Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
20-07-09
12:55
Για πιο λόγο θεωρείς ότι η τέχνη είναι εμπορεύσιμη και πως ακριβώς η εμπορικότητα την κάνει να είναι κακή τέχνη. Πως ακριβώς φαντάζεσαι μια μη εμπορική τέχνη;
Θεωρείς ότι ο καλλιτέχνης στην μη εμπορική τέχνη θα δημιουργούσε για την τέχνη; Ποίος σου λέει ότι, αντί για χρήματα, δεν θα κυνηγούσε την δόξα, την δημοσιότητα κτλ;
Καταρχάς στη συνέχεια της πρότασης που έκοψες, εξηγώ για ποιο λόγο το λέω.
Τώρα.. σύμφωνα με την άποψή μου, ο καλλιτέχνης δημιουργεί για τον ΙΔΙΟ και όχι για την τέχνη, όπως αναφέρεις εσύ. Εξωτερικεύει με οποιαδήποτε μορφή τέχνης συναισθήματα, βιώματα.. τα οποία θα ήθελε να εκφράσει.
Όταν ο ίδιος λοιπόν έχει προκαλέσει με το βίο/δουλειά του θετικά ή αρνητικά, τότε έρχεται και η αναγνώριση στο έργο του, τα οποία φέρνουν δημοσιότητα, χρήματα κοκ.
Αυτή η τέχνη λοιπόν μπορεί να είναι εμπορεύσιμη, αλλά είναι "καλή τέχνη"
"Κακή τέχνη" είναι εκείνη που γίνεται με μόνο σκοπό το χρήμα, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι τέχνη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
02-06-08
17:08
Για μένα τέχνη είναι προσωπική έκφραση του κάθε καλλιτέχνη και έγκειται φυσικά στα πλαίσια του υποκειμενικού.
Μόνο έτσι μπορείς να την αξιολογήσεις και πραγματικά απογοητεύομαι από τα αντικειμενικά κριτήρια στα οποία την έχουν υποβάλλει.
Δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε ένα έργο τέχνης, αν δεν μπορέσουμε να συμμεριστούμε το αίσθημα απελευθέρωσης και θριάμβου που ένιωσε ο καλλιτέχνης αντικρύζοντας το επίτευγμά του.
Αν η τέχνη δεν ήταν εμπορεύσιμη, δε θα υπήρχαν κριτικοί. Δε θα υπήρχαν αυτά τα αντικειμενικά κριτήρια, οι αξιολογήσεις που πολλές φορές ε΄ρχονται σε παρεξηγήσεις και το είδος εκείνο της κριτικής που παρανοεί εντελώς το έργο τέχνης.
Κάθε γενιά απορρίπτει κάποια στιγμή τα κριτήρια των προγενέστερων και φτάνουμε στο σημείο τέχνη να θεωρείται οτιδήποτε πρωτοτυπεί, οτιδήποτε ξεφεύγει από κανόνες.
Όπως ανφέρεται και στο " Χρονικό της Τέχνης" του Gombrich, στην πραγματικότητα η τέχνη με κεφαλαίο -Τ- δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο οι καλλιτέχνες.
Μόνο έτσι μπορείς να την αξιολογήσεις και πραγματικά απογοητεύομαι από τα αντικειμενικά κριτήρια στα οποία την έχουν υποβάλλει.
Δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε ένα έργο τέχνης, αν δεν μπορέσουμε να συμμεριστούμε το αίσθημα απελευθέρωσης και θριάμβου που ένιωσε ο καλλιτέχνης αντικρύζοντας το επίτευγμά του.
Αν η τέχνη δεν ήταν εμπορεύσιμη, δε θα υπήρχαν κριτικοί. Δε θα υπήρχαν αυτά τα αντικειμενικά κριτήρια, οι αξιολογήσεις που πολλές φορές ε΄ρχονται σε παρεξηγήσεις και το είδος εκείνο της κριτικής που παρανοεί εντελώς το έργο τέχνης.
Κάθε γενιά απορρίπτει κάποια στιγμή τα κριτήρια των προγενέστερων και φτάνουμε στο σημείο τέχνη να θεωρείται οτιδήποτε πρωτοτυπεί, οτιδήποτε ξεφεύγει από κανόνες.
Όπως ανφέρεται και στο " Χρονικό της Τέχνης" του Gombrich, στην πραγματικότητα η τέχνη με κεφαλαίο -Τ- δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο οι καλλιτέχνες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.