Aayla
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Aayla αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος. Έχει γράψει 262 μηνύματα.
04-05-06
14:22
Καλωσόρισες κι από μένα, neraida!
Θα συμφωνήσω με τον mario, νομίζω. Φυσικά, μέσα σε μια σχέση -όπως και γενικά στη ζωή μας άλλωστε- υπάρχουν κάποια όρια στην ελευθερία (ειδάλλως θα είχαμε αναρχία, έτσι. Το να κάνεις και καλά κάποια ναζάκια και ατελείωτα τηλεφωνήματα και ζήλειες και τα τοιαύτα στη σχέση το καταλαβαίνω και το δικαιολογώ στην αρχή μόνο που και οι δύο το θέλουν και το επιδιώκουν λόγω του μεγάλου ενθουσιασμού και του τρελού έρωτα...Από κει και πέρα και εφόσον "εδραιωθεί" η σχέση, σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου και δεν τον "εξασφαλίζουμε" ως κτήμα. Τον βλέπουμε ως σύντροφο. Τον αγαπάμε, μας κρατάει συντροφιά, μοιραζόμαστε τη ζωή, έχουμε κάποιον να μας παραγορήσει, να μας σταθεί, να μας προσέχει, να μας δίνει μια τρυφερή και ζεστή αγκαλιά...
Όμως..πχ δε νομίζω ότι 2-3 τηλεφωνήματα την ώρα που ο άλλος έχει πάει για καφέ με φίλους ή και για ποτό αργά δείχνουν ότι ανησυχεί ο άλλος για την υγεία και παίρνει τηλ. Είναι αυτονόητο ότι παίρνει για να δει πού είναι, με ποιούς είναι, τι ώρα θά'ρθει, μην αργήσει και στη χειρότερη περίπτωση, γκρίνιες και επακόλουθα...Όχι. Αυτό το θεωρώ παραβίαση της ελευθερίας του συντρόφου μας.
Και εννοείται ότι πρέπει να εμπιστεύομαστε τον σύντροφό μας τυφλά. Ειδάλλως τι σόι σύντροφος είναι;
Κι εγώ ως παθούσα από καταπιεστικό σύντροφο, εκτιμώ ακόμα περισσότερο την ελευθερία. Της δίνω τρομερή αξία, γιατί δεν την έχω(ξέρετε..όπως δίνουν αξία στην Ελλάδα οι Έλληνες του εξωτερικού ), οπότε και συμβουλεύω να μην αφήσετε κανένα να σας κάνει κτήμα του, όσο κι αν σας αγαπάει. Παν μέτρον άριστον...
Α, εννοείται βέβαια ότι με την πολλή καταπίεση τον χάνεις τον άλλο. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι με το "τάχα μου υπερβολικό ενδιαφέρον" (=καταπίεση) θα τον κρατήσουμε κοντά μας. Ας ζούμε τον έρωτα μας χωρίς άγχος και με σεβασμό στο πρόσωπο που αγαπάμε (και "σ'αγαπάω" δε σημαίνει επιτέλους "είσαι δικός μου").
Θα συμφωνήσω με τον mario, νομίζω. Φυσικά, μέσα σε μια σχέση -όπως και γενικά στη ζωή μας άλλωστε- υπάρχουν κάποια όρια στην ελευθερία (ειδάλλως θα είχαμε αναρχία, έτσι. Το να κάνεις και καλά κάποια ναζάκια και ατελείωτα τηλεφωνήματα και ζήλειες και τα τοιαύτα στη σχέση το καταλαβαίνω και το δικαιολογώ στην αρχή μόνο που και οι δύο το θέλουν και το επιδιώκουν λόγω του μεγάλου ενθουσιασμού και του τρελού έρωτα...Από κει και πέρα και εφόσον "εδραιωθεί" η σχέση, σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου και δεν τον "εξασφαλίζουμε" ως κτήμα. Τον βλέπουμε ως σύντροφο. Τον αγαπάμε, μας κρατάει συντροφιά, μοιραζόμαστε τη ζωή, έχουμε κάποιον να μας παραγορήσει, να μας σταθεί, να μας προσέχει, να μας δίνει μια τρυφερή και ζεστή αγκαλιά...
Όμως..πχ δε νομίζω ότι 2-3 τηλεφωνήματα την ώρα που ο άλλος έχει πάει για καφέ με φίλους ή και για ποτό αργά δείχνουν ότι ανησυχεί ο άλλος για την υγεία και παίρνει τηλ. Είναι αυτονόητο ότι παίρνει για να δει πού είναι, με ποιούς είναι, τι ώρα θά'ρθει, μην αργήσει και στη χειρότερη περίπτωση, γκρίνιες και επακόλουθα...Όχι. Αυτό το θεωρώ παραβίαση της ελευθερίας του συντρόφου μας.
Και εννοείται ότι πρέπει να εμπιστεύομαστε τον σύντροφό μας τυφλά. Ειδάλλως τι σόι σύντροφος είναι;
Κι εγώ ως παθούσα από καταπιεστικό σύντροφο, εκτιμώ ακόμα περισσότερο την ελευθερία. Της δίνω τρομερή αξία, γιατί δεν την έχω(ξέρετε..όπως δίνουν αξία στην Ελλάδα οι Έλληνες του εξωτερικού ), οπότε και συμβουλεύω να μην αφήσετε κανένα να σας κάνει κτήμα του, όσο κι αν σας αγαπάει. Παν μέτρον άριστον...
Α, εννοείται βέβαια ότι με την πολλή καταπίεση τον χάνεις τον άλλο. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε ότι με το "τάχα μου υπερβολικό ενδιαφέρον" (=καταπίεση) θα τον κρατήσουμε κοντά μας. Ας ζούμε τον έρωτα μας χωρίς άγχος και με σεβασμό στο πρόσωπο που αγαπάμε (και "σ'αγαπάω" δε σημαίνει επιτέλους "είσαι δικός μου").
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.