Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-03-10
21:05
Ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να προσέξει εδώ, ότι αυτού του είδους τα ηθικά συστήματα έχουν ήδη δοκιμαστεί και κυριαρχήσει στις μέρες μας, αποτελώντας μάλιστα το ηθικό υπόβαθρο του σύγχρονου φιλελεύθερου καπιταλισμού. Στη σημερινή συγκυρία, τη θέση του Υπερανθρώπου μπορούν κάλλιστα να καταλάβουν τα Golden boys των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κλπ. Εντούτοις, η κυριαρχία αυτού του τύπου της ηθικής, έχει αποδειχτεί ότι καταλήγει σε απανθρωπιά, πείνα, εκμετάλλευση και δυστυχία για το 99% των ανθρώπων, των αδύναμων, των οποίων η εξαφάνιση δεν έχει ακόμη επιλεγεί, απλώς επειδή κάθε κυρίαρχος έχει ανάγκη από πλήθη να εξουσιάζει κι επειδή, όπως προέβλεψε ο Μαρξ, ο καπιταλισμός μπορεί να παράγει χρήμα μόνο από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας (στις μέρες μας και από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης πίστης) κι όχι από την εκμετάλλευση των μηχανών.Αρχική Δημοσίευση από Δεσμώτης:Η ενεργητικότητα, η ανάγκη για ικανοποίηση των ενστίκτων, η βούληση για κυριαρχία
και φυσική ελευθερία αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά του δούλου όπως το φόβο,
τον οίκτο, την ελεημοσύνη. Αφού ο φιλόσοφος είναι υποστηριχτής της δύναμης για
βούληση και της κατάφασης της ζωής, δίνει στον υπεράνθρωπο τη μορφή ενός
υπέρτερου πλάσματος με υπερφυσικές διαστάσεις, που ενδιαφέρεται για την κυριαρχία
και την επιβολή του στη φύση.
Έχεις χρησιμοποιήσει τόσες φορές τη λέξη "σωστό", που με κάνεις κι αναρωτιέμαι: Με ποιον ακριβώς τρόπο μπορεί να οριστεί ή έστω να προσεγγιστεί τι είναι σωστό και τι όχι, ειδικά όταν αποκλείεις τη γνώμη των πολλών από έναν τέτοιον ορισμό;Πιστεύω ότι ηθική είναι η εσωτερική σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα όπου αυτός ανακαλύπτει μόνος του,με δική του προσπάθεια μέσα από τον εαυτό του το σωστό τρόπο με τον οποίο θα σκεφθεί,θα μιλήσει,θα συμπεριφερθεί και θα πράξει.Ο σωστός τρόπος πράξης ενός ανθρώπου είναι το αποτέλεσμα της πορείας σε όλη του τη ζωή ανακάλυψης αυτογνωσίας η οποία τον βοηθά να γνωρίζει πώς να ενεργεί.Όταν ο άνθρωπος πράττει με αυτογνωσία πράττει και συμπεριφέρεται σωστά.Με αυτή την έννοια εννοώ το να αντιλαμβάνεται κάποιος τα πράγματα και να συμπεριφέρεται σωστά.Όχι να πράττει σύμφωνα με τις αναμονές και επιθυμίες των άλλων οι οποίες θεωρούνται σωστές και το να υπακούει σε αυτές να θεωρείται σωστό.
Εδώ λοιπόν φαίνεται να ορίζεις το ηθικώς ορθό με βάση την ωφέλεια την οποία μας επιδαψιλεύει η κάθε πράξη μας. Ωστόσο, τι θα συμβεί, εφόσον το προσωπικό μου καλό προϋποθέτει το κακό για πλήθος ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο για την πλειοψηφία αυτών; Είναι ηθική αυτή που επικεντρώνεται και αιτιολογείται περιστρεφόμενη γύρω από τον στέρεο άξονα του Εγώ μας; Μήπως αυτό καλείται self-righteousness η οποία θεωρείται ως μέγιστη υποκρισία και ανηθικότητα;[...] με το να οικοδομήσουμε εμείς το χαρακτήρα μας μέσα από τις εσωτερικές μας δυνάμεις.Εκεί θα βρούμε το σωστό,το καλό,το ωφέλιμο για εμάς.Η επιλογές μας μας ωφελούν ή μας βλάπτουν και άρα είναι καλές ή κακές δηλαδή σωστές ή λανθασμένες και εξαρτάται από τη δική μας επιθυμία και το ψάξιμο,τον αγώνα και την προσπάθεια να το βρούμε και όχι από το τι ορίζουν και ανυψώνουν οι άλλοι ως σωστό και λάθος.
Δηλαδή, τι πραγματικά σημαίνει; Εάν ορίζουμε τη σημασία της ηθικής με όρους ηθικής, τούτοι οι όροι ηθικής βάσει ποιων όρων θα περιγράφονται; Πώς θα ξεχωρίσουμε, μέσα σ' αυτό που οι άλλοι μας παρουσιάζουν ως ηθική, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Βάσει εκείνου που μας είναι προσωπικά αρεστό;Είναι ανάγκη να ταυτίζουμε τη λέξη ηθική με αυτό που πραγματικά σημαίνει.Χρειάζεται να της δίνουμε τη σημασία που αυτή αληθινά,με όρους ηθικής έχει.Και να κατακρίνουμε τα ψέματα που μας παρουσιάζουν οι άλλοι σαν ηθική.
Η παραπάνω φράση μου θυμίζει κυκλικό επιχείρημα δίκην ουροβόρου όφεος.
Κι όμως, συχνότατα η ηθική αντιστρατεύεται την αγάπη. Ένα παράδειγμα μπορεί κανείς να δει στη συζήτηση που προέκυψε μετά τη δημοσίευση του πρώτου μας ηθικού διλήμματος, από τις παραδόσεις του Χάρβαρντ (θα ήταν ενδιαφέρον, μιας και ενδιαφέρεσαι αλλά και θεωρητικολογείς επί του ζητήματος της ηθικής, να βλέπαμε τη δική σου άποψη επί του πρακτέου, σε περιπτώσεις ηθικών διλημμάτων). Άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας γονιός που βάζει δεύτερη την αγάπη του για το παιδί του και το εκδιώκει απ' το σπίτι, λόγω ηθικού του ολισθήματος. Πολύ δε περισσότερο όταν η ηθική μας προστάζει να καταδώσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο ή συγγενή, στις αρχές λόγω κάποιας παρανομίας του. Τέλος, η ηθική μπορεί να μας οδηγήσει -κι είναι συνηθέστατο κάτι τέτοιο- στο να διακόψουμε την ερωτική μας σχέση με κάποιον που πιθανώς θ' αγαπούμε για όλη μας τη ζωή, επειδή παρέβη τις ηθικές προϋποθέσεις διατήρησης της σχέσης αυτής (όπως βλέπουμε η ηθική διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, ασχέτως συναισθήματος, δίκην συμβατικής υποχρέωσης).Η ηθική αποδεικνύει την αγάπη προς τον άλλο.
Δυστυχώς αγαπητή μου, παρά την έκταση του κειμένου σου και τις ολοφάνερα καλές σου προθέσεις, η ανάγνωσή του με μπέρδεψε περισσότερο, παρά με διαφώτισε, με όλον το σεβασμό. Προσδοκώ ευκρινέστερες απαντήσεις, αν και η έννοια της ηθικής δεν είναι από τη φύση της ευκρινής και φοβάμαι ότι κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ειλικρίνεια και σαφήνεια γι' αυτήν...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
24-03-10
20:42
Το πιο συνηθισμένο σφάλμα της υπόθεσης αυτών που τα ορίζουν έτσι
είναι ότι παραδέχονται πως υπάρχει κάποια συναίνεση των λαών, ή τουλάχιστον των εξημερωμένων λαών,
σχετικά μ'ορισμένες αρχές της ηθικής (ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΔΕΧΕΣΑΙ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ? ΑΡΑ ΗΘΙΚΟΣ)
κι ύστερα συνάγουν απ'αυτό πως οι αρχές αυτές
είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ και για σενα και για μένα
ή αντίστροφα, αφού καταλάβουν την αλήθεια ότι οι ηθικές αξιολογήσεις
είναι κατ'ανάγκη διαφορετικές στους διάφορους λαούς, συνάγουν ύστερα απ'αυτό
πως καμιά ηθική δεν είναι υποχρεωτική.
Και τα δύο συμπεράσματα είναι εξίσου παιδαριώδη.
Το ποιο είναι το σφάλμα στην πρώτη περίπτωση, το καταλαβαίνω. Στη δεύτερη περίπτωση όμως, γιατί είναι λάθος το συμπέρασμα;
Επίσης, πως είναι δυνατόν να είναι και τα δύο συμπεράσματα εξίσου παιδαριώδη; Η ηθική είναι ή δεν είναι υποχρεωτική, ποια άλλη οδός υπάρχει;
Απορίες, χωρίς να έχω τις απαντήσεις, απλά με ζαλίζουν λίγο τα θεωρητικά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.