02-11-17
10:22
Άννα μου θύμισες λοιπόν πριν κάποια χρόνια, ήμουν λίγο πιο μικρή από σένα, σε ένα φόρουμ σαν αυτό έλεγα κι εγώ τις απόψεις μου για τον ιδανικό άντρα που περίμενα να γνωρίσω και δεν έριχνα καθόλου νερό στο κρασί μου στις απαιτήσεις μου. Κι έλεγα, πρέπει να έχει αυτό, εκείνο, το άλλο, να κάνει αυτό, να μην κάνει το άλλο κλπ και ήμουν τόσο ανεβασμένη στο καλάμι μου που δεν έβλεπα καν τη γη. Και ήταν μια κοπέλα φρεσκοπαντρεμένη και μεγαλύτερή μου και μου λέει "καλά, εσύ ωραία τα λες, αλλά όταν γνωρίσεις αυτόν που θα ερωτευτείς, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΝΑ ΞΥΡΙΣΕΙΣ!". Τότε μού είχε κάνει εντύπωση και έλεγα, σιγά που θα αλλάξω εγώ τις απαιτήσεις μου για έναν άντρα, να αλλάξει αυτός για μένα! Ήρθε όμως η ώρα που γνώρισα κάποιον που άξιζε μέχρι τελευταίας πένας που λένε και ήρθα κι εγώ και άλλαξα, και συμβιβάστηκα, και άλλαξα αντιλήψεις, και διόρθωσα συμπεριφορές και άλλα και άλλα. Γιατί αυτό που δε μας λένε οι μεγάλοι όταν είμαστε μικροί είναι οτι ο γάμος είναι πρωτίστως ένας συμβιβασμός. Αξίζει όμως γιατί σού δίνει τόσα καλά. Μπορεί τώρα εσύ να λες "μα τι λέτε τώρα; εγώ, ποτέ!" αλλά εδώ είσαι κι εδώ είμαι. Αν δεν αποφασίσεις να συμβιβαστείς σε κάποια πράγματα, χωριό δεν θα κάνεις με κανέναν και στο υπογράφω. Καλή τύχη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-10-17
20:45
Άννα τα βλέπεις λίγο απαισιόδοξα και μαύρα - άσπρα τα πράγματα και σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ το κάνω αυτό σε πολλά θέματα. Απλά σου λέω οτι η κάθε κατάσταση και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικοί οπότε δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε τα πάντα και να περιμένουμε όλες οι περιπτώσεις να έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Αν γινόταν αυτό θα είχαμε νόμους και θεραπείες για τις ανθρώπινες σχέσεις τύπου "σε απάτησε; κάνε αυτό, έφυγες" "σου είπε ψέματα; κάνε αυτό, τέλος" κλπ. Δεν υπάρχουν στάνταρ. Όπως εσύ θα μου πεις 5 ιστορίες χωρισμένων ανθρώπων που ΔΕΝ έφτιαξαν τη ζωή τους εγώ θα σου πω άλλες 5 που τις έφτιαξαν και καταλήγουμε στο μηδέν. Συμφωνώ οτι πρέπει να είμαστε 1000% σίγουροι πριν παντρευτούμε και κάνουμε παιδιά ΑΛΛΑ καμιά φορά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει (κι όταν λέω Θεός δεν εννοώ με τη στενή έννοια της λέξης). Εννοώ οτι όσο κι αν σχεδιάσεις κάποια πράγματα και νομίζεις οτι είναι όλα λυμένα κάτι μπορεί να γίνει και να έρθουν όλα τούμπα. Εγώ πια σε αυτή την (ώριμη) ηλικία (έτοιμη να πέσω! ) έχω να πω οτι καλά τα σχέδια αλλά ας αφεθούμε και λίγο. Δεν είναι κακό να κάνουμε και λάθη. Δεν είναι τρομερό να πούμε "φτου γαμώτο, πάμε πάλι από την αρχή". Με μπούσουλα και κανόνες η ευτυχία θα είναι ετοιμόρροπη πιστεύω, θα θέλει συνέχεια στηρίγματα για να αντέξει. Εγώ θα σου πρότεινα, άσε τους κανόνες και αφέσου. Κι αν δε σου βγουν όλα τέλεια δεν τρέχει και τίποτα. Υπάρχει πάντα η επόμενη φορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-03-10
11:05
απλώς σου θέτουν καινούργια θέματα προς λύση. Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής που ξεκινάτε να ζήσετε οι δυό σας. Πάντα θα υπάρχουνε θέματα προς λύση και αυτά δεν θα έχουν να κάνουν με τα αισθήματα του ζευγαριού.
Εγώ πάντως τα προβλήματα σχετικά με τα παιδιά τα βάζω πάνω από όλα. Δεν είναι "ένα ακόμα πρόβλημα". Είναι ΤΟ πρόβλημα.
Δηλαδη του χωρισμενου η καλυτερη επιλογη ειναι να μεινει μονος του, επειδη υπαρχει η πιθανοτητα, αναλογα με την περιπτωση βεβαια, να υπαρξουν δυσκολιες σχετικα με την αποδοχη του τριτου προσωπου απο το παιδι?
Όχι να μείνει μόνος του, αλλά καλύτερα να μην εμπλέκει συναισθηματικά το παιδί με κάθε του δεσμό. Εκτός αν αυτός ο δεσμός καταλήξει σε γάμο, τότε αναγκαστικά θα το εμπλέξει. Που και τότε υπάρχουν πολλά ρίσκα. Δε βγήκαν τυχαία οι απόψεις για τις μητριές και τους πατριούς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-03-10
10:34
Διοτι υπαρχουν τα συναισθηματα και η προσωπικη ισορροπια, εκτος απο την τετραγωνη λογικη ρε συ Himela...
Και εφοσον αυτες οι δυσκολιες ειναι αντιμετωπισιμες, αξιζει κανεις να δοκιμασει. Ακομα κι εαν τελικα δεν αντεξει η οποια σχεση λογω αυτων ή καποιων αλλων δυσκολιων, τουλαχιστον εχει γινει η προσπαθεια. Εαν δε δοκιμασεις, δεν μπορεις να γνωριζεις εκ των προτερων μετα βεβαιοτητος τι επροκειτο να συμβει.
Ναι συμφωνώ. Αλλά σκέψου οτι σε ένα γάμο θα προκύψουν και παιδιά. Και για τα παιδιά του ο καθένας είναι υποχρεωμένος να κάνει τη βέλτιστη επιλογή κι όχι να ρισκάρει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-03-10
10:19
Γιατί δεν διαλέγεις ποιόν θα παντρευτείς με τον βαθμό ευκολίας αλλά με τον βαθμό του έρωτα και της αγάπης.
Αυτό δεν είναι ο γάμος? Μια δήλωση ότι με ΑΥΤΟΝ θέλω να περάσω την ζωή μου.
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που φαίνεται από την αρχή οτι ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγαλύτερος από το κανονικό. Πχ σε σχέση από απόσταση, με κάποιον που έχει κάποιο μεγάλο κουσούρι στο χαρακτήρα του (πχ τσιγγούνης, υπερβολικά ζηλιάρης, εγωιστής, μαμάκιας κλπ), κάποιον αλλόθρησκο ή αλλοδαπό και τόσα άλλα που δε μου έρχονται τώρα. Εφόσον τα ξέρω αυτά από την αρχή θεωρώ οτι είναι πιο λογικό να μην "αφεθώ" να τον κάνω τον άνθρωπο της ζωής μου.
Βέβαια δεν είναι ο έρωτας παιδί της λογικής. Αλλά σε μια απόφαση για γάμο, νομίζω οτι κι η λογική πρέπει να έχει κάποια άποψη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-03-10
10:05
Ωστόσο πιστεύω ότι σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν κάποιου είδους δυσκολίες, οπότε εφόσον υπάρχει αγάπη, τελικά όλα αντιμετωπίζονται με κάποιον τρόπο κι ας μην ξεχνάμε ότι ο χρόνος είναι παδαμάτωρ...
Εφόσον λοιπόν υπάρχουν δυσκολίες, γιατί να προσθέτουμε παραπάνω;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.