αναγνώστης
Νεοφερμένος
Η αναγνώστης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φιλόλογος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 22 μηνύματα.
30-03-10
23:03
[...] με το να οικοδομήσουμε εμείς το χαρακτήρα μας μέσα από τις εσωτερικές μας δυνάμεις.Εκεί θα βρούμε το σωστό,το καλό,το ωφέλιμο για εμάς.Η επιλογές μας μας ωφελούν ή μας βλάπτουν και άρα είναι καλές ή κακές δηλαδή σωστές ή λανθασμένες και εξαρτάται από τη δική μας επιθυμία και το ψάξιμο,τον αγώνα και την προσπάθεια να το βρούμε και όχι από το τι ορίζουν και ανυψώνουν οι άλλοι ως σωστό και λάθος.
Όταν λέω να βρούμε τον σωστό μέσα από τις πνευματικές μας δυνάμεις εννοώ να κάνουμε έναν διάλογο με τον εαυτό μας,να κρίνουμε βαθύτερα και με ειλικρίνεια τις πράξεις μας και να σκεφθούμε για το αν αυτές ήταν δίκαιες για τους άλλους,ποια ήταν η πραγματική αιτία γι΄αυτές,ποια επίδραση είχαν στους γύρω μας,αν αντιπροσωπεύουν εμάς ή τον αυθαίρετο,επιπόλαιο χαρακτήρα μας.Είναι μια προσπάθεια να κρίνουμε καθαρότερα και ενσυνείδητα τον εαυτό μας,τις πεποιθήσεις και τις πράξεις μας και να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Κάτι τέτοιο καταργεί τις δικαιολογίες,τους εξωραϊσμούς ή τις απλοποιήσεις των αιτιών των πράξεών μας και μας βοηθά να βρούμε τις πραγματικές μας επιδιώξεις και τις προθέσεις μας για ότι κάναμε.Οι ερωτήσεις για ποιο λόγο πράξαμε έτσι σε οποιαδήποτε περίπτωση και η αναθεώρησή των σκέψεών μας μας επιτρέπει να καταλάβουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας μας και πώς θέλαμε πραγματικά να είμαστε.Εδώ λοιπόν φαίνεται να ορίζεις το ηθικώς ορθό με βάση την ωφέλεια την οποία μας επιδαψιλεύει η κάθε πράξη μας. Ωστόσο, τι θα συμβεί, εφόσον το προσωπικό μου καλό προϋποθέτει το κακό για πλήθος ανθρώπων, πολύ δε περισσότερο για την πλειοψηφία αυτών; Είναι ηθική αυτή που επικεντρώνεται και αιτιολογείται περιστρεφόμενη γύρω από τον στέρεο άξονα του Εγώ μας; Μήπως αυτό καλείται self-righteousness η οποία θεωρείται ως μέγιστη υποκρισία και ανηθικότητα;
Έτσι,βρίσκουμε τι είναι δίκαιο και τι ηθικό σε κάθε περίπτωση και ενεργούμε σωστά απέναντι στους άλλους και μ'αυτό τον τρόπο ωφελούμε και εμάς.
Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι πρέπει να επιλέγουν αυτό που τους συμφέρει προσωπικά, που ικανοποιεί τις απαιτήσεις τους και τους βολεύει κάτι που παραβιάζει τη ζωή και τις ανάγκες των άλλων αλλά ότι χρειάζεται να κάνουν μια συζήτηση με τον εαυτό τους για να βρουν την αλήθεια για το τι είναι ηθικό.
Περιγράφω δηλαδή μια διαδικασία αυτογνωσίας και όχι αυταρέσκειας.
Είναι ανάγκη να ταυτίζουμε τη λέξη ηθική με αυτό που πραγματικά σημαίνει.Χρειάζεται να της δίνουμε τη σημασία που αυτή αληθινά,με όρους ηθικής έχει.Και να κατακρίνουμε τα ψέματα που μας παρουσιάζουν οι άλλοι σαν ηθική.
Δηλαδή, τι πραγματικά σημαίνει; Εάν ορίζουμε τη σημασία της ηθικής με όρους ηθικής, τούτοι οι όροι ηθικής βάσει ποιων όρων θα περιγράφονται; Πώς θα ξεχωρίσουμε, μέσα σ' αυτό που οι άλλοι μας παρουσιάζουν ως ηθική, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα; Βάσει εκείνου που μας είναι προσωπικά αρεστό;
Απέναντι σε αυτό που μας παρουσιάζουν οι άλλοι ως ηθική και όσον αφορά το αν είναι αυτό αλήθεια,πιστεύω ότι ο κάθενας χρειάζεται να βρει τη σημασία που έχει κάθε τρόπος δράσης,να αναρωτηθεί αν κάτι τον σέβεται,του δίνει τη δυνατότητα να εξελίξει τον εαυτό του μέσα από αυτό και να γίνει καλύτερος είτε ως προσωπικότητα είτε στις επιμέρους ικανότητες και αν μέσα από αυτό μπορεί να εκφράσει την προσωπική του ταυτότητα.Αν για παράδειγμα του παρουσιάσουν ότι η ζωή έχει ως αποκλειστικό σκοπό την επιβίωση και ότι πρέπει να εργαστεί στον επαγγελματικό χώρο και να συμβιβαστεί με οποιουσδήποτε όρους οι οποίοι είναι απρεπείς,σκληροί και απάνθρωποι αφού αποσκοπούν στο κέρδος αυτό θα είναι κακό.Αν οι γονείς παρουσιάσουν στο παιδί τους ως ηθικό να μην αντιμιλά σ'αυτούς και να μην είναι ενάντια σε αυτό που απαιτούν να κάνει χωρίς να το λαμβάνουν υπόψη ή όντας αυτό ενάντια στη δική του επιθυμία τότε το παιδί στερείται την ελεύθερη έκφραση,την προσωπική του ταυτότητα και την ελευθερία να πραγματοποιεί ότι προσδοκά το ίδιο απ'τη ζωή του τότε αυτό είναι λάθος,ψέμα που παρουσιάζεται ως σωστό.Σε αυτές τις περιπτώσεις ο άνθρωπος μπορεί μόνο κρίνοντας τον εαυτό του,ανακαλύπτοντας τι επιθυμεί να κάνει στη ζωή του και αν αυτό που του παρουσιάζουν ως σωστό ή ηθικό έχει μια σημασία,βοηθά την προσωπικότητά του,σέβεται την ελευθερία του τότε αυτό είναι σωστό και είναι καλό να το κάνει.Αυτό όμως θα το έχει αποφασίσει ο ίδιος με την κρίση του κι όχι επειδή του το επιβάλλουν οι άλλοι.Και τότε μόνο θα το κάνει και καλά.
Πιστεύω ότι το ηθικό είναι μια μητέρα να καταδώσει το παιδί της εάν έχει κάνει ανήθικες πράξεις.Αλλά και να μην το κάνει δε θα την κατηγορούσα.Το δικαστήριο θα την κρίνει ένοχη αλλά οι άνθρωποι δε θα την κρίνουν γιατί δεν μπορούν,το ίδιο θα έκαναν και αυτοί.Στην περίπτωση μιας σχέσης,και να μην μπορείς πρέπει να τη σταματήσεις αν κάτι έγινε λάθος έτσι που να μην μπορεί να συνεχιστεί.Στη δική μου περίπτωση εγώ λέω τώρα ότι αυτό θα έκανα.Όμως,αν μου συμβεί ξέρω ότι το πιο πιθανόν είναι να μην το κάνω και να είμαι σε μια κατάσταση που δε θα φανταζόμουν χρόνια πριν,μικρότερη ότι θα βρισκόμουν.Αυτό που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις ότι <<Κοίτα πώς κατέληξε αυτός...>> αλλά ξέρουμε ότι το ίδιο θα κάναμε και εμείς,ότι το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς.Κι αυτό πιστεύω είναι που μπορεί να μας βοηθήσει εδώ.Ότι και άλλοι θα μπορούσαν να το πάθουν και θα έκαναν το ίδιο πράγμα.Κι ίσως αυτό θα πρέπει να κάνουμε,να κατανοούμε αυτό το πράγμα παρά να κρίνουμε εάν είναι σωστό ή λάθος,ηθικό ή ανήθικο.Ας θεωρήσουμε πως απλά δεν υπάρχει εδώ.Πως είναι η εξαίρεση στον κανόνα και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτό.Κι όμως, συχνότατα η ηθική αντιστρατεύεται την αγάπη. Ένα παράδειγμα μπορεί κανείς να δει στη συζήτηση που προέκυψε μετά τη δημοσίευση του πρώτου μας ηθικού διλήμματος, από τις παραδόσεις του Χάρβαρντ (θα ήταν ενδιαφέρον, μιας και ενδιαφέρεσαι αλλά και θεωρητικολογείς επί του ζητήματος της ηθικής, να βλέπαμε τη δική σου άποψη επί του πρακτέου, σε περιπτώσεις ηθικών διλημμάτων). Άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένας γονιός που βάζει δεύτερη την αγάπη του για το παιδί του και το εκδιώκει απ' το σπίτι, λόγω ηθικού του ολισθήματος. Πολύ δε περισσότερο όταν η ηθική μας προστάζει να καταδώσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, φίλο ή συγγενή, στις αρχές λόγω κάποιας παρανομίας του. Τέλος, η ηθική μπορεί να μας οδηγήσει -κι είναι συνηθέστατο κάτι τέτοιο- στο να διακόψουμε την ερωτική μας σχέση με κάποιον που πιθανώς θ' αγαπούμε για όλη μας τη ζωή, επειδή παρέβη τις ηθικές προϋποθέσεις διατήρησης της σχέσης αυτής (όπως βλέπουμε η ηθική διέπει τις ανθρώπινες σχέσεις, ασχέτως συναισθήματος, δίκην συμβατικής υποχρέωσης).
Στην περίπτωση με το βαγόνι εγώ νομίζω ότι θα έστρεφα το τιμόνι στο ένα παιδί και όχι στους πέντε ανθρώπους.Δε νομίζω να σκεφτόμουν τίποτε άλλο παρά από όσα βλέπω και θα έπραττα με βάση αυτά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.