adespoto
Περιβόητο μέλος
Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
09-12-06
20:40
Μοναχέ ευχαριστούμε πολύ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
adespoto
Περιβόητο μέλος
Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
02-12-06
14:40
ΚουΕ, έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες και προφανώς αν μου συνέβαιναν αυτά τώρα ή και όταν ήμουν 15 χρονών δεν θα με πειράζανε και ίσως και να τα είχα ξεχάσει τώρα πια. Μετά από πολλή σκέψη χτες βράδυ, μπορώ να πω οτι θυμήθηκα κι άλλα παρόμοια αλλά πιο "ελαφριά" περιστατικά πάντα με γιαγιά και παπού μέσα. Ανακάλυψα λοιπόν οτι, ιδιαίτερα η γιαγιά μου, απλά είναι έτσι. Και προφανώς δεν γίνεται να αλλάξει γιατί ειναι και μεγάλος άνθρωπος. Έχω μπει σε μια διαδικασία να συγκεκριμενοποιήσω την αιτία όλων αυτών των γεγονότων και τελικά κατέληξα στο γεγονός οτι η γιαγιά μου επειδή είχε μεγαλώσει σε χωριό και δεν είχε σχδόν καθόλου μόρφωση και είχε μεγαλώσει και 5 παιδιά και γενικά είχε ταλαιπωρηθεί στη ζωή της γιατί δούλευε για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα απλά φερόταν έτσι σε μένα επειδή με έβλεπε και κάθε μέρα. Θύμωνα που όταν έρχονταν άλλα ξαδέρφια μου στο σπίτι χαιρόταν και που όταν πήγαινα εγώ απλά το θεωρούσε δεδομένο και που απογοητευόταν εμφανώς όταν της έλεγα στο τηλέφωνο ποιά είμαι γιατί ήλπιζε οτι ήταν κάποιο από τα υπόλοιπα ξαδέρφια μου. Το πρόβλημα που ίσως να έχει κάποιες ρίζες σε αυτά τα γεγονότα είναι το ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα όταν με "μαλώνουν" για κάτι. Προτιμώ να με κοροιδέψουν, να με απατήσουν, να με κλέψουν να μου κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να με μαλώσουν για κάτι που δεν έχω καταλάβει οτι έκανα λάθος. Και δυστυχώς αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το αποβάλλω
Πάντως σχετικά με τις άσχημες εμπειρίες, όταν πήγαινα στο λύκειο με κορόιδευαν κάποια παιδιά από την τάξη μου επειδή ήμουν παχουλή. Με είχε πειράξει εξίσου και μου είχε δημιουργηθεί και κόμπλεξ μέχρι τη στιγμή που (πριν από κανένα μήνα) συνάντησα τυχαία στο δρόμο έναν από αυτούς τους συμμαθητές μου και μάλιστα μου μίλησε αυτός πρώτος και φάνηκε χαρούμενος που με είδε και από τότε ξεπέρασα αυτό το γεγονός και ήταν λες και μου έφυγε ένα βάρος. Το θυμάμαι ελάχιστες φορές αλλά και όταν το θυμάμαι απλά αισθάνομαι νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια.
Πάντως σχετικά με τις άσχημες εμπειρίες, όταν πήγαινα στο λύκειο με κορόιδευαν κάποια παιδιά από την τάξη μου επειδή ήμουν παχουλή. Με είχε πειράξει εξίσου και μου είχε δημιουργηθεί και κόμπλεξ μέχρι τη στιγμή που (πριν από κανένα μήνα) συνάντησα τυχαία στο δρόμο έναν από αυτούς τους συμμαθητές μου και μάλιστα μου μίλησε αυτός πρώτος και φάνηκε χαρούμενος που με είδε και από τότε ξεπέρασα αυτό το γεγονός και ήταν λες και μου έφυγε ένα βάρος. Το θυμάμαι ελάχιστες φορές αλλά και όταν το θυμάμαι απλά αισθάνομαι νοσταλγία για εκείνα τα χρόνια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
adespoto
Περιβόητο μέλος
Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
02-12-06
00:48
Λοιπόν, για να γίνω πιο σαφής και να καταλάβετε κι εσείς σε τι αναφέρομαι, θα σας περιγράψω τρια περιστατικά τα οποία έχουν παρόμοιο χαρακτήρα και θα σας αναφέρω και πότε ακριβώς συνέβησαν:
Από τα 2 μου μέχρι και τα 11 μου χρόνια (μέχρι δηλαδή να τελειώσω το δημοτικό) κάθε πρωί πήγαινα στη γιαγιά μου και με κρατούσε αυτή τα πρωινά γιατί οι γονείς μου εργάζονταν και οι δύο (όπως και εξακολουθούν να το κάνουν) εκτός βέβαια από τις μέρες που πήγαινα το πρωί στο σχολείο (στο δημοτικό ήμουν πρωι-απόγευμα). Γενικά περνούσα αρκετές ώρες με την γιαγιά και τον παπού γιατί πηγαίναμε και διακοπές όταν ήμουν μικρή στο εξοχικό μας και έμενα 2 μήνες περίπου μαζί τους. Τους αγαπούσα και τους αγαπώ.
Περιστατικό Νο 1: Ήμουν 7 χρονών και είχαμε πάει διακοπές. Ο παπούς μου εμένα και την ξαδέρφη μου μας είχε πάει βόλτα σε ένα πάρκο να παίξουμε. Κάποια στιγμή εκεί που μικούσα με την ξαδέλφη μου έκανα μια απότομη κίνηση κατά λάθος με το χέρι μου και τη χτύπησα στο μάτι. Θυμάμαι οτι τότε κανείς δεν πίστεψε οτι το έκανα κατά λάθος και ακόμη και ο παούς μου που ήταν μπροστά, πίστευε οτι το έκανα επίτηδες. Ήμουν πολύ χάλια θυμάμαι τότε, είχα κάτσει μόνη μου στο δωμάτιο και δε μιλούσα σε κανέναν.
Περιστατικό Νο 2: Ήμουν γύρω στα 9 πάλι διακοπές στο ίδιο μέρος, είχα πάρει αγκαλιά την ξαδελφούλα μου τη μικρή (ήταν τότε 2 χρονών περίπου) και την άφησα κάτω αρκετά μακριά από το μπαλκόνι (το οποίο δεν είχε κάγκελα) και εκείνη περπάτησε προς το μπαλκόνι (στο οποίο καθόταν ο πατέρας της) και ταλαντεύτηκε και παραλίγο να πέσει κάτω από το μπαλκόνι (την έπιασε ο πατέρας της και δεν έπεσε). Θυμάμαι τότε ήταν όλοι μπροστά στο συμβάν (γιαγιά παπούς και ο θείος μου) και η γιαγιά μου πάλι κατηγόρησε εμένα (ενώ πραγματικά δεν έφταιγα). Πάλι τα ίδια είχα κλειστεί στο δωμάτιο και έκλαιγα.
Περιστατικό Νο 3: Ήμουν γύρω στα 11, και μια μέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου είχα ανοίξει μια ομπρέλα κι έπαιζα. Άρχισε λοιπόν η γιαγιά μου να μου λέει "κλείσ'την είναι γρουσουζιά" κι εγώ της έλεγα σιγά τώρα αυτά είναι χαζομάρα. Λίγες μέρες μετά πέθανε ο αδερφός της γιαγιά μου και γύρισε κάποια στιγμή τότε η γιαγιά μου και μου είπε "εσύ φταις που άνοιξες την ομπρέλα μέσα στο σπίτι".
Καταλάβαινα οτι δεν έφταιγα εγώ σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις, αλλά αυτό που με πονούσε είναι η στάση της γιαγιάς και του παπού απέναντί μου. Ήμουν ένα παιδάκι και εγγόνι τους και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνανε αυτό και αν πραγματικά πιστεύανε οτι έφταιγα εγώ.
Από τα 2 μου μέχρι και τα 11 μου χρόνια (μέχρι δηλαδή να τελειώσω το δημοτικό) κάθε πρωί πήγαινα στη γιαγιά μου και με κρατούσε αυτή τα πρωινά γιατί οι γονείς μου εργάζονταν και οι δύο (όπως και εξακολουθούν να το κάνουν) εκτός βέβαια από τις μέρες που πήγαινα το πρωί στο σχολείο (στο δημοτικό ήμουν πρωι-απόγευμα). Γενικά περνούσα αρκετές ώρες με την γιαγιά και τον παπού γιατί πηγαίναμε και διακοπές όταν ήμουν μικρή στο εξοχικό μας και έμενα 2 μήνες περίπου μαζί τους. Τους αγαπούσα και τους αγαπώ.
Περιστατικό Νο 1: Ήμουν 7 χρονών και είχαμε πάει διακοπές. Ο παπούς μου εμένα και την ξαδέρφη μου μας είχε πάει βόλτα σε ένα πάρκο να παίξουμε. Κάποια στιγμή εκεί που μικούσα με την ξαδέλφη μου έκανα μια απότομη κίνηση κατά λάθος με το χέρι μου και τη χτύπησα στο μάτι. Θυμάμαι οτι τότε κανείς δεν πίστεψε οτι το έκανα κατά λάθος και ακόμη και ο παούς μου που ήταν μπροστά, πίστευε οτι το έκανα επίτηδες. Ήμουν πολύ χάλια θυμάμαι τότε, είχα κάτσει μόνη μου στο δωμάτιο και δε μιλούσα σε κανέναν.
Περιστατικό Νο 2: Ήμουν γύρω στα 9 πάλι διακοπές στο ίδιο μέρος, είχα πάρει αγκαλιά την ξαδελφούλα μου τη μικρή (ήταν τότε 2 χρονών περίπου) και την άφησα κάτω αρκετά μακριά από το μπαλκόνι (το οποίο δεν είχε κάγκελα) και εκείνη περπάτησε προς το μπαλκόνι (στο οποίο καθόταν ο πατέρας της) και ταλαντεύτηκε και παραλίγο να πέσει κάτω από το μπαλκόνι (την έπιασε ο πατέρας της και δεν έπεσε). Θυμάμαι τότε ήταν όλοι μπροστά στο συμβάν (γιαγιά παπούς και ο θείος μου) και η γιαγιά μου πάλι κατηγόρησε εμένα (ενώ πραγματικά δεν έφταιγα). Πάλι τα ίδια είχα κλειστεί στο δωμάτιο και έκλαιγα.
Περιστατικό Νο 3: Ήμουν γύρω στα 11, και μια μέρα στο σπίτι της γιαγιάς μου είχα ανοίξει μια ομπρέλα κι έπαιζα. Άρχισε λοιπόν η γιαγιά μου να μου λέει "κλείσ'την είναι γρουσουζιά" κι εγώ της έλεγα σιγά τώρα αυτά είναι χαζομάρα. Λίγες μέρες μετά πέθανε ο αδερφός της γιαγιά μου και γύρισε κάποια στιγμή τότε η γιαγιά μου και μου είπε "εσύ φταις που άνοιξες την ομπρέλα μέσα στο σπίτι".
Καταλάβαινα οτι δεν έφταιγα εγώ σε καμία από τις τρεις περιπτώσεις, αλλά αυτό που με πονούσε είναι η στάση της γιαγιάς και του παπού απέναντί μου. Ήμουν ένα παιδάκι και εγγόνι τους και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνανε αυτό και αν πραγματικά πιστεύανε οτι έφταιγα εγώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
adespoto
Περιβόητο μέλος
Η adespoto αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών, επαγγέλεται Εκπαιδευτικός και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 5,603 μηνύματα.
01-12-06
23:24
Λοιπόν πριν δύο μέρες μου συνέβη το εξής: Σε κάποια άσχετη στιγμή κι ενώ σκεφτόμουν διάφορα, ξαναθυμήθηκα μια άσχημη εμπειρία που είχα όταν ήμουν 7 χρονών. Μετά από σκέψη λοιπόν, συνειδητοποίησα οτι αυτή η εμπειρία με στεναχωρεί πολύ περισσότερο από άλλες που είχα μεγαλύτερη (στην εφηβεία πχ) παρ'όλο που δεν είναι πιο άσχημη από αυτές σαν εμπειρία. Επίσης συνειδητοποίησα οτι η εμπειρία αυτή, σε συνδιασμό με κάποιες άλλες παρόμοιου χαρακτήρα, οι οποίες μου συνέβησαν στα 7-11 χρόνια μου, μου έχουν δημιουργήσει κάποια προβλήματα. Πώς μπορώ όμως να αποβάλλω αυτά τα άσχημα συναισθήματα και να λύσω τα προβλήματα που μου έχουν δημιουργήσει?
Σε εσας έχει τύχει κάτι ανάλογο? Καταφέρατε να το λύσετε?
Ψυχολόγοι του στεκιού, τα φώτα σας παρακαλώ!
Σε εσας έχει τύχει κάτι ανάλογο? Καταφέρατε να το λύσετε?
Ψυχολόγοι του στεκιού, τα φώτα σας παρακαλώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.