Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
10-09-09
19:44
Η μουσική γενικότερα είτε προέρχεται από μια απλή κιθάρα είτε από την καλύτερη ορχήστρα του κόσμου , πάντα θα βγάζει στην επιφάνεια κομμάτια του εαυτού μας που δεν γνωρίζαμε , συνήθως τα καλύτερα αλλά επειδή είναι κυρίως συναισθήματα δεν ξέρουμε πως να τα αντιμετωπίσουμε ...Χρησιμοποιεί τη μουσική για να δείξει στους ανθρώπους πτυχές που δε γνώριζαν ότι είχαν, βγάζοντας στην επιφάνεια τον καλύτερο εαυτό τους.
Δεν υπάρχει μεταδοτικότητα χωρίς χιούμορ , πάντα πίστευα πως το χιούμορ είναι "συναίσθημα" και δεν αναφέρομαι στον απλό γέλωτα , μα σε εκείνα τα συναισθήματα και τις εικόνες που σου ξυπνά ένα εύστοχα σαρκαστικό σχόλιο , οι καλύτεροι καθηγητές που θυμάμαι ήταν εκείνοι που ήξεραν να σαρκάζουν και να αυτοσαρκάζονται , αλλά και να μας προκαλούν βουρκωμένα μάτιαΕίτε είστε λάτρης της κλασσικής μουσικής, είτε την απεχθάνεστε, ο Ben Zander θα σας κερδίσει με τη μεταδοτικότητα και το χιούμορ του, θα σας καθηλώσει και θα σας κάνει να δείτε τη μουσική με άλλο μάτι.
όταν γύριζαν το νόμισμα στην άλλη του όψη την πικρή ...
Όπως και να έχει και οι δύο όψεις φανερώνουν μια και μοναδική Το Πάθος που χωρίς αυτό δεν υπάρχει δημιουργία ,αλλά ξεπατικοτούρα , ούτε ουσιαστική διδασκαλία αλλά αγόρευση , μήτε μουσική αλλά θόρυβος ....
Δεν μπορώ να δεχτώ τη λέξη " πεθάνει " δίπλα σε οποιοδήποτε είδος μουσικήςΗ κλασσική μουσική κατά τον Ζάντερ, δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη, αντίθετα δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα... Εσείς τι πιστεύετε; Έχει πεθάνει η κλασσική μουσική;
Μουσική είναι τα πάντα , από το απλό θρόισμα των φύλλων εως τις κραυγές των άγριων ζώων
Θα σας φανεί ίσως παράδοξο λόγω των μέχρι τώρα επιλογών μου στα ανάλογα μουσικά τόπικ αλλά αγάπησα την κλασσική μουσική κι εγώ , μέσα από το πάθος ενός ανθρωπου γι αυτην και συγκεκριμένα για έναν καλλιτέχνη τον Μότσαρτ
Ο άνθρωπος αυτός λάτρευε τόσο πολύ αυτό το μεγάλο ταλέντο που κατάφερε να μου εμφυσήσει αυτη τη λατρεία , έχω ακούσει αρκετή κλασσική μουσική από τότε , όμως οφείλω να ομολογήσω πως την ένταση των συναισθημάτων που μου προκαλεί ο συγκεκριμένος δημιουργός δεν κατάφερε να μου την προκαλέσει σχεδόν κανένας άλλος .
Θέλετε ο τρόπος που έζησε , η έντονα παθιασμένη προσωπικότητα του ?
Το μεγάλο ταλέντο που από την παιδική του ηλικία ξεδιπλώθηκε ?
Ο τρόπος που πέθανε και το μισοτελιωμένο ρέκβιεμ ?
Θέλετε αυτή η ύψωση και μετά το απόλυτο γκρέμισμα που επικρατεί στις μουσικές του
καθαρή αποτύπωση μιας τόσο ιδιάζουσας προσωπικότητας ?
Ίσως όλα αυτά μαζί , αλλά και άλλα τόσα που μόνο ακούγοντας τη μουσική του μπορεί
κανείς να νιώσει ...
Είναι πολύ σημαντικό το σημείο που ο Ζάντερ αναφέρει πως ξεκινώντας κάποιος να ακούσει κλασσική μουσική πράγματι στα πρώτα λεπτά αρχίζει να σκέφτεται διάφορα , το παιδί του που πρέπει να το πάει αγγλικά , την πεθερά του που θέλει γαστρεντερολόγο
Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό ?
Γιατί οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να επικοινωνούμε με το λόγο , οι λέξεις παίζουν μέσα στο κεφάλι μας όπως έπαιζαν ολόκληρα κονσέρτα στο κεφάλι του Μότσαρτ πριν καν καθήσει στο πιάνο για να τα δημιουργήσει ...
Κι αυτό που δεν έχει μάθει συνήθως κανείς ακούγοντας ορχηστρική μουσική είναι το να προσθέτει λέξεις , αυτό δλδ που τους προέτρεψε ο Ζάντερ να κάνουν , το να σκεφτούν , να
θυμηθούν , να αναπολήσουν , να νιώσουν , δλδ με απλά λόγια να βάλουν λόγια στη μουσική για να καταφέρουν να ταξιδέψουν μαζί της .
Γιατί η κλασσική μουσική έχει αυτό το φαινομενικά αρνητικό δεν έχει στίχους , δεν έχει λόγια γι αυτό είναι δύσκολο να ταυτιστεί κάποιος μαζί της , οπότε αρχίζει να σκέφτεται διάφορα άσχετα , αν όμως σε αυτή τη μουσική βάλει στίχους από τα συναισθήματά του , από αυτά που τον πονάνε , που τον πληγώνουν , που τον θυμώνουν τότε θα τελιώσει το κονσέρτο και δεν θα έχει καταλάβει πότε πέρασε η ώρα .
Η κλασσική μουσική λοιπόν για μένα μια κλασσική Ελληνίδα που μεγάλωσε με λαικά ακούσματα έχει αυτό το θετικό , μπορεί αρκεί να αφεθεις να σε κάνει στιχουργό , βάζοντας εσύ τους προσωπικούς σου στιχους απο τη δική σου ζωή
Υπέροχο πράγματι ευτυχώς υπάρχουν και στα ελληνικά πανεπιστήμια τέτοιοι καθηγητέςΤην πρώτη μέρα που μπαίνω στην τάξη στην αρχή του έτους, έχω 40 μαθητές περίπου στην αίθουσα και τους λέω: Ο βαθμός σου είναι Άριστα (Α). Αυτός θα είναι ο βαθμός σου για όλη την υπόλοιπη χρονιά. Είσαι ένας μαθητής του Α, με μόνο έναν όρο: Θα πρέπει να μου γράψεις μια επιστολή με ημερομηνία κοντά στο τέλος του μαθητικού έτους το Μάιο, που θα πρέπει να ξεκινά έτσι: "Αγαπητέ κε Ζάντερ, πήρα το Άριστα επειδή...". Θα πρέπει η επιστολή να είναι γραμμένη σαν να γράφτηκε στο τέλος της χρονιάς και να περιγράφει ποιος θα έχεις γίνει μέχρι το τέλος της.
λίγοι βέβαια , δεν ξεπερνούν σε αριθμό τα δάχτυλα του ενός χεριού όμως υπάρχουν
Καθηγητές που από την αρχή ξέρεις πως θα έχεις 10 και τότε η πρόκληση είναι ακόμα
μεγαλύτερη να αποδείξεις πως το αξίζεις ...
Πόσο θα συμφωνήσω να ξέρατε πόσο , και η σχεση χαλάει και ολόκληρες ζωές , ψυχές ...Και αυτό που συμβαίνει όταν δίνεις Άριστα, είναι ότι η σχέση μεταμορφώνεται. Σκεφτείτε το. Η Ρος που είναι ψυχοθεραπεύτρια, λέει πως "όταν μια σχέση χαλάει, είναι επειδή δεν δόθηκε σε κάποιον ένα Άριστα".
Τελιώνοντας να αναφέρω πως η κλασσική μουσική χρησιμοποείται ευρέως στη διαφήμιση όπως όλοι γνωρίζουμε γιατί οι γάτες οι διαφημιστές γνωρίζουν πολύ καλά τα υποσυνείδητα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει , καθώς επίσης και στην ψυχοθεραπεία όχι μόνο ψυχικών παθήσεων αλλά και στην αποθεραπεία εξαρτόμενων ατόμων από αλκοόλ , ναρκωτικά κλπ .
Σε πολλά χειρουργεία σε χώρες του εξωτερικού τη στιγμή της εγχείρησης ακούγεται κλασσική μουσική , εδώ βέβαια ένας κλασσικός ελληναράς θα μπορούσε να πει πως είναι λογικό γιατροί είναι άρα πλούσιοι , οπότε τι είδους μουσική θα ακούνε ?
Σχετικά είναι όλα θα απαντούσα γνωστός καρδιοχειρούργος στην Ελλάδα από τους καλύτερους που είχαμε μέχρι τώρα είχε δηλωσει πως την ώρα της εγχείρησης άκουγε Γαρμπή οπότε ... ας αφήσουμε τα στερεότυπα γιατρός = καλλιεργημένος για άλλο τόπικ συζήτησης ...
Εδώ θα μου επιτρέψετε να βάλω λίγο Μότσαρτ και να προτρέψω όποιον θέλει να τον ακούσει κλείνοντας τα μάτια και βάζοντας τους δικούς του στίχους για όλα αυτά που τον παιδεύουν , τον φοβίζουν , τον πονάνε ... αν στο τέλος του ακούσματος δει στον καθρέφτη του τα μάτια του να γυαλίζουν τότε σίγουρα ο Μότσαρτ μίλησε στην ψυχή του
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.