Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
28-02-10
22:36
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν α-α-αταξίδευτο
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
[...]
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιός-ποιός-ποιός θα φαγωθεί
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
που ήταν α-α-αταξίδευτος
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
που ήταν α-α-αταξίδευτο
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
[...]
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιός-ποιός-ποιός θα φαγωθεί
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
που ήταν α-α-αταξίδευτος
ω-ε, ω-ε, ω-ε, ω-ε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
27-02-10
11:09
Για κάποιον περίεργο λόγο, δεν θα έμπαινα καθόλου σε δίλημμα. Δεν θα το σκεφτόμουν καν! Die you bastard!!
Τούτο το δίλημμα (κάποιος ετοιμάζεται να σκοτώσει τον αγαπημένο μας άνθρωπο, τον σκοτώνουμε; ) πάντως έχει νόημα για ανθρώπους που δηλώνουν πως είναι κατά της αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής ακόμα και στην περίπτωση αυτοάμυνας. Δηλαδής αν ήθελε να σκοτώσει εμένα και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τον σταματήσω πέραν του να τον σκοτώσω θα ήθελα να μπορούσα να του πω χάρισμά σου το τομάρι μου. Αν στη θέση μου όμως ήταν άλλος άνθρωπος κι εγώ παρατηρητής όμως;
Ενδεχομένως σε αυτό να οφείλονται φαινόμενα όπου μέρα μεσημέρι κάποιον ληστεύουν/ξυλοκοπούν κτλ και κανένας περαστικός δεν κάτι κάτι ή σε μία παραλία κάποιος πνίγεται και όλοι κάθονται κοιτούν απ' έξω ή κατ' επέκταση η ανοχή που δείχνουν οι άνθρωποι στην παράνοια ενός πολέμου (βλ. Γερμανούς στον ΒΠΠ π.χ.). Στην ερμηνεία τέτοιων φαινόμενων ακούγεται συχνά και η φράση διάχυση της ευθύνης. Δηλαδή η διάθεσή μας να αναλάβουμε προσωπικά ευθύνη για ό,τι συμβαίνει και να δράσουμε είναι αντιστρόφως ανάλογη των ανθρώπων που είναι και αυτοί μάρτυρες μιας σκηνής και άρα υποψήφιοι να επωμιστούν το βάρος της ευθύνης. Έτσι αν κάποιος πνίγεται και είμαστε μόνο εμείς τριγύρω θα τρέξουμε να τον σώσουμε. Αν όμως υπάρχουν άλλοι δέκα γύρω μας θα διστάσουμε, αν υπάρχουν άλλοι 100 ακόμα περισσότερο.Θα πρέπει να προσεχθεί, το γεγονός ότι μέσα μας βαρύνει περισσότερο το κατά πόσον θα εμπλακούμε προσωπικά, αναλαμβάνοντας μια ευθύνη, παρά η επιβίωση πέντε ανθρώπων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
26-02-10
15:35
Μα ή ο 1 θα σκοτωνόταν ή οι 5. Δε βρίσκω διαφορά στον 1 με τους 5. Μπορει αυτη η μια να ηταν εγκυος με 5δυμα. Αφου δε θα μπορουσα να σωσω κανεναν (δεν υπαρχουν πιθανοτητες οπως ειπατε) τοτε θα σκοτωνομουν εγω πρωτη κι επειτα μπορει οι 5, μπορει ο 1. Που τυψεις? Στον αλλο κοσμο? Κι εκει κυνηγανε? Τωρα αν την ωρα που επεφτα, εκανα τη κινηση να στριψω τιμονι ή οχι, δεν ξερω. Οπως μου βγαινε.
Δηλαδη, προτιμω να ''φυγω'' , παρα να πρεπει εγω να αποφασισω για την τυχη και τη ζωη 6 ανθρωπων. Δε σκεφτομαι τωρα αν ειναι ηθικο ή ανηθικο, αλλα κυριως η καθαρη συνειδηση ως το τελος για τους συνανθρωπους μου, να κανω αυτο που θεωρω σωστο. Τωρα, αν ειχαμε και κινητα στο τουνελ, θα τους τηλεφωνουσα να μου πουν τι προτιμουν, ξερω γω?
Θα μπορούσες να σώσεις ή τους 5 ή τον έναν, όχι όμως κανέναν ούτε κι όλους.
Χαχα, σε τέτοιου είδους κουίζ αυτή είναι συνήθως η πρώτη μου αντίδραση: "έι, ποια είμαι εγώ να αποφασίσω, εγώ δε σκοτώνω κανέναν, προτιμώ να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα από το να σκοτώσω, προτιμώ να με σκοτώσουν από το να σκοτώσω κτλ". Αυτό το Υπερεγώ θα μας φάει
Είναι κάποιος που ετοιμάζεται να πατήσει τη σκανδάλη και να σκοτώσει τον αγαπημένο σου άνθρωπο. Εσύ κρατάς ένα όπλο και μπορείς να τον σταματήσεις μονάχα σκοτώνοντάς τον. Τι κάνεις;
Πάντως είναι κατιτίς που παρατηρείται και στη φύση, όταν είσαι μεταξύ δύο επιλογών και σε ταλανίζουν και αμφιταλαντεύεσαι στο τέλος είναι πολύ πιθανό να κάνεις κάτι άλλο άσχετο από αυτά τα δύο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
25-02-10
23:26
Πού θα ήξερες όμως εάν έστω κι ένας από τους ενήλικες τους οποίους θα θυσίαζες για χάρη της επιβίωσης του παιδιού, δεν ήταν ο ίδιος πατέρας 5 παιδιών, τα οποία άμα το θάνατό του θα μένανε στο δρόμο και θα ζητιάνευαν στα φανάρια, αφού πχ η μητέρα ήταν ανίκανη για εργασία ή επρόκειτο για μια ιδιαίτερα φτωχή οικογένεια;
Γι' αυτό μίλησα για ηλικιωμένους και όχι για ενήλικες απλώς. Στο αυθεντικό παράδειγμα έχουμε μία πεντάδα εργατών, οι οποίοι προφανώς θα είναι νέοι έως μεσήλικες με πολλούς δεσμούς εξάρτησης να συγκλίνουν στα πρόσωπά τους, κάτι το οποίο δε συμβαίνει μάλλον σε ανθρώπους 75+ ξέρω 'γω (γι' αυτό θα έσωζα αυτούς αλλά όχι τους ηλικιωμένους). Βεβαίως ελλείψει εξειδικευμένων πληροφοριών δεν μπορούμε παρά να υποθέτουμε βασισμένοι στη στατιστική των κοινών τόπων, πράγμα που θα μπορούσε μεν να αποδειχθεί επισφαλές αλλά δεν παύει να είναι το μοναδικό βοήθημα.
Μήπως όμως η υποκειμενική αντίληψη του χαμού ενός παιδιού δε συνάδει με τις "αντικειμενικές" (μετρήσιμες αν θέλεις, δε μου αρέσει η έννοια της αντικειμενικότητας) επιπτώσεις της απώλειάς του; Οι άνθρωποι τείνουν να δίνουν μεγάλη σημασία στους νεαρούς απογόνους (κάτι που θα μπορούσε να έχει εξελικτικές βάσεις, βλέπε εγωιστικό γονίδιο και τα συναφή) αλλά και στην έννοια του "εν δυνάμει" (εξ ου και οι ενδοιασμοί για την έκτρωση ή κατ' επέκταση το πόσο πολύ μας απασχολεί στη ζωή μας αυτό το περιβόητο τι ΚΙ ΑΝ). Αυτά ίσως αιτιολογούν την οδύνη μα σε ένα άλλο πιο ορθολογικό επίπεδο το κόστος δε θα είναι μεγαλύτερο αν εκλείψει ένας 35άρης που έχει σαφώς περισσότερους αμφίροπους δεσμούς εξάρτησης (ευρύτερος και στενότερος κοινωνικός κύκλος, οικογένεια, εργασία/καριέρα κτλ) από έναν 8χρονο π.χ.;Προσωπικά, θα επέλεγα χωρίς δισταγμό να σώσω το παιδί κι όχι τους ενήλικες, για έναν απλό λόγο: Έχω πάει σε πολλές κηδείες μεγάλων και (ευτυχώς) μόνο σε μία κηδεία μικρού παιδιού. Ο πόνος και ο σπαραγμός που αντίκρυσα στη δεύτερη περίπτωση ήταν μεγαλύτερος ακόμη και από το άθροισμα εκείνων που αντίκρυσα στην πρώτη. Κατά συνέπεια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι σώζοντας το παιδί, θα ακολουθούσα και πάλι την αρχή του Ωφελιμισμού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Obscura
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Obscura αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,515 μηνύματα.
25-02-10
21:17
Αν οι συγκυρίες με έφερναν σε θέση τέτοια που θα εξαναγκαζόμουν να αφαιρέσω ανθρώπινη ζωή και η μοναδική μου επιλογή θα έγκειτο στο ποια να θυσιάσω, νομίζω θα δρούσα βάσει της αρχής του μέγιστου καλού για το μέγιστο αριθμό ανθρώπων. Με δεδομένο ότι όλες οι ανθρώπινες ζωές είναι ίσες θα έπρεπε να σκεφτώ όχι τους ανθρώπους καθαυτούς όσο τον αντίκτυπο που θα έχει ο θάνατός τους σε αυτούς που μένουν πίσω. Με αυτή τη λογική το προφανές είναι να επέλεγα να σώσω τους πέντε από τον έναν ακόμα και αν αυτός ο ένας ήταν παιδί.
Το παιδί όμως, νομίζω ότι θα ήταν πιο συνετό να το έσωζα έναντι μιας πεντάδας ηλικιωμένων, σκεπτόμενη πως ο κύκλος τους έχει φτάσει στο τέλος του, ο θάνατός τους από φυσικά αίτια είναι λίγο πολύ αναμενόμενος και δε διαδραματίζουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στο περιβάλλον τους μιας και πιθανότατα οι εξαρτήσεις άλλων ανθρώπων από αυτούς (οικονομικές, ψυχολογικές κτλ) έχουν αρχίσει να περιορίζονται.
Αν ήταν ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στην παράκαμψη θα όφειλα να τηρήσω τη λογική του πρώτου σεναρίου και να τον θυσιάσω. Θα εκλογίκευα την κατάσταση φτιάχνοντας μια ωραία μυθολογία, ότι δηλαδή οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ούτως ώστε να πεθάνει και ότι αν δεν εμπλεκόταν τη στιγμή εκείνη στο παρανοϊκό αυτό σενάριο, την ίδια στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν να κατέρρεε το σπίτι του ή να σκοτωνόταν σε αυτοκινητιστικό. Το να τον έσωζα θα ήταν πράξη εγωιστική σε πολύ μεγάλο βαθμό αφού ουσιαστικά θα ήθελα να αποφύγω την επίπτωση του θανάτου του πάνω μου και ενδεχομένως εκ των υστέρων να με κατέκρινε και ο ίδιος για την επιλογή μου.
Αν ήταν στην παράκαμψη κάποιος μεγάλος καλλιτέχνης/επιστήμονας/πολιτικός κτλ τι θα κάνατε;
Το παιδί όμως, νομίζω ότι θα ήταν πιο συνετό να το έσωζα έναντι μιας πεντάδας ηλικιωμένων, σκεπτόμενη πως ο κύκλος τους έχει φτάσει στο τέλος του, ο θάνατός τους από φυσικά αίτια είναι λίγο πολύ αναμενόμενος και δε διαδραματίζουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στο περιβάλλον τους μιας και πιθανότατα οι εξαρτήσεις άλλων ανθρώπων από αυτούς (οικονομικές, ψυχολογικές κτλ) έχουν αρχίσει να περιορίζονται.
Αν ήταν ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στην παράκαμψη θα όφειλα να τηρήσω τη λογική του πρώτου σεναρίου και να τον θυσιάσω. Θα εκλογίκευα την κατάσταση φτιάχνοντας μια ωραία μυθολογία, ότι δηλαδή οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ούτως ώστε να πεθάνει και ότι αν δεν εμπλεκόταν τη στιγμή εκείνη στο παρανοϊκό αυτό σενάριο, την ίδια στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν να κατέρρεε το σπίτι του ή να σκοτωνόταν σε αυτοκινητιστικό. Το να τον έσωζα θα ήταν πράξη εγωιστική σε πολύ μεγάλο βαθμό αφού ουσιαστικά θα ήθελα να αποφύγω την επίπτωση του θανάτου του πάνω μου και ενδεχομένως εκ των υστέρων να με κατέκρινε και ο ίδιος για την επιλογή μου.
Αν ήταν στην παράκαμψη κάποιος μεγάλος καλλιτέχνης/επιστήμονας/πολιτικός κτλ τι θα κάνατε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.