Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-10-08
23:26
Σε μια άλλη εκδοχή της Δευτέρας Παρουσίας, από το βιβλίο του Μάνου Βουράκη "Φάδερ Ημών", διαβάζουμε το τι θα μπορούσε να πει ο Ιησούς (ή ο μικρότερος αδερφός του Τζες) στους ανθρώπους.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Σε κάποια στιγμή, ο Τζες διοργανώνει συνέντευξη τύπου στο ξενοδοχείο Ριτς του Παρισιού. Εκεί, μπροστά σε όλους τους δημοσιογράφους, δείχνει σε προτζέκτορα, έναν τύπο ("μια από κείνες τις μακό μορφές ζωής με τις πολύ ιδρωμένες μασχάλες, που χιουμοριστικά ονομάζονται ρεπόρτερ") να πληροφορεί τους θεατές ότι "για κάποιον ακατανόητο λόγο το καλοκαίρι κάνει πάρα πολλή ζέστη. Για τον ίδιο ακατανόητο λόγο συνέχισε, την ίδια εποχή το αίσθημα της δίψας αυξάνεται δραματικά και το πιο αποτελεσματικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να πιει νερό" (σώπα ρε μεγάλε). "Μετά από πολυετείς μελέτες, συνέχισε ο μακό τύπος, κατά τις οποίες δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια δολάρια κι ατέλειωτες ώρες πειραμάτων, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μπάνιο στη θάλασσα έχει θεαματικά αποτελέσματα ως προς την καταπολέμηση του αισθήματος της ζέστης..." (Ουάου).
Και τότε ο Τζες είπε προς τους ανθρώπους (όχι ακριβώς, προς τους δημοσιογράφους θα ήταν το ακριβέστερο):
Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Το σχόλιο ότι στις μέρες μας ο Ιησούς θεωρείται τόσο ντεμοντέ και βαρετός, που ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα τον έστελνε πια για να μας μιλήσει, δεν απευθύνεται προς τον Ιησού. Είναι ένα φτύσιμο κατάμουτρα, προς όλους εμάς για τους οποίους το στυλ έχει αντικαταστήσει τη φιλοσοφία στη ζωή μας...
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Αρχική Δημοσίευση από NROM:Ο Θεός θεωρεί τον Ιησού στιλιστικά ακατάλληλο για τη Δευτέρα Παρουσία. Πιστεύει ότι για τα σύγχρονα δεδομένα είναι ντεμοντέ, βαρετός και κάπως αστοιχείωτος, γι' αυτό επιλέγει στη θέση του το μικρότερο γιο του, τον Τζες. Ένα μοντέρνο Θεάνθρωπο που έχει όλα τα φόντα να κάνει μεγάλη καριέρα ως Σωτήρας -είναι πάνσοφος, πανάγαθος, πανέμορφος και πανσπάταλος.
Ο Θεός του δίνει εντολή να κατέβει στη Γη και να λύσει το επικοινωνιακό πρόβλημα των ανθρώπων- να τους απαλλάξει δηλαδή από την ιδιωτική τηλεόραση και τις πιστωτικές κάρτες. Ο Τζες μαζεύει δώδεκα εντυπωσιακές μαθήτριες κι αρχίζει να περιπλανιέται στην υφήλιο διδάσκοντας μεγάλες αλήθειες για την ψηφιακή ευσέβεια, το θρησκευτικό μάνατζμεντ και το ντιζάιν εσωτερικών κόσμων, φιλοδοξώντας να εντάξει δυναμικά τη θρησκεία στο γήινο λάιφ στάιλ.
Με το σταυρό στο χέρι δεν καταφέρνει πλέον τίποτα αν ο σταυρός δεν είναι Cartier, διαδίδει παντού, χαρίζοντας απανωτά εγκεφαλικά στο Μεγαλοδύναμο, που βλέπει με τρόμο το δευτερότοκο γιο του να αναδεικνύεται σε απόλυτο sex symbol ενός απελπιστικά ανώριμου πλανήτη!
Σε κάποια στιγμή, ο Τζες διοργανώνει συνέντευξη τύπου στο ξενοδοχείο Ριτς του Παρισιού. Εκεί, μπροστά σε όλους τους δημοσιογράφους, δείχνει σε προτζέκτορα, έναν τύπο ("μια από κείνες τις μακό μορφές ζωής με τις πολύ ιδρωμένες μασχάλες, που χιουμοριστικά ονομάζονται ρεπόρτερ") να πληροφορεί τους θεατές ότι "για κάποιον ακατανόητο λόγο το καλοκαίρι κάνει πάρα πολλή ζέστη. Για τον ίδιο ακατανόητο λόγο συνέχισε, την ίδια εποχή το αίσθημα της δίψας αυξάνεται δραματικά και το πιο αποτελεσματικό πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς είναι να πιει νερό" (σώπα ρε μεγάλε). "Μετά από πολυετείς μελέτες, συνέχισε ο μακό τύπος, κατά τις οποίες δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια δολάρια κι ατέλειωτες ώρες πειραμάτων, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μπάνιο στη θάλασσα έχει θεαματικά αποτελέσματα ως προς την καταπολέμηση του αισθήματος της ζέστης..." (Ουάου).
Και τότε ο Τζες είπε προς τους ανθρώπους (όχι ακριβώς, προς τους δημοσιογράφους θα ήταν το ακριβέστερο):
Αρχική Δημοσίευση από Μάνος Βουράκης:"Κύριοι και κυρίες, έχετε δημιουργήσει μια ανθρωπότητα ηλιθίων. Το καταλαβαίνετε αυτό, έτσι δεν είναι; Αυτό που μόλις είδατε είναι ένα κλασικό παράδειγμα ρεπορτάζ. Με ελάχιστες παραλλαγές, το ίδιο θέμα παίχτηκε πέρυσι το καλοκαίρι κατά μέσον όρο εικοσιτέσσερις φορές στο κεντρικό δελτίο κάθε καναλιού, δηλαδή περίπου κάθε τρεις μέρες κατά τη διάρκεια όλου του καλοκαιριού, εκτός των κρατικών καναλιών, όπου παίχτηκε μόνον έντεκα φορές". "Ασκώντας μονόπλευρα μια ελέω Θεού δημοσιογραφία", συνέχισε ο Τζες, "και αναφέρομαι κυρίως στους καλούς συναδέλφους της τηλεόρασης, αλλά και στους υπολοίπους, έχετε κατφέρει να δημιουργήσετε μια κοινωνία τηλεοπτικού θερμοκηπίου, που αναπτύσσεται σ' ένα ζεστό και ανθυγιεινό περιβάλλον πνευματικής σαχλαμάρας. Συγχαρητήρια!"
"Έχετε εξαντλήσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο", βροντοφώναξε ο Τζες, "ειδησεοποίησης του πιο καταθλιπτικά ασήμαντου γεγονότος. Με άλλα λόγια, έχετε φρυγανίσει τους εγκεφάλους εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και τους έχετε αλείψει με τα φρέσκα σκ@τ@ της εσκεμμένης παραπληροφόρησης. Με την καλή έννοια πάντα..."
"Ναι, ξέρω, ξέρω, είσαστε καταδικασμένοι ν' αραδιάζετε μπούρδες για να προμοτάρετε τα σερβιετάκια που χρηματοδοτούν τα δελτία ειδήσεων. Άθλια φάση ε; Εκτός κι αν νομίζετε πως προσφέρετε κοινωνικό έργο λέγοντας σε όσους διψάνε να πιουν νερό και σ' όσους πεινάνε να φάνε...". Κούνησε καρτερικα το κεφάλι του. "Έχουμε σταματήσει να επικοινωνούμε μεταξύ μας, γιατί αυτό το πράγμα το έχετε αναλάβει πια εσείς για λογαριασμό μας. Είστε οι προσωπικοί μας επικοινωνητές. Εμείς απλά προσπαθούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας με τους τρόπους που μας υπαγορεύετε και δυστυχώς δεν γίνεται τίποτε". Έριξε μια σκοτεινή ματιά στο βάθος της αίθουσας και συνέχισε ανέκφραστος. "Δυστυχώς η ανθρωπότητα ζει σ' έναν κόσμο όπου η φαντασία είναι πιο πραγματική από την πραγματικότητα, όπου η εικόνα έχει μεγαλύτερο κύρος από το πρωτότυπο, όπου η συσκευασία των σκυλοτροφών σε κάνει ν' αποκτήσεις σκύλο, ακόμη κι αν σιχαίνεσαι τα ζώα. Κι αυτό οφείλεται αποκλειστικά σ' εσάς! Απαιτώντας περισσότερα απ' όσα μπορεί να σας δώσει ο πραγματικός κόσμος, κατασκευάζετε κάτι που θ' αναπληρώσει την ανεπάρκεια του κόσμου-άρα, κατ' επέκταση και του Θεού". Τους κοίταξε με την οργή κάποιου που βλέπει την περιουσία του ν' απειλείται από μανιασμένα κοπάδια τηλεοπτικών συσκευών. "Ε λοιπόν, αυτό εμένα με προσβάλλει!" φώναξε μανιασμένα. "Σαν άνθρωπο, αλλά κυρίως... σαν Θεό! Ο μόνος νόμος που καταλαβαίνετε εσείς εδώ κάτω, είναι ο νόμος του τηλεκοντρόλ...
Οι υπογραμμίσεις δικές μου. Το σχόλιο ότι στις μέρες μας ο Ιησούς θεωρείται τόσο ντεμοντέ και βαρετός, που ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν θα τον έστελνε πια για να μας μιλήσει, δεν απευθύνεται προς τον Ιησού. Είναι ένα φτύσιμο κατάμουτρα, προς όλους εμάς για τους οποίους το στυλ έχει αντικαταστήσει τη φιλοσοφία στη ζωή μας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
16-09-08
22:12
Τι θα έλεγε ο Ιησούς αν ερχόταν σήμερα;
Μα καλά, ρε χαμένα κορμιά, χίλια ογδοντατόσα ποστ σας έχω γράψει και ακόμη αναρωτιέστε τι θέλω να σας πω;
Θα προσευχηθώ στον Μπαμπά μου να σας κάψει ρε ρεμάλια. Να σας ρίξει μυζήθρα να σας κάνει τυρόπιτες!
(Έχω θεραπευτεί τελείως γιατρέ μου. Δεν πιστεύω πια πως είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος)...
Στα σοβαρά τώρα, θα ήθελα να παραθέσω μια απάντηση στο θέμα, μέσω ενός ποίηματος (τραγουδιού; ) των Active Member:
Μα καλά, ρε χαμένα κορμιά, χίλια ογδοντατόσα ποστ σας έχω γράψει και ακόμη αναρωτιέστε τι θέλω να σας πω;
Θα προσευχηθώ στον Μπαμπά μου να σας κάψει ρε ρεμάλια. Να σας ρίξει μυζήθρα να σας κάνει τυρόπιτες!
(Έχω θεραπευτεί τελείως γιατρέ μου. Δεν πιστεύω πια πως είμαι ο Μέγας Αλέξανδρος)...
Στα σοβαρά τώρα, θα ήθελα να παραθέσω μια απάντηση στο θέμα, μέσω ενός ποίηματος (τραγουδιού; ) των Active Member:
"Καλωσήρθες Ξένε στον Τόπο μου"
-Καλωσήρθες ξένε στον τόπο μου,
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρησε με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μονός μου…πάρε και κάτσε οπού θες.
Κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στην ζαλάδα και πίσω απʼ τις σκιές,
σαν να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις …!
-Γεια σου κι εσένα. Έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά.
Με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάτι τύψεις που μου είπαν,
πως κάπου εδώ έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει 2000 φορές!!
-Να τα μας! Καλά το είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς.
Απ' άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα,
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.
-Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σʼ αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γιʼ αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δεν με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.
-Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτήν την όμορφη δροσιά της σιωπής.
-Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα,
άκου λοιπόν τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στʼ όνομα μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δεν κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
και έφυγε οριστικά.
-Μπερδεμένα μου τα λες αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού,
ίσα κι εμένα όταν με πιάνει και σαλπάρω
και πίνω εδώ με πιάνει αλλού.
-Γιʼ αυτό κι εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω απʼ το μέτωπο που έχεις ιδρωμένο,
μα αν το προσέχεις καθαρό δεν θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες,
αυτοκράτορα με χρίσανε με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.
-Πού με βρήκες εδώ κάτω, τι με θες;
Το μυαλό μου δεν σαλεύει από κούνια.
Σαν να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες,
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.
-Αυτούς τους ειδα,τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου.
Προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό!
Αυτοί πούλησαν ακριβά τη γέννηση μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν,
όταν με σκότωναν κοιτούσαν ουρανό
και έτσι προλάβαν κι από ʽκει συγχωρεθήκαν.
-Ωραίος παράξενε φίλε μου απόψε.
Για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δεν κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
και έφυγε οριστικά...
-Καλωσήρθες ξένε στον τόπο μου,
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρησε με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μονός μου…πάρε και κάτσε οπού θες.
Κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στην ζαλάδα και πίσω απʼ τις σκιές,
σαν να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις …!
-Γεια σου κι εσένα. Έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά.
Με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάτι τύψεις που μου είπαν,
πως κάπου εδώ έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει 2000 φορές!!
-Να τα μας! Καλά το είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς.
Απ' άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα,
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.
-Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σʼ αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γιʼ αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δεν με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.
-Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτήν την όμορφη δροσιά της σιωπής.
-Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα,
άκου λοιπόν τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στʼ όνομα μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δεν κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
και έφυγε οριστικά.
-Μπερδεμένα μου τα λες αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού,
ίσα κι εμένα όταν με πιάνει και σαλπάρω
και πίνω εδώ με πιάνει αλλού.
-Γιʼ αυτό κι εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω απʼ το μέτωπο που έχεις ιδρωμένο,
μα αν το προσέχεις καθαρό δεν θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες,
αυτοκράτορα με χρίσανε με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.
-Πού με βρήκες εδώ κάτω, τι με θες;
Το μυαλό μου δεν σαλεύει από κούνια.
Σαν να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες,
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.
-Αυτούς τους ειδα,τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου.
Προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό!
Αυτοί πούλησαν ακριβά τη γέννηση μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν,
όταν με σκότωναν κοιτούσαν ουρανό
και έτσι προλάβαν κι από ʽκει συγχωρεθήκαν.
-Ωραίος παράξενε φίλε μου απόψε.
Για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δεν κάνει στάση Γολγοθά
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
και έφυγε οριστικά...
Δεν ξέρω στ' αλήθεια γιατί με συγκινεί τόσο πολύ αυτό το τραγούδι. Κάθε που το ακούω, με αγγίζει μια θολή μελαγχολία...
Ίσως κάποτε λοιπόν το πω και για τον εαυτό μου: "Πες ο παράξενος πως χάθηκε και έφυγε οριστικά...". Χωρίς ψυχιάτρους αυτή τη φορά!
Ίσως κάποτε λοιπόν το πω και για τον εαυτό μου: "Πες ο παράξενος πως χάθηκε και έφυγε οριστικά...". Χωρίς ψυχιάτρους αυτή τη φορά!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.