08-01-07
03:22
Δεν είναι θέμα λάθους και σωστού... Είναι θέμα χαρακτήρα. Κι εγώ είμαι επιρρεπής. Δίνομαι, αφήνομαι, χάνω τον δυναμισμό μου, πνίγομαι ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου, γίνομαι άλλος άνθρωπος και ας ξέρω πως δεν είναι καλό. Δεν το ελέγχω, απλά συμβαίνει.
Το δοκίμασα 2 φορές και την 2η με διέλυσε ψυχικά και σωματικά. Δεν είμαι έτοιμη να μπω ξανά στην διαδικασία της δοκιμής και ηλικιακά δεν με παίρνει για τέτοιου είδους δοκιμές πλέον...
Η επόμενη φορά θα είναι με τον άντρα της ζωής μου.
Με τον άντρα που θα με κάνει να νιώσω πως σίγουρα μπορεί να με ανεχτεί και να με αγαπάει ακόμα και στις χειρότερές (αλλά για πολύ χειρότρες...) μου φάσεις.
Προς το παρόν προτιμώ το «μακριά κι αγαπημένοι» με την κυριολεκτική του έννοια...
Το δοκίμασα 2 φορές και την 2η με διέλυσε ψυχικά και σωματικά. Δεν είμαι έτοιμη να μπω ξανά στην διαδικασία της δοκιμής και ηλικιακά δεν με παίρνει για τέτοιου είδους δοκιμές πλέον...
Η επόμενη φορά θα είναι με τον άντρα της ζωής μου.
Με τον άντρα που θα με κάνει να νιώσω πως σίγουρα μπορεί να με ανεχτεί και να με αγαπάει ακόμα και στις χειρότερές (αλλά για πολύ χειρότρες...) μου φάσεις.
Προς το παρόν προτιμώ το «μακριά κι αγαπημένοι» με την κυριολεκτική του έννοια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-01-07
02:48
Κατά βάθος για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τί θέλω...
Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω την ψυχική μου ηρεμία και να μην χάσω τον εαυτό μου.
Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω την ψυχική μου ηρεμία και να μην χάσω τον εαυτό μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-01-07
02:38
Σε νιώθω...
Γι αυτό μίλησα πριν για χαρακτήρες.
Στο εύχομαι να το ζήσεις το συντομότερο αφού αυτό θα σας κάνει ευτυχισμένους!
Γι αυτό μίλησα πριν για χαρακτήρες.
Στο εύχομαι να το ζήσεις το συντομότερο αφού αυτό θα σας κάνει ευτυχισμένους!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-01-07
02:15
Όπως κάνουμε τώρα. Οι υποχρεώσεις σε αναγκάζουν να γυρίσεις πίσω.Και πως θα έπαιρνες την απόφαση κάποια στιγμή που θα συμβιώνατε να πας πάλι σπιτάκι σου; Μου φαίνεται πολύ δύσκολο... Εγώ πάντως ακόμα κι αν αποφασίζαμε κάτι τέτοιο μάλλον άδειο το βλέπω να έμενε το δικό μου
Είναι δύσκολο πολύ μετά από μεγάλες περιόδους που μένουμε μαζί.
Μετά μου φαίνεται εντελώς άδειο το σπίτι και πολύ βουβό, αλλά σιγά σιγά ξαναβρίσκω τους ρυθμούς μου.
Τώρα που το σκέφτομαι ξέρω και ένα άλλο ζευγάρι που κάνει κάτι παρόμοιο. Εκείνος Αθήνα, εκείνη Θεσσαλονίκη και μήνα παρά μήνα η κοπέλα μένει για ένα μήνα Αθήνα. Δηλαδή μισό χρόνο πάνω, μισό χρόνο κάτω.
Έχει και τα καλά του πάντως...
Ειδικά για χαρακτήρες σαν τον δικό μου που έχει την τάση να δημιουργεί πολύ στενές σχέσεις, που μαθηματικά οδηγούνται σε σχέσεις αποπνικτικές, επιβάλλεται να βρίσκονται τρόποι για να κρατούνται ισορροπίες.
Αλλιώς το άσχημο τέλος είναι προ των πυλών...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-01-07
01:53
Δεν πιστεύω σε επισημοποιήσεις και δεν πιστεύω πως ο γάμος αλλάζει πάντα προς το καλύτερο μια σχέση.
Αν μια σχέση είναι καταδικασμένη να τελειώσει, αυτό θα γίνει ακόμα και αν έχει προηγηθεί γάμος.
Απλώς τότε θα είναι πιο δύσκολη η απόφαση να δωθεί το τέλος και στη συμβίωση γιατί θα σε κρατάνε 1002 άλλοι λόγοι (κοινωνικοί/οικογενιακοί/ίσως και παιδιά).
Συνεπώς, η επισημοποίηση δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της σχέσης και την διάρκεια των συναισθημάτων, γιατί κακά τα ψέμματα αυτά είναι που καθορίζουν τη σχέση και όχι ένα στεφάνι ή ένα σπίτι για συμβίωση.
Τί κι αν έχεις παντρευτεί τον καλό σου, αν μετά από ένα χρόνο πάψει να υπάρχει η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος;
Δεν θα ήταν καλύτερα να μην είχε γίνει ποτέ αυτός ο γάμος;
Για μένα πάντως... Ο πιο «ιδανικός γάμος» είναι να μένει ο καθένας στο σπίτι του και να υπάρχει η δυνατότητα της συμβίωσης κατά διαστήματα, όποτε το έχουμε ανάγκη. Λίγο ουτοπικό και καθόλου βολικό αν υπάρχουν παιδιά (δεν είναι κάτι που σκέφτομαι άμεσα έτσι κι αλλιώς), αλλά είναι μία δελεαστική εναλλακτική μορφή γάμου...
Φοβάμαι (όχι απλά φοβάμαι... με τρομοκρατεί) πολύ την φθορά της καθημερινότητας μέσα σε μια σχέση και δεν ξέρω αν θα έφτανα εύκολα ξανά στην επολογή της συμβίωσης όσο κι αν κάποιες φορές η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω όμορφα.
Έχοντας στο παρελθόν μου μία σχέση συμβίωσης/αυτοκόλλητοι (2,5 χρόνια) και μια σχέση σχεδόν συμβίωσης και πάλι αυτοκόλλητοι (2 χρόνια), μπορώ να πω πως αυτά είναι πράγματα επικίνδυνα που δεν είναι για μένα...
Την Κυρία Παναγιωταρέα δεν διατίθεμαι να την ξανακάνω.
Το ιδανικότερο (για μένα) είναι αυτό που ζω τώρα, αν κι έχει τις δυσκολίες του. Σχέση από απόσταση.
Σου διασφαλίζει την προσωπική σου ελευθερία, μειώνονται οι πιθανότητες για προστριβές χωρίς νόημα και με άσχημη κατάληξη, η φθορά έρχεται πιο αργά (σε μας τουλάχιστον) και δεδομένου του ατίθασου χαρακτήρα μου νομίζω πως μας έχει προφυλάξει από πολλές άσχημες καταστάσεις.
Το Internet μας κρατά πολύ κοντά με κοινά ενδιαφέροντα και κοινές internetιακές δραστηριότητες και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν χωρίς αυτό θα αντέχαμε το ίδιο αυτήν την απόσταση για τόσα χρόνια.
Βέβαια παίζουν ρόλο και οι χαρακτήρες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και το πιο πιθανό είναι να μην ήταν τίποτα το ίδιο αν στις θέσεις μας βάζατε άλλους.
Και ζήσαν αυτοί καλά... Και εμείς καλύτερα...
Υ.Γ.: Και μιας και μιλάμε για γάμους, μπορεί να σας ενδιαφέρει ένας... Cyber γάμος...
Να μας καλέσετε όμως...
Αν μια σχέση είναι καταδικασμένη να τελειώσει, αυτό θα γίνει ακόμα και αν έχει προηγηθεί γάμος.
Απλώς τότε θα είναι πιο δύσκολη η απόφαση να δωθεί το τέλος και στη συμβίωση γιατί θα σε κρατάνε 1002 άλλοι λόγοι (κοινωνικοί/οικογενιακοί/ίσως και παιδιά).
Συνεπώς, η επισημοποίηση δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της σχέσης και την διάρκεια των συναισθημάτων, γιατί κακά τα ψέμματα αυτά είναι που καθορίζουν τη σχέση και όχι ένα στεφάνι ή ένα σπίτι για συμβίωση.
Τί κι αν έχεις παντρευτεί τον καλό σου, αν μετά από ένα χρόνο πάψει να υπάρχει η αγάπη, ο έρωτας, το πάθος;
Δεν θα ήταν καλύτερα να μην είχε γίνει ποτέ αυτός ο γάμος;
Για μένα πάντως... Ο πιο «ιδανικός γάμος» είναι να μένει ο καθένας στο σπίτι του και να υπάρχει η δυνατότητα της συμβίωσης κατά διαστήματα, όποτε το έχουμε ανάγκη. Λίγο ουτοπικό και καθόλου βολικό αν υπάρχουν παιδιά (δεν είναι κάτι που σκέφτομαι άμεσα έτσι κι αλλιώς), αλλά είναι μία δελεαστική εναλλακτική μορφή γάμου...
Φοβάμαι (όχι απλά φοβάμαι... με τρομοκρατεί) πολύ την φθορά της καθημερινότητας μέσα σε μια σχέση και δεν ξέρω αν θα έφτανα εύκολα ξανά στην επολογή της συμβίωσης όσο κι αν κάποιες φορές η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω όμορφα.
Έχοντας στο παρελθόν μου μία σχέση συμβίωσης/αυτοκόλλητοι (2,5 χρόνια) και μια σχέση σχεδόν συμβίωσης και πάλι αυτοκόλλητοι (2 χρόνια), μπορώ να πω πως αυτά είναι πράγματα επικίνδυνα που δεν είναι για μένα...
Την Κυρία Παναγιωταρέα δεν διατίθεμαι να την ξανακάνω.
Το ιδανικότερο (για μένα) είναι αυτό που ζω τώρα, αν κι έχει τις δυσκολίες του. Σχέση από απόσταση.
Σου διασφαλίζει την προσωπική σου ελευθερία, μειώνονται οι πιθανότητες για προστριβές χωρίς νόημα και με άσχημη κατάληξη, η φθορά έρχεται πιο αργά (σε μας τουλάχιστον) και δεδομένου του ατίθασου χαρακτήρα μου νομίζω πως μας έχει προφυλάξει από πολλές άσχημες καταστάσεις.
Το Internet μας κρατά πολύ κοντά με κοινά ενδιαφέροντα και κοινές internetιακές δραστηριότητες και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν χωρίς αυτό θα αντέχαμε το ίδιο αυτήν την απόσταση για τόσα χρόνια.
Βέβαια παίζουν ρόλο και οι χαρακτήρες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και το πιο πιθανό είναι να μην ήταν τίποτα το ίδιο αν στις θέσεις μας βάζατε άλλους.
Και ζήσαν αυτοί καλά... Και εμείς καλύτερα...
Υ.Γ.: Και μιας και μιλάμε για γάμους, μπορεί να σας ενδιαφέρει ένας... Cyber γάμος...
Να μας καλέσετε όμως...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.