Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
07-03-11
21:44
Το ερώτημα είναι, την εποχή που μιλάμε (όχι πως είναι καλύτερα τώρα, αλλά λέμε...) πού κατέληγαν άραγε τα παιδιά;
εδώ λέει
αλλά δεν ξέρω πόσο αξιόπιστο είναι το site...Κάπου είχα ακούσει (όταν πρωτοξεκίνησε η σειρά) ότι τα έπαιρναν εύπορες οικογένειες που δυσκολεύονταν να τεκνοποιήσουν και τα παρουσίαζαν ως δικά τους (αλλά ούτε αυτό το βρίσκω κάπου και ούτε που θυμάμαι από που το είχα ακούσει)<...>έκαναν υγιή παιδιά τα οποία μεταφέρονταν και μεγάλωναν σε καλύτερες συνθήκες στο βρεφονηπιακό τμήμα του Λεπροκομείου της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
02-03-11
16:14
Αν ήμουν η μάνα θα επιχείρούσα να το κρατήσω με οποίο μέσο.-Στην τηλεοπτική σειρά "Το Νησί" έχει προκύψει το εξής δίλημμα:
Ένα ζευγάρι με λέπρα, που έχει μεταφερθεί στη Σπιναλόγκα, αποκτά στο νησί ένα μωρό. Ο νόμος ορίζει, πως αν το παιδί είναι καλά στην υγεία του, πρέπει να φύγει από το νησί. Η μητέρα του όμως δεν θέλει να το αποχωριστεί. Επιλέγει να το κρατήσει κοντά της και με τη βοήθεια ενός εκ των γιατρών, δημιουργούν πλαστά χαρτιά. Λίγο αργότερα, ο δεύτερος γιατρός ανακαλύπτει την απάτη.
Αν ήσασταν στη θέση της μητέρας τι θα κάνατε;
Θα κρατούσατε το παιδί μαζί σας, ή θα το αφήνατε να φύγει και να ζήσει ανάμεσα σε υγιείς ανθρώπους;
Αν ήσασταν στη θέση των γιατρών;
Θα υποχρεώνατε τη μάνα να αποχωριστεί το παιδί της, ή θα κάνατε τα στραβά μάτια;
Θα έπρεπε να είμαι πραγματικά πολύ άρρωστη (==ανίκανη να το μεγαλώσω) για να το παραδώσω σε ίδρυμα/για υιοθεσία.
Χρειάζεται αιτιολόγηση άραγε αυτό? Δεν ξέρω, ποιά μάνα θα δεχόταν να αποχωριστεί το παιδί της???
Αν ήμουν ο γιατρός της υπόθεσης όμως θα τηρούσα τους κανόνες (ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με τα όσα ήξεραν εκείνη την εποχή το να μείνει ο υγιής μαζι με τους αρρωστους - από μια μεταδοτική και θανατηφόρα (σύμφωνα με τα όσα ήξεραν τότε) ασθένεια- ισοδυναμούσε με "θανατική καταδίκη"). Επομένως, ΔΕΝ θα μπορούσα να "κάνω τα στραβά μάτια" και ναι, θα υποχρέωνα τη μάνα να αποχωριστεί το παιδί της, για να προσπαθήσω να αποτρέψω τη θανατική καταδίκη του παιδιού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
27-02-10
15:59
Για το δίλημμα της Neraidas. ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να σκοτώσω άνθρωπο και για όλο το χρυσάφι του κόσμου. [παρόλο που θα έβρισκα τι να το κάνω ]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
25-02-10
21:07
εξαρτάται.
Αν οι εργάτες μου ήταν άγνωστοι (και οι 5 και ο 1), 5>1 το λιγότερο κακό είναι το καλύτερο, άρα θα έστριβα στη βοηθητική. Ούτως ή άλλως αν σκότωνα άνθρωπο [έστω και χωρίς να έχω επιλογή] δεν θα συνερχόμουν ποτέ από το σοκ, τουλάχιστον ας θρηνούσαν το δυνατό λιγότεροι άνθρωποι.
ΟΜΩΣ, αν είτε στους 5 είτε στον 1 υπήρχε δικός μου άνθρωπος (κι όταν λέω δικός μου εννοώ, γονείς, αδερφή και στο μέλλον παιδί(α) και άντρας--αν και εφόσον) τότε θα έκανα τα πάντα ώστε να ΜΗΝ πάω εκεί που είναι αυτός. Δεν ξερω να δικαιολογήσω ακριβώς γιατί, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσα [ειδικά στην περίπτωση 'παιδί'] να σκεφτώ τίποτα περισσότερο από το "πρέπει να προστατέψω το δικό μου άνθρωπο με όποιο κόστος". Η λογική θα υπαγόρευε να πάω εκεί που θα είχα τα λιγότερα θύματα, στη θέα όμως ενός γνώριμου προσώπου δεν ξέρω κατά πόσο τα αντανακλαστικά μου [και η καρδιά μου] θα μπορούσαν να λειτουργήσουν έτσι.
Αν οι εργάτες μου ήταν άγνωστοι (και οι 5 και ο 1), 5>1 το λιγότερο κακό είναι το καλύτερο, άρα θα έστριβα στη βοηθητική. Ούτως ή άλλως αν σκότωνα άνθρωπο [έστω και χωρίς να έχω επιλογή] δεν θα συνερχόμουν ποτέ από το σοκ, τουλάχιστον ας θρηνούσαν το δυνατό λιγότεροι άνθρωποι.
ΟΜΩΣ, αν είτε στους 5 είτε στον 1 υπήρχε δικός μου άνθρωπος (κι όταν λέω δικός μου εννοώ, γονείς, αδερφή και στο μέλλον παιδί(α) και άντρας--αν και εφόσον) τότε θα έκανα τα πάντα ώστε να ΜΗΝ πάω εκεί που είναι αυτός. Δεν ξερω να δικαιολογήσω ακριβώς γιατί, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσα [ειδικά στην περίπτωση 'παιδί'] να σκεφτώ τίποτα περισσότερο από το "πρέπει να προστατέψω το δικό μου άνθρωπο με όποιο κόστος". Η λογική θα υπαγόρευε να πάω εκεί που θα είχα τα λιγότερα θύματα, στη θέα όμως ενός γνώριμου προσώπου δεν ξέρω κατά πόσο τα αντανακλαστικά μου [και η καρδιά μου] θα μπορούσαν να λειτουργήσουν έτσι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.