στενόμυαλος. Μιλάς λες κι είναι άνθρωπος. 'Ολοι έτσι τον βλέπουν, γι'αυτό τον φοβούνται (συνήθως πιστεύουν φανατικά αυτοί που φοβούνται τους ανθρώπους, όχι το θεό δηλαδή). Αντίφαση δηλαδή, απ'τη μία είναι κάτι ξένο και υπεράνω από μας, απ'την άλλη έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως καλοσύνη, στοργικότητα κα. Μα κανένα αρνητικό χαρακτηριστικό δεν έχει ο φιλεύσπλαχνος αφού είμαστε καθ'εικόνα και ομοίωση ;"
Κουβάρι κουβαράκι και πως να σε ξεμπλέξω... Κατ' αρχάς σε ευχαριστώ διότι με βοηθάς να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου κι εγώ ώστε να σου τις παρουσιάσω.
Θα το πάρω απ' το τέλος. Καθ' εικόνα και ομοίωση φτιαχθήκαμε, αλλά υπήρξε πτώση των ανθρώπων μην ξεχνάς. Και δια μέσω αυτής, σίγουρα πολλά άλλαξαν στη δική μας φύση. Ο Θεός, δεν υφίσταται πτώση, άρα ναι, εδώ κάνω έναν διαχωρισμό. Ο άνθρωπος, είναι ευάλωτος στην αμαρτία. Ο Θεός δεν είναι. Μπορεί ως άνθρωπος να εμπεριέχω την θεϊκή σπίθα, Θεός όμως δεν είμαι. Μπορεί να έχω την δυνατότητα να πλησιάσω την Θεϊκή φύση, δεν θα μπορέσω ποτέ όμως να εξομοιωθώ αυτής.
Μιλάω για τον Θεό λες, σαν να είναι άνθρωπος. Όντως, από την στιγμή που χρησιμοποιώ ανθρώπινη γλώσσα κι έννοιες για να μιλήσω για Εκείνον, έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Καμία γλώσσα ανθρώπινη δεν μπορεί να εκφράσει στην ουσία του το θείο. Αυτό είναι περιορισμός μας. Ωστόσο, μόνο δια μέσω αυτής μπορεί κάπως η διάνοια μας να προσεγγίσει το θέμα. Κι αν του προσδίδω ανθρώπινα χαρακτηριστικά (όπως η αγάπη που ανέφερα) το κάνω γιατί απλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω. Είμαι σίγουρος ότι η ανθρώπινη αγάπη είναι πολύ διαφορετική από την θεϊκή. Σε κάποιο σημείο όμως πιστεύω πως συγγενεύουν. Σε τελική ανάλυση Dr, ήδη από την στιγμή που ξεκινάω να μιλάω περί Θεού είμαι off-side αφού ούτε καν η διάνοια -πόσο μάλλον η γλώσσα μου- είναι ικανή να Τον κατανοήσει και να Τον συλλάβει. Ίσως η μόνη φράση που θα μπορούσε να μιλήσει με ακρίβεια περί Θεού να ήταν η εξης: "Ο Θεός Είναι". Χωρίς καμία άλλη ανάλυση ή διευκρίνηση. Πόσοι όμως και πόσα θα καταλάβαιναν από αυτό;
"Σκέψου τα λίγο αυτά και μπορεί να δεις ότι μπορείς και να αγαπάς και να μισείς το θεό ανάλογα με τις πράξεις του και τις πράξεις σου, μπορείς και να μην τον πιστεύεις καθόλου, αλλά άμα του αποδίδεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως καλοσύνη, τότε και τις γραφές οφείλεις να τις ερμηνεύεις ανθρώπινα και με τα γήινα μέτρα αν είναι δυνατόν, γιατί άνθρωποι τις έγραψαν, όχι ο θεός."
Μα και βέβαια! Άνθρωποι τις έγραψαν και σε ανθρώπους απευθύνονται. Από ανθρώπινο χέρι και μυαλό για αντίστοιχο. Είναι αυτό που σου λέω και για το λάθος που λες πιο πάνω ότι κάνω. Και βέβαια έχουν υπάρξει στιγμές που έχω μισήσει τον Θεό (δεν τις χάρηκα). Από την άλλη όμως έχουν υπάρξει και στιγμές -εξαίσιες στιγμές- που έχω αισθανθεί αγάπη για Αυτόν και από Αυτόν. Τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι όλα αυτά που λες. Και μια πάω αριστερά και μία δεξιά. Ακόμα-ακόμα είναι στιγμές που και αυτή η πίστη μου κλονίζεται και δοκιμάζεται. Και μέσα από την διαδικασία αυτή, στερεώνεται.
Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να Θεολογήσω. Ζητώ συγνώμη αν αυτά που γράφω είναι λάθος ή και εκφρασμένα λάθος. Αναγνωρίστε μου όμως την καλή προαίρεση. Πιστεύω, με αυτή την λιγοστή και πολλές φορές κλυδωνιζόμενη πίστη μου πως Θεός υπάρχει, ήρθε, και θα ξανάρθει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
'Ηθελα να'ξερα τι είναι πιο παλαβό απ'τα δυο, ότι θα αναστηθούν οι νεκροί και θα γυρνάνε στους δρόμους τα ζόμπι εκείνες τις μέρες της Δευτέρας Παρουσίας ή ότι η ψυχή του καθενός από μας είναι αιώνια ;
Dr προφανώς και δε θα γυρνάνε ζόμπι στους δρόμους. Γι' αυτό οι επίδοξοι gamers των first person shooter τύπου Quake κλπ, μη χαίρεστε!
Επίσης, μάλλον προφανές είναι, πως αν αναστηθούν επί γης όλοι οι άνθρωποι που έχουν περάσει από δω, θα θέλαμε 10 πλανήτες να μας χωρέσουν.
Αλληγορικά είναι όλα αυτά. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως ακριβώς και με ποια μορφή θα πραγματοποιηθεί η Δευτέρα Παρουσία.
Όσο για το τί είναι πιο παλαβό, ένα έχω να πω. Η πίστη στον Θεό (τον οποιοδήποτε) είναι εξ' αρχής παλαβομάρα, μια μορφή τρέλας αν θες, με την έννοια ότι αδιάσειστα στοιχεία περί υπάρξεως ή μη, δεν υπάρχουν.
Σε ό,τι με αφορά, όσο η παλαβομάρα μου (μιας και πιστεύω) δεν βλάπτει κανέναν (ούτε εμένα) και με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, να βρίσκω παρηγοριά και στήριξη στη ζωή μου, να μου δίνει ελπίδα εκεί που δεν έχω, δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να την αλλάξω.
Τις δεύτερες ευκαιρίες(παρουσίες) λοιπόν τις δικαιούνται μόνοι οι θεοί, οι άνθρωποι άπαξ και αμάρτησαν σε τούτη τη ζωή δεν τους σώζει τίποτε, κατευθείαν στα καζάνια της κόλασης. Είναι καλά στημένη η μηχανή.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις πως όλη αυτή σου η πρόταση είναι λάθος. Είτε από άγνοια, είτε από ειρωνεία. Και μη βιαστείς να θυμώσεις με αυτό που γράφω, γιατί σε καμία περίπτωση δε σε υποβαθμίζω ή ειρωνεύομαι. (Το διευκρινίζω διότι είναι δύσκολο δια μέσω γραπτού λόγου να καταλάβουμε τη συναισθηματική απόχρωση αυτού που γράφει ο άλλος.) Ο Θεός, έχει την δύναμη να "κάνει" πράγματα, που ο άνθρωπος ούτε μπορεί, ούτε κατανοεί. Ο συγκεκριμένος Θεός στον οποίο πιστεύω, δεν είχε την ανάγκη ο ίδιος ούτε πρώτης, ούτε δεύτερης παρουσίας. Για χάρη μας ήρθε, και για χάρη μας θα ξανάρθει. Γράφεις πως άπαξ και αμαρτήσει ο άνθρωπος, δεν τον σώζει τίποτε. Μα αν δεχτούμε πως ήρθε επί γης ο Θεός, τότε γιατί ήρθε; Για να κάνει φιγούρα; Για να μας σώσει ήρθε κι επειδή μας αγαπάει. Αλίμονο αν ίσχυε αυτό που γράφεις. Αμαρτωλός γεννήθηκα, αμαρτωλός παραμένω και αμαρτωλός θα πεθάνω ό,τι και να κάνω, δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό. Πιστεύω όμως όπως έγραψα παραπάνω στην αγάπη του Θεού. Και όπως ο πατέρας μου ο φυσικός θα μου συγχωρούσε το ατόπημα μου, έτσι πιστεύω πως ο Πατέρας μου ο επουράνιος, θα μου συγχωρέσει το αμάρτημα και θα αξιωθώ να βρεθώ κοντά του.
Και κάτι τελευταίο. Δεν μας στέλνει ο Θεός από δω κι από κει ανάλογα με το τι πράξαμε και πως ζήσαμε. Οι ίδιες μας οι πράξεις και ζωή μας, μάς οδηγούν εκεί. Μα θα μου πεις, στο βιβλίο της αποκάλυψης λέει, πηγαίνετε από δω οι καλοί, κι από κει οι κακοί. Ξαναθυμίζω, πως όλο το βιβλίο της αποκάλυψης είναι αλληγορικό και ως τέτοιο πρέπει να εκλαμβάνεται. Το μόνο που κρατώ από αυτό, είναι ότι ο Θεός θα ξανάρθει και ότι θα υπάρξει ανάσταση νεκρών με κάποια μορφή και κάποιο τρόπο που δεν μπορώ να κατανοήσω. Προσωπικά, δεν δέχομαι πως ο Θεός μπορεί να είναι τόσο στενόμυαλος όσο ο άνθρωπος γράφει γι' Αυτόν ότι είναι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το "αναμφισβήτητο" από πού ακριβώς προκύπτει;
Αυτό θα με ενδιέφερε κι εμένα να το μάθω.
Ίσως ο aipal καταλήγει εκεί, εξ' αιτίας της επαλήθευσης των προφητειών που αναφέρει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αναιρέσω την ευθύνη των πράξεών μας λέγοντας ότι φταίει η φύση μας, κι ευχαριστώ που το επισήμανες. Βεβαίως και φέρουμε την ευθύνη των πράξεων μας εμείς. Όλοι την ίδια φύση "κουβαλάμε", πόσο όμως διαφέρουν οι πράξεις μας... Κι αυτό είναι το ωραίο.
Επίσης, σε καμία μα καμία περίπτωση δε λέω ότι πρέπει να πιστεύει κάποιος σε κάτι ή όχι. Ελεύθεροι να επιλέγουμε είμαστε. Δικαίωμα αναφέρετο του καθενός. Απλώς απάντησα, στην ερώτηση του θέματος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Για τα δεινά του κόσμου ετούτου, φταίει ο άνθρωπος και η φύση του. Κανείς άλλος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Επίσης πιστεύω, ότι ποτέ σε αυτή τη ζωή δε θα μπορέσω να κατανοήσω πλήρως τα του Θεού. (Κρατώ επιφυλάξεις κι ελπίζω για την επόμενη.)
Τέλος, πιστεύω κυρίως στην άπειρη αγάπη του Θεού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.