Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
26-03-10
23:05
Επίσης, πως είναι δυνατόν να είναι και τα δύο συμπεράσματα εξίσου παιδαριώδη; Η ηθική είναι ή δεν είναι υποχρεωτική, ποια άλλη οδός υπάρχει;
Είναι παιδαριώδη στη βάση του επανακαθορισμού από τον Νίτσε
και στο ότι αποδεικνύουμε την ορθότητα ( = το ήθος ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, την ιστορία, τις ιδιομορφίες της ανάπτυξης της, τους κατοίκους της, τα πιστεύω τους) καταλήγοντας στο ότι είναι αναγκαία μια ηθική απλώς όχι αυτή που μας πιπιλάνε.
Πόσο δίκιο έχεις να νιώθεις εξάντληση από τα θεωρητικά σχήματα...
Οι αποδείξεις κουράζουν την αλήθεια, που 'λεγε κι ο Αξελός (αν θυμάμαι καλά).
Κι επειδή μιλάμε ακαθόριστα για την ηθική του κυρ Νίτσε,
κάτσε να τη θέσουμε επι τάπητος:
Όπως αναφέρει ο Νίτσε στην πρώτη πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής
οι μέχρι της δικής του εποχής θεωρίες χαρακτηρίζονταν από την ηθική του κυρίου και
την ηθική του δούλου. Ο φιλόσοφος δείχνει μεγαλύερη εμπιστοσύνη στην ηθική των
κυρίων επειδή στηρίζεται στη βούληση για δύναμη. Όμως η ηθική αυτή δεν αποτελεί το πρότυπο ηθικής έκφρασης αλλά το στάδιο εκείνο πριν την έλευση του υπερανθρώπου.
Ο υπεράνθρωπος λοιπόν αποτελεί το ιδανικό τύπο ηθικής συμπεριφοράς. Έχει
προηγηθεί ο θάνατος του Θεού και του ανθρώπου που συμβολίζει την αδυναμία του
Χριστιανισμού να αποτελέσει και στο μέλλον τη βάση των ηθικών θεωριών. Η ιδέα του
υπερανθρώπου, όπως παρουσιάζεται στο Ζαρατούστρα, έρχεται να
αντικαταστήσει την ηθική παράδοση και να θεμελιώσει νέο σύστημα αξιών.
Αποτελεί το διανοητικό εκείνο κατασκεύασμα που θα συντελέσει στην υπέρβαση της
σημερινής πραγματικότητας του μηδενισμού, της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.
Η ενεργητικότητα, η ανάγκη για ικανοποίηση των ενστίκτων, η βούληση για κυριαρχία
και φυσική ελευθερία αντικαθιστά τα χαρακτηριστικά του δούλου όπως το φόβο,
τον οίκτο, την ελεημοσύνη. Αφού ο φιλόσοφος είναι υποστηριχτής της δύναμης για
βούληση και της κατάφασης της ζωής, δίνει στον υπεράνθρωπο τη μορφή ενός
υπέρτερου πλάσματος με υπερφυσικές διαστάσεις, που ενδιαφέρεται για την κυριαρχία
και την επιβολή του στη φύση.
Η ιδέα του υπερανθρώπου ενσαρκώνει την επιθυμία του φιλοσόφου να
επαναπροσδιορίσει τις ηθικές αξίες, να αντικαταστήσει τις υπάρχουσες ηθικές θεωρίες
με ένα νέο κώδικα συμπεριφοράς και όχι να υποστηρίξει την κατάργηση κάθε ηθικού
αξιώματος. Με την ιδέα αυτή ο άνθρωπος από όργανο του χρέους της χριστιανικής
πίστης μετατρέπεται σε απελευθερωμένο πνεύμα της θέλησης. Στη δεύτερη πραγματεία
της Γενεαλογίας της Ηθικής αναφέρεται στην έλευση του υπερανθρώπου που θα
οδηγήσει τον άνθρωπο στην επανασύνδεση με τη φύση του. Προαναγγέλει την
εμφάνιση του που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από τη θλιβερή πραγματικότητα, την
οποία τώρα βιώνει. Αυτή η έλευση συμβολίζει την απελευθέρωση του ανθρώπινου
γένους από τα δεσμά της ηθικής του δούλου που τον έκανε να περιφρονήσει τις φυσικές
κλίσεις του και να ενωθούν με την άσχημη συνείδηση. Αποτελεί την έξοδο από το
μηδενισμό, στον οποίο έχουν παρασύρει τον άνθρωπο οι θεωρίες εκείνες που
διακατέχονται από το χριστιανικό πνεύμα. Ο υπεράνθρωπος θα δώσει νέα αξία στη ζωή
του ελευθερώνοντας τη θέλησή του.
".... αυτός που θα ελευθερώσει ξανά τη θέληση
και που θα δώσει ξανά στη γη τον σκοπό τηςκαι στον άνθρωπο την ελπίδα του, αυτός ο
Αντίχριστος και ο αντιμηδενιστής, αυτός ο νικητής του Θεού και του μηδενός -πρέπει
να'ρθει μια μέρα".
Θα θριαμβεύσει με τον θάνατο του Θεού.
Βέβαια ένα ελάττωμα ήταν πως δε δίνει μια καθαρή εικόνα στην έννοια του υπερανθρώπου.
Δεν παρουσιάζει εκείνες τις ηθικές αξίες και το συγκεκριμένο είδος δικαίου που σκοπεύει να
ακολουθήσει ο υπεράνθρωπος για να δώσει νέα πνοή στην ηθική φ ιλοσοφία και να την
απαλλάξει από τις δεσμεύσεις της παράδοσης...
και ένα δεύτερο (βασικό ελάττωμα) ήταν ότι με τη θεωρία του υπερνθρώπου δε ταυτίστηκε
ο βίος και η πολιτεία του Νίτσε.
Κι ως γνωστόν αν δε στηρίζεις τα λόγια σου με τη ζωή σου,
ξέρεις τι φταίει..και πολύ καλά...
Δεν σε σώζει η επίκληση της πλειοψηφίας, δε σε σώζουν υψηλοί στοχασμοί
ούτε ακόμα και τα μεταθανάτια κλαδιά ελαίας...
Δε μειώνουν πάντως την υψηλή αισθητική και φιλοσοφική ισχύ που αποπνέουν
ως γενικά σχήματα και ανησυχίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
23-03-10
02:26
Υπό ποίαν έννοια είναι σχεδόν απαραίτητη η ηθική.
(Γενικά, ο γυμνός άνθρωπος είναι επαίσχυντο θέαμα.
Μιλώ ως δημόσιο θέαμα γιατί ιδιωτικά πετούμε τη σκούφια μας )
Ας υποθέσουμε ότι η μοχθηρία ενός μάγου
ξεσκεπάζει και γυμνώνει ξαφνικά όλους τους συνδαιτημόνες
της πιο κεφάτης συντροφιάς που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι.
Πιστεύω πως αυτό θα τους έκοβε όχι μονάχα το κέφι
αλλά και την πιο μεγάλη όρεξη.
Φαίνεται πως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε
από τη μασκαράτα που λέγεται ντύσιμο.
Αλλά η μεταμφίεση του "ηθικού ανθρώπου",
η κάλυψή του από ηθικές φόρμουλες και έννοιες ευπρέπειας,
με μια λέξη όλος ο καλοσυνάτος τρόπος να κρύβουμε τις πράξεις μας
κάτω από τις έννοιες του καθήκοντος, της αρετής,
της αίσθησης της κοινότητας, της εντιμότητας, της αυταπάρνησης
όλα αυτά είναι δυνατόν να μην έχουν τους λόγους τους;
Δεν εννοώ ότι όλα αυτά θέλουν να αποκρύψουν την ανθρώπινη κακία και αχρειότητα
το άγριο ζώο που υπάρχει μέσα μας
αντίθετα, η σκέψη μου είναι ότι ακριβώς ως εξημερωμένα ζώα
είμαστε θέαμα και έχουμε ανάγκη την ηθική μεταμφίεση
ότι ο εσωτερικός άνθρωπος δεν είναι τόσο άσχημος ώστε
να μπορεί να "αφήνει να τον βλέπουν"(κι έτσι ώστε να είναι όμορφος).
Ο άνθρωπος μεταμφιέζεται με την ηθική,
επειδή έχει γίνει ένα άρρωστο, ασθενικό, σακάτικο ζώο,
που έχει καλούς λόγους να είναι εξημερωμένο
γιατί είναι σχεδόν έκτρωμα, κάτι μισό, αδύναμο, άχαρο..
Την ηθική μεταμφίεση δεν τη χρειάζεται η αγριότητα του σαρκοβόρου ζώου,
αλλά το αγελαίο ζώο με τη βαθιά του μετριότητα,
δειλία και ανία με τον εαυτό του.
Η ηθική - ΑΣ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ! - καλλωπίζει τον άνθρωπο
για να τον κάνει να φαίνεται πιο εξέχων,
πιο σπουδαίος, πιο ευυπόληπτος, πιο "θεϊκός".
Νίτσε...
...συνυπογράφων
Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχει και η εκδίκηση εναντίον του πνεύματος και άλλα μυστικά κίνητρα της ηθικής από τον θείο Φρίντριχ.
(Γενικά, ο γυμνός άνθρωπος είναι επαίσχυντο θέαμα.
Μιλώ ως δημόσιο θέαμα γιατί ιδιωτικά πετούμε τη σκούφια μας )
Ας υποθέσουμε ότι η μοχθηρία ενός μάγου
ξεσκεπάζει και γυμνώνει ξαφνικά όλους τους συνδαιτημόνες
της πιο κεφάτης συντροφιάς που κάθονται γύρω από ένα τραπέζι.
Πιστεύω πως αυτό θα τους έκοβε όχι μονάχα το κέφι
αλλά και την πιο μεγάλη όρεξη.
Φαίνεται πως εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε
από τη μασκαράτα που λέγεται ντύσιμο.
Αλλά η μεταμφίεση του "ηθικού ανθρώπου",
η κάλυψή του από ηθικές φόρμουλες και έννοιες ευπρέπειας,
με μια λέξη όλος ο καλοσυνάτος τρόπος να κρύβουμε τις πράξεις μας
κάτω από τις έννοιες του καθήκοντος, της αρετής,
της αίσθησης της κοινότητας, της εντιμότητας, της αυταπάρνησης
όλα αυτά είναι δυνατόν να μην έχουν τους λόγους τους;
Δεν εννοώ ότι όλα αυτά θέλουν να αποκρύψουν την ανθρώπινη κακία και αχρειότητα
το άγριο ζώο που υπάρχει μέσα μας
αντίθετα, η σκέψη μου είναι ότι ακριβώς ως εξημερωμένα ζώα
είμαστε θέαμα και έχουμε ανάγκη την ηθική μεταμφίεση
ότι ο εσωτερικός άνθρωπος δεν είναι τόσο άσχημος ώστε
να μπορεί να "αφήνει να τον βλέπουν"(κι έτσι ώστε να είναι όμορφος).
Ο άνθρωπος μεταμφιέζεται με την ηθική,
επειδή έχει γίνει ένα άρρωστο, ασθενικό, σακάτικο ζώο,
που έχει καλούς λόγους να είναι εξημερωμένο
γιατί είναι σχεδόν έκτρωμα, κάτι μισό, αδύναμο, άχαρο..
Την ηθική μεταμφίεση δεν τη χρειάζεται η αγριότητα του σαρκοβόρου ζώου,
αλλά το αγελαίο ζώο με τη βαθιά του μετριότητα,
δειλία και ανία με τον εαυτό του.
Η ηθική - ΑΣ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΜΕ! - καλλωπίζει τον άνθρωπο
για να τον κάνει να φαίνεται πιο εξέχων,
πιο σπουδαίος, πιο ευυπόληπτος, πιο "θεϊκός".
Νίτσε...
...συνυπογράφων
Επίσης, πολύ ενδιαφέρον έχει και η εκδίκηση εναντίον του πνεύματος και άλλα μυστικά κίνητρα της ηθικής από τον θείο Φρίντριχ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
22-03-10
13:45
Η ηθική είναι μία από τις επιβραδύνσεις της ζωής.
Όσοι ζουν κάτω από τη σκέπη της πιστεύουν ότι έχουν φτάσει στο σκοπό τους,
και αν δε τον έφτασαν, μεταχειρίστηκαν την ηθική για να τον φτάσουν
ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν με καρτερία το θάνατο αφού εν ζωή υπήρξαν ηθικοί,
τίποτε κακό δε μπορεί να τους περιμένει.
Τότε ο ρυθμός της ζωής επιβραδύνεται και γίνεται παχύρευστος σαν το μέλι
γιατί με την ηθική χάνεται αυτή η ακατανίκητη ορμή μας για τη ζωή
με αυτό το διαρκές κι ελαφρύ τέντωμα των χαλιναριών,
αυτή η αυτοκυριαρχία του καβαλάρη κατά τη διάρκεια των πιο άγριων καλπασμών του..
..γιατί εξακολουθούμε να καβαλάμε τρελά και φλογερά άλογα,
κι όταν διστάζουμε, δεν είναι ο κίνδυνος αυτό που μας κάνει να διστάζουμε,
δεν πρέπει να είναι.
Ηθική = εξαπατήσεις της συνείδησης που εμπεριέχονται μόνο σε κάθε ισχυρή πίστη
Όμως, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής μπορεί να καταφεύγει στο σπάσιμο των δεσμών της ηθικής
επιστρατεύοντας την περιχαρή περιέργεια με την οποία κάποτε ήταν κολλημένος στη γωνιά του
κι είχε οδηγηθεί σε απελπισία απ'αυτήν, και τώρα χαίρεται και ευδοκιμεί στο αντίθετο της γωνιάς,
σ'αυτό που δεν έχει όρια (και φυσικά η ηθική είναι ένα σαφέστατο λίμιτ), στο ελεύθερο κατ'ουσία...
Επίσης αναπτύσσεται μια αποστροφή για τις μεγάλες ηθικοπλαστικές λέξεις και στάσεις.
Ένα γούστο, που απορρίπτει όλες τις χονδροειδείς συνοριακές επιβολές κατα του να ζεις με κανόνες
και είναι υπερήφανο για την εξάσκησή του στις επιφυλάξεις...
Η ηθική αν θεωρείται προαίσθημα αθανασίας μετά θάνατον (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό)
τότε και η ανηθικότητα θα πρέπει να θεωρείται αναλόγως προαίσθημα (πρόωρου?) θανάτου
μόνο που εμένα αυτό μου ακούγεται σαν τέχνασμα των μεταθανάτιων ανθρώπων που θα´λεγε
και κάποιος Νίτσε γιατί αν είναι ανήθικος ο ήδη νεκρός με το να λέει - και μάλιστα ανυπόμονα -
ότι θα μπορούσε να αντέχει τόση αποξένωση και ψυχρότητα και την ησυχία του τάφου που τον σκεπάζει,
αυτή την υπόγεια, κρυμμένη, βουβή ανεξερεύνητη μοναξιά που τη λένε ζωή
αλλά θα μπορούσε εξίσου να λέγεται θάνατος
τότε δε μπορεί να πεθάνει δυο φορές, ή μπορεί;
Άτοπο...
Άρα η ηθική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ματάκια μου, προαίσθημα αθανασίας.
Πολύ απλά μας έχει καταβάλλει η ιδέα του θανάτου των προσφιλών μας,
ή ακόμη περισσότερο η ιδέα του προσωπικού μας θανάτου
κι έχουμε αναγάγει τον θάνατο σε ζήτημα ηθικής ή τη ζωή σε ζήτημα μη ηθικής...
Ο θάνατος μας περιμένει (ΟΛΟΥΣ),
να λύσει όλα τα μυστήρια
ακόμη κι αυτά των ηθικών "δολοφονιών"
που κάποιοι τα λένε θυσίες, ηρωϊκές πράξεις κλπ...χεχε
Όσοι ζουν κάτω από τη σκέπη της πιστεύουν ότι έχουν φτάσει στο σκοπό τους,
και αν δε τον έφτασαν, μεταχειρίστηκαν την ηθική για να τον φτάσουν
ότι είναι έτοιμοι να δεχτούν με καρτερία το θάνατο αφού εν ζωή υπήρξαν ηθικοί,
τίποτε κακό δε μπορεί να τους περιμένει.
Τότε ο ρυθμός της ζωής επιβραδύνεται και γίνεται παχύρευστος σαν το μέλι
γιατί με την ηθική χάνεται αυτή η ακατανίκητη ορμή μας για τη ζωή
με αυτό το διαρκές κι ελαφρύ τέντωμα των χαλιναριών,
αυτή η αυτοκυριαρχία του καβαλάρη κατά τη διάρκεια των πιο άγριων καλπασμών του..
..γιατί εξακολουθούμε να καβαλάμε τρελά και φλογερά άλογα,
κι όταν διστάζουμε, δεν είναι ο κίνδυνος αυτό που μας κάνει να διστάζουμε,
δεν πρέπει να είναι.
Ηθική = εξαπατήσεις της συνείδησης που εμπεριέχονται μόνο σε κάθε ισχυρή πίστη
Όμως, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής μπορεί να καταφεύγει στο σπάσιμο των δεσμών της ηθικής
επιστρατεύοντας την περιχαρή περιέργεια με την οποία κάποτε ήταν κολλημένος στη γωνιά του
κι είχε οδηγηθεί σε απελπισία απ'αυτήν, και τώρα χαίρεται και ευδοκιμεί στο αντίθετο της γωνιάς,
σ'αυτό που δεν έχει όρια (και φυσικά η ηθική είναι ένα σαφέστατο λίμιτ), στο ελεύθερο κατ'ουσία...
Επίσης αναπτύσσεται μια αποστροφή για τις μεγάλες ηθικοπλαστικές λέξεις και στάσεις.
Ένα γούστο, που απορρίπτει όλες τις χονδροειδείς συνοριακές επιβολές κατα του να ζεις με κανόνες
και είναι υπερήφανο για την εξάσκησή του στις επιφυλάξεις...
Η ηθική αν θεωρείται προαίσθημα αθανασίας μετά θάνατον (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό)
τότε και η ανηθικότητα θα πρέπει να θεωρείται αναλόγως προαίσθημα (πρόωρου?) θανάτου
μόνο που εμένα αυτό μου ακούγεται σαν τέχνασμα των μεταθανάτιων ανθρώπων που θα´λεγε
και κάποιος Νίτσε γιατί αν είναι ανήθικος ο ήδη νεκρός με το να λέει - και μάλιστα ανυπόμονα -
ότι θα μπορούσε να αντέχει τόση αποξένωση και ψυχρότητα και την ησυχία του τάφου που τον σκεπάζει,
αυτή την υπόγεια, κρυμμένη, βουβή ανεξερεύνητη μοναξιά που τη λένε ζωή
αλλά θα μπορούσε εξίσου να λέγεται θάνατος
τότε δε μπορεί να πεθάνει δυο φορές, ή μπορεί;
Άτοπο...
Άρα η ηθική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ματάκια μου, προαίσθημα αθανασίας.
Πολύ απλά μας έχει καταβάλλει η ιδέα του θανάτου των προσφιλών μας,
ή ακόμη περισσότερο η ιδέα του προσωπικού μας θανάτου
κι έχουμε αναγάγει τον θάνατο σε ζήτημα ηθικής ή τη ζωή σε ζήτημα μη ηθικής...
Ο θάνατος μας περιμένει (ΟΛΟΥΣ),
να λύσει όλα τα μυστήρια
ακόμη κι αυτά των ηθικών "δολοφονιών"
που κάποιοι τα λένε θυσίες, ηρωϊκές πράξεις κλπ...χεχε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.