Molka
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Molka αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,835 μηνύματα.
16-02-07
16:24
Καθόλου offtopic Γιώργο, ίσως υπό άλλες συνθήκες να το έβρισκα βοηθητικό. Αλλά έχω σχέση πάθους με τα γυαλιά πια, οπότε το βρίσκω πολύ δύσκολο να τα αποχωριστώ!
Βέβαια, αν η μυωπία μου συνεχίσει να αυξάνεται με αυτόν τον ρυθμό, πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το σκεφτώ για λέηζερ, αλλά προς το παρόν, είμαι οκ.
Άσε που έχουμε ιστορικό μυωπίας στην οικογένεια! Μαμά, μπαμπάς, αδέρφια.. Αμέ!
Βέβαια, αν η μυωπία μου συνεχίσει να αυξάνεται με αυτόν τον ρυθμό, πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το σκεφτώ για λέηζερ, αλλά προς το παρόν, είμαι οκ.
Άσε που έχουμε ιστορικό μυωπίας στην οικογένεια! Μαμά, μπαμπάς, αδέρφια.. Αμέ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Molka
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Molka αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,835 μηνύματα.
16-02-07
05:16
Ουάου, θέμα για τα γυαλάκια! Φοράω γυαλιά από τα 6 μου, αισίως κλείνω τα 14 χρόνια λοιπόν.. Τώρα έχω φτάσει 6 στο αριστερό και 6,5 στο δεξί. Απ' όσο θυμάμαι, μου ανεβαίνει μισό βαθμό κάθε 2 χρόνια, σε κάθε μάτι.
Τα πρώτα μου γυαλάκια ήταν κόκκινα, στην αρχή δεν τα ήθελα γιατί κανένα παιδάκι στην τάξη δεν είχε, αλλά μετά δεν ξέρω πώς την είδα, θεώρησα ότι με κάνουν να ξεχωρίζω (ψωνάρα). Ακολούθησαν σκελετοί με χελωνονιντζάκια αυτοκόλλητα στο πλάι, και γενικά ότι χαζοχαρούμενο μπορούσαν να μου προσφέρουν οι γονείς μου ώστε να μην αισθάνομαι άσχημα.
Είχα εξ αρχής πρόβλημα με τα άλλα παιδιά (γυαλαμπούκα, κουκουβάγια και άλλα όμορφα), με επηρρέαζε για αρκετά χρόνια, αλλά πάντα λάτρευα τα γυαλάκια μου.
Το αποκορύφωμα, "εξαιτίας" του προηγούμενου κοκκάλινου σκελετού μου, γνώρισα το amore, οπότε μια χαρά
Για φακούς δεν το σκέφτομαι, δεν έχω καμία διάθεση να βάζω τα χέρια μου στα μάτια μου, και ξέρω ότι σε 2 μήνες θα μου περάσει και θα βαριέμαι να τους βάζω.
Για λέηζερ επίσης δεν το συζητάω, γιατί φοβάμαι!
Οπότε, γυαλάκια και πάλι γυαλάκια!
Τα πρώτα μου γυαλάκια ήταν κόκκινα, στην αρχή δεν τα ήθελα γιατί κανένα παιδάκι στην τάξη δεν είχε, αλλά μετά δεν ξέρω πώς την είδα, θεώρησα ότι με κάνουν να ξεχωρίζω (ψωνάρα). Ακολούθησαν σκελετοί με χελωνονιντζάκια αυτοκόλλητα στο πλάι, και γενικά ότι χαζοχαρούμενο μπορούσαν να μου προσφέρουν οι γονείς μου ώστε να μην αισθάνομαι άσχημα.
Είχα εξ αρχής πρόβλημα με τα άλλα παιδιά (γυαλαμπούκα, κουκουβάγια και άλλα όμορφα), με επηρρέαζε για αρκετά χρόνια, αλλά πάντα λάτρευα τα γυαλάκια μου.
Το αποκορύφωμα, "εξαιτίας" του προηγούμενου κοκκάλινου σκελετού μου, γνώρισα το amore, οπότε μια χαρά
Για φακούς δεν το σκέφτομαι, δεν έχω καμία διάθεση να βάζω τα χέρια μου στα μάτια μου, και ξέρω ότι σε 2 μήνες θα μου περάσει και θα βαριέμαι να τους βάζω.
Για λέηζερ επίσης δεν το συζητάω, γιατί φοβάμαι!
Οπότε, γυαλάκια και πάλι γυαλάκια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.