25-11-06
20:23
Πιαθνοτατα...ειπες την μαγικη λεξη!
Ειναι απολυτα λογικα τα παιδια να αφομοιωνουν στοιχεια της προσωπικοτητας των γονεων τους.
Αλλα ειναι τελειως διαφορετικο ενας γονεας να θελει το παιδι να βγει καρμπον αυτος και μετα την γεννηση του να το εχει ουσιαστικα σε ενα "λουκι" ωστε να γινει σαν αυτων.Τα θελω του να γινουν δηλαδη και θελω των παιδιων.
Κι εδω ερχεται η κρισιμη ερωτηση...
Λεμε οτι πιθανοτατα τα παιδια μας θα μας μοιασουν (σε αυτα που θελουμε να μας μοιασουν)...κατα ποσο ομως θα ειμαστε ετοιμοι και με αρκετα ανοιχτα τα ματια μας για να δουμε εαν οντως τα παιδια μας θελουν τα "θελω" μας;
Μηπως η προσωπικες μας φιλοδοξιες/εγωισμοι(ισως) ή κι εγω δεν ξερω τι, μπαινουν πανω απ' ολα και ενω ουσιαστικα τα παιδια μας μπορει να μην θελουν καν ολα αυτα που θα θελουμε εμεις... εμεις να μην μπορουμε να το διακρινουμε και να συνεχιζουμε το βιολι μας;
Η να τα βαλουμε απο τοσο μικρη ηλικια σε μια διαδικασια ολοκληρωτικης "πλαστικοποιησης" του εγκεφαλου τους οποτε ουσιαστικα ποτε δεν θα τους δωσουμε την ευκαιρια μιας ελευθερης επιλογης...
Συμβαινουν γυρω μας..παραδειγματα παρα πολλα...τοσο γι' αυτα οσο και το αντιθετο φυσικα...
Χμμμ...ευχομαι οταν ερθει η ωρα να γινω πατερας να ειμαι αρκετα ωριμος και αρκετα ετοιμος ωστε να ξερω που τελειωνουν τα δικα μου θελω και η δικη μου "καθοδηγηση" και που αρχιζει η ελευθερη βουληση, σκεψη και τα θελω των παιδιων μου...
Ειναι απολυτα λογικα τα παιδια να αφομοιωνουν στοιχεια της προσωπικοτητας των γονεων τους.
Αλλα ειναι τελειως διαφορετικο ενας γονεας να θελει το παιδι να βγει καρμπον αυτος και μετα την γεννηση του να το εχει ουσιαστικα σε ενα "λουκι" ωστε να γινει σαν αυτων.Τα θελω του να γινουν δηλαδη και θελω των παιδιων.
Κι εδω ερχεται η κρισιμη ερωτηση...
Λεμε οτι πιθανοτατα τα παιδια μας θα μας μοιασουν (σε αυτα που θελουμε να μας μοιασουν)...κατα ποσο ομως θα ειμαστε ετοιμοι και με αρκετα ανοιχτα τα ματια μας για να δουμε εαν οντως τα παιδια μας θελουν τα "θελω" μας;
Μηπως η προσωπικες μας φιλοδοξιες/εγωισμοι(ισως) ή κι εγω δεν ξερω τι, μπαινουν πανω απ' ολα και ενω ουσιαστικα τα παιδια μας μπορει να μην θελουν καν ολα αυτα που θα θελουμε εμεις... εμεις να μην μπορουμε να το διακρινουμε και να συνεχιζουμε το βιολι μας;
Η να τα βαλουμε απο τοσο μικρη ηλικια σε μια διαδικασια ολοκληρωτικης "πλαστικοποιησης" του εγκεφαλου τους οποτε ουσιαστικα ποτε δεν θα τους δωσουμε την ευκαιρια μιας ελευθερης επιλογης...
Συμβαινουν γυρω μας..παραδειγματα παρα πολλα...τοσο γι' αυτα οσο και το αντιθετο φυσικα...
Χμμμ...ευχομαι οταν ερθει η ωρα να γινω πατερας να ειμαι αρκετα ωριμος και αρκετα ετοιμος ωστε να ξερω που τελειωνουν τα δικα μου θελω και η δικη μου "καθοδηγηση" και που αρχιζει η ελευθερη βουληση, σκεψη και τα θελω των παιδιων μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-06
04:29
Αυτό που θέλω να πω είναι οτι ναι, μπορεί να είναι ευτυχισμένο με ένα Χ επάγγελμα, αλλά σίγουρα θα ήταν πιο ευτυχισμένο αν ήταν κορυφαίο στο Χ επάγγελμα.
Σου γραφω πιο πανω γιατι αυτο δεν ειναι απαραιτητο να ισχυει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
25-11-06
04:18
Μα εγώ μιλάω για αντικειμενικότατη επιτυχία.
Πχ αν ήμουν η μητέρα της φίλης σου δεν θα είχα κανένα πρόβλημα που πέρασε γραφιστική, αλλά θα ήθελα (όπως φαντάζομαι θα ήθελε και η ίδια) να γίνει κορυφαία γραφίστρια! Αν ήθελε πχ οικονομικά θα ήθελα να γίνει κορυφαία οικονομολόγος. Αυτό ορίζω ως επιτυχία, όχι το αντικείμενο.
Δεκτο αυτο που λες....το παιδι ομως θα μπορεσει να νατεξει ενα τετοιο φορτιο και μια τετοια "πιεση";
Αλλη πιεση και ζοριλικη να γινεις π.χ. Γιατρος και αλλο να γινει ενας δευτερος Γιακουμπ!
Υπαρχει τεραστια διαφορα!
Και στο λεω γιατι πολλες φορες τα δικα μας θελω και οι δικες μα φιλοδοξιες και ονειρα για ατομα που ενδεχομενως να αγαπαμε και να θελουμε μονο το καλο τους, ουσιαστικα να λειτουργουν σαν παρωπιδες και να μην μας αφηνουν να δουμε οτι αυτο που οριοθετουμε ως "το καλυτερο" για αυτα ουσιαστικα για εκεινα/εκεινους να μην ειναι τιποτα περισσοτερο απο ενα βασανηστηριο.
Σαν γονιος και σαν μεγαλυτερη σιγουρα θα ξερεις περισσοτερα απο τα παιδια σου...αλλα ο ρολος του γονεα ειναι να καθοδηγει και να ανοιγει τα ματια των παιδιων ωστε να τα μαθει να αντικριζουν τον κοσμο βαση των δικων του χρψματψν.Κι οχι να τους προσφερουν εναν κοσμο "ετοιμο" και στο οποιο ενδεχομενως να μην χωρανε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-11-06
17:34
O λογος που θα σκεφτομουν την υιοθεσια ενος αλλου μωρου ειναι για τον απλουστατο λογο οτι ετσι θα μπορουσα να "σωσω" μια ζωη η οποια ηδη απο μονη της ειναι "βασανιζμενη".
Θα μπορουσα να προσφερω ενα μελλον δηλαδη σε ενα παιδι που ισως να μην αποκτησει ποτε και που ηδη εχει γεννηθει.
Απο εκει και υστερα στην ζωη μου εχω καταλαβαι κατι.
Γονιος δεν ειναι μονο αυτος που γεννα-δημιουργει μια ζωη.Αυτο ειναι υποθεση μερικων λεπτων και 9 μηνες υπομονης απο την μανα.Ο πραγματικος γονιος φαινεται απο την στιγμη που ερθει στον κοσμο αυτη η ζωη.
οποτε δεν θα ειχα καποιο προβλημα η γυναικα μου να γεννησει με τα σπερματοζωαρια καποιου αλλου.γιατι να της στερησω την αισθηση της εγγυμοσυνη και του να φερει στον κοσμο μια ζωη μονο και μονο επειδη δεν μπορω να συμβαλλω εγω στην "συλληψη" του;
Το παιδι που θα ερχοταν στην ζωη φυσικα και θα το αγαπουσα σαν δικο μου...αλλα τι λεω;
Το "σαν" στην παραπανω σπροταση ειναι αστοχο και περιττο.
Δεν χωραει συζητηση και ανφιβολια σε αυτο.
Οι θυσιες που θα εκανα για αυτο;Τι θυσιες που κανει καθε σωστος πατερας για το παιδι του ή τα παιδια του.
Θα μπορουσα να προσφερω ενα μελλον δηλαδη σε ενα παιδι που ισως να μην αποκτησει ποτε και που ηδη εχει γεννηθει.
Απο εκει και υστερα στην ζωη μου εχω καταλαβαι κατι.
Γονιος δεν ειναι μονο αυτος που γεννα-δημιουργει μια ζωη.Αυτο ειναι υποθεση μερικων λεπτων και 9 μηνες υπομονης απο την μανα.Ο πραγματικος γονιος φαινεται απο την στιγμη που ερθει στον κοσμο αυτη η ζωη.
οποτε δεν θα ειχα καποιο προβλημα η γυναικα μου να γεννησει με τα σπερματοζωαρια καποιου αλλου.γιατι να της στερησω την αισθηση της εγγυμοσυνη και του να φερει στον κοσμο μια ζωη μονο και μονο επειδη δεν μπορω να συμβαλλω εγω στην "συλληψη" του;
Το παιδι που θα ερχοταν στην ζωη φυσικα και θα το αγαπουσα σαν δικο μου...αλλα τι λεω;
Το "σαν" στην παραπανω σπροταση ειναι αστοχο και περιττο.
Δεν χωραει συζητηση και ανφιβολια σε αυτο.
Οι θυσιες που θα εκανα για αυτο;Τι θυσιες που κανει καθε σωστος πατερας για το παιδι του ή τα παιδια του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.