DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
09-02-10
13:23
Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..
..ουτε ομως και εγω..
γινεται??
Αν το θεωρεί εφικτό ο λογιστής του μπαμπά σου, γιατί όχι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
19-01-10
13:27
https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4556008&ct=2(...) Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα περισσότερα σχολεία στη Γερμανία τελειώνουν τα μαθήματα ακόμα νωρίς το μεσημέρι, μια παράδοση που άρχισε πριν από 250 χρόνια. Το 1763, η Πρωσία τότε ήταν η πρώτη χώρα που έκανε υποχρεωτική την εκπαίδευση των παιδιών. Το σύστημα του σχολείου της μισής ημέρας εφαρμόστηκε για να μπορούν να προσφέρουν τα παιδιά στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Έναν αιώνα αργότερα, όταν η Γαλλία και η Βρετανία καθιέρωσαν το σύστημα των ολοήμερων σχολείων, ο γερμανικός τρόπος είχε ήδη βαθιές ρίζες. Και καθώς διατηρήθηκε, εξελίχθηκε σε μια άποψη που θέλει τις Γερμανίδες μητέρες να περνούν περισσότερες ώρες με τα παιδιά τους απ΄ ό,τι άλλες Ευρωπαίες ώστε να τα μεγαλώσουν πιο σωστά.
Οι παράγοντες
Στις ανεπτυγμένες χώρες οι κοινωνικές αλλαγές και οι οικονομικές ανάγκες έχουν οδηγήσει τις εργαζόμενες γυναίκες να είναι ίσες σε αριθμό με τους άνδρες και να διαθέτουν εξίσου υψηλή μόρφωση. Και πλέον αναζητούν νέους τρόπους να συνδυάσουν την οικογενειακή ζωή και τη μητρότητα με έναν πιο δραστήριο κοινωνικό ρόλο.
Το σχολείο της μισής ημέρας στη Γερμανία δεν το επηρέασαν ούτε η φεουδαρχία ούτε η άνοδος και η πτώση του Χίτλερ ούτε το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 1970 και η επανένωση με την Ανατολική Γερμανία. Τώρα, μπροστά στις οικονομικές ανάγκες όμως υποχωρεί: με έναν από τους χαμηλότερους ρυθμούς γεννήσεων στον κόσμο και μπροστά στο φάσμα της έλλειψης εξειδικευμένου εργατικού προσωπικού και την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, οι Γερμανοί το ξανασκέφτονται. Από το 2003, σχεδόν το 1/5 των 400.000 σχολείων της χώρας απέκτησαν και απογευματινά προγράμματα.
Οι γυναίκες ήδη αποτελούν την πλειονότητα των αποφοίτων πανεπιστημίων στις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Φέτος, θα ξεπεράσουν το 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Εάν προσθέσουμε σε αυτό και ότι η οικονομική κρίση πλήττει παραδοσιακές ανδρικές δουλειές- στη Γερμανία μόνο 10.000 από τους 230.000 που έχασαν τη δουλειά τους πέρσι είναι γυναίκες- βλέπουμε μια νέα πραγματικότητα να διαμορφώνεται.
«Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες»
«ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ που θέλει τις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά και να μη δουλεύουν δεν μπορούμε πια να την κρατήσουμε», λέει η υπουργός Εργασίας Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, γιατρός και μητέρα 7 παιδιών. «Η χώρα χρειάζεται τις γυναίκες της να είναι ικανές και να εργασθούν και να μεγαλώσουν παιδιά». Και χαρακτηρίζει «μη αναστρέψιμη» την τάση των ολοήμερων σχολείων. «Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες», διακηρύσσει. Η 51χρονη Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν αποφάσισε να επιδοτεί τους πατέρες για να προσέχουν τα παιδιά παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων της στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Η ίδια αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για όσα λέει. Σε μία χώρα όπου κάθε γυναίκα αποκτά 1,38 παιδιά και μόνο το 6% των μητέρων επιστρέφει στη δουλειά τους με πλήρες ωράριο μετά το δεύτερο παιδί, η υπουργός Εργασίας επιδεικνύει με καμάρι τη φωτογραφία με τις 4 κόρες και τους 3 γιούς της. Πλέον οι γυναίκες με πολλά προσόντα επιλέγουν τη δουλειά από τα παιδιά. Φθάνοντας στα 45 χρόνια, μία στις τρεις Γερμανίδες δεν έχει αποκτήσει παιδί- το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. «Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σε αυτήν τη Γερμανία», τονίζει. «Σε μία χώρα που δεν διευκολύνει τις μορφωμένες γυναίκες οι οποίες θέλουν και παιδιά και καριέρα. Διότι εάν εμείς δεν τους δώσουμε την ευκαιρία θα πάνε αλλού
Φυσικά δεν πρόκειται να προχωρήσω σε συγκρίσεις μεταξύ Ελλάδα και Γερμανίας. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ έναν προβληματισμό που μου γεννήθηκε διαβάζοντας αυτό το άρθρο.
Οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν, οι κοινωνικές ακολουθούν υποχρεωτικά, ομαλά or the hard way.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην αγορά εργασίας και πλήττονται περισσότερο από την ανεργία.
Ωστόσο, πόσο έτοιμη είναι ατομικά η ελληνική οικογένεια να δεχτεί την ανατροπή ενός άνεργου σύζυγου και μιας συζύγου που εργαζόμενη ούσα, γίνεται αναπόφευκτα αυτός που στηρίζει το σπίτι?
Και πόσο έτοιμη είναι συνολικά η ελληνική κοινωνία στην περίπτωση που βρεθεί αντιμέτωπη με συσσώρευση παρόμοιων φαινομένων κατά κλάδους ή γενικότερα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
19-01-10
10:45
Τα έχουμε πει και ξαναπεί όλα αυτά και η γνώμη μου δεν αλλάζει: το παιδί πρέπει να περνάει ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο με τη μάνα του. Ποιοτικός λέγοντας εννοώ να του διαβάζει παραμύθια, να το μαθαίνει νέες λέξεις, να ζωγραφίζουν, να απαντάει σε απορίες του κλπ. Ποσοτικός πάλι λέγοντας εννοώ το να νιώθει το παιδί οτι η μάνα είναι εκεί, άσχετα αν αυτό παίζει με το φίλο του ή κοιμάται ή λείπει, η σιγουριά δηλαδή οτι όταν τελειώσει ό,τι κάνει η μάνα είναι εκεί, κι όχι σε μια εργασία που μπορεί αυτήν να την ευχαριστεί, αλλά το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει, μπορεί ενδόμυχα να το παίρνει σαν απόρριψη, μπορεί και όχι: αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.
Τώρα θα βρεθούν κάποιοι να πουν, μα εμένα η μάνα μου δούλευε κι αυτό δε με πείραζε, κι οι άλλοι μισοί θα πουν, εγώ χαίρομαι που η μάνα μου ήταν κοντά μου. Θεωρώ οτι ειδικά σαν παιδί "μαθαίνεις" τι σε πειράζει και τι όχι, συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις να μη σου λείπει κάτι αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αυτό πάλι δε σημαίνει οτι η μάνα θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι να κοιτάει το παιδί - σίγουρα κι αυτή έτσι θα μαραζώσει. Μπορεί να έχει δικές της ασχολίες, να βγει για καφέ με μια φίλη της αφήνοντας το παιδί να παίξει στο πάρκο, να ακούσει τη μουσική της ή να διαβάσει ενόσω το παιδί κοιμάται κλπ κλπ.
Και για την τελευταία πρόταση, ανέφερα ήδη οτι κι ο πατέρας πρέπει να κάνει δουλειές του σπιτιού. Οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι η ερώτηση.
Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...
Κατανοητό. Σε κάποια σημεία διαφωνούμε, οπότε, αφού παραθέσαμε και τα επιχειρήματά μας, πάμε παρακάτω.
Στην τελευταία παράγραφο όμως, να αναφέρω κάτι:
Όσες σπουδές, προϋπηρεσία και ικανότητα να έχει κάποιος, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος με ανάλογες και ο οποίος δεν έμεινε εκτός εργασίας για 4-5 χρόνια. Αυτή θα είναι πάντα η διαφορά.
Τώρα για τις ανάγκες που περνάνε δεύτερες, συμφωνώ για την οικονομία της συζήτησης, αλλά μετά από μερικά χρόνια, η γυναίκα έχει συνηθίσει σε ρυθμούς εκτός εργασίας, οι υπόλοιποι στο σπίτι έχουν συνηθίσει (για να μην πω βολευτεί) στους ρυθμούς της γυναίκας εκτός εργασίας, αλλά, guess what! το παιδί, ή τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτονομούνται, και δεν θέλουν τη μαμά στα πόδια τους, το έχω δει, στο δημοτικό να είναι η μαμά στο γραφείο του Συλλόγου Γονέων για δουλειά, να την εντοπίζει το βλαστάρι της στο διάλλειμμα και να της λέει "Κι εδώ ήρθες?" (sorry αν γίνομαι γλαφυρή αλλά μιλάω μόνο για πράγματα που έχω δει να συμβαίνουν κι όχι επί θεωρητικού επιπέδου)
Και τότε (αν έχεις παρατήσει δουλειά στην οποία δεν ξαναμπαίνεις) αρχίζουν οι εσωτερικές αναζητήσεις για να μην πω τα όργανα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-01-10
18:24
αν ειναι η οικογενεια ,το σπιτι και ιδιαιτερα τα παιδια καλα και τακτοποιημενα (οχι κατι ιδιαιτερο αλλα οχι μπαχαλο)ας κανει οτι θελει..δεν εχω το δικαιωμα να την κλεισω μεσα ουτε να την πεταξω εξω..ελευθερος ανθρωπος ειναι..
Φίλτατε, εάν αντιληφθούμε την οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά ως εργασία που πρέπει να γίνει προτού η σύζυγος αναζητήσει "δεύτερη δουλειά", τότε θα πρέπει να ανοίξουμε και το θέμα της αμοιβής για την εργασία αυτή καθώς και όλων των δικαιωμάτων που θα έπρεπε να υπάρχουν σε αυτή στα πλαίσια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Εάν τώρα, η οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά είναι αποτέλεσμα της κοινής ζωής των συζύγων και επιλογή και των δύο, τότε μάλλον θα πρέπει να μιλήσουμε για το μοίρασμα των ευθυνών και εργασιών μεταξύ των δύο ούτως ώστε και στη σύζυγο να μείνει ικανός χρόνος είτε για να εργαστεί και να συνεισφέρει στην οικογένεια αλλά και στον εαυτό της, είτε, εάν δεν υπάρχει κανένα θέμα βιοπορισμού, για να ασχοληθεί με κάτι που θα βοηθά στην προσωπική της ανάπτυξη και βελτίωση ώστε να συνεχίσει να είναι μια καλή σύζυγος και μητέρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.