@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
25-08-09
17:01
Παραθέτω ένα απόσπασμα από μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια μεμονωμένη διδακτική ιστορία, αλλά για την αφήγηση ενός μυθιστορηματικού ήρωα, ο οποίος διακατέχεται από ενθουσιασμό, αφού προς το τέλος μοιάζει να παρασύρεται από την συγκίνησή του όταν μιλάει για την επιδράση που μπορεί να έχει η έμπρακτη αγάπη ενός ανθρώπου προς τους άλλους.
Δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια μεμονωμένη διδακτική ιστορία, αλλά για την αφήγηση ενός μυθιστορηματικού ήρωα, ο οποίος διακατέχεται από ενθουσιασμό, αφού προς το τέλος μοιάζει να παρασύρεται από την συγκίνησή του όταν μιλάει για την επιδράση που μπορεί να έχει η έμπρακτη αγάπη ενός ανθρώπου προς τους άλλους.
Ο γέρο - στρατηγός
Στη Μόσχα ζούσε ένας γέρος, ένας «στρατηγός», δηλαδή ένας σύμβουλος του Κράτους που είχε ένα επίθετο γερμανικό! Όλη του τη ζωή γύριζε τις φυλακές και επισκεπτόταν τους εγκληματίες. Κάθε αποστολή για τα κάτεργα της Σιβηρίας ήξερε από πριν πως στα βουνά Βορομπιόβι θα ερχόταν να τους βρει ο «γέρο- στρατηγός». Έκανε τη δουλειά του υπερβολικά σοβαρά και με πολλή ευλάβεια. Ερχόταν, περνούσε εμπρός από τις γραμμές των εξορίστων που τον περιτριγύριζαν, σταματούσε μπροστά σʼ όλους, ρωτούσε τον καθένα για τις ανάγκες του, ποτέ σχεδόν δεν έκανε συστάσεις σε κανέναν, τους έλεγε όλους «περιστεράκια». Τους έδινε λεφτά, τους έστελνε τα απαραίτητα πράγματα – κάλτσες, γκέτες και καμπότο, τους έφερνε καμιά φορά κιόλας βιβλιαράκια για τη σωτηρία της ψυχής και τα έδινα σʼ όλους τους γραμματιζούμενους σίγουρος πως θα τα διάβαζαν στο δρόμο και ότι εκείνοι που ήξεραν γράμματα, θα τα διάβαζαν στους αγράμματους. Σπάνια ρωτούσε για το έγκλημα, άκουγε μόνο αν ο εγκληματίας άρχιζε να μιλάει ο ίδιος. Όλους τους εγκληματίες τους είχε για ίδιους, δεν έκανε καμιά διάκριση. Τους μιλούσε σαν να ήταν αδέλφια του, μα κι αυτοί τελικά τον έβλεπαν σαν πατέρα. Αν αντιλαμβανόταν και εξόριστη γυναίκα με παιδί στην αγκαλιά, την πλησίαζε, χάιδευε το παιδί και έκανε στράκες τα δάκτυλά του για να το κάνει να γελάσει.
Έτσι έκανε για πολλά χρόνια, μέχρι που πέθανε. Στο τέλος τον ήξεραν όλοι στη Ρωσία κι όλοι στη Σιβηρία, δηλαδή τον ήξεραν όλοι οι εγκληματίες. Μου διηγόταν κάποιος που είχε κάνει στη Σιβηρία, ότι ήταν μάρτυρας πως ακόμη κι οι πιο πωρωμένοι εγκληματίες θυμόντουσαν το στρατηγό παρʼ όλο που εκείνος σπάνια μπορούσε να δώσει περισσότερα από είκοσι καπίκια στον καθένα. Η αλήθεια είναι πως δεν τον θυμόντουσαν πολύ θερμά ή και πολύ στα σοβαρά. Κανένας από τους «δυστυχισμένους», που είχε σκοτώσει καμιά ντουζίνα ανθρώπους ή που είχε σφάξει μισή ντουζίνα παιδιά, μόνο και μόνο γιατί έτσι γουστάρισε (λένε πως υπήρχαν και τέτοιοι), στα ξαφνικά και χωρίς κανένα λόγο, ίσως μια φορά στα είκοσι χρόνια, θα αναστέναζε και έλεγε: «Τι να γίνεται άραγε ο γέρο – στρατηγός, ζει ακόμη;» Και λέγοντας αυτά, ίσως και να χασκογελούσε ειρωνικά – κι αυτό ήταν όλο.
[FONT="] Και πού μπορείτε όμως να ξέρετε τι σπόρο έσπειρε για πάντα στην ψυχή του αυτός ο «γέρο – στρατηγός», που δεν τον ξέχασε στα είκοσι αυτά χρόνια; Που ξέρετε, Μπαχμούτωφ, ποια σημασία μπορεί να έχει αυτή η συσχέτιση της μιας προσωπικότητας με την άλλη, μέσα στο πεπρωμένο της συσχετισμένης προσωπικότητας;…Εδώ πρόκειται για μια ζωή ολόκληρη με αμέτρητες διακλαδώσεις που παραμένουν κρυφές για μας. Ο καλύτερος σκακιστής, ο πιο φίνος από τους σκακιστές, μπορεί να προβλέψει μόνο μερικές κινήσεις. Για ένα Γάλλο σκακιστή, που μπορούσε να προβλέψει δέκα κινήσεις, γράψανε οι εφημερίδες ότι τον θεωρούσαν θαύμα. Πόσες κινήσεις υπάρχουν εδώ λοιπόν και πόσες απʼαυτές μας είναι άγνωστες; Όταν ρίχνετε το σπόρο σας, όταν ρίχνετε τη «φιλανθρωπία σας, την καλή σας πράξη υπό οποιαδήποτε μορφή, δίνετε ένα κομμάτι από την προσωπικότητά σας και δέχεστε ένα κομμάτι από μιαν άλλη. Συσχετίζεστε ο ένας με τον άλλο αμοιβαία. Αν προσέξετε λίγο θα αμειφθείτε με γνώσεις, με εντελώς αναπάντεχες ανακαλύψεις. Εσείς ο ίδιος θʼ αρχίσετε να βλέπετε τελικά τη δουλειά σας σαν επιστήμη. Θα περικλείσει μέσα της όλη σας τη ζωή και μπορεί να γεμίσει τη ζωή σας. Από την άλλη μεριά, όλες οι σκέψεις σας, όλοι οι σπόροι που σπείρατε, που ίσως τους έχετε κιόλας ξεχάσει, θα φυτρώσουν και θα μεγαλώσουν. Αυτός που πήρε από σας, θα μεταδώσει σε άλλον. [/FONT] [FONT="]Και που ξέρετε ποια θα είναι η συμμετοχή σας στις μελλοντικές τύχες της ανθρωπότητας; Αν η γνώση και μια ολόκληρη ζωή εργασίας θα σας ανυψώσουν τόσο, ώστε τελικά να είστε σε θέση να ρίξετε ένα γιγάντιο σπόρο, νʼ αφήσετε στον κόσμο για κληρονομιά μια τεράστια σκέψη.[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
19-06-09
19:52
...Έτσι, ο Σωκράτης δεν έμαθε ποτέ,
πως ο Πλάτωνας του πηδούσε την γυναίκα...
~ the end ~
Πάντως απ' ό, τι ξέρω η γυναίκα του, δε διέθετε κάλλος, μα κάλο στα μυαλά!
Ρώτησαν τον Σώκρατες γιατί δεν αλλάζει με τη διδασκαλία του τη συμπεριφορά της στρίγγλας γυνάκας του... κι εκείνος απάντησε πως το κάνει λέει για να εξασκείται στην υπομονή και την εγκαρτέρηση.
Για να πάει κανείς με την Ξανθίππη, σίγουρα πρέπει να ήταν ή μαζόχα ή μεγάλο κορόιδο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
09-12-08
18:32
Λίγο πριν την έναρξη μιας ιστορικής μάχης, ένας Ιάπωνας στρατηγός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο παρόλο που οι στρατιές του υστερούσαν αριθμητικά.
Ήταν σίγουρος ότι θα νικούσαν αλλά οι άνδρες του διακατέχονταν από φόβο και αμφιβολία.
Στο δρόμο προς το πεδίο της μάχης, σταμάτησαν σε έναν ναό. Αφού προσευχήθηκαν όλοι μαζί, ο στρατηγός έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα και είπε:
«Θα ρίξω αυτό το νόμισμα. Αν πέσει κορώνα θα κερδίσουμε, αν πέσει γράμματα θα νικηθούμε. Η μοίρα θα μας αποκαλυφθεί».
Έριξε το νόμισμα στον αέρα καθώς όλοι κοίταζαν με προσοχή. Έπεσε κορώνα.
Οι στρατιώτες αναθάρρησαν, ρίχτηκαν την άλλη μέρα στη μάχη με γενναιότητα και θάρρος και νίκησαν τον εχθρό.
Μετά τη μάχη ο υπολοχαγός σχολίασε:
-«Κανείς δε μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο»
-«Σωστά» απάντησε ο στρατηγός και έδειξε το νόμισμα στον υπολοχαγό:
Είχε κορώνες και στις δύο του όψεις...
Έχουμε και το καλό ψέμα. Το ψέμα στην ανατροφή των παιδιών. Το ψέμα στο κρεβάτι που ετοιμοθάνατου. Το ψέμα του στρατηγού για να ψυχώσει τους στρατιώτες του. Το ψέμα του πολιτικού για να αποφευχθεί ο οικονομικός πανικός και η οικονομική κατάρρευση. Το καλό ψέμα είναι χρέος. Όσο είναι χρέος η παιδεία και η στήριξη των ασθενέστερων.
Χρέος σου δεν είναι να λες την αλήθεια, αλλά να οδηγείς προς το σωστό. Και προς το σωστό οδηγείς, σπάνια λέγοντας το "καλό" ψέμα. Την αλήθεια τη λες στους ώριμους, τους ικανούς να τη βαστάξουν, στους άλλους λες το "καλό" ψέμα. Ο ηγέτης που ξέρει να πει και την αλήθεια και το καλό ψέμα, ανάλογα με τις περιστάσεις, στέκει επάνω από όλους, ώριμους και άωρους.
Κ. Τσάτσος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
19-10-08
03:19
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια γυναίκα πολύ κακιά και πέθανε. Και δεν έμεινε ξοπίσω της ούτε μια καλή πράξη. Την άρπαξαν τα διαβόλια και την έριξαν στη φλεγόμενη λίμνη (!!!) Και ο φύλακας άγγελός της σκέφτηκε: "πώς να θυμηθώ καμιά καλή της πράξη, για να την πω στο Θεό;" Θυμήθηκε και είπε στο Θεό: "αυτή", είπε, "έβγαλε ένα κρεμμυδάκι από το περιβόλι της και το έδωσε σε μια ζητιάνα." Και του απάντησε ο Θεός: "πάρε, λοιπόν, αυτό το κρεμμυδάκι και δώσε της το εκεί στη λίμνη, ας πιαστεί απʼ αυτό και τότε τράβα την. Αν τη βγάλεις από τη λίμνη, τότε ας έρθει στον Παράδεισο, αν όμως κοπεί το κρεμμυδάκι, τότε ας μείνει η γυναίκα εκεί που είναι τώρα."
Έτρεξε ο άγγελος στη λίμνη και της πήγε το κρεμμυδάκι: "πιάσου γυναίκα απʼ αυτό" της είπε, "και θα σε τραβήξω." Κι άρχισε να την τραβάει προσεκτικά, μα σαν την είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί μέσα στη λίμνη, άρχισαν να πιάνονται από τα πόδια της για να βγουν κι αυτοί μαζί της... Μα η γυναίκα άρχισε να τους κλωτσάει και φώναξε: "Εμένα βγάζουν κι όχι εσάς, δικό μου είναι το κρεμμυδάκι!!" Και μόλις το είπε αυτό, το κρεμμυδάκι έσπασε….
Κι ο άγγελος άρχισε να κλαίει κι έφυγε…
Έτρεξε ο άγγελος στη λίμνη και της πήγε το κρεμμυδάκι: "πιάσου γυναίκα απʼ αυτό" της είπε, "και θα σε τραβήξω." Κι άρχισε να την τραβάει προσεκτικά, μα σαν την είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί μέσα στη λίμνη, άρχισαν να πιάνονται από τα πόδια της για να βγουν κι αυτοί μαζί της... Μα η γυναίκα άρχισε να τους κλωτσάει και φώναξε: "Εμένα βγάζουν κι όχι εσάς, δικό μου είναι το κρεμμυδάκι!!" Και μόλις το είπε αυτό, το κρεμμυδάκι έσπασε….
Κι ο άγγελος άρχισε να κλαίει κι έφυγε…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
11-08-08
19:17
Ένας γέρος Ινδιάνος μιλάει στον εγγονό του.
-Μέσα μου παλεύουν τα πνεύματα δυο λύκων.
Ο ένας είναι αιμοβόρος, άγριος,ύπουλος, εγωιστής κι εκδικητικός.
Ο άλλος είναι πράος, ήρεμος, γεμάτος καλοσύνη κι αγάπη.
Ο εγγονός τον κοίταζε απορημένος.
-Μην απορείς, του είπε ο γέρος και μέσα σου η ίδια πάλη γίνεται.Υπάρχουν σε κάθε άνθρωπο.
Ο μικρός σκέφτηκε λίγο και μετά ρώτησε:
-Και στο τέλος ποιος απο τους δύο θα κερδίσει?
-Αυτός που θα ταίσεις.
Χωρίς ερμηνεία
Νομίζω πως η ανωτέρω ιστορία "αφέθηκε" χωρίς ερμηνεία, διότι κυκλοφορεί η φήμη πως ο πρώτος λύκος -ο κακός- είθισται να κάνει ζαβολιές και να μεταμφιέζεται σε καλό λύκο, κι έτσι εσύ να ταΐζεις τον πρώτο έχοντας την ειλικρινή πεποίθηση πως ταΐζεις…τον δεύτερο…
“Road to hell is full of good intentions!!!” (Bruce Dickinson )
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
08-08-08
14:50
Δεν ξέρω την κοσμοθεωρία του Λουντέμη, πάντως είναι πολλοί που λένε: "κοίτα τους τυφλούς και θα νιώσεις καλύτερα που δεν είσαι τυφλός, κοίτα τους φτωχούς και θα νιώσεις καλύτερα που δεν είσαι φτωχός…" Όταν όμως κάποιος μαθαίνει να συγκρίνεται με αυτόν τον τρόπο, τότε μοιραία θα συγκριθεί και μ’ αυτούς που είναι πλουσιότεροι απ’ αυτόν, δυνατότεροι απ’ αυτόν…Τότε θα γίνει δυστυχισμένος.
Δε λέω ότι αυτό ήθελε να πει ο Λουντέμης, αλλά, όπως και να’ χει, η ποιότητα του συναισθηματικού και νοητικού αντίκτυπου που έχει για μας η ευτυχία και η δυστυχία των άλλων, επηρεάζει και τον τρόπο που θα επιτρέψουμε σε αυτές να καθορίσουν τις ανάγκες, τις αξίες και τις επιθυμίες μας.
Δε λέω ότι αυτό ήθελε να πει ο Λουντέμης, αλλά, όπως και να’ χει, η ποιότητα του συναισθηματικού και νοητικού αντίκτυπου που έχει για μας η ευτυχία και η δυστυχία των άλλων, επηρεάζει και τον τρόπο που θα επιτρέψουμε σε αυτές να καθορίσουν τις ανάγκες, τις αξίες και τις επιθυμίες μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
07-08-08
05:27
ήμουν λυπημένος γιατί δεν είχα παπούτσια έως ότου αντίκρισα κάποιον χωρίς πόδια
Μενέλαος Λουντέμης
Έχω ακούσει πως μια φορά κάποιοι παράλυτοι - λέγεται πως ήταν λίγοι στο αριθμό και απ' ό, τι κατάλαβα είχαν κάτι απ' την "τρέλα" του Ζορμπά (Καζαντζάκη) - διοργάνωσαν μια ντελιριακή κόντρα σε…κατηφόρα!!!.. με τα αναπηρικά τους καροτσάκια, αφήνοντας σύξυλους τους περαστικούς, "ξυπόλητους" και "ποδεμένους",,… να σταυροκοπιούνται…
ΥΓ: Οι παράλυτοι όχι μόνο δεν έπαθαν τίποτα, αλλά το καταχάρηκαν κι όλας!!. Για τους περαστικούς...δεν ξέρω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.