Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
20-12-07
18:47
εμείς πάντως κάναμε τον δικό μας "αρραβώνα": οι δυο μας μόνο, φορέσαμε τις βέρες μας στο αριστερό χέρι και το βράδυ βγήκαμε οικογενειακώς σε μια πολύ ωραία ταβέρνα, φάγαμε, χορέψαμε και πήγαμε για ύπνο
α γεια σου! Έτσι έκανε και η αδερφή μου και εμείς αυτό "βαφτίσαμε" αρραβώνα οπότε έπαθα μια σύγχιση ο άνθρωπος!
Έχει και τελετή σε εκκλησία το τζέρτζελο του αρραβώνα-αρραβώνα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
20-12-07
16:09
ερητηξις:
Όταν λέμε "αρραβώνα" εννοούμε κάτι επίσημο με δώρα εκατέρωθεν και επισημότητες?
Γιατί εγώ το "αρραβωνιάστηκα" το έχω στο μυαλό μου πιο πολύ ως "πήρε τους γονείς του και ήρθε στο σπίτι να πιούμε όλοι μαζί έναν καφέ (άντε να φάμε κι ένα φαί), ή πήγαμε όλοι μαζί σε ένα μαγαζί και φάγαμε" και απλά το ... λέμε πλέον επίσημα ότι είμαστε μαζί..
Όχι?
Όταν λέμε "αρραβώνα" εννοούμε κάτι επίσημο με δώρα εκατέρωθεν και επισημότητες?
Γιατί εγώ το "αρραβωνιάστηκα" το έχω στο μυαλό μου πιο πολύ ως "πήρε τους γονείς του και ήρθε στο σπίτι να πιούμε όλοι μαζί έναν καφέ (άντε να φάμε κι ένα φαί), ή πήγαμε όλοι μαζί σε ένα μαγαζί και φάγαμε" και απλά το ... λέμε πλέον επίσημα ότι είμαστε μαζί..
Όχι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
05-01-07
12:00
Aν έπιασα σωστά το θέμα της Kajira το "πρόβλημά" της είναι του στυλ "αν είσαι πάνω από μια ηλικία [το έβαλε στα 23-25) και βλέπεις ότι με τον άλλο ταιριάζετε γιατί να μη θες κάποιου είδους βήμα όπως πχ η συμβίωση". Τουλ εγώ με αυτό το concept θα απαντήσω .
Θα σου πω δύο λόγους καθαρά πρακτικής φύσης.
1. Είσαι σε επαρχία. Καλώς ή κακώς οι περισσότεροι που ξέρω εγώ τουλ εφόσον μένουν στον ίδιο τόπο με τους γονείς τους [ο κύκλος στον οποίο αναφέρομαι περιλαμβάνει άτομα 24-29 ετών χοντρικά] μένουν στο σπίτι με τους γονείς τους. Το να φύγεις και να μείνεις με τον άλλο σου αφήνει [από κοινωνικής πλευράς] πολύ μικρά χρονικά περιθώρια για να ... επισημοποιήσεις και νομικά.Είναι ηλίθιο, είναι απαρχαιωμένο αλλά έτσι είναι. Και δυστυχώς, στον τόπο μου τουλ, αυτή δεν είναι η άποψη μόνο των γονιών μου πχ (εννοώ ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας) αλλά και ατόμων πάνω κάτω της ηλικίας μου. Και οκ, αν όλα πάνε καλά και έλθει η νομική επικύρωση όλα καλά και ωραία. Αν όμως αποφασίσεις ότι τελικά με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείς να συμβιώσεις? [όλοι μπορεί να αλλάξουμε στην πορεία κ τελικά να μην μείνουμε με τον άλλο για μια ζωή μαζί!]
2. Το βόλεμα. Ναι το βόλεμα. Τον αγαπάω, τον λατρεύω αλλά αλλιώς είναι να μου έρχεται μια χαρά και έτοιμος και ακόμα και αν μείνουμε λίγες μέρες μαζί τα άπλυτα να τα πάρει μαζί του και αλλιώς να γίνουμε (παίρνω την καλή περίπτωση) και οι 2 μια νέα "Μαίρη Παναγιωταρά" και να πρέπει να τρέχουμε να πληρώνουμε τους δικούς μας λογαριασμούς , να καθαρίζουμε σπίτια κτλ κτλ κτλ... Άσε κάποιον άλλο να τα κάνει... ακόμα.
Υπάρχει και η περίπτωση που και οι 2 μένουν πλέον μόνοι [ή έστω τουλάχιστον ο ένας], οι ηλικίες είναι κάπου στα 25-26 και το σπίτι υπάρχει. Θα σου μιλήσω λίγο επί προσωπικού και γιατί, ύστερα από 1.5 χρόνο σχέσης που πρακτικά συζούσαμε στο σπίτι του από την πρώτη μέρα, ΔΕΝ άφησα το σπίτι μου, παρόλο που οι οιωνοί ήταν καλοί [και θα μπορούσα αν ήθελα να είμαι παντρεμένη αυτή τη στιγμή]. Γιατί ήθελα τον προσωπικό μου χώρο. Γιατί ήθελα να έχω τις στιγμές χαλάρωσης μετά από έναν τσακωμό. Γιατί όντας πριν τα 30 δεν ένιωθα έτοιμη να αναλάβω τέτοια ευθύνη [κι ας είχα έτσι να φέρνω βόλτα 2 νοικοκυριά τελικά]. Γιατί δεν άντεχα στη σκέψη ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω όλα τα τυπικά του ζητήματος [αν έρθουν οι γονείς μου από την επαρχία θα μένουμε όλοι μαζί εδώ?]. Και διάφορα άλλα τέτοια ζητήματα. Θα μου πεις... Δεν τον ήθελες αρκετά και αυτό φάνηκε, αφού χωρίσατε, οπότε λογικό να σου έρχονται όλα αυτά...
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Με τον τωρινό μου φίλο θα ήθελα πάρα πολύ να μείνουμε μαζί.Περνάμε τις περισσότερες μέρες ή στο σπίτι του ή στο σπίτι μου μαζί, αλλά δεν μένουμε μαζί. Αφενός όμως το απωθώ από το μυαλό μου γιατί δεν νιώθω ότι ο ίδιος είναι έτοιμος για τις...συνέπειες αυτής της συγκατοίκησης και αφετέρου ναι, εξακολουθώ να σκέφτομαι χαζά πράγματα όπως "και πως θα το πω στους γονείς μου?"...
Αυτό που προσπαθώ να πω [λίγο αποτυχημένα νομίζω ] είναι ότ ιμπορεί να υπάρχουν 1000 διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους ο καθένας δεν προχωράει σε ένα τέτοιο βήμα και να μην έχουν σχέση με την αγάπη ή οτιδήποτε σχετικό. Και μέχρι να λυθούν αυτοί οι λόγοι καταφεύγει σε ενδιάμεσες λυσεις όπως η συμβίωση στο σπίτι του ενός ή του άλλου για μικρά χρονικά διαστήματα...
[οfftopic: πάλι σεντόνι έγραψα... ]
Θα σου πω δύο λόγους καθαρά πρακτικής φύσης.
1. Είσαι σε επαρχία. Καλώς ή κακώς οι περισσότεροι που ξέρω εγώ τουλ εφόσον μένουν στον ίδιο τόπο με τους γονείς τους [ο κύκλος στον οποίο αναφέρομαι περιλαμβάνει άτομα 24-29 ετών χοντρικά] μένουν στο σπίτι με τους γονείς τους. Το να φύγεις και να μείνεις με τον άλλο σου αφήνει [από κοινωνικής πλευράς] πολύ μικρά χρονικά περιθώρια για να ... επισημοποιήσεις και νομικά.Είναι ηλίθιο, είναι απαρχαιωμένο αλλά έτσι είναι. Και δυστυχώς, στον τόπο μου τουλ, αυτή δεν είναι η άποψη μόνο των γονιών μου πχ (εννοώ ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας) αλλά και ατόμων πάνω κάτω της ηλικίας μου. Και οκ, αν όλα πάνε καλά και έλθει η νομική επικύρωση όλα καλά και ωραία. Αν όμως αποφασίσεις ότι τελικά με αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείς να συμβιώσεις? [όλοι μπορεί να αλλάξουμε στην πορεία κ τελικά να μην μείνουμε με τον άλλο για μια ζωή μαζί!]
2. Το βόλεμα. Ναι το βόλεμα. Τον αγαπάω, τον λατρεύω αλλά αλλιώς είναι να μου έρχεται μια χαρά και έτοιμος και ακόμα και αν μείνουμε λίγες μέρες μαζί τα άπλυτα να τα πάρει μαζί του και αλλιώς να γίνουμε (παίρνω την καλή περίπτωση) και οι 2 μια νέα "Μαίρη Παναγιωταρά" και να πρέπει να τρέχουμε να πληρώνουμε τους δικούς μας λογαριασμούς , να καθαρίζουμε σπίτια κτλ κτλ κτλ... Άσε κάποιον άλλο να τα κάνει... ακόμα.
Υπάρχει και η περίπτωση που και οι 2 μένουν πλέον μόνοι [ή έστω τουλάχιστον ο ένας], οι ηλικίες είναι κάπου στα 25-26 και το σπίτι υπάρχει. Θα σου μιλήσω λίγο επί προσωπικού και γιατί, ύστερα από 1.5 χρόνο σχέσης που πρακτικά συζούσαμε στο σπίτι του από την πρώτη μέρα, ΔΕΝ άφησα το σπίτι μου, παρόλο που οι οιωνοί ήταν καλοί [και θα μπορούσα αν ήθελα να είμαι παντρεμένη αυτή τη στιγμή]. Γιατί ήθελα τον προσωπικό μου χώρο. Γιατί ήθελα να έχω τις στιγμές χαλάρωσης μετά από έναν τσακωμό. Γιατί όντας πριν τα 30 δεν ένιωθα έτοιμη να αναλάβω τέτοια ευθύνη [κι ας είχα έτσι να φέρνω βόλτα 2 νοικοκυριά τελικά]. Γιατί δεν άντεχα στη σκέψη ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω όλα τα τυπικά του ζητήματος [αν έρθουν οι γονείς μου από την επαρχία θα μένουμε όλοι μαζί εδώ?]. Και διάφορα άλλα τέτοια ζητήματα. Θα μου πεις... Δεν τον ήθελες αρκετά και αυτό φάνηκε, αφού χωρίσατε, οπότε λογικό να σου έρχονται όλα αυτά...
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Με τον τωρινό μου φίλο θα ήθελα πάρα πολύ να μείνουμε μαζί.Περνάμε τις περισσότερες μέρες ή στο σπίτι του ή στο σπίτι μου μαζί, αλλά δεν μένουμε μαζί. Αφενός όμως το απωθώ από το μυαλό μου γιατί δεν νιώθω ότι ο ίδιος είναι έτοιμος για τις...συνέπειες αυτής της συγκατοίκησης και αφετέρου ναι, εξακολουθώ να σκέφτομαι χαζά πράγματα όπως "και πως θα το πω στους γονείς μου?"...
Αυτό που προσπαθώ να πω [λίγο αποτυχημένα νομίζω ] είναι ότ ιμπορεί να υπάρχουν 1000 διαφορετικοί λόγοι για τους οποίους ο καθένας δεν προχωράει σε ένα τέτοιο βήμα και να μην έχουν σχέση με την αγάπη ή οτιδήποτε σχετικό. Και μέχρι να λυθούν αυτοί οι λόγοι καταφεύγει σε ενδιάμεσες λυσεις όπως η συμβίωση στο σπίτι του ενός ή του άλλου για μικρά χρονικά διαστήματα...
[οfftopic: πάλι σεντόνι έγραψα... ]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.