Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
23-02-10
17:11
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στο ότι ο νέος άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει ακόμη ζήσει τη ζωή του, έτσι ώστε να μπορεί να έχει εμπεριστατωμένη άποψη περί των ηθικών ζητημάτων, από βιωματικής κι όχι θεωρητικής απόψεως, αναγκαστικά αναμασά αυτά που του έχει διδάξει η γενιά των γονιών του, είτε μέσα στο σπίτι, είτε στο σχολείο, ή στην τηλεόραση. Το θλιβερό λοιπόν σ' αυτήν την περίπτωση, είμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι, οι οποίοι όσον αφορά τις δικές μας επιλογές, έχουμε ιδιαίτερα προοδευτική άποψη και ελαστική συνείδηση, ενώ όταν πρόκειται για τα παιδιά μας, θεωρούμε επιβεβλημένο να τα διαπαιδαγωγούμε, λαμβάνοντας το ύφος του κυρίου (Ουδε)Πόπωτα.Τα νέα παιδιά εμφανίζουν συχνά ένα νεοσυντηρητισμό που μπορεί να μας ξενίσει εμάς τους μεγαλύτερους καθώς την όποια προοδευτική και αντισυμβατική άποψη έχουμε διαμορφώσει και εκφράσει την έχουμε συχνά "πληρώσει" με διάφορους τρόπους... και θεωρούμε σχεδόν επιβεβλημένο σε μια πιο ελεύθερη πλέον κοινωνία οι νεώτεροι να είναι πιο ανοιχτόμυαλοι σε πολλά πράγματα.
Όταν (στο απώτατο δυστυχώς μέλλον) εκλείψει από την ελληνική κοινωνία και την καταναγκαστικά δεσπόζουσα ιουδαιοχριστιανική κοσμοθεωρία η έννοια της γυναίκας ως κτήματος, ως μηχανής παραγωγής παιδιών που (ένεκα της πατριαρχικής θεώρησης) θα πρέπει να αποδεικνύει τη νομιμότητα των τέκνων της στο σύζυγό της δεσμεύουσα για το λόγο αυτό τη σεξουαλικότητα της (για τον υφιστάμενο ή τον επικείμενο σύζυγο) όταν πρέπει να διατηρηθεί η υπερτιμημένη παρθενία (που κατ' εμέ αποτελεί ευθεία αναγωγή στο καινούριο ή χρησιμοποιημένο εμπόρευμα).
Θα ήθελα κατ' αρχήν να σημειώσω ότι και η Ελληνική θεώρηση των πραγμάτων δεν ήταν και τόσο ευνοϊκή για τη θέση της γυναίκας, αν και θα συμφωνήσω ότι η διαφορά έγκειται στο ότι η Ιουδαιοχριστιανική θεώρηση δείχνει ιδιαίτερη απέχθεια προς την ερωτική πράξη, πράγμα που δεν ισχύει στον Ελληνικό πολιτισμό. Επίσης, ότι η παρθενία, με την αντίληψή σου περί της οποίας συμφωνώ απόλυτα, από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα φθίνει και υποχωρεί άρδην ως έννοια και θεσμός, σε βαθμό που σήμερα, η αναφορά σ' αυτήν και μόνο αποτελεί μάλλον γραφικότητα.
Πόσο ακόμη θα μας πάρει να κατανοήσουμε και να δεχτούμε, ότι το παιδί δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό του και κανείς άνθρωπος δεν χρειάζεται την οιαδήποτε νομιμοποίηση για να υπάρξει; Ποια ηθική και ποιος νόμος μπορεί να χαρακτηρίσει την ύπαρξη ενός ανθρώπου ως "παράνομη";Όταν τα παιδιά δεν θα είναι του πατέρα, αλλά της μητέρας, νομιμοποιούμενα ηθικά και κοινωνικά με μόνη τη γέννησή τους, θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα...
Επιμένεις να μιλάς για ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ των παιδιών, πράγμα το οποίο προσωπικά μου φαίνεται απάνθρωπο και αποτροπιαστικό. Επίσης, η ίδια σου η φράση την οποία σημειώνω παραπάνω, με το "μέχρι πρόσφατα" αναιρεί την ουσία του επιχειρήματός σου. Από τη στιγμή που υπάρχουν σήμερα τόσες μονογονεϊκές οικογένειες, με μητέρες που δεν έχουν παντρευτεί και που συχνά ο πατέρας δεν γνωρίζει καν την ύπαρξη του παιδιού του, με αναγνώριση μάλιστα του παιδιού με το επίθετο της μητέρας, κανείς δεν κρατά κανενός τη σεξουαλικότητα αιχμάλωτη. Αλλά αλήθεια, γιατί άραγε επιμένεις στην ιδιοκτησία; Το παρακάτω απόσπασμα είναι διαφωτιστικό:Από τη στιγμή που ένα παιδί χρησιμοποιεί στις τυπικές του σχέσεις με το κράτος κατά προτεραιότητα το πατρώνυμο, λαμβάνει κατά την κυρίαρχη κοινωνική πρακτική το επώνυμο του πατέρα, (μέχρι και στο βραχιολάκι στο μαιευτήριο, έλεος δηλαδή) και μέχρι πρόσφατα υπήρχαν τα τέκνα αγνώστου πατρός, ή εκτός γάμου, θεωρώ ότι η κοινωνική πρακτική που κατοχυρώνει τα παιδιά στο όνομα του πατέρα στα πλαίσια μιας πατρογραμμικής κοινωνικής δομής, κρατά αιχμάλωτη την γυναικεία σεξουαλικότητα επιχειρώντας να ελέγξει μέσω αυτής την ιδιοκτησία των παιδιών αλλά και αντίστροφα, αυτήν μέσω της ιδιοκτησίας των παιδιών.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η μητριαρχία δεν έχει ουδεμία σχέση με την ισότητα, η οποία αποτελεί σημαία του γυναικείου κινήματος εδώ και δεκαετίες, όμως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μάλλον ψευδεπίγραφη. Είναι γνωστό ότι έννοιες καλές κ' αγαθές, όπως Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης, Ισονομία κλπ, ισχύουν μόνο εφόσον εξυπηρετούν.Μια αν όχι μητριαρχική αλλά τουλάχιστον μητρογραμμική κοινωνική δομή, θα εξασφάλιζε την εξ ορισμού και εκ των προτέρων κοινωνική υπόσταση των τέκνων μέσα από την κατοχύρωση τους στη μητέρα, αποκλείοντας κάθε αμφιβολία για την όποια "νομιμότητα" τους, μη αγνοώντας ενδεχομένως την πατρική καταγωγή τους αλλά και μη εξαρτώντας την υπόσταση τους ως άτομα εντός της κοινωνίας από αυτήν.
Αναρωτιέμαι λοιπόν: Οι παλιοί έλεγαν ότι ο άνδρας γεννά, ενώ η γυναίκα τίκτει. Με δεδομένο ότι η μητρότητα είναι ο ισχυρός πόλος εντός της οικογένειας, ότι η σύνδεση του παιδιού με τη μητέρα είναι από τη φύση της ιδιαίτερα δυνατή, εάν η γυναίκα δια νόμου και γεννά και τίκτει, τότε τι μένει στον πατέρα, μόνο το να γονιμοποιεί; Σε τέτοια περίπτωση, ποιος θα πρέπει να θεωρηθεί ως μηχανή παραγωγής παιδιών;
Όσο για το ποιος δεσμεύει την σεξουλικότητα ποιου, μέσω των παιδιών, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι στην Ελλάδα είναι τόσο, μα τόσο συνηθισμένο η γυναίκα να προσπαθεί να δεσμεύσει το σύζυγό της μέσω του παιδιού, ή να τον εκδικηθεί άμα τη αποχωρήσει του, επίσης ότι κατέχουμε την πρωτιά στο Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (PAS), με θύμα συνήθως τον πατέρα, που καταλήγει η αναφορά αυτή να είναι τραγικά διασκεδαστική...
Θα τελειώσω λέγοντας ότι προσωπικά τη λέξη Πόρνη τη χρησιμοποιώ μόνο τιμητικά προς μια γυναίκα, ένεκα των φιλοσοφικών μου αναζητήσεων, ενώ έχω ακούσει περισσότερες φορές γυναίκες να ηθικολογούν εναντίον άλλων γυναικών, χαρακτηρίζοντάς τες πόρνες, απ' ό,τι άντρες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.