Πιτουρονιφάδα
Νεοφερμένος
Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
12-08-09
00:38
Eμένα πάλι το πένθος δρα εντελώς διαφορετικά στην ψυχοσύνθεση μου. Αντί να πω ''e sera sera...'', ''η ζωή είναι μικρή'', ''άδραξε την μέρα...'' και όλα τα υπόλοιπα αισιόδοξα που θα έπρεπε, με πιάνει μια απίστευτη ματαιότητα για τα πάντα. Μια μαυρίλα, μια μιζέρια, ένα πράγμα πολύ ακαθόριστο που απλά, θέλω να κάτσω σε μια γωνιά και να μην κάνω τίποτα. Είναι φυσιολογικό; Σίγουρα πάντως αναθεωρείς πολλά σε μια τέτοια φάση...και ελέγχεις τις αντοχές σου.
Δεν υπάρχουν "πρέπει" στα ανθρώπινα αισθήματα!Αυτό που νιώθεις είναι απολυτα φυσιολογικο.Και οπως ειπε και ο gademis, ειναι θεμα ψυχοσυνθεσης.Αν θες να καθίσεις και να μην κανεις τίποτα, καν'το.Αλλα εχε στο νου σου το εξης:
Φαντασου τη διαθεση ενος φυσιολογικού ανθρωπου σαν μια καμπύλη που τη μια φτανει στην κορυφη και την αλλη στον πατο, και παλι απο την αρχη.Θα ηταν ανησυχητικο αν αυτη η καμπυλη γινόταν γραμμή, δηλαδη αν έμενες μονιμα σε μια συναισθηματικη κατασταση για μεγαλο χρονικο διάστημα.Γι αυτο προσπαθησε να αντισταθεις στη μιζέρια που νιώθεις, αν και μονο αν αυτη παυει να είναι κυκλική (δηλαδη να σε ανακουφίζει) και καταληγει σε μια μονιμη κατασταση.
Μη φοβάσαι τη μιζέρια που λες οτι νιώθεις.Απλώς συζήτησε το με τον εαυτό σου και φιλοσοφισε.
Και μην φοβασαι να μιλήσεις σε κοντινούς σου ανθρώπους αν πραγματικά το έχεις ανάγκη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Πιτουρονιφάδα
Νεοφερμένος
Η Κωνσταντίνα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
11-08-09
04:03
Θυμάμαι πως πάντα φοβόμουν μήπως χάσω τον πατέρα μου- δάκρυζα μόνο στη σκέψη.Ήμουν "το κορίτσι του μπαμπα" και του είχα φοβερή αδυναμία.
Τελικά αυτό που φοβόμουν, συνέβει φετος τον Μαιο.Και συνέβει εντελώς ξαφνικά.Έβλεπα ραδιοαρβύλα, χτυπάει το τηλεφωνο, ακουω την αδερφη μου να κλαίει, της πέρνω το ακουστικό απο τα χέρια."Περίεργη κατάσταση" μου λέει μια κυρία στο ακουστικό.Τρέχουμε κεντρο Αθηνα, στο νοσοκομείο.Βλεπουμε τον ξαδερφο μου, μας αγκαλιάζει και μας λεει..ο πατερας σας δεν τα καταφερε τελικά.
Θέλω να τονίσω πως, πέρα απο το τραγικό του γεγονότος, βίωσα συναισθηματα που τελικά με οδήγησαν σε μια αλλη όψη της ζωης.Ξεζουμίζω την καθε ημερα που ζω, κάνω πραγματα για να κανω υπερηφανο τον πατερα μου, αδιαφορώ για ανθρώπους μίζερους και κακούς, διεκδικώ με αποφασιστικότητα τα δικαιωματα μου και νιώθω πως, εφόσον αντιμετωπισα ενα απο τα χειροτερα σεναρια που θα μπορούσαν να μου συμβούν, μπορώ να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Το πένθος ως περίοδος αλλαγών, σου δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσεις αξίες, ανθρώπους και καταστασεις.
Alis, ακόμη κι αν είχες προλάβει να κάνεις και να πεις πράματα με τη γιαγιά σου, ο πόνος θα ήταν ο ίδιος.Στο λέω εγώ που, μεχρι τα 20 μου που εχασα τον πατερα μου, καθε πρωι και καθε βραδυ τον αγκαλιαζα και του ελεγα πως τον αγαπω.Είναι ο ίδιος πόνος!
Και κάτι τελευταίο ως συμβουλη: τα σταδια του πενθους, όπως αυτά αναφέρονται στο αρθρο που παρεθεσε η Kajira, δεν θα πρεπει να αποφευγονται.Πολλοι ειναι εκεινοι που αρνούνται να δεχτούν μια απώλεια.Πρέπει να πονέσεις, να θυμώσεις και να ξεσπάσεις ώστε να νιώσεις ψυχική γαλήνη.Αν δεν το κάνουμε για εμας, ας το κανουμε για τα ατομα που χασαμε.
Carpe Diem!
Τελικά αυτό που φοβόμουν, συνέβει φετος τον Μαιο.Και συνέβει εντελώς ξαφνικά.Έβλεπα ραδιοαρβύλα, χτυπάει το τηλεφωνο, ακουω την αδερφη μου να κλαίει, της πέρνω το ακουστικό απο τα χέρια."Περίεργη κατάσταση" μου λέει μια κυρία στο ακουστικό.Τρέχουμε κεντρο Αθηνα, στο νοσοκομείο.Βλεπουμε τον ξαδερφο μου, μας αγκαλιάζει και μας λεει..ο πατερας σας δεν τα καταφερε τελικά.
Θέλω να τονίσω πως, πέρα απο το τραγικό του γεγονότος, βίωσα συναισθηματα που τελικά με οδήγησαν σε μια αλλη όψη της ζωης.Ξεζουμίζω την καθε ημερα που ζω, κάνω πραγματα για να κανω υπερηφανο τον πατερα μου, αδιαφορώ για ανθρώπους μίζερους και κακούς, διεκδικώ με αποφασιστικότητα τα δικαιωματα μου και νιώθω πως, εφόσον αντιμετωπισα ενα απο τα χειροτερα σεναρια που θα μπορούσαν να μου συμβούν, μπορώ να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Το πένθος ως περίοδος αλλαγών, σου δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσεις αξίες, ανθρώπους και καταστασεις.
Alis, ακόμη κι αν είχες προλάβει να κάνεις και να πεις πράματα με τη γιαγιά σου, ο πόνος θα ήταν ο ίδιος.Στο λέω εγώ που, μεχρι τα 20 μου που εχασα τον πατερα μου, καθε πρωι και καθε βραδυ τον αγκαλιαζα και του ελεγα πως τον αγαπω.Είναι ο ίδιος πόνος!
Και κάτι τελευταίο ως συμβουλη: τα σταδια του πενθους, όπως αυτά αναφέρονται στο αρθρο που παρεθεσε η Kajira, δεν θα πρεπει να αποφευγονται.Πολλοι ειναι εκεινοι που αρνούνται να δεχτούν μια απώλεια.Πρέπει να πονέσεις, να θυμώσεις και να ξεσπάσεις ώστε να νιώσεις ψυχική γαλήνη.Αν δεν το κάνουμε για εμας, ας το κανουμε για τα ατομα που χασαμε.
Carpe Diem!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.