Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
23-09-09
22:38
Έχει πολλές φορές τεθεί, μέσα στο παρόν θέμα, η ερώτηση για ποιο λόγο ο Θεός επιτρέπει να υπάρχουν στον κόσμο το κακό, η θλίψη, ο πόνος, η δυστυχία. Δεν είμαι πεπεισμένος για την ύπαρξη Θεού, ο οποίος επιτρέπει ή δεν επιτρέπει οτιδήποτε, ωστόσο πρόσφατα βρήκα μια σκέψη, η οποία θα μπορούσε να δίνει μια απάντηση επ' αυτού του ζητήματος και θα ήθελα να την παραθέσω προς συζήτηση.
Συγκεκριμένα, ο φιλόσοφος Αλαίν ντε Μποττόν, στο βιβλίο του "Πώς ο Προυστ μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου", στο κεφάλαιο "Πώς να υποφέρεις με επιτυχία", γράφει (σημειωτέον ότι το βιβλίο δεν έχει καμμία σχέση με τη θρησκεία):
[FONT="]«[/FONT]...Αξίζει να επισημάνουμε, ότι η συναίσθηση [που συνήθως σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι με οδύνη] συνδέεται σε κάποιο επίπεδο με την πρόσκτηση γνώσης. Το στραμπούληγμα του αστραγάλου μάς διδάσκει ταχύτατα τι σημαίνει κατανομή βάρους· ο λόξυγκας μας υποχρεώνει να παρατηρήσουμε τις ως τότε άγνωστες πτυχές του αναπνευστικού μας συστήματος και να προσαρμοστούμε σ' αυτές· και το να μας εγκαταλείπει το αγαπημένο μας πρόσωπο αποτελεί έξοχη εισαγωγή στο μηχανισμό της ψυχοσυναισθηματικής εξάρτησης.
Για να το θέσουμε καλύτερα, σύμφωνα με τον Μαρσέλ (Προυστ), είμαστε σχεδόν ανήμποροι να μάθουμε κάτι σωστά, ώσπου να εμφανιστεί ένα πρόβλημα, ώσπου να πονέσουμε, ώσπου να δούμε μια εξέλιξη διαφορετική από τις προσδοκίες μας:
Και παρόλο που είναι εφικτό, ασφαλώς, να αξιοποιήσουμε το νου μας και όταν δεν πονάμε, ο Προυστ υποστηρίζει ότι φτάνουμε στη δέουσα ερευνητική κατάσταση μόνο υπό το κράτος κάποιας ενόχλησης. Υποφέρουμε άρα σκεφτόμαστε και η αιτία γι' αυτό είναι ότι η σκέψη μάς βοηθά να εντάξουμε τον πόνο σε κάποιο πλαίσιο, να κατανοήσουμε τις πηγές του, να διαπιστώσουμε τις διαστάσεις του και να συμφιλιωθούμε με την παρουσία του.
Από τα προηγούμενα λοιπόν, συνάγεται ότι οι ιδέες που προκύπτουν χωρίς πόνο είναι ελλιπείς: δεν διαθέτουν σημαντικό έναυσμα. [...] (Ο Προυστ) μας λέει για παράδειγμα, ότι υπάρχουν δύο μέθοδοι με τις οποίες μπορεί κανείς να αποκτήσει γνώση, ανώδυνα μέσω δασκάλου, ή επώδυνα μέσω της ζωής και υποστηρίζει ότι η δεύτερη είναι κατά πολύ ανώτερη· εκφέρει την άποψη μέσω ενός χαρακτήρα του, του ζωγράφου Ελστίρ, ο οποίος, συζητώντας με τον αφηγητή, συνηγορεί υπέρ της διάπραξης ορισμένων λαθών:
Και γιατί δεν γίνεται; Γιατι, άραγε, αυτό το επώδυνο ταξίδι είναι τόσο αναπόδραστο μέρος της πρόσκτησης αληθινής γνώσης; Ο Ελστίρ δεν εξηγεί, ίσως όμως να αρκεί ότι προσδιόρισε τη σχέση ανάμεσα στην οδύνη που βιώνουμε και στο βάθος των σκέψεων που ενδεχομένως μας προκαλεί. Σαν τάχα ο νους να είναι ένα δειλό όργανο που αρνείται να αποδεχτεί κάποιες δύσκολες αλήθειες αν δεν εξωθηθεί από τις συγκυρίες. "Η ευτυχία κάνει καλό στο σώμα" μας λέει ο Προυστ "μα η θλίψη είναι που αναπτύσσει τις δυνάμεις του νου". Αυτή η θλίψη μας εκθέτει σε κάτι σαν νοητική γυμναστική, την οποία θα αποφεύγαμε αν ήμαστε ευτυχέστεροι. [...] Εξυπηρετεί περισσότερο να εμμένουμε σε κάποιο βασανιστικό ειδύλλιο παρά να διαβάζουμε Πλάτωνα και Σπινόζα.
Είναι μάλλον φυσιολογικό λοιπόν, να παραμένουμε αδαείς όταν ζούμε σε κατάσταση ευδαιμονίας [σημ. του Χάους: εάν η άγνοια είναι ευδαιμονία, μήπως και η ευδαιμονία λοιπόν είναι άγνοια;]. Όσο το αυτοκίνητο λειτουργεί κανονικά, ποιο το κίνητρο να μυηθούμε στα περίπλοκα, εσώτερα μυστικά του; Όταν το προσφιλές μας πρόσωπο δηλώνει αφοσίωση, γιατί θα πρέπει ν' αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε τη δυναμική της απιστίας; Και τι θα μας ωθούσε να διερευνήσουμε τις ταπεινωτικές πτυχές της κοινωνικότητας, αν δε γινόμαστε αποδέκτες άλλων συμπεριφορών πλην του σεβασμού; Μόνο όταν βυθιζόμαστε στη θλίψη έχουμε το κίνητρο που αναφέρει ο Προυστ για να αντικρίσουμε τις δύσκολες αλήθειες, καθώς γοούμε κάτω από τα σκεπάσματα, σαν κλαριά στον φθινοπωρινό άνεμο. [...]
Φαίνεται πλέον, ότι το μέγεθος των ατυχιών του Προυστ δεν θα έπρεπε να θέτει υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα των ιδεών του, ότι ακριβέστερα, αυτό καθ' αυτό το εύρος του μαρτυρίου του είναι σκόπιμο να θεωρηθεί τέλεια προϋπόθεση για βαθιές ανακαλύψεις. Όταν ακούμε ότι ο εραστής του Προυστ πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα έξω από την Αντίμπ, ότι ο Σταντάλ υπέστη σε αλλεπάλληλες περιπτώσεις την οδύνη του έρωτα χωρίς ανταπόκριση και ότι ο Νίτσε ήταν ένας απόβλητος της κοινωνίας που τον χλεύαζαν ακόμη και τα σχολιαρόπαιδα, τότε μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι έχουμε ανακαλύψει έγκυρους στοχαστές. Οι ευαρεστημένοι και οι ροδομάγουλοι δεν έχουν αφήσει πολλές καταθέσεις ψυχής σχετικά με τη σημασία της ζωής. Φαίνεται πως, κατά κανόνα, η γνώση αυτή υπήρξε προνομιακό δικαίωμα -και μόνη ευλογία- των βαριά δυστυχισμένων.[FONT="]»[/FONT] [FONT="]
[/FONT]
Υποφέρω άρα σκέφτομαι, σκέφτομαι άρα υπάρχω, συνεπώς υποφέρω άρα υπάρχω. Πότε ακούσαμε κάτι βαθυστόχαστο, που μας άγγιξε το νου και την καρδιά από το στόμα ενός βολεμένου; Πότε μάθαμε τη γενναιότητα από τις πράξεις ενός άκαπνου; Πότε είδαμε την αρετή μέσα στις πράξεις ενός αναμάρτητου;
Η Γνώση είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αποτέλεσμα μιας προσωπικής πορείας, στρωμένης με πικρά βιώματα, αλλιώς δεν αποτελεί παρά μόνο αερολογία. Μήπως αυτός είναι ο σκοπός της ύπαξης του κακού, του πόνου και της δυστυχίας; Μήπως μόνο έτσι βρίσκει κανείς το Δρόμο προς την Αλήθεια, δηλαδή προς το Θεό; Μήπως τελικά η συμπαντική Αγάπη μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω της συμπαντικής Θλίψης;
Θα ήθελα ν' ακούσω τις γνώμες σας, πάνω σ' αυτήν την εκδοχή του θέματος...
[Αλαίν ντε Μποττόν, Πώς ο Προυστ μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου. Εκδόσεις Πατάκη, ISBN 978-960-16-0398-8]
Συγκεκριμένα, ο φιλόσοφος Αλαίν ντε Μποττόν, στο βιβλίο του "Πώς ο Προυστ μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου", στο κεφάλαιο "Πώς να υποφέρεις με επιτυχία", γράφει (σημειωτέον ότι το βιβλίο δεν έχει καμμία σχέση με τη θρησκεία):
[FONT="]«[/FONT]...Αξίζει να επισημάνουμε, ότι η συναίσθηση [που συνήθως σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι με οδύνη] συνδέεται σε κάποιο επίπεδο με την πρόσκτηση γνώσης. Το στραμπούληγμα του αστραγάλου μάς διδάσκει ταχύτατα τι σημαίνει κατανομή βάρους· ο λόξυγκας μας υποχρεώνει να παρατηρήσουμε τις ως τότε άγνωστες πτυχές του αναπνευστικού μας συστήματος και να προσαρμοστούμε σ' αυτές· και το να μας εγκαταλείπει το αγαπημένο μας πρόσωπο αποτελεί έξοχη εισαγωγή στο μηχανισμό της ψυχοσυναισθηματικής εξάρτησης.
Για να το θέσουμε καλύτερα, σύμφωνα με τον Μαρσέλ (Προυστ), είμαστε σχεδόν ανήμποροι να μάθουμε κάτι σωστά, ώσπου να εμφανιστεί ένα πρόβλημα, ώσπου να πονέσουμε, ώσπου να δούμε μια εξέλιξη διαφορετική από τις προσδοκίες μας:
Αρχική Δημοσίευση από Μαρσέλ Προυστ:Μόνο το κακό μας κάνει να παρατηρούμε, να μαθαίνουμε, και μας επιτρέπει να αναλύουμε τους μηχανισμούς που αλλιώς δεν θα τους γνωρίζαμε. Ένας άνθρωπος ο οποίος κάθε βράδυ πέφτει σαν μολύβι στο κρεβάτι του και δεν ζει πια ως τη στιγμή που θα ξυπνήσει και θα σηκωθεί, ο άνθρωπος αυτός θα σκεφτεί ποτέ να κάνει, αν όχι μεγάλες ανακαλύψεις, τουλάχιστον μικρές παρατηρήσεις πάνω στον ύπνο; Μόλις που ξέρει αν κοιμάται. Λίγη αϋπνία δεν είναι περιττή για να εκτιμήσει κανείς τον ύπνο, για να ρίξει λίγο φως μέσα στη νύχτα. Ένα μνημονικό δίχως ατέλειες δεν είναι πολύ δυνατό κίνητρο για τη μελέτη των φαινομένων της μνήμης
Και παρόλο που είναι εφικτό, ασφαλώς, να αξιοποιήσουμε το νου μας και όταν δεν πονάμε, ο Προυστ υποστηρίζει ότι φτάνουμε στη δέουσα ερευνητική κατάσταση μόνο υπό το κράτος κάποιας ενόχλησης. Υποφέρουμε άρα σκεφτόμαστε και η αιτία γι' αυτό είναι ότι η σκέψη μάς βοηθά να εντάξουμε τον πόνο σε κάποιο πλαίσιο, να κατανοήσουμε τις πηγές του, να διαπιστώσουμε τις διαστάσεις του και να συμφιλιωθούμε με την παρουσία του.
Από τα προηγούμενα λοιπόν, συνάγεται ότι οι ιδέες που προκύπτουν χωρίς πόνο είναι ελλιπείς: δεν διαθέτουν σημαντικό έναυσμα. [...] (Ο Προυστ) μας λέει για παράδειγμα, ότι υπάρχουν δύο μέθοδοι με τις οποίες μπορεί κανείς να αποκτήσει γνώση, ανώδυνα μέσω δασκάλου, ή επώδυνα μέσω της ζωής και υποστηρίζει ότι η δεύτερη είναι κατά πολύ ανώτερη· εκφέρει την άποψη μέσω ενός χαρακτήρα του, του ζωγράφου Ελστίρ, ο οποίος, συζητώντας με τον αφηγητή, συνηγορεί υπέρ της διάπραξης ορισμένων λαθών:
Αρχική Δημοσίευση από Μαρσέλ Προυστ:Δεν υπάρχει άνθρωπος, όσο σοφός κι αν είναι, μου είπε, που κάποια στιγμή στα νιάτα του να μην πρόφερε λόγια, ή και να μην έζησε μια ζωή που η ανάμνησή τους του είναι δυσάρεστη και θα επιθυμούσε να αφανιστεί. Κι όμως δεν πρέπει να λυπάται, γιατί δεν μπορεί να έχει τη διαβεβαίωση πως έγινε σοφός -σ' όποιο βαθμό αυτό είναι εφικτό- παρά μόνο εάν πέρασε όλες τις γελοίες η βδελυρές ενσαρκώσεις που πρέπει να υπάρξουν πριν απ' αυτήν την τελική ενσάρκωση. Ξέρω πως υπάρχουν νεαροί ...που οι δάσκαλοί τους τούς δίδαξαν την ευγένεια του πνεύματος και την ηθική κομψότητα απ' τα μαθητικά τους χρόνια. Ίσως να μην έχουν τίποτα ν' ανακαλέσουν στη ζωή τους, θα μπορούσαν όμως να δημοσιεύσουν και να υπογράψουν απολύτως ό,τι είπαν, είναι όμως φτωχά πνεύματα, αδύναμοι απόγονοι δογματικών, με σοφία αρνητική και στείρα. Η σοφία δεν σου δίνεται, πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος ύστερ' από μια διαδρομή στην οποία κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση σου κι απ' την οποία κανένας δεν μπορεί να σε απαλλάξει, γιατί είναι ένα προσωπικό κοίταγμα πάνω απ' τα πράγματα.
Και γιατί δεν γίνεται; Γιατι, άραγε, αυτό το επώδυνο ταξίδι είναι τόσο αναπόδραστο μέρος της πρόσκτησης αληθινής γνώσης; Ο Ελστίρ δεν εξηγεί, ίσως όμως να αρκεί ότι προσδιόρισε τη σχέση ανάμεσα στην οδύνη που βιώνουμε και στο βάθος των σκέψεων που ενδεχομένως μας προκαλεί. Σαν τάχα ο νους να είναι ένα δειλό όργανο που αρνείται να αποδεχτεί κάποιες δύσκολες αλήθειες αν δεν εξωθηθεί από τις συγκυρίες. "Η ευτυχία κάνει καλό στο σώμα" μας λέει ο Προυστ "μα η θλίψη είναι που αναπτύσσει τις δυνάμεις του νου". Αυτή η θλίψη μας εκθέτει σε κάτι σαν νοητική γυμναστική, την οποία θα αποφεύγαμε αν ήμαστε ευτυχέστεροι. [...] Εξυπηρετεί περισσότερο να εμμένουμε σε κάποιο βασανιστικό ειδύλλιο παρά να διαβάζουμε Πλάτωνα και Σπινόζα.
Αρχική Δημοσίευση από Μαρσέλ Προυστ:Μια γυναίκα που την έχουμε ανάγκη και η οποία μας κάνει να υποφέρουμε, εκμαιεύει εξ ημών ολόκληρο το φάσμα συναισθημάτων, που είναι κατά πολύ βαθύτερα και ζωτικότερα εκείνων τα οποία μας προκαλεί ένας μεγαλοφυής άνθρωπος που μας κινεί το ενδιαφέρον.
Είναι μάλλον φυσιολογικό λοιπόν, να παραμένουμε αδαείς όταν ζούμε σε κατάσταση ευδαιμονίας [σημ. του Χάους: εάν η άγνοια είναι ευδαιμονία, μήπως και η ευδαιμονία λοιπόν είναι άγνοια;]. Όσο το αυτοκίνητο λειτουργεί κανονικά, ποιο το κίνητρο να μυηθούμε στα περίπλοκα, εσώτερα μυστικά του; Όταν το προσφιλές μας πρόσωπο δηλώνει αφοσίωση, γιατί θα πρέπει ν' αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε τη δυναμική της απιστίας; Και τι θα μας ωθούσε να διερευνήσουμε τις ταπεινωτικές πτυχές της κοινωνικότητας, αν δε γινόμαστε αποδέκτες άλλων συμπεριφορών πλην του σεβασμού; Μόνο όταν βυθιζόμαστε στη θλίψη έχουμε το κίνητρο που αναφέρει ο Προυστ για να αντικρίσουμε τις δύσκολες αλήθειες, καθώς γοούμε κάτω από τα σκεπάσματα, σαν κλαριά στον φθινοπωρινό άνεμο. [...]
Φαίνεται πλέον, ότι το μέγεθος των ατυχιών του Προυστ δεν θα έπρεπε να θέτει υπό αμφισβήτηση την εγκυρότητα των ιδεών του, ότι ακριβέστερα, αυτό καθ' αυτό το εύρος του μαρτυρίου του είναι σκόπιμο να θεωρηθεί τέλεια προϋπόθεση για βαθιές ανακαλύψεις. Όταν ακούμε ότι ο εραστής του Προυστ πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα έξω από την Αντίμπ, ότι ο Σταντάλ υπέστη σε αλλεπάλληλες περιπτώσεις την οδύνη του έρωτα χωρίς ανταπόκριση και ότι ο Νίτσε ήταν ένας απόβλητος της κοινωνίας που τον χλεύαζαν ακόμη και τα σχολιαρόπαιδα, τότε μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι έχουμε ανακαλύψει έγκυρους στοχαστές. Οι ευαρεστημένοι και οι ροδομάγουλοι δεν έχουν αφήσει πολλές καταθέσεις ψυχής σχετικά με τη σημασία της ζωής. Φαίνεται πως, κατά κανόνα, η γνώση αυτή υπήρξε προνομιακό δικαίωμα -και μόνη ευλογία- των βαριά δυστυχισμένων.[FONT="]»[/FONT] [FONT="]
[/FONT]
Υποφέρω άρα σκέφτομαι, σκέφτομαι άρα υπάρχω, συνεπώς υποφέρω άρα υπάρχω. Πότε ακούσαμε κάτι βαθυστόχαστο, που μας άγγιξε το νου και την καρδιά από το στόμα ενός βολεμένου; Πότε μάθαμε τη γενναιότητα από τις πράξεις ενός άκαπνου; Πότε είδαμε την αρετή μέσα στις πράξεις ενός αναμάρτητου;
Η Γνώση είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αποτέλεσμα μιας προσωπικής πορείας, στρωμένης με πικρά βιώματα, αλλιώς δεν αποτελεί παρά μόνο αερολογία. Μήπως αυτός είναι ο σκοπός της ύπαξης του κακού, του πόνου και της δυστυχίας; Μήπως μόνο έτσι βρίσκει κανείς το Δρόμο προς την Αλήθεια, δηλαδή προς το Θεό; Μήπως τελικά η συμπαντική Αγάπη μπορεί να προσεγγιστεί μόνο μέσω της συμπαντικής Θλίψης;
Θα ήθελα ν' ακούσω τις γνώμες σας, πάνω σ' αυτήν την εκδοχή του θέματος...
[Αλαίν ντε Μποττόν, Πώς ο Προυστ μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σου. Εκδόσεις Πατάκη, ISBN 978-960-16-0398-8]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
16-09-08
23:27
Έλεγα να δώσω την διεύθυνση ενός μπλογκ. Μα καλύτερα όχι.
Αντίθετα, εδώ είναι η Λυδία πριν αρχίσει τις ακτινοθεραπείες.
Ο καρκίνος της βρίσκεται στο τελικό στάδιο.
Εδώ.
Η ύπαρξη του καρκίνου, έστω και σ' ένα μικρό παιδί, αποτελεί απόδειξη περί της μη ύπαρξης Θεού, ή μήπως περί της ελάχιστης κατανόησης που έχει ο άνθρωπος, πέρα από τις συμβατικές του αντιλήψεις περί καλού και κακού;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
11-04-08
17:40
Η Συμπαντική Νόηση έφτιαξε τον άνθρωπο.
Του έδωσε υλική υπόσταση, συνάμα όμως και μια σπίθα Νόησης, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Η ασθένεια οφείλεται στην αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον και τους μικροοργανισμούς (ιούς, βακτήρια, πρωτόζωα, μύκητες). Ας μην ξεχνούμε ότι ο πλανήτης ανήκει στα βακτήρια. Αν δεν υπήρχαν βακτήρια δεν θα υπήρχε και άνθρωπος. Είναι λοιπόν το απαραίτητο τίμημα που πληρώνουμε για την ύπαρξή μας σ' αυτήν την υλική διάσταση. Επίσης, όσο κι αν εμάς μας φαίνεται "κακό", έχουν κι οι άλλοι οργανισμοί το δικαίωμα ύπαρξης και άρα δεν είναι παράδοξο που εμείς αποτελούμε ξενιστές τους. Ο άνθρωπος διδάσκεται πως δεν είναι παρά ένας, έστω υψηλός, κρίκος μέσα στην αλυσίδα της ζωής. Ο "ορθολογισμός" που διδάσκει το αντίθετο, είναι παραλογισμός!
Του έδωσε τη μετάλλαξη, ώστε να έχει τη δυνατότητα ποικιλομορφίας και συνεπώς εξελικτικής προσαρμογής. Μαζί, ως παρελκόμενο, του έδωσε και τη γενετική ανωμαλία, αναγκαίο τίμημα που πληρώνουμε για την εξέλιξή μας.
Από την άλλη, του έδωσε ένα εξαιρετικό ανοσοποιητικό σύστημα, ικανό να καταπολεμήσει έναν τεράστιο αριθμό παθογόνων, αλλά και να διατηρήσει ισορροπία με τον ακόμη μεγαλύτερο αριθμό συμβιωτικών βακτηρίων που κουβαλά μέσα του. Του έδωσε και τεράστιες ικανότητες αυτοΐασης, για όσους έχουν την πίστη και τη θέληση να τις κινητοποιήσουν, για όσο δηλαδή το Θέλημα για ζωή, είναι ισχυρότερο από το Θέλημα για "μετάβαση".
Του έδωσε το θάνατο, ώστε ν' αναγεννάται κι έτσι να ξεπερνά την αναπόφευκτη φθορά της ύλης και την πανδαμάτορα Εντροπία του Σύμπαντος και να εξελίσσει τη νόησή του, γιατί το παρόν σύμπαν πιθανότατα περιέχει και άλλες διαστάσεις πέραν αυτής που βιώνουμε. Του έδωσε επίσης το θάνατο, ο οποίος ταυτίζεται με την έννοια της "Φυσικής Επιλογής", ώστε να εξελίσσεται, όχι ως άτομο αλλά ως ανθρωπότητα, συνεπώς να προσαρμόζεται καλύτερα στο περιβάλλον του κι έτσι ο άνθρωπος που υπάρχει σήμερα (εγώ ή εσείς) να είναι περισσότερο βιώσιμος και να ζει καλύτερα και περισσότερο από πριν.
Του έδωσε τον πόνο, ώστε να μάθει ν' αποφεύγει όσα είναι επικίνδυνα γι' αυτόν. Για παράδειγμα, όταν σε σπάνιες γενετικές ανωμαλίες, μωρά γεννιούνται χωρίς να έχουν την αίσθηση του πόνου, κατατρώγουν τα χείλη τους και τη γλώσσα τους, όπως και τα δάκτυλά τους, γι' αυτό τους αφαιρούν τα δόντια!!! Του έδωσε και τις ενδορφίνες, ως φυσικά αναλγητικά που εκκρίνονται στον εγκέφαλο σε περίπτωση ακραίου πόνου, σε σημείο που ο υπέρτατος πόνος ν' αποτελεί για κάποιους υπέρτατη ηδονή, ή τρόπο για μετακίνηση του "σημείου συναρμογής" κατά Καστανέντα.
Όλα εν σοφία εποίησε και τα παραπάνω αποτελούν πορίσματα της βιολογίας και όχι της θεολογίας, συνεπώς διακατέχονται από ορθολογισμό.
Ταυτόχρονα, του έδωσε τη Σκέψη και τη Συνείδηση, καθώς και το Αυτεξούσιο, ώστε να μπορεί να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να αμαρτήσει, ν' αναζητήσει τη Γνώση (κι όχι τις γνώσεις) και τελικά ν' αποφασίσει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει και τι όχι. Αν η Αλήθεια δινόταν "καθ' υποβολήν" δεν θα είχε καμία αξία, αφού έτσι θα καταργούσε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της, την Ελευθερία, συνεπώς θα αυτοκαταργήτο ως Αλήθεια.
Η έννοια της Αγάπης δεν είναι εύκολα κατανοητή στον παρόντα κόσμο. Ο άνθρωπος θεωρεί κάτι κακό, επειδή δεν έχει τη γνώση και τη συναίσθηση του απώτερου αποτελέσματος, ούτε μπορεί ν' αποδεχτεί το θάνατο, επειδή είναι εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμο του εγωισμού. Είμαστε αναπόσπαστα μέρη μιας συμπαντικής ενότητας με όλα τα πλάσματα ή τα αντικείμενα αυτού του κόσμου. Όσο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτά, υποφέρουμε πνευματικά και ο κόσμος υποφέρει μαζί με μας. Η έλλειψη φθοράς, ασθένειας, θανάτου και ψυχικής οδύνης θα προϋπέθετε ένα σύμπαν σταθερό, ακίνητο, χωρίς δυνατότητα εξέλιξης. Φαίνεται ότι το ανώτερο "Καλό", εμπεριέχει αναπόσπαστα την έννοια της Εξέλιξης ή αλλιώς "Προσαρμογής".
Πράγματι θαυμάσια η ερώτηση του Νωέως: Τι είναι "κακό", για τον "Θεό";;; Η παραπάνω απάντησή μου, κινείται σε αυτό το κλίμα.
Κατά τ' άλλα: Πιστεύω πως η ποίηση είναι πάνω από την επιστήμη, αφού ένα ποίημα δεν χάνει την αξία του για χιλιάδες χρόνια, ενώ ένα επιστημονικό πόρισμα έχει πεπερασμένη ζωή, μέχρι η επιστήμη ν' ανακαλύψει κάτι νέο και να το καταργήσει.
Τέλος, πιστεύω πως αν δεν δώσεις αγάπη, δεν μπορείς να πάρεις.
Του έδωσε υλική υπόσταση, συνάμα όμως και μια σπίθα Νόησης, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν. Η ασθένεια οφείλεται στην αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον και τους μικροοργανισμούς (ιούς, βακτήρια, πρωτόζωα, μύκητες). Ας μην ξεχνούμε ότι ο πλανήτης ανήκει στα βακτήρια. Αν δεν υπήρχαν βακτήρια δεν θα υπήρχε και άνθρωπος. Είναι λοιπόν το απαραίτητο τίμημα που πληρώνουμε για την ύπαρξή μας σ' αυτήν την υλική διάσταση. Επίσης, όσο κι αν εμάς μας φαίνεται "κακό", έχουν κι οι άλλοι οργανισμοί το δικαίωμα ύπαρξης και άρα δεν είναι παράδοξο που εμείς αποτελούμε ξενιστές τους. Ο άνθρωπος διδάσκεται πως δεν είναι παρά ένας, έστω υψηλός, κρίκος μέσα στην αλυσίδα της ζωής. Ο "ορθολογισμός" που διδάσκει το αντίθετο, είναι παραλογισμός!
Του έδωσε τη μετάλλαξη, ώστε να έχει τη δυνατότητα ποικιλομορφίας και συνεπώς εξελικτικής προσαρμογής. Μαζί, ως παρελκόμενο, του έδωσε και τη γενετική ανωμαλία, αναγκαίο τίμημα που πληρώνουμε για την εξέλιξή μας.
Από την άλλη, του έδωσε ένα εξαιρετικό ανοσοποιητικό σύστημα, ικανό να καταπολεμήσει έναν τεράστιο αριθμό παθογόνων, αλλά και να διατηρήσει ισορροπία με τον ακόμη μεγαλύτερο αριθμό συμβιωτικών βακτηρίων που κουβαλά μέσα του. Του έδωσε και τεράστιες ικανότητες αυτοΐασης, για όσους έχουν την πίστη και τη θέληση να τις κινητοποιήσουν, για όσο δηλαδή το Θέλημα για ζωή, είναι ισχυρότερο από το Θέλημα για "μετάβαση".
Του έδωσε το θάνατο, ώστε ν' αναγεννάται κι έτσι να ξεπερνά την αναπόφευκτη φθορά της ύλης και την πανδαμάτορα Εντροπία του Σύμπαντος και να εξελίσσει τη νόησή του, γιατί το παρόν σύμπαν πιθανότατα περιέχει και άλλες διαστάσεις πέραν αυτής που βιώνουμε. Του έδωσε επίσης το θάνατο, ο οποίος ταυτίζεται με την έννοια της "Φυσικής Επιλογής", ώστε να εξελίσσεται, όχι ως άτομο αλλά ως ανθρωπότητα, συνεπώς να προσαρμόζεται καλύτερα στο περιβάλλον του κι έτσι ο άνθρωπος που υπάρχει σήμερα (εγώ ή εσείς) να είναι περισσότερο βιώσιμος και να ζει καλύτερα και περισσότερο από πριν.
Του έδωσε τον πόνο, ώστε να μάθει ν' αποφεύγει όσα είναι επικίνδυνα γι' αυτόν. Για παράδειγμα, όταν σε σπάνιες γενετικές ανωμαλίες, μωρά γεννιούνται χωρίς να έχουν την αίσθηση του πόνου, κατατρώγουν τα χείλη τους και τη γλώσσα τους, όπως και τα δάκτυλά τους, γι' αυτό τους αφαιρούν τα δόντια!!! Του έδωσε και τις ενδορφίνες, ως φυσικά αναλγητικά που εκκρίνονται στον εγκέφαλο σε περίπτωση ακραίου πόνου, σε σημείο που ο υπέρτατος πόνος ν' αποτελεί για κάποιους υπέρτατη ηδονή, ή τρόπο για μετακίνηση του "σημείου συναρμογής" κατά Καστανέντα.
Όλα εν σοφία εποίησε και τα παραπάνω αποτελούν πορίσματα της βιολογίας και όχι της θεολογίας, συνεπώς διακατέχονται από ορθολογισμό.
Ταυτόχρονα, του έδωσε τη Σκέψη και τη Συνείδηση, καθώς και το Αυτεξούσιο, ώστε να μπορεί να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να αμαρτήσει, ν' αναζητήσει τη Γνώση (κι όχι τις γνώσεις) και τελικά ν' αποφασίσει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει και τι όχι. Αν η Αλήθεια δινόταν "καθ' υποβολήν" δεν θα είχε καμία αξία, αφού έτσι θα καταργούσε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της, την Ελευθερία, συνεπώς θα αυτοκαταργήτο ως Αλήθεια.
Η έννοια της Αγάπης δεν είναι εύκολα κατανοητή στον παρόντα κόσμο. Ο άνθρωπος θεωρεί κάτι κακό, επειδή δεν έχει τη γνώση και τη συναίσθηση του απώτερου αποτελέσματος, ούτε μπορεί ν' αποδεχτεί το θάνατο, επειδή είναι εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμο του εγωισμού. Είμαστε αναπόσπαστα μέρη μιας συμπαντικής ενότητας με όλα τα πλάσματα ή τα αντικείμενα αυτού του κόσμου. Όσο διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από αυτά, υποφέρουμε πνευματικά και ο κόσμος υποφέρει μαζί με μας. Η έλλειψη φθοράς, ασθένειας, θανάτου και ψυχικής οδύνης θα προϋπέθετε ένα σύμπαν σταθερό, ακίνητο, χωρίς δυνατότητα εξέλιξης. Φαίνεται ότι το ανώτερο "Καλό", εμπεριέχει αναπόσπαστα την έννοια της Εξέλιξης ή αλλιώς "Προσαρμογής".
Πράγματι θαυμάσια η ερώτηση του Νωέως: Τι είναι "κακό", για τον "Θεό";;; Η παραπάνω απάντησή μου, κινείται σε αυτό το κλίμα.
Κατά τ' άλλα: Πιστεύω πως η ποίηση είναι πάνω από την επιστήμη, αφού ένα ποίημα δεν χάνει την αξία του για χιλιάδες χρόνια, ενώ ένα επιστημονικό πόρισμα έχει πεπερασμένη ζωή, μέχρι η επιστήμη ν' ανακαλύψει κάτι νέο και να το καταργήσει.
Τέλος, πιστεύω πως αν δεν δώσεις αγάπη, δεν μπορείς να πάρεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
18-03-08
16:32
Για ολα σχεδον τα ασχημα του κοσμου την ευθυνη τη φερει κατα τη γνωμη μου ο ανθρωπος.Ο Θεος μας χαρισε εναν επιγειο παραδεισο κι εμεις-λαοι και κυβερνωντες-παμε να τον καταντησουμε κολαση.Ο Θεος φταιει που σκοτωνουμε ο ενας τον αλλο;Ο Θεος φταιει για τους πολεμους;O Θεος φταιει που καιμε τα δαση;Που μολυνουμε τη γη,τις θαλασσες και τον αερα;
Μήπως φταίει ο Θεός που μας δημιούργησε έτσι; Μήπως επειδή έβαλε το πνεύμα ενός αγγέλου μέσα στο σώμα ενός πιθηκοειδούς κτήνους; Αν ο Θεός δεν ήθελε να πολεμάμε και ν' αρπάζουμε, θα έβαζε ψυχή στο σώμα ενός αμνού, αφού τα ζώα αυτά, δεν έχουν ανεπτυγμένο το ένστικτο της μάχης...Άλλη μια ανθρωπομορφική αντίληψη του Θεού, η οποία είναι πολύ δημοφιλής. Ο Θεός ευθύνεται μόνο για τα καλά που συμβαίνουν. Για τα κακά ευθύνεται ο Διάβολος ή ο άνθρωπος. Δεν βγάζει κανείς άκρη έτσι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.