Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
26-03-10
23:05
Επίσης, πως είναι δυνατόν να είναι και τα δύο συμπεράσματα εξίσου παιδαριώδη; Η ηθική είναι ή δεν είναι υποχρεωτική, ποια άλλη οδός υπάρχει;
Είναι παιδαριώδη στη βάση του επανακαθορισμού από τον Νίτσε
και στο ότι αποδεικνύουμε την ορθότητα ( = το ήθος ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, την ιστορία, τις ιδιομορφίες της ανάπτυξης της, τους κατοίκους της, τα πιστεύω τους) καταλήγοντας στο ότι είναι αναγκαία μια ηθική απλώς όχι αυτή που μας πιπιλάνε.
Πόσο δίκιο έχεις να νιώθεις εξάντληση από τα θεωρητικά σχήματα...
Οι αποδείξεις κουράζουν την αλήθεια, που 'λεγε κι ο Αξελός (αν θυμάμαι καλά).
Κι επειδή μιλάμε ακαθόριστα για την ηθική του κυρ Νίτσε,
κάτσε να τη θέσουμε επι τάπητος:
Όπως αναφέρει ο Νίτσε στην πρώτη πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής
οι μέχρι της δικής του εποχής θεωρίες χαρακτηρίζονταν από την ηθική του κυρίου και
την ηθική του δούλου. Ο φιλόσοφος δείχνει μεγαλύερη εμπιστοσύνη στην ηθική των
κυρίων επειδή στηρίζεται στη βούληση για δύναμη. Όμως η ηθική αυτή δεν αποτελεί το πρότυπο ηθικής έκφρασης αλλά το στάδιο εκείνο πριν την έλευση του υπερανθρώπου.
Ο υπεράνθρωπος λοιπόν αποτελεί το ιδανικό τύπο ηθικής συμπεριφοράς. Έχει
προηγηθεί ο θάνατος του Θεού και του ανθρώπου που συμβολίζει την αδυναμία του
Χριστιανισμού να αποτελέσει και στο μέλλον τη βάση των ηθικών θεωριών. Η ιδέα του
υπερανθρώπου, όπως παρουσιάζεται στο Ζαρατούστρα, έρχεται να
αντικαταστήσει την ηθική παράδοση και να θεμελιώσει νέο σύστημα αξιών.
Αποτελεί το διανοητικό εκείνο κατασκεύασμα που θα συντελέσει στην υπέρβαση της
σημερινής πραγματικότητας του μηδενισμού, της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.
Η ενεργητικότητα, η ανάγκη για ικανοποίηση των ενστίκτων, η βούληση για κυριαρχία
και φυσική ελευθερία αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά του δούλου όπως το φόβο,
τον οίκτο, την ελεημοσύνη. Αφού ο φιλόσοφος είναι υποστηριχτής της δύναμης για
βούληση και της κατάφασης της ζωής, δίνει στον υπεράνθρωπο τη μορφή ενός
υπέρτερου πλάσματος με υπερφυσικές διαστάσεις, που ενδιαφέρεται για την κυριαρχία
και την επιβολή του στη φύση.
Η ιδέα του υπερανθρώπου ενσαρκώνει την επιθυμία του φιλοσόφου να
επαναπροσδιορίσει τις ηθικές αξίες, να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες ηθικές θεωρίες
με ένα νέο κώδικα συμπεριφοράς και όχι να υποστηρίξει την κατάργηση κάθε ηθικού
αξιώματος. Με την ιδέα αυτή ο άνθρωπος από όργανο του χρέους της χριστιανικής
πίστης μετατρέπεται σε απελευθερωμένο πνεύμα της θέλησης. Στη δεύτερη πραγματεία
της Γενεαλογίας της Ηθικής αναφέρεται στην έλευση του υπερανθρώπου που θα
οδηγήσει τον άνθρωπο στην επανασύνδεση με τη φύση του. Προαναγγέλει την
εμφάνιση του που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από τη θλιβερή πραγματικότητα, την
οποία τώρα βιώνει. Αυτή η έλευση συμβολίζει την απελευθέρωση του ανθρώπινου
γένους από τα δεσμά της ηθικής του δούλου που τον έκανε να περιφρονήσει τις φυσικές
κλίσεις του και να ενωθούν με την άσχημη συνείδηση. Αποτελεί την έξοδο από το
μηδενισμό, στον οποίο έχουν παρασύρει τον άνθρωπο οι θεωρίες εκείνες που
διακατέχονται από το χριστιανικό πνεύμα. Ο υπεράνθρωπος θα δώσει νέα αξία στη ζωή
του ελευθερώνοντας τη θέλησή του.
".... αυτός που θα ελευθερώσει ξανά τη θέληση
και που θα δώσει ξανά στη γη τον σκοπό τηςκαι στον άνθρωπο την ελπίδα του, αυτός ο
Αντίχριστος και ο αντιμηδενιστής, αυτός ο νικητής του Θεού και του μηδενός -πρέπει
να'ρθει μια μέρα".
Θα θριαμβεύσει με τον θάνατο του Θεού.
Βέβαια ένα ελάττωμα ήταν πως δε δίνει μια καθαρή εικόνα στην έννοια του υπερανθρώπου.
Δεν παρουσιάζει εκείνες τις ηθικές αξίες και το συγκεκριμένο είδος δικαίου που σκοπεύει να
ακολουθήσει ο υπεράνθρωπος για να δώσει νέα πνοή στην ηθική φ ιλοσοφία και να την
απαλλάξει από τις δεσμεύσεις της παράδοσης...
και ένα δεύτερο (βασικό ελάττωμα) ήταν ότι με τη θεωρία του υπερνθρώπου δε ταυτίστηκε
ο βίος και η πολιτεία του Νίτσε.
Κι ως γνωστόν αν δε στηρίζεις τα λόγια σου με τη ζωή σου,
ξέρεις τι φταίει..και πολύ καλά...
Δεν σε σώζει η επίκληση της πλειοψηφίας, δε σε σώζουν υψηλοί στοχασμοί
ούτε ακόμα και τα μεταθανάτια κλαδιά ελαίας...
Δε μειώνουν πάντως την υψηλή αισθητική και φιλοσοφική ισχύ που αποπνέουν
ως γενικά σχήματα και ανησυχίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
24-03-10
15:18
Ο ίδιος ο Φρίντριχ όμως φίλτατε Δεσμώτη, ενώ γράφει όλα αυτά όλο του το έργο έχει μια δική του ηθική. Ο συνήγορος του διαβόλου θα μπορούσε να του πει ότι η δικιά του ηθική είναι η ηθική του Υπερανθρώπου. 'Οταν γράφει ας ούμε για το πώς να πολεμάτε και να σέβεστε τον εχθρό σας, αυτό τι άλλο είναι παρά ηθική ; Μήπως δηλαδή κι αυτός πέφτει σε αντιφάσεις ;
Καλά τώρα η γενεαλογία της ηθικής κατά Νίτσε είναι θέμα μπομπάτο.
Στην κριτική του περι ηθικής φιλοσοφικής παράδοσης, πάντως είναι ρηξικέλευθος
όσο κανείς άλλος.
Οι ηθικοί και η ανάγκη τους για ηθική συμβαδίζει μια χαρά με το "οι πιστοί και η ανάγκη τους για πίστη".
Ουσιαστικά για τον Νίτσε η ηθική ήταν το όχημα για να την πει στον Πλάτωνα
και σε μερικούς Χριστιανόπληκτους πως μέτρο της ηθικής είναι η πίστη (σας) και
κάποιες Θεϊκές εντολές.
Στην ιδέα του υπερανθρώπου στο Ζαρατούστρα, ο Νίτσε -έχεις δίκιο- παρουσιάζει μια άλλη ηθική αλλά
με το μοτίβο του ΙΔΑΝΙΚΟΥ τρόπου ηθικής συμπεριφοράς (αφού την έχει ορίσει και διαφοροποιήσει πρώτα).
Μέμφεται δηλ. την ηθική των αξιών στα ήδη υπάρχοντα ηθικά συστήματα
που λένε πως το χαρακτηριστικό των ηθικών πράξεων είναι η άρνηση του εαυτού,
η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία ή η συμπάθεια κι ο οίκτος.
Το πιο συνηθισμένο σφάλμα της υπόθεσης αυτών που τα ορίζουν έτσι
είναι ότι παραδέχονται πως υπάρχει κάποια συναίνεση των λαών, ή τουλάχιστον των εξημερωμένων λαών,
σχετικά μ'ορισμένες αρχές της ηθικής (ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΔΕΧΕΣΑΙ ΚΑΡΑΤΟΜΗΣΗ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ? ΑΡΑ ΗΘΙΚΟΣ)
κι ύστερα συνάγουν απ'αυτό πως οι αρχές αυτές
είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ και για σενα και για μένα
ή αντίστροφα, αφού καταλάβουν την αλήθεια ότι οι ηθικές αξιολογήσεις
είναι κατ'ανάγκη διαφορετικές στους διάφορους λαούς, συνάγουν ύστερα απ'αυτό
πως καμιά ηθική δεν είναι υποχρεωτική.
Και τα δύο συμπεράσματα είναι εξίσου παιδαριώδη.
Το λάθος που κάνουν οι πιο εκλεπτυσμένοι απ'αυτούς είναι ότι ανακαλύπτουν και κριτικάρουν
τις ίσως τρελές γνώμες ενός λαού για την ηθική του, ή των ανθρώπων για κάθε ανθρώπινη
ηθική, άρα για την καταγωγή της, για τη θρησκευτική της έγκριση,
για την προκατάληψη της ελεύθερης θέλησης και άλλα παρόμοια
κι ύστερα νομίζουν πως έχουν κριτικάρει την ιδια την ηθική.
Πρόσεξε το αυτό.
Έχει διαφορά η αξία που έχει η ηθική για τον άνθρωπο από τη γνώμη του για την ηθική
όπως ακριβώς είναι εντελώς ανεξάρτητη η αξία ενός φαρμάκου για τον άρρωστο
από τη γνώμη του για την ιατρική.
Μια ηθική θα μπορούσε βέβαια να γεννηθεί από μια πλάνη:
αλλά η διαπίστωση αυτή δεν θα άγγιζε το πρόβλημα της αξίας της,
όπως πχ αν είναι το προαπαιτούμενο για την αθανασία (πρόβλημα καθαρά χριστιανικό).
Κανένας δεν εξέτασε μέχρι σήμερα την αξία αυτού του "φαρμάκου",
του πιο ξακουστού από όλα, που λέγεται ηθική περισσότερο από τον Νίτσε.
Στη Γενεαλογία σε ορισμένα χωρία (όπως στην έννοια της Μνησικακίας στην ηθική των δούλων)
ο Νίτσε σε σχέση με την ηθική των δούλων φαίνεται να προτιμά την ηθική των κυρίων
αφού η τελευταία εκφράζει τη βούληση για δύναμη.
Βέβαια δε θεωρεί αυτή την ηθική ιδανική και δεν προτείνει να την ακολουθήσουν.
Απλώς σε ορισμένα χωρία δηλώνεται η προτίμηση του φιλοσόφου σ'αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς:
να βλέπω έναν άνθρωπο που να δικαιώνει τον άνθρωπο,
να βλέπω ένα συμληρωματικό και λυτρωτικό έυστοχο χτύπημα εκ μέρους του ανθρώπου
χάρη στο οποίο να μπορεί να διατηρηθεί η πίστη στον άνθρωπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
22-03-10
13:45
Η ηθική είναι μία από τις επιβραδύνσεις της ζωής.
Όσοι ζουν κάτω από τη σκέπη της πιστεύουν ότι έχουν φτάσει στο σκοπό τους,
και αν δε τον έφτασαν, μεταχειρίστηκαν την ηθική για να τον φτάσουν
ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν με καρτερία το θάνατο αφού εν ζωή υπήρξαν ηθικοί,
τίποτε κακό δε μπορεί να τους περιμένει.
Τότε ο ρυθμός της ζωής επιβραδύνεται και γίνεται παχύρευστος σαν το μέλι
γιατί με την ηθική χάνεται αυτή η ακατανίκητη ορμή μας για τη ζωή
με αυτό το διαρκές κι ελαφρύ τέντωμα των χαλιναριών,
αυτή η αυτοκυριαρχία του καβαλάρη κατά τη διάρκεια των πιο άγριων καλπασμών του..
..γιατί εξακολουθούμε να καβαλάμε τρελά και φλογερά άλογα,
κι όταν διστάζουμε, δεν είναι ο κίνδυνος αυτό που μας κάνει να διστάζουμε,
δεν πρέπει να είναι.
Ηθική = εξαπατήσεις της συνείδησης που εμπεριέχονται μόνο σε κάθε ισχυρή πίστη
Όμως, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής μπορεί να καταφεύγει στο σπάσιμο των δεσμών της ηθικής
επιστρατεύοντας την περιχαρή περιέργεια με την οποία κάποτε ήταν κολλημένος στη γωνιά του
κι είχε οδηγηθεί σε απελπισία απ'αυτήν, και τώρα χαίρεται και ευδοκιμεί στο αντίθετο της γωνιάς,
σ'αυτό που δεν έχει όρια (και φυσικά η ηθική είναι ένα σαφέστατο λίμιτ), στο ελεύθερο κατ'ουσία...
Επίσης αναπτύσσεται μια αποστροφή για τις μεγάλες ηθικοπλαστικές λέξεις και στάσεις.
Ένα γούστο, που απορρίπτει όλες τις χονδροειδείς συνοριακές επιβολές κατα του να ζεις με κανόνες
και είναι υπερήφανο για την εξάσκησή του στις επιφυλάξεις...
Η ηθική αν θεωρείται προαίσθημα αθανασίας μετά θάνατον (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό)
τότε και η ανηθικότητα θα πρέπει να θεωρείται αναλόγως προαίσθημα (πρόωρου?) θανάτου
μόνο που εμένα αυτό μου ακούγεται σαν τέχνασμα των μεταθανάτιων ανθρώπων που θα´λεγε
και κάποιος Νίτσε γιατί αν είναι ανήθικος ο ήδη νεκρός με το να λέει - και μάλιστα ανυπόμονα -
ότι θα μπορούσε να αντέχει τόση αποξένωση και ψυχρότητα και την ησυχία του τάφου που τον σκεπάζει,
αυτή την υπόγεια, κρυμμένη, βουβή ανεξερεύνητη μοναξιά που τη λένε ζωή
αλλά θα μπορούσε εξίσου να λέγεται θάνατος
τότε δε μπορεί να πεθάνει δυο φορές, ή μπορεί;
Άτοπο...
Άρα η ηθική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ματάκια μου, προαίσθημα αθανασίας.
Πολύ απλά μας έχει καταβάλλει η ιδέα του θανάτου των προσφιλών μας,
ή ακόμη περισσότερο η ιδέα του προσωπικού μας θανάτου
κι έχουμε αναγάγει τον θάνατο σε ζήτημα ηθικής ή τη ζωή σε ζήτημα μη ηθικής...
Ο θάνατος μας περιμένει (ΟΛΟΥΣ),
να λύσει όλα τα μυστήρια
ακόμη κι αυτά των ηθικών "δολοφονιών"
που κάποιοι τα λένε θυσίες, ηρωϊκές πράξεις κλπ...χεχε
Όσοι ζουν κάτω από τη σκέπη της πιστεύουν ότι έχουν φτάσει στο σκοπό τους,
και αν δε τον έφτασαν, μεταχειρίστηκαν την ηθική για να τον φτάσουν
ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν με καρτερία το θάνατο αφού εν ζωή υπήρξαν ηθικοί,
τίποτε κακό δε μπορεί να τους περιμένει.
Τότε ο ρυθμός της ζωής επιβραδύνεται και γίνεται παχύρευστος σαν το μέλι
γιατί με την ηθική χάνεται αυτή η ακατανίκητη ορμή μας για τη ζωή
με αυτό το διαρκές κι ελαφρύ τέντωμα των χαλιναριών,
αυτή η αυτοκυριαρχία του καβαλάρη κατά τη διάρκεια των πιο άγριων καλπασμών του..
..γιατί εξακολουθούμε να καβαλάμε τρελά και φλογερά άλογα,
κι όταν διστάζουμε, δεν είναι ο κίνδυνος αυτό που μας κάνει να διστάζουμε,
δεν πρέπει να είναι.
Ηθική = εξαπατήσεις της συνείδησης που εμπεριέχονται μόνο σε κάθε ισχυρή πίστη
Όμως, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής μπορεί να καταφεύγει στο σπάσιμο των δεσμών της ηθικής
επιστρατεύοντας την περιχαρή περιέργεια με την οποία κάποτε ήταν κολλημένος στη γωνιά του
κι είχε οδηγηθεί σε απελπισία απ'αυτήν, και τώρα χαίρεται και ευδοκιμεί στο αντίθετο της γωνιάς,
σ'αυτό που δεν έχει όρια (και φυσικά η ηθική είναι ένα σαφέστατο λίμιτ), στο ελεύθερο κατ'ουσία...
Επίσης αναπτύσσεται μια αποστροφή για τις μεγάλες ηθικοπλαστικές λέξεις και στάσεις.
Ένα γούστο, που απορρίπτει όλες τις χονδροειδείς συνοριακές επιβολές κατα του να ζεις με κανόνες
και είναι υπερήφανο για την εξάσκησή του στις επιφυλάξεις...
Η ηθική αν θεωρείται προαίσθημα αθανασίας μετά θάνατον (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό)
τότε και η ανηθικότητα θα πρέπει να θεωρείται αναλόγως προαίσθημα (πρόωρου?) θανάτου
μόνο που εμένα αυτό μου ακούγεται σαν τέχνασμα των μεταθανάτιων ανθρώπων που θα´λεγε
και κάποιος Νίτσε γιατί αν είναι ανήθικος ο ήδη νεκρός με το να λέει - και μάλιστα ανυπόμονα -
ότι θα μπορούσε να αντέχει τόση αποξένωση και ψυχρότητα και την ησυχία του τάφου που τον σκεπάζει,
αυτή την υπόγεια, κρυμμένη, βουβή ανεξερεύνητη μοναξιά που τη λένε ζωή
αλλά θα μπορούσε εξίσου να λέγεται θάνατος
τότε δε μπορεί να πεθάνει δυο φορές, ή μπορεί;
Άτοπο...
Άρα η ηθική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ματάκια μου, προαίσθημα αθανασίας.
Πολύ απλά μας έχει καταβάλλει η ιδέα του θανάτου των προσφιλών μας,
ή ακόμη περισσότερο η ιδέα του προσωπικού μας θανάτου
κι έχουμε αναγάγει τον θάνατο σε ζήτημα ηθικής ή τη ζωή σε ζήτημα μη ηθικής...
Ο θάνατος μας περιμένει (ΟΛΟΥΣ),
να λύσει όλα τα μυστήρια
ακόμη κι αυτά των ηθικών "δολοφονιών"
που κάποιοι τα λένε θυσίες, ηρωϊκές πράξεις κλπ...χεχε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.